เห็นแก่ตัวกับการรักตนเอง

เนื้อเรื่อง

บางคนอาจเห็นบางสิ่งว่าเป็นงานของคนอื่น  แต่แท้จริงแล้วตนนั่นแหละควรทำ  เพราะตนทำอะไรเพื่อคนอื่นบ้างหรือยัง  ตนรอแต่จะให้คนอื่นทำอะไรเพื่อตน  อย่าสักแต่พูดว่าตนดีอย่างนั้นตอนดีอย่างนี้  มันไม่ใช่ประเด็นที่จะต้องโอ้อวดสรรพคุณของตนต่อสาธารณชน  จะทำอย่างนั้นจะทำอย่างนี้พอมีคนมาเตือนว่า”อย่า” หรือ “ควร” ก็ขอโอกาสทำใหม่  ถ้าโอกาสที่สองมันแลกด้วยชีวิตคงไม่มีใครที่จะทำให้โอกาสแรกหมดไป  แต่บางโอกาสมันก็ได้มาง่ายจนบางคนไม่เห็นค่าไม่เห็นว่ามันเป็นโอกาส  ถ้ามีโอกาสที่จะได้ทรัพย์ลองดูซิมนุษย์หน้าไหนเล่าที่จะปล่อยโอกาสให้หลุดมือไป  คนบางคนที่ในชีวิตมีโอกาสน้อยมากเขาถึงเห็นคุณค่าของโอกาส  แต่คนที่มีแต่โอกาสจะเห็นว่าโอกาสเป็นเพียงแค่คำว่า”โอกาส”ครั้งนี้คว้าโอกาสไม่ได้ครั้งหน้ายังมีอีกยังมีอีกยังมีอียังมีอีก…  ถ้าโอกาสสุดท้ายมาถึงเขาก็ย่อมร้องขอโอกาสอีก  มันถือว่าเป็นนิสัยที่แก้ได้ยากสำหรับคนที่เอ่อล้นไปด้วยโอกาส  แต่คนที่ขาดแคลนโอกาสล่ะเขาย่อมมุ่งมั่นที่จะคว้าโอกาสนั้นด้วยความตั้งใจ  ไม่ใช่คว้าโอกาสนี้ไว้กับตนเองเพื่อจะได้ไม่ต้อมมีโอกาสเหลือให้กับผู้อื่น  
……………………………………………
การรักตนเองเห็นแก่ตนเองย่อมอยู่ในสายเลือดของมนุษย์ทุกคน  แล้วแต่ว่าใครจะระงับไม่ให้มันกระอักออกมา  ใครจะลดหรือเพิ่มปริมาณให้มันเจือจางหรือเข้มข้นในสายเลือด  บางคนอาจจะแย้งว่าตนไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวแต่นั่นมันเป็นเพียงลมปากที่สักว่าใครจะพูดดีเข้าตนอย่างไรจะพูดให้ตนน่าสงสารอย่างไร  ลองดูซิถ้ามีคนเผากระดาษแล้วโยนใส่คุณก็ย่อมจะปัดมันออกไปข้าง ๆ ให้กับคนอื่น  คุณคิดที่จะกำมันดับมันทั้ง ๆ ที่อยู่ในมือคุณไหมล่ะ  และคนอื่นที่อยู่รอบ ๆ คุณถ้าคุณปัดให้เขาแล้วเขาย่อมหนีไป  ไม่เห็นจะมีใครหน้าไหนที่จะรับไว้และดับมันทั้ง ๆ ที่ตนกำลังร้อน  เห็นไหมล่ะว่าทุกคนย่อมมีแต่ความเห็นแก่ตัว  คุณอาจจะไม่รู้ว่าคุณเห็นแก่ตัว  มีงานเขียน  หนึ่งคุณจะทำของตนเองและบอกให้เพื่อนช่วยคุณทั้ง ๆ ที่คุณก็ทำได้แต่ทำได้ไม่ดีเท่ากับเพื่อนคุณ  สองคุณจะทำงานของคุณให้เสร็จและไม่ช่วยเพื่อน  สามคุณจะทำงานคุณให้เสร็จแล้วช่วยเพื่อน  สี่คุณจะช่วยเพื่อนก่อนให้เสร็จแล้วคุณค่อยทำคุณโดยเพื่อนที่คุณช่วยมาช่วยคุณ  ห้าคุณจะช่วยเพื่อนคุณก่อนแล้วของคุณค่อยทำทีหลัง  ถ้าเพื่อนบางคนทำงานออกมาแล้วดี  แล้วคุณจะขอให้เขาช่วยคุณไหมล่ะ  คุณย่อมอยากให้งานของคุณออกมาดีที่สุด  
    ถึงแม้บางคนอาจจะไม่เห็นด้วยกับตัวอย่างดังกล่าว  อาจจะยังปฏิเสธว่าตนเป็นคนดีไม่เห็นแก่ตัว  แต่นั่นต้องไม่ใช่การโกหกตัวเอง  แค่คิดว่าตนเป็นคนดีแล้วก็ยังเป็นการคิดที่เห็นแก่ตัวเอาความดีเข้าตัวเอง  ถึงแม้มนุษย์ปุถุชนจะมีความเห็นแก่ตัวแล้วมันก็ไม่ได้มากไปซะทุกคน  แต่ถ้าบางคนที่ข้นเหนียวด้วยความเห็นแก่ตัวแล้วย่อมเกิดความเกลียดชังแก่คนรอบข้าง  ยิ่งข้นมากยิ่งมีแรงเกลียดมาก  แต่ถ้ายิ่งเจือจางก็ย่อมมีคนรักคนชอบมาก  ใช่แล้วมนุษย์เราต้องรักตนเองแต่อย่างรักตนเองจนกลายเป็นความเห็นแก่ตัว  คำว่า”รักตนเอง” กับ “เห็นแก่ตัว” มันให้ความรู้สึกที่ต่างกันอย่างมาก  คนเราย่อมรักตนเองและอย่าดีแต่ปากว่ารักคนอื่น  คนเราย่อมรักตนเองก่อนรักคนอื่นเสมอ