My MeMoRieZ....

เนื้อเรื่อง

จากวันนั้น.....จนถึงวันนี้ก้อเกือบปีแระเนาะ
              


                    คิดถึงน้องวงโย(ชื่อวงขอไม่บอกล่ะกัน)ทุกคนจัง
        


              ยังจำกันได้มั้ยน้องวันที่ 2 กุมภาที่จะถึงเป็นวันอะไร พี่เชื่อว่าเป็นวันที่น้องๆทุกคนคงจะจำกันได้ ส่วนพี่หน่ะหรอวันที่ 2 กุมภาเป็นวันที่ไม่มีวันลืมมันลงเลยล่ะ มันเป็นวันที่มีค่าสอนอะไรหลายๆอย่าง คงจะจำวันนั้นไปจนวันตายเลย
        

             วันนั้นเป็นวันสุดท้ายของลั..............55+ ไม่บอกหรอก ถ้าเด็กวงโยมาอ่านอ่านก้อาจจะรู้ก้อได้ วันที่ความฝันล่มสลายรู้แล้วแหละว่าการตั้งความหวังและมีความมั่นใจมากแต่พอไม่ได้แล้วมันรู้สึกยังไงตอนนี้ก้อไม่กล้าหวังอารายมากมายอีกแล้วล่ะ กลัวหวังแล้วพอไม่ได้จะเจ็บอีกแล้วมันจะฝังใจเหมือนเรื่องนี้ไงล่ะหวังมากพอไม่ได้ก้อเกลียดอีกวงไปด้วยฝังใจไม่มีวันลืมลงเลยล่ะ



            กลับย้อนมาพูดถึงวันที่ 2 กุมภาอีกทีเป็นวันกิดของครูต้นด้วยใครจำได้มั่งเนี่ยอย่างน้อยพี่ก้อเชื่อว่าหลายคนคงจะจำกันได้


           พุดถึงนะยังอยากแข่งวงโยอยู่เลยจำได้มั้ยว่าก่อนแข่งเราต้องซ้อมกลางแดดกันทุกวัน โดนวิ่ง วิดพื้น แล้วอาหารทุกมือต้องมีผลไม้เป็นกล้วย ตอนนั้นกินจนเบื่อเลยอ่ะ ถ้าตอนนี้ให้กินก้อจะกินเยอะเพราะมันมีความทรงจำที่ดีๆกับมัน(55+มีความทรงจำกับกล้วย)


           วันนี้(วันที่ 16 ม.ค.)เป็นวันครุอยากขอบคุณครุทุกท่านที่สอนมา ให้ความรัก ให้ความรู้ขอบคุณครุทุกคนมากๆค่ะ.....

P.s.อันนี้เขียนเพื่อให้เด็กลั.........(บอกแล้วไงว่าไม่บอกหรอก)