เรื่องนี้เกี่ยวกับความรัก

เนื้อเรื่อง

>>>ครั้งหนึ่งฉันเคยมีความรัก..เค้าเป็นชายหนุ่มเรียนดี..
เก่งดนตรี  กีฬา หน้าตาใช้ได้ ครอบครัวก็มีฐานะ..
สรุปง่ายๆคือดีพร้อมทุกๆอย่างทีเดียวเลย..ฉันเป็นเพื่อนกับเค้าเอง
และไม่น่าแปลก..ถ้าเพื่อนจะเลื่อนเป็นรัก......
ฉันได้แต่เก็บความรู้สึกมาตลอดเวลาว่า\"รักเค้า\"มากแค่ไหน....
ฉันไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าไปรักเค้าตั้งแต่เมื่อไร...แต่ก็รู้ว่ารักเค้าแล้ว
>>>ครั้งแรกที่เจอเค้าตอนนั้นมันเหมือนนิยายน้ำเน่า
ก็แค่ฉันออกแนวซุ่มซ่ามแล้วก็ล้มต่อหน้าต่อตาชายหนุ่มที่เป็นดาวร.ร.
แล้วเค้าก็แค่ช่วยเก็บของ...แต่ไม่รู้เพราะความรู้สึกที่ทำให้แอบชอบเค้า
อาจเป็นเพราะสายตาที่อ่อนโยน..อาจเป็นเพราะใบหน้าที่มีแต่ความสุขของเค้าก็ได้
มันทำให้ฉันรักเค้าเข้าไปเต็มๆเค้าทำให้ฉันหัวเราะได้ทุกครั้ง..
ตั้งแต่นั้นฉันก็เลยเริ่มไปตีสนิทกับเค้า..ก็ฉันมั่นใจในตัวเองไปนิดอ่ะนะ
ทั้งที่หน้าตาก็ไม่ได้ดีเลิศหรอกก็ได้เปรียบที่..ไม่เคยไม่กล้าก้มหน้าไม่เป็น..
เนี้ยละทำให้ฉันรู้จักกับเค้าจนได้...แน่นอนแต่ฉันก็ยังกุลสตรีอยู่
ผู้หญิงก็งี้แระไม่ว่าจะเป็นยังไงก็อายเป็นเหมือนกาน
>>>>>และก็คงไม่ใช่แค่นั้นหรอกลองเอาผู้หญิงไปรักใครมากๆคนนึง
ย่อมที่จะทำให้เค้าคนนั้นรักให้ได้เหมือนกัน...แต่ฉันก็ไม่ได้หวังไรมาก
ฉันยิ้มให้เค้าทุกๆเช้า...ไปวางดอกกุหลาบสีขาวบนโต๊ะในเช้าวันวาเลนไทน์ทุกปี
โรแมนติกใช่มั้ยละ...แต่ฉันก็ไม่เคยบอกเค้าหรอกนะว่าฉันเป็นคนให้
เค้าก็เอาแต่งงแต่ก็เก็บดอกไม้ฉันรวมกับดอกไม้และช๊อกกาแลคของคนอื่นไปด้วย
ฉันก็มีความรู้แล้ว..ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเป็นฉันก็ได้....ฉันพอใจกับการรักใครสักคน
>>>>>แล้ววันนึงเป็นวันจบการศึกษาของโรงเรียนแห่งนี้...
ฉันคงไม่มีเวลาเจอเค้าอีกแล้ว..ฉันจึงตัดสินใจจะบอกเค้าให้ได้ในวันอำลาอาลัย
แล้วฉันก็จะบอกให้ได้ด้วย ไม่ว่าคำตอบจะเป็นเช่นไรก็ตาม....
เพราะมันทรมานนะถ้ารักใครสักคนแล้วไม่บอกความรู้สึกของเราให้เค้าคนนั้นรู้
  พองานใกล้เลิกฉันเดินไปตามหาเค้า..ทั่วงานเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน
แต่ก็ดีที่เห็นเค้าอยู่อีกฝั่งของถนน...ฉันโบกมือและยิ้มใครเค้า..เค้าก็หันมายิ้มเช่นกัน
แล้วฉันก็ยิ้มพร้อมๆกับหน้าแดง....แล้วเค้าก็เดินจะข้ามถนนมา  ฉันก็ยิ้มให้เค้า..
แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเสียงรถยนต์แล่นมาด้วยความเร็วก็ผ่านเฉียดตัวเค้าไป
แล้วเค้าก็ทรุดลงกับพื้น..ฉันยังจำแววตาที่เค้ามองที่ฉันก่อนล้มลงได้ดี...
มันแปลกที่แววตาเค้าดูมีความสุขแต่ก็เหมือนเจ็บปวดปนกัน..ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย..
ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น..ตกใจมากๆตั้งตัวไม่ถูกด้วยได้ยินเสียงกริ๊ดและเสียงตะโกน.
จากอีกฝั่งถนนดังลั่นและฉันก็ทรุดลงตามไม่มีแรงจะทนรับความจริงนี้ไหว
>>>ก็ตั้งสติแล้ววิ่งเค้าหาร่างของเค้า..ฉันร้องไห้..ร้องไห้อย่างเจ็บปวดที่สุด
ทำไมคนที่เรารักต้องจากเราไปเร็วเสมอ....ฉันพยุ่งร่างเค้าามาไว้ที่ตักของฉันแล้ว
ก็มองหน้าคนขับทั้งที่ไม่เห็นก็ตามเพราะเวลานั้นมันมืดมาก..ฉันแค้นจับใจ
แล้วรถก็ถอยหลังหนีไปเพื่อนๆพากันจำเลขทะเบียน...แต่ฉันไม่สนใจทั้งนั้น..
ฉันเรียกร้องให้ใครสักใครไปเรียกรถพยาบาลมาให้เรวที่สุด....และฉันก็ได้แต่จับมือเค้าไว้
ลมหายใจของเค้าแผ่วเบาเหลือเกิน......ฉันร้องไห้ไม่หยุดตอนนั้นไม่รู้จะทำอะไร
ได้แต่บอกกับเค้าว่า..เทอจะไม่เป็นอะไร..ต้องไม่เป็นอะไรเค้าก็ยิ้มให้ฉัน..ฉันก็ฝืนยิ้มให้เค้า
ฝืนยิ้มทั้งน้ำตาแล้วเค้าก็หมดสติไป..ฉันตกใจมากได้แต่ร้องไห้และเขย่าร่างเค้าให้ตื่น..
แล้วก็นึกว่า..เทอต้องตื่นมาฟังความรู้สึกฉันก่อนตื่นมาฟังก่อนว่าฉันรักเทอมากแค่ไหน
ตื่นมาคุยกันให้รู้เรื่อง..ตื่นซิ..ตื่นมาบอกว่า รักฉันเหมือนกัน..เทอต้องตื่นมานะ..
อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว..อย่างงี้...แล้วน้ำตามันก็ร้องออกมา......
เพื่อนๆของฉันและเค้าก็ต่างพยุงเค้าขึ้นรถ.เมื่อรถของรพ.มาถึง
>>>>>>ฉันก็นั่งรถตามไปรพ.เช่นกันถาวนาให้เค้าอย่าไปอะไรเลยเถอะ...
ได้แต่ขอร้องกับพระเจ้า..ว่าอย่าให้เค้าเป็นอะไรขอให้เค้าปลอดภัยที...
ทำอะไรก็ได้ให้เค้าหายพอไปถึงรพ.ทางรพ.ก็พาเค้าไปห้องไอซียูทันที
ฉันและเพื่อนๆได้แต่นั่งรอข้างนอก...ได้แต่รอ..ถึง 2ชั่วโมงเต็มๆก่อนหมอจะออกมา
แล้วฉันก็วิ่งไปถามอาการทันที..\"ปลอดภัยดีครับ.......\" ตอนนั้นฉันดีใจมาก
แค่หมอบอกว่าปลอดภัยฉันก็มีความสุขแล้วแล้วก็ไม่รู้อะไรทั้งนั้น
ฉันวิ่งไปหาเค้าทันทีแล้วฉันก็เดินไปที่เตียงแล้วก็..ร้องไห้..ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
ฉันร้องไห้ปนกับหัวเราะและพยายามเช็ดน้ำตาไปด้วย...และก็บอกเค้าว่า
\"นายรู้อะไรไหม...ฉันรักนายมากนะ\"แล้วฉันก็ยิ้มให้เค้าอีกครั้งแม้เค้าจะ
ไม่ลุกขึ้นมาบอกอะไรฉันก็ตามที...ฉันจึงพุดต่อพรางสะอื้นไปว่า...
\"ดังนั้นนายก็ต้องลุกขึ้นมาตอบฉันว่านายก็รักฉันเหมือนกันนะ..นายต้องลุกขึ้นมา
ลุกขึ้นมาซิ..ฉันบอกให้ลุกขึ้นมาไง\"ฉันร้องไห้พรางเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดอย่างงี้
>>>>แต่เค้าไม่ได้ลุกขึ้นมาอย่างที่ฉันสั่งเค้ายังคงนอน...ไม่รับรู้อะไร
ดังนั้นเพื่อนๆทุกคนรู้ไหมว่าฉันเล่าให้ฟังทำไม....หากคุณกำลังรักใครสักคนตอนนี้
คนที่คุณมั่นใจว่าคือเค้าคนนั้น..เดินไปบอกกับเค้าซะว่า\"รัก\"..เพราะไม่มีใครจะ
มีชีวิตที่นิรันดร์ได้ไม่มีใครจะรอคุณอีกแล้วหากคุณมั่นใจว่าเค้าคนนั้นเป็นคนที่คุณรักมาก
เป็นคนที่ทำให้คุณหัวเราะได้แม้วันที่เหนื่อยล้าที่สุด....เป็นคนที่คุณแค่มองรูปเค้าก็ยิ้มได้
เป็นคนที่ทำให้ทุกๆวันของคุณดูมีค่า...เป็นคนที่คุณกำลังคิดถึงอย่างสุดหัวใจตอนนี้...
เป็นคนที่ทำให้คุณต้องมานั่งเล่นคอมเพื่อรอจะได้คุยกัน...เป็นคนที่คุณพยายามหลอกตัวเองว่าเค้าเป็น
แค่เพื่อนทั้งที่ในใจมันเป็นมากกว่านั้น...เป็นคนที่คุณอยู่ด้วยแล้วมีความสุข..บอกเค้าซะนะ
\"ผมรักคุณ\".........\"ฉันรักเธอ\" ..........
ไม่ว่าคำตอบมันจะเป็นยังไงก็ตามไม่ว่าจะดีหรือไม่อย่ากลัวที่จะมีความรัก....อีกเลย
>>>>ตอนนี้ทุกคนคงอยากรู้ตอบจบของเรื่องฉันกันแล้วใช่มั้ย???
ค่ะ!!!เค้าก็ปลอดภัยแล้วก็ออกจากรพ.หลังจากที่เข้ารับการรักษานานถึง 2 เดือนกว่าๆ
แล้วพอเค้าออกมาได้เค้าก็เดินมาหาฉันที่รออยู่แล้วเค้าก็ยิ้มให้ฉันดีใจมากๆเลยละ
แล้วเค้าก็บอกอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ที่เดียว...อะไรน่ะหรอ??
\"ผมก็รักคุณนะ\"ฉันอ่ำอึงเล็กน้อย...\"ก็..หรอ??\"ฉันหลุดปากไป....
\"ก็ใครละไปร้องไห้แล้วก็บอกรักผมนะ...ผมบังเอิญได้ยินน่ะ\"แล้วเค้าก็ยิ้มให้เป็นรอยยิ้ม
ที่ดูดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยละฉันแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่แต่ก็ได้แต่ยิ้มอย่างอายๆ
แล้วก็ตีแขนเค้าเบาๆแล้วเค้าก็ร้องออกมา..มันเป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุขในโลกเลยละ