ผมกลัวผี

เนื้อเรื่อง

ผมชื่อโจ้  ผมเป็นนักกีฬาหลายอย่าง   ไม่อยากจะคุยเลยนะเนี่ย   แต่ผมเก่งจริงๆนะ ทั้งกรีฑา ว่ายน้ำ เทนนิส  บาสเกตบอล  แล้วก็อีกหลายอย่าง  อย่าให้เล่าต่อเลยเดี๋ยวจะหาว่าผมขี้อวด  
    
    คุณว่าไหม ไม่แปลกที่นักกีฬาหน้าตาดีจะมีสาวๆ  มารุมล้อม ใครๆ ก็คิดว่านักกีฬาต้องหล่อ  เท่ มาดดี แข็งแรง  เป็นสุภาพบุรุษ  ไม่กลัวอะไรและสามารถคุ้มครองสาวๆได้   ผมมีสรรพคุณพวกนี้ครบนะ  แต่ผมไม่เคยบอกใครหรอกว่ามีอย่างเดียวที่ผมกลัว  ผมทำใจไม่ได้ที่จะไม่กลัว นั่นก็คือ... ผี  (ผมพูดออกไปแล้ว) มันทำให้ผมกลัวความมืดเวลาอยู่คนเดียว  บางทีผมก็นึกอยากกลับไปนอนกับพ่อแม่เหมือนตอนเด็กๆ แต่ผมอยู่ ม.ปลาย แล้วนะผมไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกแหง่หรอก
    
    แต่แล้วพักเที่ยงของวันหนึ่ง
    กอล์ฟเพื่อนผมมานั่งกินข้าวที่โต๊ะเดียวกับผม แล้วมันอยู่ๆ มันก็พูดขึ้นว่า
    \"โจ้\"
    \"อะไร\" ผมตอบโดยไม่เงยหน้ามอง เพราะตั้งใจกินหมูทอดของโปรดอยู่
    \"แกกลัวผีป่าววะ\" กอล์ฟถาม
    นั่นทำให้ผมเงยหน้าขึ้นทันที แต่จะให้ผมตอบว่ากลัวหรอ ไม่มีทาง ผมไม่มีทางเปิดเผยความลับของผมหรอก ผมจะเก็บมันไว้จนวันตาย !
    \"ไม่นี่\" ผมตอบ \"ทำไมหรอ\"
    \"ก็เรามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง\" กอล์ฟบอก \"เมื่อวานเราเจอผีว่ะ\"
    \"จริงอ่ะ\" ผมถาม ในใจก็นึกกลัวอยู่เหมือนกัน \"ลองเล่ามาดิ\"
    \"ก็ตอนที่เราจะขึ้นรถเมล์กลับบ้านเมื่อวาน เรารู้สึกเหมือนมีใครมาสะกิด พอหันไปมองก็เห็นแต่เด็กผู้หญิงคนนึงกำลังโบกมือให้ น่ารักด้วยเว่ย แต่เราทำไม่สนใจ หันกลับไปขึ้นรถเมล์ เราก็เห็นเด็กผู้หญิงคนที่โบกมือให้เราเมื่อกี้ อยู่บนรถเมล์ แล้วก็โบกมือให้เราอีกอ่ะ เราก็เลยหันกลับไปดูข้างหลังก็ไม่มีใครแล้ว พอหันกลับไปดูบนรถเมล์ก็ไม่มี\"
    ในใจผมกลัวมากแล้วตอนนี้ แต่ผมมไมีวันบอกให้กอล์ฟหยุดเล่าหรอก มันก็รู้พอดีว่าผมกลัวผี
    \"แล้วไงต่อ\" ผมใจแข็งถาม
    \"เราก็เลยไม่ขึ้นรถเมล์คันนั้น รอคันต่อไป พอกลับถึงบ้าน เรามองจากหน้าต่างห้องเราไปบ้านข้างๆ ก็เห็นเด็กผู้หญิงคนนั้นอีก แต่คราวนี้เขาไม่เห็นเรา เขาเดินอยู่ในสวน เราก็เลยไปขอพี่นอนด้วย เนี่ย เรายังกลัวๆอยู่เลย\"
    ตายแน่ คืนนี้โรคกลัวผีของผมต้องกำเริบแน่ แล้วผมก็จะนอนไม่หลับ แล้วผมก็จะกลัวทั้งคืน โอ้ !

                                                     *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

    ผมนอนไม่หลับจริงๆด้วย แถมข้างหน้าต่างห้องผมยังมีต้นไม่ใหญ่ เวลาลมพัดทีนะเงาต้นไม้ที่ทอดเข้ามาในห้องผมก็เอนไปมาตามเจ้าของ  ผมใจไม่ดีเลย คืนนี้แอร์เจ้ากรรมดันมาเสียอีก พ่อผมว่าพรุ่งนี้จะเรียกช่างมาซ่อม คืนนี้ให้ผมเปิดหน้าต่างนอนจะได้ไม่ร้อน เพราะพัดลมก็เสียเพิ่งเอาไปซ่อมเมื่อวาน อะไรจะพอดีอย่างนี้ ผมจะไม่เปิดหน้าต่างก็ร้อนแย่  ถึงหน้าต่างจะมีมุ้งลวด  แต่ถ้าผีมีจริงถึงปิดหน้าต่างมันก็เข้ามาได้อยู่ดี
    
    ผมสะดุ้งตื่นกลางดึก  ยังไม่เช้าแน่  เพราะฟ้าข้างนอกยังมืด  สงสัยผมจะคิดมากจนเผลอผลับไป แต่ตอนนี้ผมตื่นอีกแล้ว   ผมควานหานาฬิกาตั้งโต๊ะที่หัวเตียง   ตัวเลขและเข็มสีพรายน้ำบอกผมว่าตอนนี้เป็น เวลาตีสาม ผมวางนาฬิกากลับที่เดิมแล้วรู้สึกเย็นวูบๆ  ผมมองไปที่ปลายเตียงและเห็นเงาดำๆ  ส่ายไปมาอยู่ตรงนั้น ผมกลัวจนทำอะ ไรไม่ถูก  แต่ก็ลองใจแข็งถาม
    \"ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ\"
    ไม่มีเสียงตอบ  เงาดำยังคงส่ายไปมาอย่างช้าๆ  ผมลองถามซ้ำอีก
    \"ใครน่ะ\"
    เงียบ...  เหมือนเดิมทุกอย่าง  ผมจะทำยังไงดี  ผมไม่มีโคมไฟที่หัวเตียง จะะลุกไปเปิดสวิชไฟที่ข้างประ ตูก็ไม่กล้า  ผมตัดสินใจคว้างหมอนไปที่เงาดำ  ด้วยความแม่นยำจากการเป็นนักกีฬาหลายชนิด  หมอนปะทะกับเงานั้นเต็มที่จนมันล้มไป  เกิดเสียงดังเหมือนของล้มอย่างแรง  พ่อกับแม่เปิดประตูเข้ามาหลังจากนั้นสองถึงสามวินาที เมื่อเปิดสวิช  ไฟก็สว่างขึ้น  ผมเห็นพัดลมตั้งพื้นนอนล้มอยู่ที่ปลายเตียงด้วยฝีมือและฝีหมอนของผม  
    \"พัดลมมาอยู่นี่ได้ไงฮะ\" ผมถาม \"มันถูกเอาไปซ่อมอยู่ไม่ใช่หรือฮะ\"
    \"เขาเพิ่งเอามาส่งให้เมื่อตอนเย็นน่ะ  พ่อยังไม่ได้ยกขึ้นมาให้\"
    \"แม่ก็เลยเอามาไว้ตอนลูกหลับแล้ว  ก็กลัวลูกจะร้อน  นอนแอร์ทุกคืน\"

    โธ่  ความหวังดีของแม่ทำผมใจหายใจคว่ำแทบแย่  พัดลมของผมเลยเจ็บตัวฟรีเลย

                                                     *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

    เช้าวันต่อมา กอล์ฟวิ่งมาหาผมและบอกว่า
    \"เฮ้ยโจ้ เรารู้แล้วว่าผีที่เราเห็นเป็นใคร\"
    \"ใครวะ\" ผมทั้งอยากรู้และไม่อยากรู้พร้อมกัน
    \"เด็กผู้หญิงที่โบกมือให้เราน่ะ จริงๆเป็นฝาแฝดกัน แล้ววันนั้นที่เราเห็นเขาโบกมือให้เรา จริงๆ แล้วเขากำลังโบกมือให้กันต่างหาก เพราะอีกคนต้องอยู่ทำกิจกรรมชมรม อีกคนก็เลยไปก่อน ส่วนที่เราเห็นในสวนข้างบ้านน่ะ เพราะเขาเพิ่งย้ายมาอยู่น่ะสิ โธ่ ทำเรากลัวแทบตาย\"
    
    ใช่ ทำเรากลัวแทบตาย เห็นมั้ยว่าพัดลมผมเจ็บตัวฟรีจริงๆ

                                                                         The End


*-* ดีค่ะ เรื่องนี้ก็เคยลงแล้วเหมือนกัน ก่อนที่ระบบของเว็บนี้จะเสีย จริงๆ แล้วแต่งก่อนเรื่อง \'MSN เธอเป็นใคร\' อีกนะคะ เป็นเรื่องแรกที่แต่งเลยล่ะค่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าจะลงดีไหม เพราะคนชอบอ่านเรื่องแนวนี้มีน้อย ที่เคยมาลงไว้ก็ไม่ค่อยมีใครอ่านน่ะค่ะ แต่ลองดูอีกทีก็ไม่เสียหายนี่นะ วันนี้ขอบ่นเท่านี้ล่ะค่ะ อย่าลืมติดตามเรื่องต่อไปด้วยนะคะ บ๊ายบาย

                                                                                                                       Moonstone