1 คืนในบ้านร้าง

เนื้อเรื่อง

1 คืน ในบ้านร้าง

    ผมกำลังอยู่ในห้องบนชั้นที่ 2  ของบ้านร้างในป่าแห่งหนึ่ง  มีวัยรุ่นสาวคนหนึ่งอยู่กับผมด้วย  เราถูกจับตัวมาเพราะบังเอิญไปเห็นโจรกำลังซื้อขายยาบ้า  ความจริงผมไม่กลัวเลยถ้าถูกจับตัวมาคนเดียว  เพราะผมเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ  แต่มีวัยรุ่นสาวถูกจับตัวมาด้วยนี่ซิ     สาวคนนี้กำลังนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมห้องอย่างหมดหวัง  ผมจึงเข้าไปคุยกับเธอ  
                     “เฮ้….ฉันชื่อ ออแลนโด้  แล้วเธอละ?”  
                       วัยรุ่นสาวเงยหน้าขึ้น แล้วตอบผม “จูเลีย” เสียงของเธอเบามาก
                     “แย่นะ ถูกจับตัวมาแบบนี้”  ผมพูดในขณะที่เธอเงียบ  
     ผมเพิ่งสังเกตว่าจูเลียร้องไห้  น้ำตาเปื้อนกางเกงยีนสีน้ำเงินของเธอเป็นจุด ๆ  
                      “ไม่ต้องกลัว  เดี๋ยวเราจะหนีไปด้วยกัน”  ผมปลอบเธอ
                     “จะหนีไปยังไง”  จูเลียถามด้วยความสนใจ  
    ผมชี้ไปที่หน้าต่างข้างหลังห้อง  ซึ่งมีผ้าม่านผืนใหญ่อยู่ด้วย
                     “แล้วถ้าพวกมันรู้?”  จูเลียถามเสียงกระซิบกระซาบ  
                    “ก็ต้องรอให้พวกมันกลับไป  แล้วเหลือเฝ้ายามซักสองสามคนก่อน”  
                      “พวกมันก็รู้อยู่ดี”  จูเลียค้าน
                      “แต่ฉันพอสู้ได้” ผมบอกเธอ
                      “คุณเป็นใคร”  จูเลียพูดอย่างไม่เห็นด้วย  ผมยกปืนและตราตำรวจให้เธอดู  จูเลียยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง         กริ๊ก! กริ๊ก!  โจรไขกุญแจและเปิดประตูออก  ผู้ชายร่างใหญ่หนึ่งในกลุ่มโจร ถือจานข้าวใบหนึ่งเข้ามา
                     “เอ้านังผู้หญิง” มันไสจานข้าวกับพื้น  ส่งมาให้จูเลีย  
                    “ไอ้ผู้ชายไม่ต้องกินเพราะเดี๋ยวแกก็จะถูกฆ่า  ส่วนนังผู้หญิงกินเยอะ ๆ เพราะเราจะเอาแกไปขาย ฮ่า ๆ ๆ”  พวกมันหัวเราะร่าแล้วเดินออกไปจากห้อง  มีเสียงล๊อกประตูปิดท้าย
    ในที่สุดโจรส่วนใหญ่ก็ขับรถออกไป  เหลือสามคนไว้เฝ้ายาม  ผมส่งสัญญาณบอกจูเลียว่าได้เวลาแล้ว  พวกเราไปที่หน้าต่างแล้วช่วยกันฉีกผ้าม่าน (ฉีกยากมาก นึกว่าจะฉีกไม่ได้ซะแล้ว)  หลังจากนั้นก็มัดต่อกัน สุดท้ายก็ผูกไว้กับที่จับหน้าต่าง  ผมให้จูเลียลงไปก่อน  โดยผมช่วยดึงผ้าม่านไว้ให้  พอเธอไต่ผ้าม่านลงจนถึงพื้นแล้ว  ผมก็ตามลงไป  ~แกระ~ หน้าต่างบานที่ผูกผ้าม่านกับที่จับของมันไว้ หลุดลงมาทั้งบาน  ผมร่วงถึงพื้นแล้วรีบหลบก่อนที่บานหน้าต่างจะตกลงมาทับศรีษะ  โครม!
                    “เสียงอะไร ๆ”   เสียงหน้าต่างตกพื้นดังจนพวกโจรได้ยิน
    ผมรีบพาจูเลียวิ่งเข้าไปในป่า  
                   “พวกมันกำลังหนี” โจรคนหนึ่งที่เฝ้ายามอยู่ข้างล่าง ตะโกนบอกเพื่อนอีก 2 คนที่เฝ้ายามอยู่ข้างบน แล้ววิ่งตามมา  ปัง! ปัง! เสียงปืนของโจรที่ยิงมาจากข้างหลัง  ผมพาจูเลียมาหลบที่หลังต้นไม้ต้นใหญ่  แล้วบอกให้เธอรออยู่ตรงนี้ ส่วนผมวิ่งออกไปจัดการกับพวกมัน  ปัง! ปัง! ผมยิงปืนอย่างมั่ว ๆ เพื่อเบนความสนใจของโจรมาที่ผม  ปัง! โจรคนหนึ่งยิงสวนกลับมา  ผมเข้าไปหลบอยู่หลังต้นไม้ได้อย่างหวุดหวิด                                
                 “พวกมันอยู่ไหน  ไม่ได้ยินเสียงแล้ว”  เสียงพวกโจรคุยกันอยู่ไม่ไกล  
                 “เอาไงดี”  ผมค่อย ๆ ย่องเข้าไปหาพวกมันตามเสียง
                 “ลูกพี่เอาเราตายแน่”  ปัง! “อ้าก!”  ผมสอยโจรร่วงไปหนึ่งศพ  ปัง ๆ ๆ ๆ!   พวกมันที่เหลืออีก 2 คน ช่วยกันยิงปืนกราดไปทั่ว  จนผมต้องหลบเข้าไปอยู่หลังต้นไม้อีกครั้ง  ตุบ! ผมคว้าก้อนหินที่อยู่บริเวณใกล้ ๆ ตัว  ขว้างออกไปที่ข้างหน้าของพวกมัน  ปัง ๆ ๆ ๆ ! พวกโจรยิงอย่างเอาเป็นเอาตาย  ผมถือโอกาสนี้วิ่งไปข้างหลังพวกมันและสอยให้ร่วงไปทั้งหมดเลย 2 คน  
                 “กรี๊ด!”  จูเลียกรีดร้องด้วยเหตุผลบางอย่าง  ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเธอ  และเห็นเธอนั่งพิงโคนต้นไม้อยู่อย่างอ่อนเพลีย  พร้อมทั้งจับข้อเท้าของตัวเองไว้  
                  “เป็นอะไรจูเลีย?”  ผมถามเธออย่างตกใจ
                 “งะ งู….”  ผมฉีกแขนเสื้อแล้วพันไว้ที่เหนือแผลที่ข้อเท้าของเธอทันที  
                        \"เดินไหวไหม\" “ไหว”  ผมพยุงจูเลียขึ้นและพาเธอเดินออกจากป่ามาจนถึงถนน  เราโบกรถแท็กซี่และให้เขาพาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด  เมื่อถึงโรงพยาบาล  ผมส่งเธอเข้าหาหมอแล้วฝากให้ทางโรงพยาบาลเป็นธุระ โทรศัพท์หาพ่อแม่ของเธอ  จากนั้นผมรีบติดต่อไปที่กรมตำรวจเพื่อขอกำลังนำจับโจร   และเจ้าหน้าที่ตำรวจก็สามารถจับโจรได้ในคืนเดียวกัน
    หลังจากเหตุการณ์คืนนั้นสองสามวัน  ขณะอยู่ที่สถานีตำรวจ  มีเพื่อนตำรวจคนหนึ่งเข้ามาบอกผมว่า  
                  “ผู้หมวดออแลนโด้  มีสาวสวยมาหา”  
                 “ใครเหรอ” ผมถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  
                    “รู้อยู่แก่ใจ  หาได้ใช้ได้นะ” เขาเข้ามากระซิบข้างหูผมแล้วเดินจากไป  
ผมเดินออกมาเพื่อดูว่าสาวสวยคนนั้นเป็นใคร  จูเลียนั่นเองที่มาหาผม  
                    “ไหน  มีคนว่ามีสาวสวยมาหาฉันไม่เห็นมีเลย” ผมแกล้งพูด  
                    จูเลียทำหน้าบูดและตอบกลับมา “คนขี้เหร่อย่างคุณไม่มีสาวสวยมาหาหรอก ผู้หมวดออแลนโด้”  
                  “ล้อเล่นนะ” ผมพูดและยิ้มให้เธอ  จูเลียพาผมไปเลี้ยงอาหารเพื่อเป็นการขอบคุณ  หลังจากนั้นเราก็ไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ  จนมีความสัมพันธ์ทางใจอันลึกซึ้งต่อกัน  ผมไม่นึกเลยว่า  จูเลียจะเป็นคน คนเดียวกับภรรยาของผมที่ตั้งท้องลูกคนที่สองแล้วตอนนี้