ทำไมชีวิตเราถึง.....?

เนื้อเรื่อง

เรื่อง ราวที่ผมได้มาจาก หนังสือ เรื่อง “รัก” ยอมได้ทุกอย่าง
เรื่องก็มีอยู่ว่า
> >มีเมืองเล็ก ๆ ที่สวยและสงบสุขเมืองหนึ่ง
> >มีคู่รักคู่หนึ่งที่รักกันมาก
> >ทุกวันพวกเขาจะ[พากัน]ไป--)ดู(=ชม--พระอาทิตย์ขึ้นที่ชายหาด
> >และไปส่งพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าที่ชายหาดตอนโพล้เพล้
>ทุกคนที่เคยพวกเขาพบเจอจะมองด้วยสายตาอิจฉาในความรักของคนคู่นี้เสมอ.
> >
> >แต่แล้ววันหนึ่ง
> >
> >เกิดอุบัติเหตุรถชนขึ้น หญิงสาวผู้โชคร้ายได้รับบาดเจ็บสาหัส
>>เธอนอนเงียบ ๆ อยู่บนเตียงของโรงพยาบาล
> >
วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า เธอก็ยังคงไม่ฟื้นคืนมา
> >
> >ตอนกลางวัน ชายหนุ่มจะมาเฝ้าอยู่ที่หน้าเตียง ร้องเรียกคนรักของเขาเสมอ
> >ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ตอบสนองใด ๆ เลย
> >ตกกลางคืน
> >ชายหนุ่มจะไปสวด)ภาวนา(--ออนวอน(?)ต่อพระผู้เป็นเจ้าที่โบสถ์นอกเมือง
เขาร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้ง ไม่มีจะไหลออกมาอีกแล้ว
> >
ผ่านไป 1 เดือน
> >
> >หญิงสาวยังคงหลับใหลไม่ฟื้นเหมือนเดิม
> >
> >ส่วนชายหนุ่มก็ดูจะซูบเซียวขึ้นทุกวัน
แต่ก็ยังคงสวดอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้าอยู่เสมอไม่หยุด
> >
> >แต่แล้ววันหนึ่ง
> >
>>พระผู้เจ้าก็เกิดเห็นใจในรักของชายหนุ่มและตกลงที่[ประทาน]พรให้แก่เขา
> >พระผู้เป็นเจ้าได้ถามชายหนุ่มว่า “เจ้ายอมที่จะแลกพรนี้ด้วยชีวิตของเจ้าไหม”
ชายหนุ่มตอบโดย[ไม่]ลังเลว่า “ ผมยอมครับ”
> >
> >พระผู้เป็นเจ้าพูดว่า “งั้นดี, )ฉัน(--จะให้คนรักของเจ้าฟื้นขึ้นมา
> >แต่เจ้าต้องแลกกับการกลายเป็นแมลงปอเป็นเวลา 3 ปี เจ้าจะ--)ตกลง--(ยอมไหม”
> >
> >ชายหนุ่มได้ฟังดังนั้น [แต่]ก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิม “ผมยอมครับ”
> >
ฟ้า[สาง]แล้ว
> >
> >ชายหนุ่มได้กลายเป็นแมลงปอสวยงามตัวหนึ่ง
> >
> >เขาบอกลาพระผู้เป็นเจ้าแล้วรีบบินกลับไปที่โรงพยาบาล
> >
> >หญิงสาวฟื้นขึ้นมาแล้วจริง ๆ
มีนายแพทย์หนุ่มยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ คุยเรื่องอะไรกันสักอย่างหนึ่ง
> >
> >แต่ช่างเสียดายที่เขาไม่สามารถที่จะได้ยิน.
> >
หลายวันผ่านไป
> >
> >หญิงสาวแข็งแรงพอที่จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
> >
> >แต่เธอดูไม่มีความสุขเลย
> >
เธอออกตะเวณหาข่าวคราวของชายหนุ่ม
> >แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าชายหนุ่มหายไปอยู่ที่ไหน
> >หญิงสาวยังไม่ละความพยายามที่จะตามหาชายคนรักของเธอ
> >
ชายหนุ่มซึ่งอยู่ในร่างของเจ้าแมลงปอ
> >ได้[แต่]บินวนเวียนอยู่รอบตัวหญิงสาวไม่ห่าง
> >[ทว่า]เขาไม่สามารถที่ส่งเสียง ไม่สามารถโอบกอด[เธอ]
> >เขาทำได้แค่เพียงเฝ้ามองดูหญิงสาวไม่ให้คาดสายตาเท่านั้น
> >
ฤดูร้อนผ่านไปแล้ว
> >
> >ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดใบไม้ปลิวร่วงหล่นจากต้นไม้ใหญ่
> >เจ้าแมลงปอจำต้องจากที่นี่ไปแล้ว
> >นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้บินมาเกาะที่บ่าของหญิงสาว
> >
เขาอยากใช้ปีกของเขาลูบใบหน้าของหญิงสาว
> >อยากใช้ปากเล็ก ๆ จูบที่หน้าผาก
> >แต่อย่างไรก็ดีร่างเล็กบอบบางในคราบของแมลงปอก็ไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากหญิงสาวได้
> >
แค่พริบตา ฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือน
> >
> >เจ้าแมลงปอรีบบินกลับมาหาคนรักของเขา
> >เพื่อจะพบว่าร่างอันคุ้นตานั้นบัดนี้ได้ยืนเคียงคู่อยู่กับชายรูปร่างสันทัดคนหนึ่ง
> >ภาพ ๆ นั้นทำให้เจ้าแมลงปอเกือบจะบินตกลงมาจากอากาศเลยทีเดียว
> >
ชาวบ้านต่างกล่าวขานถึงเรื่องอุบัติเหตุที่ทำให้หญิงสาวได้รับบาดเจ็บสาหัสทำให้ได้พบกับแพทย์หนุ่มที่น่ารัก
> >และ ใจดี คนนั้น
> >และยังกล่าวถึงความรักของคนทั้งคู่ที่เหมือนถูกกำหนดมาอย่างไรอย่างนั้น
> >แน่นอนพวกเขายังคงพูดถึงหญิงสาวที่สดใสร่าเริงขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากมายนัก
> >
เจ้าแมลงปอรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก
> >
> >หลังจากนั้นไม่กี่วัน
> >
> >แมลงปอเห็นแพทย์หนุ่มผู้นั้นพาคนรักของตนไปชายทะเลเพื่อดูพระอาทิยต์ขึ้น
พลบค่ำก็อยู่[ที่]ชายหาดเพื่อดูพระอาทิตย์ตก
> >
> >แต่สำหรับเขาแล้ว
> >
> >นอกจากบินมาเกาะที่บ่าของหญิงสาวแล้ว เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย
หน้าร้อนของปีนี้ช่างยาวนานนัก
> >
> >เจ้าแมลงปอบินต่ำลง ๆ ทุกวันด้วยความรู้สีกที่เจ็บปวด
> >
เขาไม่มีเรี่ยวแรงเพียงพอที่จะบินเข้าใกล้ หญิงอันเป็นที่รัก
> >
> >ท่าทางการพูดคุยกันอย่างสนิทสนมของคนทั้งคู่
> >
> >เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของทั้งคู่ ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งนัก
> >
ย่างเข้าฤดูร้อนของปีที่ 3
> >
> >เจ้าแมลงปอไม่ค่อยไปเฝ้าดูคนรักของเขาแล้ว
> >
> >บ่าของเธอบัดนี้ถูกโอบกอดด้วยมือของแพทย์หนุ่ม
> >
ใบหน้าถูกประทับจูบอย่างเบา ๆ จากเขาผู้นั้น
> >
> >ดูท่าทางแล้วไม่มีทางเลยที่หญิงสาวจะมีเวลาที่จะไปคิดถึงแมลงปอที่เจ็บปวดตัวหนึ่ง
> >ยิ่งไม่มีทางที่จะไปคิดถึงอดีตสิ่งที่ผ่านไป
> >
วันครบรอบปีที่ 3 ที่พระผู้เป็นกำหนดไว้ใกล้มาถึงแล้ว
> >
> >คนรักของเจ้าแมลงปอกับนายแพทย์หนุ่มได้จัดพิธีแต่งงานขึ้นในวันสุดท้ายนั้นเอง
> >เจ้าแมลงปอค่อย ๆ บินเข้าไปในโบสถ์ และไปเกาะที่บ่าของพระผู้เป็นเจ้า
> >
เขาได้ยินเสียงของคนรักที่ดังมาจากข้างล่างตอบรับคำสาบานของพระผู้เป็นเจ้าว่า
> >“ฉันยอมรับ”
> >
> >เขาเห็นแพทย์หนุ่มคนนั้นสวมแหวนให้คนรักของเขา
> >ตามด้วยจุมพิตที่แสนหวานของคนทั้งคู่.

เจ้าแมลงปอปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมา
> >
> >พระผู้เป็นเจ้าถามแมลงปอว่า “เจ้ารู้สึกเสียใจไหม”
> >
เจ้าแมลงปอเช็ดน้ำตาแล้วตอบว่า “เปล่า”
> >
> >พระผู้เป็นเจ้าถอนหายใจแล้วพูดต่อว่า
> >“งั้นพรุ่งนี้เจ้าก็ได้กลับเป็นเจ้าคนเดิมแล้ว”
> >
เจ้าแมลงปอส่ายหน้าอย่างช้า ๆ ก่อนตอบว่า “
> >ขอผมเป็นแมลงปออย่างนี้ไปตลอดชีวิตเถอะครับ”
> >
> >บาง)บุพเพ{=?}(--->>[ชะตา]ถูกกำหนดมาเพื่อที่ต้องสูญเสียไป
> >
บาง//บุพเพ//ตอนจบไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด
> >
> >รักคน ๆ หนึ่ง ไม่จำเป็นต้องได้รับรักตอบ
> >
> >แต่
> >
เมื่อได้รับรักจากใครคนหนึ่ง
> >
> >เราต้องดูแลรักษามันไว้อย่างดี
> >