ทำไมเเค่นี้ต้องทิ้งกันด้วย  หน้าตามันทนอยู่ด้วยไม่ได้หรือไง รู้ไหมว่าตอนนี้ฉันกดดันขนาดไหนกลับการที่ไม่ได้เป็นตัวของตัวเองต้องให้คนอื่นคอยชี้นำทางอยู่เสมอ ทั้งๆที่เราไม่ได้อยากจะทำอย่างงั้นเลยสักนิด ฉันต้องการความอิสระมากกว่านี้ฉันต้องการมันมาก รู้ไหมว่าตอนนี้
ฉันรู้สึกกดดันมากขนาดไหน เเต่เราบอกใครไม่ได้ ทั้งเรื่องทางครอบครัวที่ใกล้จะพัง เรื่งเเฟนที่กำลังจะถูกเขาทิ้ง เรื่องเพื่อนที่กำลังจะจากไป
เเล้วอยู่ดีๆคนที่นับถือก็มาเสียไป  เเต่เรื่องพวกนี้เราบอกใครไม่ได้เลย  ทุกๆวันเจอใครก็ต้องยิ้ม หัวเราะ เเสเเสร้งทำให้เหมือนไม่มีอะไร รู้ไหมว่ามันทรมานมาก  ไม่มีใครรู้เลยว่าภายใต้รอยยิ้มที่สดใสกับมีความเหงาอยู่  ไม่มีใครสักคนเลยที่รู้ตอนกลางวันก็พอที่จะปั้นหน้าได้  เเต่
ตอนกลางคืนนี่สิมันล้าเเล้วมันนไม่มีทางออกสำหรับฉันเลย  ฉันไม่รู้ว่าจะไปพูดกับใครดี  ถึงพูดไปก็ไม่มีใครใส่ใจสักนิด ใครจะไปเชื่อคนที่เคยมีความสุขมากคนหนึ่งเวลาคนเดินผ่านมาก็ทักว่า  วันนี้มีความสุขมากเลยนะ กลายเป็นคนที่เเทบจะไม่มีอะไรเหลือเลยสักอย่าง 
เเฟนที่เคยรักมากๆๆ เขากำลังจะเลิก พ่อเเม่ที่เป็นที่อบอุ่นที่สุดกำลังจะหย่ากัน  เพื่อนๆที่เเสนรักกำลังจะย้ายไป
                                            เเค่นี้เเหละเเค่ระบายเฉยๆไม่ต้องการใครมาอ่นหรอกจ๊ะ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น