ขนาดนั้นเเต่จริง

เนื้อเรื่อง

สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านเนื้อหาของผมนะครับ เพื่อนคงจาเคยเจอกับสภาพที่ว่า เราไปชอบเค้าเเล้วเค้าไม่ชอบเราเเล้วก็มานั่งsad เเต่อยากให้ลองอ่านบทความนี้ว่าผมมันบ้าหรืออารัยกันเเน่ ผมก็เป็นวัยรุ่นธรรมดาทั่วไปคนหนึ่งที่ไปปิ๊งสาวคนหนึ่ง เค้าน่ารัก หมวยๆ บางคนว่าไม่น่ารักเเต่ว่าสายตาผมนี่ เค้าสุดยอด ผมชอบเค้ามากแบบว่าไม่เคยจาชอบใครขนาดนี้มาก่อน เเต่นิสัยของเค้าออกกวนๆหน่อย คุยกันครั้งนึงก้เลยโดนว่ากลับมา ว่า\"รำคาญนิดหน่อย\" ไม่รู้ว่าผมมันน่ารำคาญขนาดนั้นเชียว แล้วผมมารู้ว่าเค้ามีแฟนเเล้ว อ่าวเเล้วผมทำยังไงดี ในเมื่อมารู้ว่าเค้ามีเเฟนเเล้วทั้งๆที่เราก็ชอบเค้ามาก ปัญหาคือ ผมไม่ลืมเค้าซักที จะทำยังไงก็ไม่ลืม ไม่เข้าใจว่าทำไม เเต่ที่ผมรู้สึกมันเเย่เอามากๆ เหมือนกับว่าเราทำอารัยไม่ได้เลยซักอย่างทั้งที่เราอยากจะทำสิ่งนั้นมากๆ ผมอยากจะโทรหาเค้าผมก็ทำไม่ได้ รู้มั้ยว่ามันทรมานขนาดไหน ตอนเจอกันผมก็ทำอารัยมากไม่ได้อยู๋เเล้ว คุยกันยังไม่กล้าจะคุยเลย โทรก็ไม่ได้ ทุกๆวันที่ผ่านมาผใกได้เเต่คิดถึงเธอ มันทรมานมากเลยนะ ที่เราชอบเค้าเเต่ผมคิดว่าผมคงไม่ได้เรียกว่าชอบเเล้วเเหละ มันเหมือนผมรักเค้ามากๆพร้อมที่ทำทุกอย่างที่จะทำได้เพื่อเค้าเเต่กลับทำไมได้เลยซักอย่าง เพราะผมยังไม่ทันได้โอกาศที่จะทำเค้าก็มีแฟนซะเเล้ว ผมอยากให้เค้ารู้ว่าผมบ้ารักเค้าขนาดไหน เเต่รูไปมันก็คงไม่ทำให้เค้ามาสนใจผมซักเท่าไรหรอก เพื่อนๆพอจะมีหนทางที่จะช่วยผมได้บ้างรึเปล่า ขอบคุณที่อ่าน