เรื่องมันเกิดขึ้นที่หอพัก

เนื้อเรื่อง อัปเดต 14 มิ.ย. 46 / 16:00

วันนี้เป็นวันเปิดวันแรกของหอชายหญิงในมหาลัยชายหญิงแห่งหนึ่ง  ทุกคนที่มาพักพากันเอาข้าวของมาเก็บไว้ที่ห้องพักของตนเอง  และนี่เป็นวันแรกที่สาได้มาพบกับวี  
          ตอนนี้เสียงกริ่งดังขึ้นเพื่อเรียกให้ทุกคนไปกินข้าว  ด้วยความที่สาเป็นคนที่ชอบทำอะไรรีบร้อน  ทำให้เธอวิ่งไปชนกับวี ผู้ซึ่งเดินเรื่อยเปื่อยและมีความใจเย็นอยู่ในตัวสูง  อยู่หน้าหอพักชาย  ทำให้สาล้มลง  “ขอโทษครับ ขอโทษครับ” วีพูดด้วยท่าทางตกใจ “ไม่เป็นไรค่ะ สาวิ่งมาชนนายเอง”  วีรีบดึงมือสาขึ้นมาจากพื้น  “เอ่อ  คือ  ชื่อไรครับ”  “เราชื่อสา นายอ่ะ” “เราชื่อวี”  “นี่สาหัวเข่าสาถลอกนะ” เมื่อสาก้มลงมองที่หัวเข่าของตัวเองพบว่ามีเลือดไหลออกมามาก  เธอจึงเป็นลม  ล้มลงที่อ้อมกอดของวีพอดี  
          เมื่อสาฟื้นขึ้นมา  เธอพบว่าเธอได้นอนอยู่ที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนเสียแล้ว  “โอ๊ย  แสบอ่ะ”  สาร้องขึ้นมา  เมื่อวีกำลังล้างแผลให้สา  “อ้าวสาฟื้นแล้วหรอ”  “นี่ สารู้มั้ยว่าสาเห็นเลือดตัวเองแล้วสลบลงไปเลยอ่ะ   แล้วเราก็มาทำแผลให้สาเนี่ย  อยู่ดีๆ สาก็ร้องออกมา โดยที่ไม่ยอมบอกวีก่อน  วีตกใจหมดเลยครับเนี่ย”  “บ้าหรอ!จะร้องออกมาแล้วจะบอกก่อนได้ไงล่ะ” สาค้อนวีทันที “แหม  พูดเล่นครับ” วีพูดทำให้สาอารมณ์ดีขึ้น “เออ นี่แล้วใครพาสามาที่นี่หรอคะ”  “ก็วีอีกแหละ  วีลากสามา เอ้ย! เอาสาใส่รถเข็นแล้วพามาครับ” ที่จริงแล้ววีอุ้มสามา  “อืม  นึกว่าอุ้มมา  ถ้าอุ้มมาจะต่อยให้น่วมเลย” สาพูดอย่างนี้ทำให้วีหัวเราะออกมาเบาๆ  แต่สาไม่ทันสังเกต  
          ตอนนี้วีได้ทำแผลให้สาเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ทั้งคู่เดินไปหัวเราะกันไปอย่างสนุกสนาน  เมื่อสาและวี  มาถึงโรงอาหาร  ปรากฏว่าโรงอาหารได้ปิดเรียบร้อยแล้ว  ไม่มีแม่ครัวอยู่ซักคน  ทั้งคู่จึงต้องออกมาหาของกินข้างนอกหอแทน  “มื้อนี้สาเลี้ยงนะ เป็นค่าทำแผลของสาไง” “อืม เรื่องนี้ไม่ขัดข้องอยู่แล้ว” 1 ชั่วโมงผ่านไป  2  ชั่วโมงผ่านไป  “อิ่มแล้วครับ” “เรารู้แล้วแหละ  กินเส้นเล็กไป 5 จาน หมี่เกี๊ยวอีก  2  จาน  ผัดไทยอีก 1 จาน ถ้าไม่อิ่มจ่ายเองละกัน”  สาพูดด้วยท่าทางโมโห “แน่อยู่แล้ว คนอย่างวีไม่ให้ผู้หญิงเลี้ยงหรอก วีเลี้ยงเอง  เป็นค่าเหนื่อยที่สาเห็นตอนวีสั่งไง”  “ก็ดี”  
          สาและวีได้กลับเข้ามาในโรงเรียน  สาต้องเป็นฝ่ายทิ้งให้วีเดินกลับคนเดียว  เพราะว่าหอหญิงถึงก่อน  “สา  ไปก่อนนะ  บายค่ะ”  “ครับ  ราตรีสวัสดิ์ครับ”
          วันรุ่งขึ้น  สาได้ขี่จักรยานไปที่อาคารเรียน  ระหว่างทางที่ไปนั้นสาได้ไปพบกับวีโดยบังเอิญ  “อ้าววี  หวัดดีจ้ะ” “หวัดดีครับสา  นึกว่าวันนี้จะไม่ได้เจอสาแล้วนะเนี่ย”  “ทำไมต้องเจอสาหรอ”  สาถามอย่างงงงง  (แย่ล่ะสิ  เผลอพูดไปจนได้)  วีนึกอยู่ในใจ  “อ๋อ  ป่าวหรอก  ก็เพื่อนกันไง  ก็ต้องอยากจะพบกันเป็นธรรมดา  อย่าไปสนใจเลย  ไปที่อาคารเรียนดีกว่า” “อืม”  
          เมื่อทั้งคู่ได้มาถึงห้องเรียน  ได้พบว่าสา และ วี  ได้เรียนอยู่ห้องเดียวกัน  “มันบังเอิญจังเลยเนอะวี” “อืม  ครับ”  วีนั้นแอบดีใจ  แต่เก็บความรู้สึกไว้ไม่ให้ใครรู้  
           สาและวีนั้นเป็นนักเรียนใหม่ ปี.1จึงยังไม่รู้จักใคร  เขาทั้ง 2  จึงตัดสินใจนั่งใกล้กัน  สาและวีมักจะทำอะไรด้วยกันเสมอๆ  จนเกิดเป็นความรักที่ละนิดๆ  ในใจสา  แต่สาไม่เคยที่จะรู้สึกเลย  เพื่อนของสามักจะล้อเรื่องสากับวีว่าเป็นแฟนกันอยู่บ่อยๆ  แต่สาก็ปฏิเสธไปทุกครั้ง  เพราะนั่นคือความรู้สึกจริงๆของเธอ  โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าวีแอบเสียใจกับคำพูดของเธอ  อยู่หลายครั้ง
          และ 1 ปีก็ผ่านไปเร็วจริงๆ  ช่วงนี้เป็นเวลาปิดเทอม  วีได้แอบรู้มาว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดของสา  เขาได้รู้จากเพื่อนหญิงที่สนิทที่สุดของสา  ซึ่งไม่ค่อยมีใครรู้มากนัก  วีจึงเตรียมหาของขวัญให้สาในงานวันเกิด  วีไม่รู้ว่าสาอยากได้อะไร  เขาจึงตัดสินใจพาสาไปเลือก  แต่ไม่บอกว่าเป็นของขวัญวันเกิดสำหรับสา  โดยอ้างว่า  จะซื้อไปฝากเพื่อน  สาจึงช่วยวีหาซื้อด้วยความยินดี “สาแน่ใจนะว่าสาชอบอันนี้จริงๆ”  “อืม  ทำไมหรอ”  “ป่าวๆ”
          เมื่อเลือกของเสร็จเขาจึงพาสามาส่งที่บ้าน  และเขากลับไปพักผ่อน  แต่เขานอนไม่หลับเพราะว่าเขาตื่นเต้นมาก  
          วันรุ่งขึ้น  เขารีบลุกจากเตียงมาเพื่ออาบน้ำ  และเขาตรงไปที่บ้านของสาทันที  เขามอบของขวัญให้สา  ทำให้สาแปลกใจมากว่าวีรู้ได้ยังไง  ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ  “ลองแกะดูสิสา  รับลองเลยเธอต้องชอบมากแน่ๆ”  วีพูดแบบนี้ทำให้สาตงิดๆใจ  แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไร  เมื่อสาแกะของขวัญออกดู  ปรากฏว่า  เป็นไดอารี่  ที่เธอเลือกให้วีเมื่อวาน  ตอนนี้สาเข้าใจทุกอย่างแล้ว  และเธอเริ่มประทับใจในตัววีมากขึ้นเรื่อยจนเธอรู้ตัวเองแล้วว่า เธอแอบชอบวีอยู่  เธอได้บันทึกความประทับใจเกี่ยวกับวีไว้ในไดอารี่ทั้งหมด  
          สาโดนย้ายให้ไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษ  กะทันหัน  ทำให้เธอไม่มีเวลาที่จะบอกลากับวี  เธอจึงให้แม่บ้านประจำบ้านของเธอ นำไดอารี่ไปส่งถึงวีให้  เมื่อวีได้อ่านไดอารี่แล้ว  เขาเสียใจมาก  จากวีที่เป็นสดใส  กลับต้องเป็นคนเศร้าลง  
          เมื่อถึงวันเปิดเทอม  วีได้ไปมหาลัยตามปกติ  ปีนี้เขาไม่ติดที่จะนอนหอพักอีกแล้ว  เพราะเขาไม่มีเพื่อนเลยสักคนที่จะเป็นเพื่อนเขาได้ตลอดเวลาดังเช่นสา
          และ  3  ปีก็ผ่านไปเร็วจริงๆ  วีได้เรียนจบปริญญาตรีไปเรียบร้อยแล้ว  ส่วนสาก็กลับมาเมืองไทยพร้อมกันกับปริญญาตรีเช่นเดียวกัน  แต่วีไม่รู้เลยว่าสากลับมาเมืองไทยแล้ว  สาได้ไปหาวีที่มหาลัย  ในวันกันกับที่มีงานรับปริญญา  เมื่องานผ่านพ้นไป  วีได้เอาไดอารี่ของสาไปนั่งอ่านคนเดียวเงียบๆ  พอเขาอ่านจบน้ำตาของเขาก็ค่อยๆไหลออกมาทีละหยด ทีละหยด  แต่เขาไม่รู้สึกตัวเลย  ว่าสามายืนอยู่ข้างหลังเขา  “วี  สาเอง”  เขาหันไปมองเขาพบว่าสามายืนอยู่ข้างหลังเขาจริงๆ  “สา สารู้มั้ยวีคิดถึงสามาก” วีพูดพรางเดินเข้าไปกอดสา  และวีกับสาก็เข้าใจความรู้สึกของกันและกันเป็นอย่างดี  จึงทำให้เขาเป็นแฟนกันอย่างสมบูรณ์แบบ