<< สัมผัสกลิ่นความรักอีกสักครั้ง >>

เนื้อเรื่อง

ก่อนหน้านั้นความรักคือสิ่งบริสุทธิ์ในใจของผม สิ่งที่สวยงามดำเนินไปท่ามกลางพรหมลิขิต ควบคู่กับความเสียสละ …. และการก้าวไปข้างหน้าเพื่อพัฒนาเมล็ดพันธุ์ให้งอกงามตามวิถีของสองหัวใจ …
ผมชอบเดินเพียงคนเดียวท่ามกลางฝูงชน บางครั้งย่ำไปตามทางเดินในสวนสาธารณะ หรือเข้าไปนั่งแถวริมทางเดินในโรงภาพยนตร์ หรือดื่มกาแฟบลูเมาเท่นที่โต๊ะข้างกระจกร้าน ทั้งหมดเพียงเพื่อเฝ้าดูคู่รักทั้งหลาย เกาะแขน หยอกล้อ ยิ้มแย้ม ผ่านไปมา …จนรู้สึกอิจฉาความสุขของคู่รักทุกคู่

ตอนนี้ …..
แสงไฟข้างทางยามค่ำคืน ส่วนใหญ่ทอแสงสีส้ม เข้มข้นเพียงพอสว่าง สีส้มควรกระตุ้นความชุ่มชื่นตามหลักวิทยาศาสตร์ แต่สำหรับความรู้สึกกลับชักชวนให้คนเราเหงาหงอย พอขับรถมาติดไฟแดงแล้วลองมองแสงไฟตามเกาะกลางถนนยิ่งชวนให้เรารู้สึกเปล่าเปลี่ยวสิ้นดี ชี้ชักให้อารมณ์คิดหวนถึงสถานที่อันอบอุ่นในห้วงความทรงจำ บางครั้งลากเราไปหาคนสักคนที่เราคิดถึงมากที่สุด แม้จะห่างไกลกันกี่ฟากฟ้าของเส้นขอบโลก
….

โทรศัพท์มือถือคือนวัตกรรมล้ำยุคที่สุดในโลกการสื่อสารไร้พรมแดน เครื่องมือใกล้ตัวตนที่แทบทุกประชากรโลกมีไว้ในครอบครอง หาซื้อได้ง่ายยิ่งกว่าข้าวสาร โทรศัพท์มือถือมีเมนูหนึ่งที่ไม่ควรเปิดออกดู \"รายการโทรเข้า ….\" หากฟังก์ชั่นนี้ไม่มีแม้หมายเลขสักตัวบรรจุไว้ บางครั้งเราคงส่ายหัวหรือรู้สึกมีช่องว่างในหัวอก ….ไม่มีแม้สักคนในโลก…คิดถึงเรา ……แม้สักคน

…….

หลายสิ่งทำให้เราเดียวดาย …ในความรู้สึก

…….

ตำรวจจราจรเข้าเวรตอนเจ็ดโมงเช้า ช่วงเวลาจราจรแน่นยิ่งกว่าแฟ้มในตู้เอกสาร เขาคือมนุษย์คนเดียวท่ามกลาง เหล็กติดล้อที่หุ้มมนุษย์ไว้เพียงกลุ่มหนึ่ง นกหวีดในปากและกระบวนท่าดูคล้ายร่ายรำ วาดว่ายในอากาศให้สัญญาณ …ให้พาหนะพ่นไอเสีย ..แล่นผ่านเขาไป …พร้อมดึงเอาชีวิตเขาไปทีละน้อย โดยไม่รู้ตัว

…….

ผมลืมตาตื่นขึ้น บนสะพานลอย ด้วยอาการเมื่อยขบ ตามตัวเปื้อนฝุ่น และกลิ่นแอลกอฮอล์ หลากชีวิตเดินผ่านผมไปมา น้อยครั้งที่จะเหลือบมามอง …ทุกคนผ่านไปอย่างรีบเร่ง ….ดวงตาดูเลื่อนลอยไร้จุดหมาย นอกจาก ….อยากพาชีวิตให้พ้นไปอีกวัน ….และ อีกวัน

………

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ผมกดกริ่งให้ดับ กวาดมันลงมาจากหัวเตียงดูเวลา คำนวณเวลาบิดตัวไปมาบนเตียงให้ยาวนาน อยากใช้ชีวิตแบนราบ ยิ่งกว่าถีบตัวให้ตั้งฉากขึ้น อยากให้กราฟในตลาดหลักทรัพย์คงตัวเป็นเส้นตรง …ไม่ต้องพุ่งขึ้น หรือ ดิ่งลง ยิ่งกราฟพุ่งขึ้น พื้นที่ใต้กราฟก็ยิ่งมากขึ้น พื้นที่ๆไม่มีใครใส่ใจดู ….

\" ตื่นได้แล้ว แม่จะไปทำงานแล้วนะ ข้าวเช้าวางไว้บนโต๊ะนะ \"
\" ครับ \" ผมตะโกนตอบ
….อาหารเช้าเหมือนกับทุกวัน ขนมปัง ไข่ดาว ข้าวต้ม และนม …รสชาติดีอย่างธรรมดา

…………

ผมออกจากบ้านพาตัวผ่านฝูงชนเหมือนทุกวัน กลิ่นของแต่ละคนแตกต่าง ตอนเช้าคือช่วงเวลาที่แต่ละคนหอมหวนสดชื่นมากที่สุด แต่ต่างคนต่างไม่ใส่ใจ นอกจากเร่งรีบไปทำงาน
หญิงสาวคนหนึ่งท่าทางรีบเร่ง วิ่งจากหอพัก ดูท่าทางคงเป็นสาวออฟฟิซที่ไหนสักแห่ง
เธอวิ่งสวนผมไป กลิ่นสบู่ น้ำหอม แป้ง โรลออน ….แผ่วมาพอให้สัมผัสนานเนิ่น
ผมสดชื่นขึ้น …
….เธอคงใช้เวลากับตัวเองไม่น้อย และคงรักสวยรักงามไม่ใช่เล่น
…อาจไม่มีเวลากินข้าวเช้า เพราะเสียเวลากับการแต่งตัว
…..
เราต่างคนต่างเดินไปตามทางที่เดินแล้วเดินอีก
จนเบื่อที่จะเดินคนเดียว …ในความเป็นจริงเราเดินอยู่คนเดียวเสมอ
…
แต่ความรักบางส่วนในตัวของเรา อาจพอช่วยให้คนอื่นๆชุ่มชื้นชื่นใจได้บ้าง
อย่างเธอ …ที่รักความสวยงาม
..และ ผมชอบสัมผัส

ความรัก
แม้จะเป็นความรักในตัวเองของใครบางคนก็เถอะ