< < < Tears of ice princess > > >

เนื้อเรื่อง

ทะเลสีครามเมื่อกลางวันถูกความมืดมิดของยามราตรีบดบังมองไม่เห็นแม้แต่หาดทรายขาวละเอียด   ไอซ์ สาวน้อยร่างเล็กนั่งอยู่บนระเบียงบ้านไม้ ติดชายหาดแห่งหนึ่ง บนเกาะส่วนตัวของพ่อเธอ ผู้ซึ่งมีธุรกิจร้อยล้านอยู่ในมือทำให้เธอและพ่อแม่ไม่ค่อยได้พบหน้ากันเท่าไหร่เพราะต้องเดินทางไปติดต่อกับผู้คนมากหน้าหลายตาอยู่เสมอ  ทุกครั้งที่เธอรู้สึกเหงาหรือมีเรื่องไม่สบายใจ บ้านไม้หลังนี้จะเป็นที่พักพิงให้กับเธอ
                ความเงียบสงบของท้องทะเลยามค่ำคืนที่มีเพียงเสียงลมพัดผ่านบางเบาและเสียงคลื่นม้วนเป็นเกลียวซัดสาดเข้าใส่ฝั่งเป็นระลอก ช่วยทำให้ความว้าวุ่นใจของเธอลดลงไปได้บ้างแต่ก็ยังไม่หมดไปซะทีเดียว  แววตาใสซื่อที่แฝงด้วยความรู้สึกเหงาปนเศร้า ทอดสายตามองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีดวงดาวน้อยใหญ่แข่งกันอวดแสงระยิบระยับ ในคืนที่ไร้แสงสว่างจากดวงจันทร์   น้ำใสๆที่เอ่อล้นอยู่ในดวงตากลมโตคู่นั้น ค่อยๆรินไหลอาบแก้มขาวนวล เมื่อความรู้สึกบางอย่างเข้ามาครอบคลุมจิตใจเธออีกครั้ง

“ . . . พี่ว่าเราห่างกันซักพักดีมั้ย  เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น . . . ”   เสียงทุ้มต่ำของพัดชา ยังคงดังก้องอยู่ในใจของไอซ์  
    
    ภาพต่างๆผุดขึ้นมาจากความทรงจำ  เมื่อหลายปีก่อนไอซ์ได้พบกับพัดชา ที่บ้านไม้แห่งนี้ เพราะพ่อของพัดชากับไอซ์เป็นหุ้นส่วนกันเลยทำให้ทั้งสองได้เจอกันบ่อยเวลาที่พ่อของเธอและเค้ามาคุยกันเรื่องธุรกิจ ถือเป็นการพาครอบครัวมาพักผ่อนไปในตัวด้วย
พัดชานั้นเป็นผู้หญิงที่ใครๆมองว่าเป็นทอม เนื่องจากการแต่งตัวที่เรียบๆ ผมซอยสั้น รูปร่างสูงโปร่งบวกกับเสียงทุ้มต่ำเป็นเอกลักษณ์ จึงไม่แปลกที่จะถูกถามบ่อยๆซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่เคยปฏิเสธ  เมื่อได้พบกันครั้งแรก ไอซ์ไม่ชอบหน้าพัดชาเอามากๆ เพราะเธอแอนตี้ความรักในรูปแบบนี้เลยพยายามเลี่ยงที่จะพบเจอ แต่ไม่ว่าจะหลบยังไงก็มีเหตุให้ต้องเจอกันอยู่เรื่อยบวกกับความเป็นผู้ใหญ่ที่อบอุ่นและความเอาใจใส่ของพัดชา ช่วยทำให้ไอซ์ลืมความอคติที่เคยมีมา แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกดีๆที่มีความหมายมากเกินกว่าแค่คนรู้จักกัน
………………………………………………………………………………………………………………………………

ไอซ์นั่งบนตักของพัดชา เอนหลังพิงกับอกกว้างดื่มด่ำกับความงดงามของอาทิตย์ในยามที่ใกล้จะลาลับจากขอบฟ้า
แสงสีส้มแดงสะท้อนกับผิวน้ำทะเล เป็นความงามที่ไม่สามารถเห็นได้ในเมืองหลวงอย่างกรุงเทพฯ ที่มีแต่ความรีบเร่งและวุ่นวายของผู้คน

“ พี่พัดคะ ไอซ์ชอบจังเลยเวลาที่ได้มาอยู่ที่นี่ เสียงลมเสียงคลื่นมันทำให้ไอซ์ลืมความวุ่นวายไปได้เยอะเลยล่ะค่ะ ”  

เสียงหวานๆของไอซ์ ทำลายความเงียบสงบของบรรยากาศโดยรอบ พาให้พัดชาละสายตาจากท้องทะเลกว้างในยามบ่ายมาเป็นดวงหน้าขาวใสในอ้อมแขนของเธอ เธอรู้ดีว่าทุกครั้งที่ไอซ์มาที่นี่ ก็เพื่อต้องการหลบปัญหาอะไรบางอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

“ ไอซ์มีเรื่องไม่สบายใจอีกแล้วใช่มั้ย เล่าให้พี่ฟังได้มั้ยคะคนดี คราวนี้มีเรื่องอะไรอีก ถึงกับหนีออกมาจากบ้านไม่บอกใคร รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วงแค่ไหนพอพี่รู้เรื่องก็รีบลางานแล้วตามมาที่นี่เลย คุณพ่อคุณแม่ท่านก็เป็นห่วงมากนะ ”  

น้ำเสียงทุ้มของพัดชาบ่งบอกความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยอย่างจริงใจ แต่เมื่อพูดถึงพ่อกับแม่ใบหน้ายิ้มแย้มนั้นเปลี่ยนเป็นซึมลงทันที น้ำใสๆเริ่มเอ่อคลอ พัดชาตกใจมากเพราะไม่เคยเห็นไอซ์เป็นแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะมีเรื่องเลวร้ายแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เคยเห็นน้ำตาของไอซ์สักครั้ง

“ คุณพ่อคุณแม่ของไอซ์กำลังจะหย่ากัน คุณพ่อคุณแม่ไม่รักไอซ์แล้ว พี่พัดคะ ไอซ์ไม่เหลือใครอีกแล้ว ”  

น้ำตาหยดหยาดลงมาเป็นสาย เปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้างาม ไอซ์เป็นลูกสาวคนเดียว แค่พ่อแม่ต้องทำงานตลอดเวลาก็ทำให้ไอซ์รู้สึกเหงาและน้อยใจมากพออยู่แล้ว เมื่อมาเกิดเรื่องนี้ขึ้นอีกทำให้ไอซ์รับไม่ได้

พัดชาจับไหล่ทั้ง 2 ข้างของไอซ์ให้หันหน้ามาหาเธอ ยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนแก้มขาวนั้น แล้วจูบที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน ไอซ์โผเข้ากอดพัดชาไว้แน่น  

“ ใจเย็นๆนะไอซ์ ”  พัดชาพยายามปลอบประโลมไอซ์ที่ร้องไห้จนตัวโยนด้วยการกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

“ ฟังพี่นะ . . . ไม่ต้องคิดมากมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่เค้า เมื่อความรู้สึกมันเดินทางมาถึงจุดอิ่มตัว บางสิ่งบางอย่างก็ต้องเปลี่ยนแปลงไป ที่คุณพ่อคุณแม่เค้าหย่ากัน ไม่ใช่ว่าเค้าไม่รักไอซ์นะ เค้าก็ยังรักไอซ์เหมือนเดิม ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ไอซ์ต้องทำใจยอมรับมันให้ได้ อย่าได้คิดว่าไม่มีใครรัก จำไว้นะว่าอย่างน้อยไอซ์ก็ยังมีพี่  พี่พัดคนนี้จะรักและจะอยู่กับไอซ์ตลอดไป นะ พี่สัญญา ”

พัดชาพยายามพูดให้ไอซ์เข้าใจ เธอไม่รู้ว่าไอซ์จะรับได้แค่ไหน แต่ที่เธอรู้ก็คือในเวลานี้ไอซ์มีเธอคนเดียวที่เป็นที่พึ่งพิง และเธอก็จะต้องทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด


…………………………………………………………………………………………………………………………….

    ภาพต่างๆและคำพูดเหล่านั้นไอซ์ยังคงจำมันได้ดี และยิ่งนึกถึงมันมากเท่าไหร่ก็ทำให้ไอซ์ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด เมื่อคนที่เคยสัญญาว่าจะอยู่กับเธอตลอดไป กลับบอกให้เธอและเค้าอยู่ห่างกันซักพัก ตั้งแต่พัดชาเข้ารับช่วงกิจการแทนพ่อที่ล้มป่วยลง ก็แทบไม่มีเวลาให้กับเธอเลย แม้เธอจะเข้าใจว่างานของพัดชายุ่งมากแค่ไหนแต่เธอก็แอบน้อยใจอยู่ลึกๆ ทุกครั้งที่ไอซ์ชวนพัดชามาทานข้าวที่บ้านก็มักจะบอกกับเธอว่าติดนัดลูกค้าตลอด
จนกระทั่งเย็นวานที่เธอรู้สึกเหงาจึงไปหาอะไรดื่มที่ผับแห่งหนึ่ง ผับแห่งนี้คราคร่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งหญิงชาย ทั้งมาเป็นกลุ่ม และมาเป็นคู่  

“ ขอน้ำส้มที่หนึ่งค่ะ ”  เธอหันไปสั่งบริกร แล้วมองไปรอบๆตัวพลันสายตาก็ไปหยุดที่ร่างสูงโปร่งที่เธอคุ้นเคย แม้ว่าไฟในผับจะค่อนข้างสลัวแต่เธอมองเห็นหน้าเค้าได้อย่างชัดเจน

“. . . . พี่พัด . . . . ”   เธอเอ่ยชื่อเค้าออกมาเบาๆยิ้มอย่างดีใจ กำลังจะลุกขึ้นไปหาแต่แล้วก็ชะงักไปเมื่อเห็นผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ  
“ . . . . . วันนี้พี่ต้องออกไปพบลูกค้าน่ะ คงไม่ได้เข้าไปที่บ้าน แล้ววันหลังพี่จะแวะเข้าไปหานะ . . . . . ”

เสียงพัดชากรอกมาตามสายโทรศัพท์เมื่อเธอโทรไปหาเค้าที่บริษัท เธอเข้าใจว่าลูกค้าที่พัดชาต้องไปพบคงเป็นชายแก่ๆรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเธอ แต่คนที่เธอเห็นกลับเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูสวยและมีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่

แปล๊บ . . . บ  แปล๊บ

อยู่ดีๆเธอก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่หัวใจ  เมื่อได้เห็นภาพพัดชากำลังโอบไหล่ของหล่อนอยู่ เธอรู้สึกมึนๆ ไม่รู้ว่าควรจะเข้าไปทักดีหรือเปล่า ในสมองของไอซ์มีแต่เครื่องหมาย Question mark เต็มไปหมด ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหาพัดชา

“ พี่พัดคะ ”   พัดชาหยุดคุยแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียงเล็กๆนั้น  

“ . . . . . ไอซ์ . . . . . ”   พัดชาอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อนึกไม่ถึงว่าจะมาเจอกับไอซ์ที่นี่

“ นี่เหรอคะลูกค้าของพี่พัด ที่พี่พัดไม่ไปหาไอซ์ก็เพราะมาอยู่กับผู้หญิงคนนี้เองเหรอคะ ”  ไอซ์ถามเสียงเรียบ พลางเม้มปากแน่นพยายามสะกดอารมณ์ไว้

“ เค้าเป็นใครกันคะพัด ”   สาวสวยคนนั้นละสายตาจากไอซ์  หันมาถามพัดชาแล้วควงแขนของเค้าแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่

“ เอ่อ. . . เปิ้ล . . . นี่ ไอซ์ เค้าเป็น  เอ่อ . . . อ  น้องสาวพัดน่ะ ”  

พัดชาพูดได้ไม่เต็มปากนัก เมื่อไอซ์ได้ยินถึงกับสะอึก รู้สึกตัวชาไปทั้งร่าง กับคำพูดของพัดชา  

น้องสาว !!!!     ที่ผ่านมาเธอเป็นแค่เพียงน้องสาวของเค้าเท่านั้นเองเหรอ  !!!!!

เธอไม่อาจยืนทนรับฟังต่อไปได้อีกแล้ว เมื่อน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้มันเอ่อล้น จนเก็บเอาไว้ไม่อยู่ หันหลังกลับแล้ววิ่งออกไปข้างนอกร้านท่ามกลางความสนใจของใครหลายคนที่เห็นเหตุการณ์ พัดชาแกะแขนของเปิ้ลออกแล้ววิ่งตามไอซ์ไป

“ เดี๋ยวก่อนสิ ไอซ์  ฟังพี่ก่อน  ”   พัดชาวิ่งตามมาทันคว้าข้อมือของไอซ์แล้วดึงให้หันหน้ามาหาเค้า

“ ไม่ ! ไม่ ! ไอซ์ ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ”  เธอพูดแล้วสะบัดมือเค้าออกแต่ก็ไม่อาจต้านทานแรงของพัดชาได้จำต้องหันหน้ามาหาพร้อมด้วยน้ำตาที่อาบแก้มทั้งสองข้าง

“ พี่ขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมา พี่ไม่คิดว่าไอซ์จะรู้สึกกับพี่แบบนี้ ”  คำพูดของพัดชากรีดลึกลงไปบนหัวใจของไอซ์  เธอคงจะคิดไปเองสินะ ทุกสิ่งที่พัดชาทำไปเป็นเพียงแค่ในฐานะพี่เท่านั้น

“ พี่ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ไอซ์ผิดเองที่คิดว่าพี่คิดอย่างเดียวกับไอซ์  ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ ไอซ์ขอแค่ยังมีพี่อยู่ข้างๆ ไอซ์ก็พอใจแล้วค่ะ ”

ไอซ์พยายามฝืนยิ้มทั้งน้ำตา พัดชานิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ปล่อยมือของไอซ์แล้วพูดขึ้น

“ พี่คิดว่า . . . เอ่อ . . . พี่ว่าเราห่างกันซักพักดีมั้ย  เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น ”  ไอซ์นิ่งงันไปทันที  พัดชาตบบ่าไอซ์เบาๆแล้วเดินกลับเข้าไปข้างในที่มีเปิ้ลยืนรออยู่หน้าประตู ไอซ์ทอดสายตามองตามไปจนร่างสูงนั้นหายลับเข้าไป  

ไอซ์เดินกลับมาที่รถเปิดประตูแล้วขับออกไป รถสปอร์ตสีเงินวิ่งอย่างรวดเร็วไปตามถนนมอเตอร์เวย์  ไอซ์ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าได้ขับออกมาไกลแค่ไหนรู้แค่ว่าอยากไปให้พ้นๆจากตรงนี้ สุดท้ายก็มาจอดอยู่ตรงหน้าบ้านไม้หลังเดิมที่ที่เธอและเค้าพบกันครั้งแรก

…………………………………………………………………………………………………………………………………


ฟ้าใกล้สว่างแล้วแต่ไอซ์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ดวงดาวน้อยใหญ่ค่อยๆจางหายไปเมื่อแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ค่อยๆโผล่พ้นขึ้นมาจากขอบฟ้า  

“ . . . . . ไอซ์ . . . . . ”    

เสียงที่คุ้นเคยแว่วเข้ามาจากทางด้านหลัง  ไอซ์ หันขวับไปมองแต่ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า เธอส่ายหน้ากับความคิดของตัวเอง ไม่มีทางที่เค้าจะมาหาเธอได้หรอก เธอเพียงแค่หูแว่วไปเท่านั้น เธอหันหน้ากลับมาช้าๆมองท้องฟ้าที่ถูกฉาบไว้ด้วยแสงสีทองของอาทิตย์ยามเช้า

“ ท้องฟ้าจ๋า . . . เธอรู้มั้ย ฉันอิจฉาเธอจัง เพียงแค่ชั่วข้ามคืนเท่านั้น เธอก็ได้พบกับดวงตะวันอีกแล้ว แต่ฉันสิ คงไม่มีวันที่เค้าคนนั้นจะกลับคืนมา ”


                          มองออกไปในท้องนทีกว้าง        ความเวิ้งว้างทำให้ใจหวั่นไหว

                                   เฝ้าคิดถึงแต่คนที่จากไป        เสียงหัวใจร้องเรียกให้กลับคืนมา

                                                  ถึงอย่างไรคงไม่มีทางหวนกลับ    เหมือนสุริยะที่ลับไปกับขอบฟ้า

                                   เช้าวันใหม่อาทิตย์ยังหวนกลับมา    แต่หัวใจคนจากลาไม่กลับคืน      
    

                     …………………………………………………….  E  -  N  -  D   …………………………………………………………...