ลืมมันไม่ได้

เนื้อเรื่อง

>>สวัสดีคับ ขอแนะนำตัวก่อนนะ ผมชื่อปอย
>>เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้
>>
>>เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมาประมาณ 2 ปีแล้ว
>>
>>แต่ว่าผมก้อไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นได้
>>
>>แต่ความทรงจำที่น่าประทับใจเหมือนกัน แต่ก้อแฝงไปด้วย
>>
>>เรื่องเศร้าซึ่งผมไม่ได้อยากให้มันเกิดหรอก
>>ลองอ่านดูนะคับ
>>
>>ก่อนอื่นต้องท้าวความไปตอนสมัย ป.6 นะคับ
>>
>>เมื่อวันที่ผมได้จบ ป.6 วันสุดท้ายที่ได้มาโรงเรียน
>>
>>มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาร้องไห้ และ
>>
>>สัญญากับผมว่าถ้าเกิดเขาขึ้นมัธยมเมื่อไร
>>เขาจะมาเป็นแฟนกับผม
>>
>>(ตอนนั้นเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่ ป.1)
>>
>>เนื่องจากผมไปทำอะไรให้เธอประทับใจก้อไม่รู้
>>
>>แต่เด็กคนนั้นก้อมาชอบผมแล้ว
>>
>>และบ้านผมก้ออยู่ใกล้โรงเรียนด้วย
>>ผมเลยไปหาเธอทุกๆเย็นหลัง
>>
>>เลิกเรียน แต่เมื่อเวลาผ่านไป ผมไม่ได้กลับไปหาเธอ
>>
>>(อาจจะเนื่องจากชีวิตมัธยมสนุกมั๊ง)
>>
>>ทำให้ผมลืมเธอไป และแล้วเวลาก้อผ่านไปได้ 6 ปี …….
>>(เร็วเนาะ)
>>
>>มีอยู่วันหนึ่งผมกับเพื่อน ๆ
>>
>>ได้ไปงานเลี้ยงรุ่นที่โรงเรียนมัธยม
>>ตอนนั้นผมได้เข้ามหาลัยแล้ว
>>
>>และแล้วก้อเหมือนฟ้าบันดาล
>>
>>ให้เราได้มาเจอกันอีกครั้งในงานนั้นเอง
>>
>>เธอเข้าเรียนที่เดียวกับผมหรือนี่ ผมจำเธอไม่ได้หรอก
>>
>>แต่… เธอเป็นคนเข้ามาทักผมเอง “ พี่ ๆ พี่ปอยใช่มั๊ย ”
>>
>>เธอเข้ามาสะกิดหลังผม ผมก้อหันไปมอง
>>
>>สิ่งที่ผมได้เห็นก้อคือ เด็กผู้หญิงน่ารัก ตัวขาว ๆ
>>หน้าขาว ๆ หมวยนิด
>>
>>ๆ ผมอึ้งไปซักพักนึง
>>
>>แล้วผมก้อตอบไปว่า “ ใช่คับ แล้วน้องเอ่อ…… ” “ ฟางไง
>>
>>พี่ปอยจำฟางไม่ได้หรอ “
>>
>>ผมก้อลองนึกดู แต่ว่าตอนนั้นเป็นอะไรไม่รู้นะ
>>เหมือนกับว่าสมองมันทึบ
>>
>>ๆ คิดอะไรไม่ออก
>>
>>อาจจะเนื่องจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเล็กน้อย
>>แต่แล้วผมก้อตอบไปว่า
>>
>>“ อ๋อ .. ฟางเองเหรอ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเนี่ย “
>>
>>นี่เป็นคำตอบที่ผมคิดได้ไงเนี่ย
>>
>>ไปได้ขุ่น ๆ จิง ๆ แล้วเธอก้อพูดขึ้นมาอีกว่า “
>>
>>แล้วจำสัญญาที่ฟางเคยให้ไว้ได้มั๊ย “
>>
>>แต่ตอนนั้นผมได้แต่คิดว่า เอ็งเป็นใครข้ายังจำไม่ได้เลย
>>
>>แล้วจะจำได้ไงว่าเอ็งสัญญาอะไรกะข้าไว้
>>
>>เลยได้แค่ตอบไปอีกว่า “ จำได้สิ “
>>เป็นคำตอบที่ซี้ซั้วจิง ๆ (-_ -“ )
>>
>>แต่ไม่รู้จะตอบยังไงนี่นา
>>
>>พอผมตอบเธอไป เธอทำหน้าดีใจมาก ๆ หน้าขาว ๆ อมชมพูของเธอ
>>พร้อมรอยยิ้ม
>>
>>ทำให้ผมยิ่งคิดอีกเธอเคยสัญญาอะไรกับเราไว้ว้า…
>>รีบคิดหน่อยสิเฟ้ย
>>
>>แต่พอผมคิดเสร็จเท่านั้นแหละ
>>
>>เธอถามผมมาว่า“ แล้วฟางเคยสัญญาอะไรกับพี่ปอย
>>บอกหน่อยได้มั๊ย “
>>
>>เอาแล้วไง… ซวยแล้ว
>>
>>แล้วเราจะตอบยังไง
>>รู้งี้ตอบไปตั้งแต่แรกว่าจำไม่ได้ก้อจบเรื่องแล้ว
>>
>>ผมยืนนึกอยู่ซักพัก
>>
>>เธอเริ่มทำหน้างอนแล้ว ผมเลยตัดสินใจบอกเธอไป “
>>พี่ขอโทษนะ
>>
>>พี่จำไม่ได้ “ ผมได้แต่คิดว่า
>>
>>ซวยแล้วตู จะทำไงดีล่ะ แต่แล้ว…… ( -_- )’
>>เมื่อผมตัดสินใจมองหน้าเธอ
>>
>>เธอกลับยิ้มแล้วบอกผมว่า
>>
>>“ ไม่เป็นไรหรอก ฟางรู้ว่ามันนานแล้ว แต่ฟางไม่เคยลืมนะ
>>“
>>
>>คำพูดของเธอทำให้ผมนึกสงสัยเข้าไปอีก
>>
>>ผมเป็นคนขี้อาย แต่ว่าเมื่อแอลกอฮอล์ออกฤทธิ์
>>
>>ก้อจะทำให้คนเรากล้าและบ้าบิ่นมากกว่าเดิม
>>
>>( พวกผู้ชายทั้งหลายอย่างเราน่าจะรู้ดี )
>>ผมเลยบอกกับเธอว่า
>>
>>“ งั้นพี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั๊ย
>>กลับบ้านดึกได้หรือเปล่า “
>>
>>เธอยิ้มแล้วบอกว่า “ ไม่ได้หรอก”
>>
>>แป่ว…. คำนี้อยู่ในหัวสมองของผม
>>คนน่ารักอย่างเธอจะไปกับผมทำไม เนอะ ๆ
>>
>>แล้วเธอก้อพูดว่า
>>
>>“ พูดเล่นน่ะ วันนี้ฟางบอกพ่อว่าจะค้างบ้านเพื่อน “
>>เอาแล้ว
>>
>>สวรรค์เปิดทางให้คนอย่างเราแล้ว
>>
>>ผมเลยบอกเธอว่า “ งั้นไปกินข้าวกันข้างนอกดีกว่านะ “
>>เธอไม่ตอบ
>>
>>แต่ผมลุกไปแล้ว
>>
>>ผมนึกว่าเธอคงเดินตามมา
>>แต่เธอกำลังงกระซิบอะไรอยู่กับเพื่อนเธอไม่รู้
>>
>>แล้วเธอก้อตามผมมา
>>
>>ผมถามว่าคุยอะไรกันเหรอ (
>>แล้วมันเรื่องอะไรของเอ็งวะนายปอย )
>>
>>เธอบอกว่า
>>
>>“ ฟางบอกเพื่อนว่าวันนี้ไม่กลับนะ
>>ถ้าพ่อโทรมาบอกว่าฟางนอนแล้ว”
>>
>>ผมก้อลองคิด
>>
>>เฮ้ย! ไม่กลับ
>>แสดงว่าวันนี้ก้อต้องอยู่กับเราทั้งคืนน่ะสิ (
>>
>>คิดแบบเข้าข้างตัวเองนะ ) แล้วผมก้อพาเธอไป
>>
>>กินข้าวกันที่ร้านประจำใกล้มหาลัย ( นั่งแท็กซี่ไป )
>>
>>ขาไปนั่งกันเงียบไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่
>>
>>เพราะกลัวพูดไปก้อเข้าตัวอีกแหละ พอไปถึงก้อสั่งอาหารมา
>>
>>แล้วผมก้อบอกเธอว่า “ พี่ขอโทษนะที่พี่จำไม่ได้ “
>>
>>เธอก้อยิ้มแล้วไม่พูดอะไร ผมก้อถามอีกว่า
>>
>>แล้วฟางสัญญาอะไรกับพี่ไว้เหรอเธอมองหน้าผม
>>
>>แต่ผมกลับก้มหน้า ไม่กล้าสบตาเธอ เธอบอกว่า “
>>ฟางล้อเล่นน่ะ
>>
>>พี่ไม่ได้สัญญาอะไรกับฟางไว้หรอก “
>>
>>อ้าว…. แล้วเราพามาทำไมเนี่ย
>>แทนที่จะได้สนุกเฮฮากับเพื่อนเก่า
>>
>>แต่ก้อนึกได้ว่า ได้มากินข้าวกับเด็กน่ารัก ๆ
>>
>>ก้อคุ้มแล้ว เรานั่งกินข้าวไป คุยกันไป พอข้าวหมด
>>ผมก้อสั่งเบียร์มา
>>
>>แต่เธอไม่ได้กินเหล้านะ เธอกิน SPY
>>
>>กินไปได้ซักพัก เวลานั้นก้อดึกแล้ว
>>ผมสังเกตว่าเธอเริ่มเมา
>>
>>เพราะว่าเธอพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง แล้วเธอหน้าแดงด้วย
>>
>>คนขาว ๆ หน้าแดงออกชมพู ดูง่าย ๆ ผมถามเธอว่า “ เมายัง
>>
>>เดี๋ยวพี่พาไปส่ง “ เธอกลับพูดว่า
>>
>>“ พี่คงลืมคนที่สัญญาว่าจะเป็นแฟนกับพี่ไปแล้วใช่มั๊ย “
>>
>>ผมพอนึกออกแล้ว เฮ้ย! เฮ้ย! เฮ้ย! ตายห่..แล้ว
>>
>>ใช่เธอหรือเนี่ย ตอนเด็ก ๆ ไม่น่ารักอย่างนี้นี่หว่า
>>
>>โตขึ้นแล้วโคต..น่ารักเลย นี่แหละ สเป็กเลย ทำไมผมจำเธอ
>>
>>ไม่ได้นะ แฟน แฟน แฟน ผมคิดถึงคำนี้
>>ถ้าเราขอเป็นแฟนกับเธอ
>>
>>เธอจะว่าไงหว่า… ตามน้ำเลยละกัน
>>
>>แล้วเธอก็ถามผมว่า “ ตอนนี้พี่มีแฟนหรือยังจ๊ะ “
>>ผู้ชายอ่ะนะ
>>
>>สันดานเหมือนกันหมด รับรอง ถึงมีก้อบอก
>>
>>ไม่มีอยู่แล้ว แต่ตอนนั้นบังเอิญผมมีแฟนแล้ว
>>อยู่มหาลัยเดียวกัน
>>
>>ผมตอบไปโดยไม่คิดว่า “ ไม่มี “
>>
>>เธอยิ้ม ( ทุกครั้งที่เธอยิ้ม
>>เหมือนว่าโลกทั้งโลกมีอยู่แค่นั้นเองอ่ะ
>>
>>แต่ผมเองก้อไม่ได้ตาโตไปกว่าเธอหรอก )
>>
>>แล้วเธอก้อบอกว่า “ งั้นเรามาทำตามที่เคยสัญญากันนะ “
>>โอ้ว…
>>
>>เป็นแฟนกับเธอ น่ารักอย่างนี้ใครจะไป
>>
>>ปฏิเสธลง ผมคิดได้แค่นี้
>>คิดโดยไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของฟาง
>>
>>และแฟนผม ผมรีบตอบไปเลยว่า
>>
>>“ จิงเหรอ “ ทั้ง ๆ ที่ใจคิดว่าโชคดีชิบ..เลยเรา
>>แล้ววันนั้น
>>
>>ผมก้อพาเธอไปส่งที่บ้านเพื่อน ขากลับเรานั่งคุยกัน
>>
>>( จับมือด้วย ) ไปตลอดทาง เมื่อถึงหน้าบ้านเพื่อนเธอ
>>
>>ผมเดินเข้าไปส่งเธอในบ้าน บอกให้พี่แท็กซี่รอแป๊ปนึง
>>
>>เธอถามผมว่า ( หลาย ๆ คนอาจคิดว่า
>>ทำไมผมถึงไม่พิมพ์ชื่อฟางไปเลย
>>
>>เมื่อใกล้จบพวกคุณก้อจะรู้เอง )
>>
>>“ พี่ปอยกลับไหวมั๊ย ถ้าไม่ไหวนอนค้างที่นี่ได้นะ
>>
>>มีแค่ฟางกับเพื่อนอีก 2 คนเอง “ ผมตอบไปว่า
>>
>>“ ไม่เป็นไร พี่กลับได้ “
>>แต่ในใจคอยเชียร์ว่าชวนอีกครั้งเหอะ
>>
>>เธอตอบว่า “ ตามใจ กลับดีดีนะ “
>>
>>แล้วเธอก้อหอมแก้มผมผมแทบเดินตัวลอยออกจากบ้าน
>>
>>ได้เป็นแฟนกับเด็กผู้หญิงที่ตรงสเป็ก
>>
>>แถมเค้าหอมแก้มเราอีก โอ้ย…..ดีจัง
>>
>>และแล้วเวลาก้อผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมคบกับเธอมา 1 ปี
>>แล้ว
>>
>>แล้วผมก้อเลิกกับแฟนไปแล้ว
>>
>>เนื่องจากเธอบอกว่า “ ผมดีเกินไป “ ตอนนี้ฟางอยู่ ม.3
>>แล้ว ผมก้อขึ้น
>>
>>ปี 2 ปีนี้เธออายุครบ 15 ปีพอดี
>>
>>เธอเกิดเดือนเดียวกับผม
>>ซึ่งเราจะฉลองวันเกิดในวันเดียวกัน
>>
>>และแล้ววันนั้นก้อมาถึง
>>
>>วันฉลองวันเกิดของเราสองคน
>>เนื่องจากเป็นเทศกาลมีวันหยุดหลายวัน
>>
>>ครอบครัวของเธอจึงพากันไปเที่ยวที่
>>
>>ต่างจังหวัด แต่เธอไม่ไป
>>เพราะบอกพ่อว่าจะฉลองวันเกิดกับพวกเพื่อน ๆ (
>>
>>-_- )”
>>ตอนแรกผมก้อคิดว่าคงมีเพื่อนเธอมาฉลองด้วยแต่ที่ไหนได้
>>
>>พอผมไปถึงบ้านเธอ กลับมีแต่เธอคนเดียว ผมคิดว่า
>>คงมีแต่เรื่องดี ๆ
>>
>>เกิดขึ้นนะ
>>
>>ผมบอกเธอว่าผมจะซื้อเค้กไปเอง จะได้ไม่ต้องเตรียมอะไรมาก
>>
>>เธอเลยซื้อกับข้าวเล็ก ๆ น้อย ๆ มาเตรียมไว้
>>
>>เราฉลองกัน คุยกัน ดูหนังด้วยกัน
>>เป็นหนังที่เราทั้งสองคนชอบ
>>
>>เวลาหนึ่งปีช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน เราชอบไป
>>
>>ไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน
>>พูดได้เลยว่าชีวิตของผมประมาณ 80 %
>>
>>มีเพียงเรียน เล่นกับเพื่อนและอยู่กับ
>>
>>ฟาง ตอนนี้เราสองคนรักกันมาก
>>ประมาณว่าขาดกันไม่ได้เลยแหละ
>>
>>และแล้วเวลาก้อล่วงเลยมาจนดึก
>>
>>ผมบอกเธอว่าผมจะนอนที่โซฟาห้องรับแขก
>>
>>แต่เธอบอกว่าให้ผมไปนอนที่ห้องเธอ ส่วนตัวเธอจะไปนอน
>>
>>ที่ห้องของน้อง เมื่อผมอาบน้ำเสร็จ เตรียมตัวเข้านอน
>>
>>เวลาที่ผมรอคอยก้อมาถึง มีเสียงเคาะประตู
>>
>>( ผมล็อคประตูไว้ ) เธอบอกว่า ขอเข้าไปหน่อยได้มั๊ย
>>
>>ผมบอกว่าไม่ได้เพราะว่ายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ( ลองใจดู )
>>
>>เธอบอกว่าจะเอาของขวัญมาให้
>>ผมเลยเอาผ้าห่มคลุมตัวแล้วเดินไปเปิดประตู
>>
>>ชีวิตผมอาจจะเหมือนใน
>>
>>หนังบ้าง เป็นเพราะอะไรก้อไม่รู้ ภาพที่ผมเห็น
>>
>>ตอนนี้ยังอยู่ในความทรงจำของผมตลอดเวลา เป็นเด็กผู้หญิง
>>
>>ใส่แค่ชุดชั้นในสีขาว ( คุณโยะซง กับ คุณกุงเกงใน )
>>
>>ผูกโบว์สีขาวที่หัว เธอเข้ามากอดผม แล้วบอกผมว่า
>>
>>“ ตอนนั้นที่พี่ปอยช่วยฟางไว้ พี่ปอยเท่ห์มากเลยนะ “ (
>>
>>ตอนนั้นผมจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอได้หมดแล้ว )
>>
>>ผมบอกไปว่า “ ก้อช่วยเพราะอยากช่วยเท่านั้นแหละ “
>>ขอย้อนนิดนึงนะคับ
>>
>>เหตุการณ์ตอนนั้นมีอยู่ว่า
>>
>>ฟางโดนเด็ก ป.5 รังแก เพราะตอนนั้นฟางตัวเล็ก ผอม
>>ติดขี้เหร่นิด ๆ
>>
>>แต่ทำไมตอนโตน่ารักไม่รู้นะ
>>
>>ผมเข้าไปช่วย ฟางเลยเห็นผมเป็นฮีโร่มายบาซิน (ไม่ใช่)
>>
>>เป็นฮีโร่ตั้งแต่นั้นมา จนถึงทุกวันนี้ ( ไม่ได้เวอร์นะ
>>)
>>
>>ผมถามเธอว่า “ ไหนล่ะของขวัญ “ ( คำถามอาจจะโง่ไปนิด
>>
>>แต่ก็แฝงไปด้วยเลศนัย ) เธอยิ้มแล้วบอกว่า
>>
>>“ ตัวฟางไง ฟางเป็นของขวัญให้พี่ปอย “ ผมอาย
>>ไม่รู้จะทำอะไรต่อ
>>
>>ผมเดินไปนั่งที่เตียง เธอก้อเดินมา
>>
>>นั่งด้วย ผมแอบมองเธอตอนที่เธอเดินมา (
>>ไม่รู้จะต้องแอบมองทำไม )
>>
>>วันนี้เธอดูน่ารักมาก ขาวจั๊วะ
>>
>>น่าเจี๊ยะซะนี่กะไร ผมจะข้ามตอนนี้ไปดีมั๊ยน้า…
>>แทนที่ผมจะเป็นคนเริ่ม
>>
>>แต่ที่ไหนได้ล่ะ เธอเข้ามากอดผมทางด้านหลัง เธอบอกว่า “
>>
>>อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไปจัง “ ตัวเธอช่างนิ่มเหลือเกิน
>>
>>ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะเนี่ย
>>และแล้ว..สัญชาตญาณของผู้ชายก็แสดงออกมา
>>
>>ผมจับมือเธอออก แล้วผมก็จูบเธอ เธอบอกกับผมว่า
>>
>>“ ฟางรักพี่ปอยนะ ฟางจะเป็นของพี่คนเดียว “
>>อายจังที่จะเล่าต่อ
>>
>>แต่ก้อนะ… ในใจผมคิดว่า
>>
>>ผมไม่อยากจะมีอะไรกับเธอตอนนี้เลย เพราะเธอยังเด็กอยู่
>>
>>แต่มือผมมันไม่ยอมทำตามอย่างที่ใจคิด
>>
>>มันไปแล้ว มันไปปลดตะขอคุณโยะซงซะแล้ว หน้าอกเธอขาวเนียน
>>
>>ซึ่งไม่น่าจะเป็นของเด็ก ม.3 เลย
>>
>>ประมาณว่า หน้ามัธยม นมมหาลัย ( คงพอจะรู้นะว่าไม่เล็ก )
>>
>>แต่พอผมเห็นหน้าอกของเธอแล้ว
>>
>>ผมคิดขึ้นได้ว่า เรากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย
>>เราทำอย่างนี้ไม่ได้นะ
>>
>>ผมเลยบอกกับเธอว่า
>>
>>“ พี่ทำไม่ได้หรอก ฟางยังเด็กอยู่ “
>>
>>ผมเอาผ้าห่มมาคลุมให้เธอแล้วผมก็ลุกไปนั่งที่โซฟาห้องรับแขกเปิดเพลงเพราะ
>>
>>ๆ ฟัง ซักพักเธอเดินมานั่งกับผม เธอใส่เสื้อตัวใหญ่ ๆ
>>ตัวเดียว
>>
>>ดูแล้วก้อน่ารักไปอีกแบบ
>>
>>( คงนึกออกนะคับ ) เธอนั่งซบไหล่ผม แล้วเธอก้อยิ้มให้
>>
>>ผมอยากหยุดเวลาไว้ให้นานที่สุด
>>
>>ตัวเธอมีกลิ่นหอมคงจะหอมจากยาสระผม
>>
>>มันทำให้ผมเคลิ้มและหลับไปเมื่อไหร่ก้อไม่รู้
>>
>>รู้สึกตัวอีกทีก้อเช้าแล้ว
>>
>>ผมตื่นขึ้นมา อ้าว! …
>>ผมมานอนตักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ผมถามเธอว่า
>>
>>“ นี่พี่นอนตักฟางทั้งคืนเลยเหรอ “
>>
>>เธอตอบว่าใช่เธอยังไม่ได้นอนเลย
>>เธอบอกว่าเธอนั่งมองผมทั้งคืน
>>
>>ผมอึ้งเล็กน้อย แต่ก้อแหย่เล่นถามเธอว่า
>>
>>“ โม้ป่าว…. “ เธอทำหน้างอนแล้วก้อลุกไปเลย
>>
>>ส่วนผมก้อไปอาบน้ำเพราะคิดว่าเดี๋ยวเธอก้อหายโกรธ
>>
>>( ขออธิบายนิดนึงนะ เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยสบายบ่อย
>>
>>ผมเลยคิดว่าผมจะเป็นคนที่ดูแลเธอไปตลอดชีวิต )
>>
>>เวลาก้อผ่านไปเร็วจัง เธอจบ ม.3 แล้ว ซึ่งเธอก้อเรียนต่อ
>>ม.4ที่เดิม
>>
>>ส่วนผมก้อขึ้น ปี 3
>>
>>และแล้ววันที่ไม่อยากจะให้เกิด มันก้อเกิดขึ้น
>>
>>วันนั้นเรานัดไปดูหนังด้วยกัน
>>ก่อนหนังเข้าผมเป็นคนไปซื้อตั๋วหนัง
>>
>>และของกิน ส่วนเธอบอกว่าเธอจะไปดูเสื้อผ้า
>>วันนั้นผมไปกับเพื่อนด้วย
>>
>>ซึ่งมันก้อพาแฟนไปด้วย เธอกลับมา
>>
>>พร้อมเสื้อ 2 ตัว เธอซื้อมาฝากผมด้วย ( ดีใจจัง )
>>แต่เมื่อผมเดินมา
>>
>>สิ่งที่ผมเห็นคือ เธอกำลังคุยกับผู้ชายอยู่ แล้ว
>>
>>เธอก็ทำเหมือนเช็ดหน้าให้ เท่านั้นแหละ
>>
>>ผมเดินตรงเข้าไปผลักผู้ชายคนนั้นล้ม แล้วเข้าไปชกเค้า
>>
>>โดยที่ผมไม่ฟังเสียงเธอและเพื่อน ๆ เธอกับเพื่อน ๆ
>>เข้ามาห้ามผม
>>
>>ผมพยายามสะบัดออก แต่เพื่อนมันล็อคตั้ง 3 คน
>>ดิ้นไม่หลุดแล้ว
>>
>>
>>
>>
>>
>>เรื่องอาจจะยาวไปนิดนะครับ แต่ผมอยากจะเล่าให้ทุก
>>ๆคนฟังเท่านั้นเอง
>>
>>ขอบคุณที่อ่านนะ
>>
>>
>>
>>
>>
>>เธอถามว่าทำไมทำอย่างนี้ ทำไมไม่ถามเธอก่อน ผมไม่ตอบ
>>
>>ผมได้แต่มองหน้าเธอ แล้วผมก้อพูดไปว่า
>>
>>“ เธอนี่ร้ายไม่ใช่เล่นแฮะ
>>ขอแค่ทำดีกับเธอจะเป็นใครก้อได้ใช่มั๊ย “
>>
>>เธอน้ำตาไหล แล้วเธอก้อตบหน้าผม
>>
>>ผมรู้ตัวว่าพูดแรงเกินไปนิด
>>ผมเลยขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะกลัวเพื่อน ๆ
>>
>>จะเบื่อในการกระทำของผม
>>
>>พอกลับถึงบ้าน ผมคิดได้ว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปขอโทษเธอ
>>
>>ผมทำอะไรลงไปเนี่ย งี่เง่าจิง ๆ แต่…… หารู้ไม่ว่า
>>
>>นั่นเป็นวันสุดท้ายที่ผมได้พูดกับเธอ
>>มีโทรศัพท์จากพ่อของเธอ
>>
>>บอกให้ผมรีบไป
>>
>>ที่โรงพยาบาล ผมถามว่าเกิดอะไรขึ้น
>>พ่อของเธอบอกว่าเธอไม่สบาย
>>
>>ให้ผมรีบมา เพราะเธอบอกว่า
>>
>>อยากเจอผม ผมรีบไปโรงพยาบาลทันที เมื่อไปถึง…
>>
>>ผมถามพ่อของเธอว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อเธอไม่ตอบ
>>
>>แต่ว่าผมพอนึกได้ว่าเธอไม่ค่อยสบาย เธอเป็นไมเกรน
>>
>>ผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอไม่สบายใจ ทำให้เธอคิดมาก
>>
>>ผมเลยบอกว่าขอผมเข้าไปเยี่ยมได้ไหม
>>พ่อบอกว่าเข้าไปได้เลย
>>
>>ตอนนี้เธอกำลังหลับอยู่
>>
>>ผมเดินเข้าไปเห็นเธอนอนหลับเหมือนกับว่าไม่มีอะไร
>>
>>เหมือนตอนที่เรานอนเล่นด้วยกันแล้วเธอก้อหลับไปไม่มีผิด
>>
>>ผมชอบมองหน้าเธอตอนกำลังนอน ดูเธอน่ารักดี ผมจับมือเธอ
>>
>>มือเธอเย็นพอสมควร ผมนึกว่าเป็นเพราะแอร์ที่เปิด
>>
>>ค่อนข้างหนาว แต่ผมสังเกตว่าเธอหน้าขาวผิดปกติ
>>
>>ผมมองเห็นไดอารี่บนโต๊ะข้างเตียงที่เธอเคยเขียนเป็น
>>
>>ประจำ ผมเลยหยิบขึ้นมาอ่าน เธอเขียนว่า วันนี้วันที่…/
>>…/ 254… (
>>
>>ขอโทษนะคับที่บอกไม่ได้ )
>>
>>“ วันนี้ฟางทำให้พี่ปอยโกรธ
>>แต่ทำไมพี่ปอยไม่ยอมฟังฟางบ้าง
>>
>>ฟางไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนั้น ฟางขอโทษนะพี่ปอย
>>
>>มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่ปอยคิด
>>
>>ฟางแค่จะเช็ดเสื้อให้เค้าเพราะฟางไปชนเค้าทำให้น้ำหก
>>ใส่เสื้อเค้า
>>
>>ฟางรู้ว่าฟางผิด พี่ปอยอย่าโกรธฟางนะ
>>
>>ฟางไม่ได้ตังใจจะตบหน้าพี่ปอยด้วยนะ ฟางขอโทษ
>>
>>และฟางก้อไม่ได้โกรธพี่ด้วย ฟางรักพี่ปอยเสมอนะ
>>แลฟางจะรักตลอดไป “
>>
>>พอผมอ่านจบ น้ำตามันไหลออกมาได้ยังไงไม่รู้
>>
>>ผมมีความรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจะเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป
>>
>>ผมลองเอามือแตะที่ จมูกเธอ
>>เลยทำให้ผมได้รู้ว่าเธอไม่หายใจแล้ว
>>
>>ผมก้มหน้าลงไปซบที่ตัวเธอ
>>
>>เธอจากผมไปแล้ว ผมร้องไห้โฮ เธอจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ
>>
>>ผมรู้สึกผิดที่ทำให้เธอตาย ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะผม
>>
>>ตอนนี้เราคงคุยโทรศัพท์กันและหลับคาโทรศัพท์ด้วยกัน
>>
>>ผมแค้นตัวเองที่ไม่ได้แม้แต่ขอโทษเธอด้วยซ้ำ
>>
>>เธอกลับเป็นคนขอโทษผมเอง ตอนนี้ผมได้แต่มองหน้าเธอ
>>
>>ผู้หญิงที่รักผมมาตั้งแต่ ป.1 แต่ผมกลับลืมเธอไปตั้ง 6
>>ปี
>>
>>เมื่อเราได้กลับมาพบกัน อีกครั้ง และเราสองคนได้รักกัน
>>
>>ตัวผมกลับทำให้เธอต้องตาย ผมนั่งมองเธอ
>>
>>นึกถึงเรื่องที่มันเกิดตั้งแต่ผมอยู่ ป.6
>>
>>นั่งนึกถึงวันที่ได้เจอเธออีกครั้ง
>>ตอนที่เราได้เป็นแฟนกัน
>>
>>วันเกิดของผมและเธอ
>>
>>ทำไมมันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน
>>
>>เราเคยสัญญากันไว้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
>>ตลอดเวลาที่ผ่านมา
>>
>>ผมไม่เคยคิดที่จะเลิกกับเธอด้วยซ้ำ
>>ถึงแม้ว่าเราจะทะเลาะกันบ้าง
>>
>>งอนกันบ้าง แต่วันนี้ ไม่มีคนชื่อฟางอีกแล้ว ไม่มีใครคอย
>>
>>ทะเลาะกับผม ไม่มีใครคอยเป็นห่วงผม
>>ไม่มีคนนอนหลับคาโทรศัพท์กับผมอีก
>>
>>คงรู้แล้วนะว่าทำไมผมเรียกฟางว่า
>>
>>เธอ เพราะว่าทุกครั้งที่ผมนึกถึงฟาง
>>ทุกครั้งที่ผมพิมพ์ชื่อฟาง
>>
>>น้ำตามันก้อจะไหลออกมา มันทำให้ผมเศร้า
>>
>>และทุกครั้งที่ผมคิดถึงเธอผมก้อจะหยิบไดอารี่ของเธอขึ้นมาอ่าน
>>
>>เธอเริ่มเขียนไดอารี่ตั้งแต่วันแรกที่เราได้เป็น
>>
>>แฟนกัน ทุก ๆ ครั้งที่เราทะเลาะกัน เราไม่พูดกัน
>>ผมจะเป็นคนโทรไปหาเธอ
>>
>>แล้วเธอจะหยิบไดอารี่ขึ้นมาอ่านให้
>>
>>ฟังทุกครั้ง และเราก้อจะดีกัน (
>>
>>ตอนที่ผมกำลังพิมพ์อยู่นี้ผมได้หยิบไดอารี่ขึ้นมาดู
>>ในไดอารี่
>>
>>มีรูปของเราสองคน
>>
>>แปะไว้ ทำให้ผมน้ำตาไหลอีกแล้ว ) ผมได้ไปงานศพเธอ
>>
>>บ้านของเธอนับถือศาสนาคริสต์ ทางบ้านก้อเลยใช้วิธีฝัง
>>
>>เธอไว้ “ วันนี้เธอฟางดูสวยกว่าทุกวันนะ “
>>ผมพูดขณะที่นั่งเกาะข้างโลง
>>
>>เธอไม่เหมือนคนตายเลย วันนี้เธอใส่เสื้อที่เธอซื้อมา
>>
>>ซึ่งผมก้อใส่เสื้อตัวที่เธอซื้อให้เหมือนกัน
>>เธอเคยพูดไว้ว่า “
>>
>>ไดอารี่เล่มนี้ เป็นสิ่งที่แทนความรู้สึกของ
>>
>>ฟาง หากวันไหนฟางไม่ได้อยู่กับพี่ปอยแล้ว
>>
>>ขอให้พี่ปอยเก็บไดอารี่นี้ไว้ด้วยนะ
>>พี่ปอยอ่านแล้วพี่จะรู้เอง
>>
>>ว่าฟางรู้สึกยังไง “ วันนี้ เธอได้จากผมไปแล้ว
>>ไดอารี่เล่มนี้
>>
>>จึงเป็นตัวแทนของเธอ ซึ่งเป็นสิ่งที่ปลอบใจผมเมื่อผมเหงา
>>
>>ทุกวันนี้ผมยังทำใจไม่ได้
>>เพราะเธอยังคงอยู่ในใจผมตลอดเวลา
>>
>>หากผมย้อนเวลากลับไปได้
>>ผมจะกลับไปตั้งแต่วันแรกที่เราคบกัน
>>
>>ผมจะรักเธอให้มากกว่าเดิม ผมจะไม่ทำให้เธอ เสียใจ
>>
>>ผมจะไม่ให้เหตุการณ์มันเป็นอย่างนี้
>>เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป
>>
>>แต่ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะเธอได้จากผมไปแล้วนี่นา
>>
>>ทุกวันนี้ผมยังพกไดอารี่ของ
>>
>>เธอติดตัวไปไหนมาไหนตลอด
>>แต่ก้อยังดีนะที่ผมยังมีตัวแทนของเธออยู่
>>
>>ผมยังได้เห็นหน้าเธอเมื่อคิดถึง แล้วเธอ
>>
>>จะยังคิดถึงผมอยู่หรือเปล่าน้า…. ผมคิดว่า คนที่ออกไปรบ
>>
>>ที่เรียกกันว่าหน่วยกล้าตาย กับคนที่พลีชีพ
>>เป็นคนที่กล้าหาญ
>>
>>แต่คนที่ต้องทนอยู่รับความเจ็บปวดจากการที่คนที่เรารักจากเราไปน่ะสิ
>>
>>น่านับถือกว่า ผมไม่ได้เข้าข้าง
>>
>>ตัวเองนะ แต่ถ้าให้เลือกระหว่างตาย
>>
>>กับยังมีลมหายใจแต่ว่ายังต้องเจ็บปวดใจอยู่
>>ผมเลือกความตายดีกว่า
>>
>>เพราะผมไม่อยากทนรับความเจ็บปวด ที่มันฝังใจ
>>
>>แต่มันก้อแก้ไขไม่ได้แล้วเนอะ ยิ่งผมได้ฟังเพลง
>>เธอจะอยู่กับฉัน
>>
>>ตลอดไป ของวงแคลช แล้วผมเอาไดอารี่มานั่งดูรูปเก่า ๆ
>>ของเราสองคนด้วย
>>
>>ก้อทำให้ผมได้รู้ว่า เคยมีคนที่เรารัก
>>
>>และรักเรา ผมดีใจที่ได้พบกับเธอ เป็นแฟนกับเธอ
>>
>>มันเป็นความทรงจำที่ดีจิง ๆ
>>ถึงแม้ว่านึกถึงแล้วจะต้องร้องไห้ก้อเหอะ
>>
>>เอาเป็นว่ายังไงผมก้อยังจะรักน้องฟางตลอดไปละกัน
>>
>>
>>
>>เรื่องของผมก้อมีเท่านี้แหละคับ
>>ตอนนี้ผมหยิบไดอารี่ขึ้นมาดูอีกแล้ว
>>
>>ขอให้ทุกคนรักษาคนรักของตัวเองให้ดีนะคับ
>>
>>
>>
>>T.T
>>
>>
>>