ความรัก กับคำว่ากล้า

เนื้อเรื่อง

ผมชื่อเก่งครับ ตอนนี้ผมแอบชอบผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง เธอมีชื่อว่าแพร ตอนนี้ผมกำลัง
จะขึ้นม.5  ผมเจอเธอตั้งแต่ม.4 ในวันปฐมนิเทศ เธอเป็นนักเรียนเข้าใหม่ เพราะตอน
ม.ต้นเธอไม่ได้เรียนที่นี่ เราได้เข้ามาอยู่ในห้องเดียวกัน คือห้อง ม.4/8 แต่ ผมได้ขอย้าย
ไปห้อง4/9 เพราะในห้อง 4/8 ผมไม่ค่อยมีเพื่อน แต่ผมก็ยังจำแพรได้  ผมก็เรียนได้มาประมาณ 2 อาทิตย์ ผมก็ได้เจอเธออีกครั้ง แต่ตอนนี้เธอได้ย้ายมาอยู่ห้องม.4/10 แล้ว  
ผมก็เลยบอกกับเพื่อนไปเลยว่า ผมชอบแพร เพื่อนผมก็พอรู้จักแพร เพราะว่าเพื่อนผมมีแฟนอยู่ห้อง4/10  ในช่วงนั้นแพรคบกับเต้ เพื่อนในห้องของแพรเอง ผมก็รู้สึกเคืองเต้
เล็กน้อยแต่ไม่มีอะไรมาก เพราะผมคงไม่ไปหาเรื่องเต้หรอก แต่แล้ววันหนึ่งเรื่องที่ไม่คาดคิดก็มาถึง แพรมีเรื่องกับกลุ่มผู้หญิงห้องผม และได้ตบกัน ผมก็ได้แต่ยืมมองแพร
อยู่เฉยๆ เพราะฝั่งนึงก็คนที่ผมชอบ อีกฝั่งก็เพื่อน เมื่อตบกันเสร็จ  เต้ได้เข้ามาปาขนมใส่หน้าเพื่อนผม(ผู้หญิงที่ตบกับแพร) เพื่อนผมก้อมาบอกผม ผมก็โมโหบวกกับความแค้น
ส่วนตัว ผมจึงเข้าไปต่อยเต้ แล้วเพื่อนผม(ผู้ชาย) ก็เข้ามาช่วยผม เมื่อมีเรื่องกันเสร็จ ผมและเพื่อนก้อโดนเชิญผู้ปกครอง หลังจากนั้นไม่นานแพรก็เลิกกับเต้  และผม ก็ได้เบอร์
ของแพรมา ผมตื่นเต้นมาก เย็นวันนั้น ผมจึงโทรไป คุยกันไป ไม่ถึง15นาที  เพราะผมเป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าคุยกับผู้หญิง  หรือเรียกว่าอายก็ได้ หลังจากนั้น เพื่อนผมก็ได้มาบอกว่า “ แพรฝากมาบอกว่าวันหลังไม่ต้องโทรไปแล้วนะ เบื่อ คุยไม่สนุกเลย ” ผมได้แต่
นั่งเศร้า เครียด เบื่อ แต่หลังจากนั้นไม่นานผมก็เหมือนรู้สึกตัดใจได้  แต่จริงๆแล้ว
ไม่เลย ผมไม่เคยลืมแพร  แต่แล้ววันหนึ่งผมหยุดเรียน  วันรุ่งขึ้นเพื่อนผมได้บอกกับผมว่า “ เก่งเมื่อวานที่หยุดเรียนอ่ะ  แพรถามถึงด้วย ว่าเก่งไม่มาโรงเรียนหรอ ”   ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อ นึกว่าโดนอำ  แต่ผมก็ถามคนอื่นที่อยู่ด้วยเค้าก็บอกว่าใช่  ทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีความหวังขึ้นมา  ทุกคำที่แพรเคยพูดกับผม ผมเก็บเอาไปคิดตลอด  ชีวิตผมตอนนั้น ก้อเหมือนเรียนไปวันๆ  เวลาผ่านไปเร็วมาก  จนใกล้สอบปลายภาค  ห้อง4/10
จะมีแสดงละครเวที  ซึ่งแพรก็เล่นด้วย  ผมก็คิดว่าจะไม่ไปดู  เพราะมันเลิกช้ามาก  แต่แล้วก่อนวันแสดงละคร 3 วัน  แพรเดินมาหาผม  และขายบัตรให้กับผม  ผมซึ่งอยู่กับเพื่อนๆ จึงซื้อมา  และเมื่อวันแสดงละครมาถึง  วันนั้นเป็นวันวาเลนไทน์  ในตอนเช้า
ผมจึงฝากเพื่อนให้เอาดอกกุหลาบไปให้แพร  เมื่อถึงเวลาแสดงละครในตอนเย็น
ผมจึงเข้าไปดูกับเพื่อนๆ  เมื่อถึงตอนแพรแสดง  ผมตั้งใจดูเป็นพิเศษ  เมื่อแพรแสดง
เสร็จ แต่เพื่อนๆแพรยังแสดงอยู่  แพรมายืนอยู่ข้างหลังผม  ห่างกันประมาณ  3  เมตร
ผมก็ดูละครต่อไปเรื่อยๆ  จนเพื่อนผมวิ่งขึ้นมาบอกว่า  หน้าโรงเรียนมีเรื่อง  ผมและ
เพื่อนๆที่นั่งดูละครได้ลุกจะตามไปดู  ผมกำลังจะเดินออกไป  แพรได้บอกกับผมว่า
“ เก่ง บอกเพื่อนเก่งกับไปนั่งดูละครเลย ละครยังไม่จบไม่ต้องไป ” นี่เป็นประโยคแรก
ที่แพรได้พูดกับผมก่อน  แต่ผมก็เดินออกไปเหมือนไม่สนใจ  เพราะ เพื่อนของผมทุกคน
จะออกไป ผมจึงออกไปกับเพื่อนๆ  และนี่เป็นประโยดสุดท้ายที่ผมได้พูดกับแพร  จนเราสอบเสร็จและปิดเทอม  หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้กับแพรเลย  ผมก็ไม่รู้ว่าเมื่อเปิดเทอม
ผมจะกล้าคุยกับแพรอีกหรือเปล่า  แต่ผมก็ภูมิใจแล้วที่แพรได้เข้ามาคุยกับผมก่อนจนได้