today

เนื้อเรื่อง

อยู่ๆก็เกิดอยากจะเขียนขึ้นมาแต่มันก็คือการเขียนทางเนตครั้งแรกนะเพราะส่วนมากเขียนใส่ไดอารี่ไว้แต่ตอนนี้ก็นานแล้วที่ไม่ได้กลับไปเขียนอีก แถมเผาทิ้งไปเลยด้วย ว้าว รุนแรงจังเนอะแต่มันมีที่มาอยู่แล้ว
    ก็เพราะว่าไดอารี่ที่เขียนจะเขียนเฉพาะวันที่อยากจะบันทึกไม่ได้เขียนทุกวันเหมือนใครเค้า เป็นแต่เรื่องที่ อื้ม อยากจำจังเลยอันนี้ อยากจำวันนี้ไว้ว่าเป็นความรู้สึกแบบนี้ อย่างนี้นะ พอกลับไปอ่านที่ไรก็เหมือนได้ความรู้สึกเก่าๆของเมื่อวันนั้นกลับคืนมาเลย
เช่น การได้ไปเที่ยวครั้งแรกกับหนุ่มที่แอบปิ๊ง โอ้โห ทำไมตื่นเต้นอย่างน้า ใส่ชุดไหนไปดี ผมทรงไหนยังไง อุ๊ยต้องทำยังไง เดินแบบไหนดี อื้อหือ เยอะแยะเลยความรู้สึกน่ะ แล้วก็บรรยายไว้หมดเลยน้าว่า ทำไรบ้างเดินไปไหน  รู้สึกอย่างไร กับตอนนี้ เค้าพูดยังไงกับเรา พอกลับมาอ่าน อุ๊ยตาย ชั้นเคยเป็นแบบนี้ด้วย ชั้นเป็นได้ขนาดนี้เลยเหรอ  หรือบ้างครั้งที่เสียใจก็เขียนบรรยายลงไปพร้อมกับหน้ากระดาษที่แทบจะขาดเพราะน้ำตาไหลตลอดเลย แต่พอกลับมมอ่านมันเหมือนว่าเออ ชั้นก็ผ่านเรื่องนี้มาได้เนอะ เก่งจังเลย สู้สู้  เขียนไปเขียนมาก็เขียนเรื่องของหนุ่มที่แอบปิ๊งได้เกือบ 8 เดือนแล้ว แต่เอ๊ะทำไมหน้ามันน้อยๆก็เพราะว่ากว่าจะได้เจอหรือไปเที่ยวกับเค้าแต่ละครั้งมันน้อยน่ะซิแต่มันก็เป็นวันที่ลืมไม่ลงเลยน้า  จนเข้าเดือนที่ 9 เริ่มไม่มีอะไรเรื่องดีอกดีใจให้เขียน ทำไม๊ทำไมมันมีแต่เรื่องเศร้าน้า บ่อเกิดเพราะเค้าเริ่มออกห่างจากเราไปไง จะไม่เศร้าได้ไงละ ไม่ได้เจอเหมือนเคย ไม่ได้คุย เริ่มห่างและสุดท้ายก็ต้องจากกันไปด้วยการที่เค้าหายไปเลย  
                                อยากลืม อยากลืมมากๆเลย ทำไงอ่ะ ก็คิดเด่ะ คิด  โอเช กู๊ดไอเดีย จะต้องมีบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรไปใยถ้าเราต้องการจะตัดใจ ก็เผาซ้าซิ เผาไปร้องไห้ไปแต่ก็คิดนะว่าวันนี้คือวันสุดท้ายของชั้นที่จะร้อง
                              อ่านมาได้ถึงขนาดนี้คุณก็คงคิดละซิว่าคนเขียนมันเขียนอารายของมันว้า ก็มันเป็นแค่ความรู้สึกที่ผ่านมาแล้วมันจำไม่ได้หมดหรอก เห็นเล่าสนุกหรือไม่ค่อยเศร้าอย่างนี้ แต่ถ้าเขียนตอนนั้นละก็  โอ้ คงมีคนนั่งขำกันเป็นกอง ไม่ใช่หรอก เศร้ามากตังหาก
                             แต่อยากบอกว่าเราผ่านมันมาได้แล้วละ ไอ้วันที่เศร้าๆ วันที่ไม่อยากตื่นมาแล้วรับรู้ว่าจะไม่มีเค้าอีกแล้ว แต่เราก็ต้องตื่นนะเพราะเรามีครอบครัวมีคนที่รักเราอีกตั้งเยอะที่เราไม่ค่อยได้มองเห็นน่ะ  แล้วสุดท้ายเราก็มีตัวเองไงที่จะเดินไปกับเราในวันข้างหน้า ฟ้าใหม่ที่สดใสกว่าเดิมเป็นไหนๆเลยละ
                              ลองดูนะ  สู้เข้าไว้ (เอ๊ะไงตอนลงท้ายเป็นแบบนี้หว่า อิอิ)