กำลังใจจากเพื่อน...สู่ฝัน

เนื้อเรื่อง

เรื่อง   กำลังใจจากเพื่อน…สู่ฝัน {^^}!
    เรื่องนี้อาจไม่เศร้าแต่ก็สื่อถึงความเป็นเพื่อนที่ดีของบุคคลๆหนึ่งเพราะเรื่องนี้จะบ่งบอกถึงชีวิตของคนในปัจจุบันและตัวข้าพเจ้าเองนั้นก็อยากให้ผู้อ่านเรื่องนี้ทุกท่านลองสำรวจดูว่าตัวของท่านเป็นอย่างไร?และตัวของท่านควรปรับปรุงอะไรบ้าง? ลองอ่านเรื่องนี้ดูสิค่ะ….

    เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ ‘เนส’ เป็นเด็กใหม่ของโรงเรียนแห่งหนึ่งซึ่งเป็นหญิงล้วน เธอเป็นเด็กน่ารัก หน้าตาดี เธออยู่ชั้นม.1และวันนี้เป็นวันแรกของการดำเนินชีวิตในสถานที่ใหม่ เพื่อนใหม่ เธอตื่นเต้นมากอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดาและอันดับแรกในก้าวเข้ามาในโรงเรียนใหม่คือ ‘ยิ้ม’
เธอก็ยิ้มเรียกมิตรภาพตามประสาของเด็กใหม่ เธอเดินไปหาบอร์ดตามโรงเรียนว่าเธอเรียนอยู่ห้องไหน?แต่ก็หยุดชะงักกระทันหันเมื่อมีเด็กกลุ่มนึงชี้มาทางเธอบ้าง มองเธอบ้างแต่เธอก็ไม่สนใจแล้วเธอก็ต้องผวามากขึ้นเมื่อมีผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเดินเข้ามาชนเธออย่างตั้งใจ+เจตนาพร้อมส่งสายตาข่มขู่เธออีก เธอก้มหน้าพลางคิดว่า
    เป็นการต้อนรับในวันแรกได้เยี่ยมยอดมาก…
เธอไล่ดูรายชื่อตามห้องต่างๆในชั้นม.1และก็พบว่าเธออยู่ในอันดับสุดท้ายของห้องม.1/3 เธอเดินออกอย่างว้าเหว่ เดียวดายและหลังจากแนะนำตัวเองในห้องเธอก็ไม่เคยมีเพื่อนเลยอาจเป็นเพราะ
พวกเขาอิจฉาในหน้าตาเธอก็ได้มั๊ง! เธอต้องอยู่คนเดียว ไม่ใช่เธออยู่เฉยๆแต่เธอก็คอยถามคอยชวนเพื่อนข้างๆคุยบ้างแต่ยังงัยๆก็ไม่มีสนใจเธอ ตลอดเวลาที่เธออยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ เธอกลายเป็นคนที่สังคมรังเกียจ ไม่มีใครมาเป็นเพื่อนเธอ จนผ่านไป 2 สัปดาห์ เรื่องราวก็ยังคงเหมือนเดิม เธอยังคงไม่มีเพื่อน เธอก็ได้แต่หวังว่า…
    สักวันเราก็คงมีเพื่อนเองล่ะ…
โบกะมุก เป็นเพื่อนร่วมห้องของเนสและยังไม่ใกล้ไม่ไกลจากเนสสักเท่าไหร่ 2คนนี้เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากจนเพื่อนในห้องตั๊งฉายาให้ว่า ‘ฝาแฝดประจำห้อง’ และทั้ง 2 ยังเป็นที่ห้องรักและแคร์มาก โบกะมุกต่างก็สังเกตเห็นความเงียบเหงาและอ้างว้างของเนสจึงพูดกับในห้องเสมอว่า ‘ทามไมไม่มีใครไปชวนเนสคุยบ้างล่ะ’ แล้วทุกครั้งที่ทั้งคู่พูดแบบนี้เพื่อนก็จะชักสีหน้าหงุดหงิดขึ้นทันที
เมื่อไม่สำเร็จมุกเลยลองถามเพื่อนในกลุ่มมุก+โบซึ่งมี นิก หัวหน้าโจก เมย์ผู้แสนใจดี  ก้อยผู้มีความสามารถในการแรดได้สูง ตูนตัวเจ้าปัญหาประจำกลุ่ม ปายบ้าดาราเป็นที่สุดโดยเฉพาะดาราญี่ปุ่นว่า ‘เอ่อ…เพื่อนๆ…เรามีความคิดเห็นว่าอยากให้เนสอ่ะมาเข้ากลุ่มเราได้ม๊าาา น่าสงสารออก อยู่คนเดียว นั่งคนเดียว กินข้าวคนเดียวไม่มีเพื่อนเลยและที่สำคัญนะเพื่อนๆเนสเป็นเด็กใหม่ ไม่สร้างความเดือดร้อนให้กลุ่มเราหรอกอย่าให้เธอคิดว่าโรงเรียนนี้แล้งน้ำใจแล้วยังใจร้ายอีก น๊าาาาาเพื่อนๆ กลุ่มเราก็ไม่มีปัญหาอะไรนิ น๊าาาาถือว่าเราขอร้องแล้วกันนะ’เงียบกันไปสักพัก จนเมย์พูดว่า ‘เราเห็นด้วยนะ น่าสงสารออก’ แต่คะแนนเสียงของเพื่อนที่เห็นด้วยแค่ 3 เสียงก็ไม่พอ คะแนนเสียงที่ไม่เห็นด้วย 4 เสียง
ในที่สุด…โบ+มุกก็ตัดสินใจเดินออกมาจากกลุ่มที่แสนแรดและใจร้ายหลังจากที่เอ่ยปากขอร้องเพื่อน 2 วัน ในวันนั้นเนสนั่งกินข้าวคนเดียวบริเวณม้าหินขาว ฝาแฝดประจำห้องที่แสนน่ารักเดินเข้ามาพูดกับเนสในครั้งแรกในชีวิตว่า ‘ขอนั่งด้วยนะ เห็นเหงาๆเลยมาเป็นเพื่อน…ได้ป่ะ?’ เนสพยักหน้านิดๆพวกเธอจึงนั่งโบก็รีบเปิดบทสนทนาทันที ‘เธอนั่งคนเดียวทุกวันไม่เหงาบ้างเลยหรอ?’ ‘เหงาสิ’ ‘งั้น…พวกเราเป็นเพื่อนกับเธอได้มั๊ย?’คราวนี้มุกพูดบ้าง ‘แน่นอนแต่...พวกนิกไม่ว่าหรอ?’
ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วตอบพร้อมกันว่า ‘ไม่’หลังจากวันนั้นทั้ง 3 ก็หนิดกันมากขึ้นเรื่อยๆจนกลุ่มนิกสงสัยว่า ‘ทามไมเดี๋ยวนี้ไม่เห็นโบกะมุกมานั่งด้วยกันเลย’ แต่ก็ยังไม่สนใจอยู่ดี โบกกะมุกช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ นี่คือสิ่งที่เนสคิดอยู่ตลอดเวลา จนหลายวันผ่านไปทั้ง 3 คนไปค้นหาหนังสือที่ห้องสมุดเพื่อทำรายงานส่งครู พวกนิกก็ดันมาเจอโบกะมุกอยู่กับเนสทำให้ไฟในใจของนิกลุกวาบขึ้นมาทันทีปัญหาที่ค้างคาถูกไขออกหมดด้วยภาพที่เห็นข้างหน้าแต่นิกก็ทำเป็นไม่สนใจอีกตามแบบฉบับพลางคิดในใจว่า ..โลกช่างแคบจริงๆ.. หลังจากวันนั้นนิกก็แกล้งเนสสารพัดที่จะทำได้ไม่ว่าจะใส่ร้ายว่าเนสทำไม่ดีบ้างหรือแม้กระทั่งหาว่าเนสแย่งแฟนมาจากนิกอีกแต่เนสก็อดทนส่วนโบกะมุกนั้นก็ปกป้องเนสทุกอย่างไม่ว่าเรื่องใดเป็นอย่างนี้ไปตลอด 1 ปีชีวิตการเป็นนักเรียนชั้นม.1ก็ถูกทิ้งไปแล้วชีวิตการเป็นนักเรียนชั้นม.2 ก็มาแทนที่ ทั้ง 3คนโตขึ้นย่างเข้าเป็นวัยรุ่น เนสก็สะสวย+น่ารักมากกว่าเดิมไม่ต่างอะไรกับโบและมุกเลยแล้วทั้ง3คนก็นัดแนะกันเพื่อไปเที่ยวที่บิ๊กซีในวันเสาร์ที่จะถึงนี้และแล้วความซวยก็มาเยือนเมื่อกลุ่มนิกนัดกันไปเที่ยวบิ๊กซีเช่นกัน เมื่อทั้ง 2 กลุ่มมาเจอกันก็เกิดการต่อปากต่อคำขึ้นและต่างคนก็ต่างไม่ยอมกันเรื่องรุนแรงก็บังเกิดขึ้น เมื่อนิกง้างมือขึ้นมาจะตบเนสแต่มุกก็เดินเข้ามายืนบัง นิกไม่สนใจจึงตบเข้าเต็มๆหน้าแต่…มุกก็ยังนิ่ง นิ่งเมือนกับน้ำแข็งที่ถูกความร้อนกลับไม่ละลาย เมื่อนิกเห็นเช่นนั้นก็ตบมุกเข้าอีกครั้งผลก็ยังคงเป็นเช่นเดิมจนเมื่อมุกพูดกลับมาว่า ‘คำว่าเพื่อนเคยมีอยู่ในใจเธอหรือเปล่า?นิก’ นิกชะงักด้วยคำพูดทิ่มแทงใจดำอย่างแรง  
‘แล้วคำว่าจริงใจเธอแปลออกมาเป็นแบบไหน?นิก’ มุกยังคงพูดต่อ ‘งัยฉันก็ไม่แปลกใจที่เธอตอบไม่ได้เพราะคำพูดเหล่านี้มันไม่เคยอยู่ในใจเธอเลยนิก แต่จำไว้ พวกเราเห็นเธอเป็นเพื่อนตลอดไม่ว่าเธอจะดีหรือร้ายเธอก็คือเพื่อน ส่วนเธอ…นิก…เราไม่รู้ อาจเห็นเราเป็นศัตรูก็ได้เพราะมันเป็นความคิดของเธอฉันไม่สามารถบังคับได้…บาย’ มุกพูดจบก็ลากเพื่อนทั้ง 2ไปโดยไม่สนใจสีหน้าของนิกเลยสักนิด จนวันเวลาผ่านไปอย่างไม่รีรอ นิกก็ยังคงเป็นนิกเหมือนเดิม ยังคงแกล้งเนสเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลงจนเนสเริ่มสำนึกผิดได้ว่าตนอาจเป็นคนนำหายนะมาสู่โบกะมุกดังนั้นสิ่งเหล่านี้จึงมาสะสมเข้าทุกๆวัน ความคิดทางด้านลบก็ก่อเกิดขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเนสก็ตัดสินใจลาออกจาโรงเรียนและคิดว่าจะไม่หวนกลับมาที่นี่อีกและยังไม่บอกกล่าวใครสักคนเลยเรื่องนี้ในวันประกาศผลการเรียนชั้นม.2 เนสย้ายโรงเรียนไปไกลจากโบกะมุกไกลจนทั้งคู่ไม่สามารถหาพบ T^T
    การจากไปของเนสทำให้โบกะมุกไม่เป็นอันเรียน+ใจหายและมิหนำซ้ำพวกนิกก็ยังมาเยาะเย้ยแต่เรื่องนี้ก็ไม่ทำให้โบกะมุกเสียใจไปมากกว่าการที่เนสจากไปโดยไม่บอกกล่าวเลยสักคำซึ่งในส่วนของเนสนั้นก็หาเพื่อนได้ใช้เวลาเพียง 2 นาทีเท่านั้น โดยการเข้าไปหาเพื่อนคนที่เนสต้องการที่จะเป็นเพื่อนด้วยแล้วพูดว่า ‘เราชื่อ เนส แล้วเธอล่ะ’ จากนั้นเนสก็มีเพื่อนในทันที เนสก็ยังเป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนในห้อง พูดคุยมากกว่าเดิม(โม้มากกว่าเก่า)และเรียนดีขึ้นอย่างน่าตกใจ สุดท้ายเนสก็ยังเปี่ยมไปด้วยความสามารถที่ไม่น้อยหน้าใครทั้งเต้น ทั้งร้องเพลงหรือแม้กระทั่งแสดงละครเวทีโรงเรียนที่เนสแสดงได้อย่างยอดเยี่ยมซึ่งตรงข้ามกับโบ+มุกที่เคยเป็นที่รู้จักตอนนี้กลับกลายเป็นที่มองข้ามของเพื่อนๆเนื่องจากกาลเวลาผ่านไปคนที่ความสามารถก็มีกันเยอะแยะทุกคนเรียนอยู่ชั้นม.3ทุกคนก็น่าจะรู้ว่าการเรียนในชั้นนี้นั้นยากมากขนาดไหน พวกเราก็ต้องใช้ความพยายามรวมกับความอดทนในการแก้ไขโจทย์ปัญหานั้นๆและต้องใช้ความรู้ที่เรียนทั้งหมดมาใช้อีกแต่ตอนนี้ทั้งคู่ไม่มีกระจิตกระใจที่จะเรียนเพราะทุกๆวันทั้งคู่ก็เฝ้ารอการกลับมาของเนสทั้งที่รู้ว่าเนสไม่มีวันกลับมาและก็เที่ยวตามหาเนสตามที่ต่างๆถามญาติๆที่รู้จักเนสบ้างโทรหาเนสบ้างแต่เนสก็ดันเปลี่ยนเบอร์และแล้วความหวังที่มีอยู่ก็ต้องหมดลงเมื่อถามใครต่อใครทุกคนก็จะตอบเหมือนๆกันว่า ‘ไม่รู้’ ทั้งคู่ใช้เวลาตั้งสติเพื่อจะรวบรวมสมาธิในการเรียนพอสมควรถึงจะไม่คิดถึงเนสอีกต่อไป
เวลาที่เนสจากไปนั้นผ่านไปช้าบ้างหรือบางครั้งก็เร็วบ้างจนในขณะนี้ก็ผ่านไป 6 ปีเต็มๆแล้วภาพของเนสก็ยังอยู่ในความทรงจำของโบและมุกไม่เคยจางหาย ภาพของวันแรกที่ทั้งคู่ขอเธอเป็นเพื่อนด้วยภาพของเด็กน้อยที่มีนามว่า เนส กำลังยิ้มร่าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขหรือแม้กระทั่งภาพของเนสที่กำลังเศร้าโศกเสียใจ แล้วเนสเธอจะรู้มั๊ยว่ามีเพื่อน 2 คนที่กำลังรอ…รอ…รอ…เธออยู่ตลอดเวลา รอที่จะพบเจอเธอ รอที่จะสวมกอดเธอ รอที่จะเห็นรอยยิ้มที่แสนบริสุทธิ์ของเธออีกครั้ง แต่…
เธอจะรู้หรือเปล่า? ‘ป่านนี้เนสจะเป็นงัยบ้างก็ไม่รู้?แล้วป่านนี้เนสจะลืมเราหรือยังนะ?’โบพูดเปิดบทสทนาขณะที่นั่งอยู่บริเวณหน้ามหาวิทยาลัยพยาบาลที่ทั้งคู่กำลังศึกษาในปีที่ 2 อยู่ ‘ไม่รู้สิ ได้แต่หวังว่าเนสยังคงไม่ลืมเราเหมือนกันกับเราที่ไม่เคยลืมเนสเลยนะ’ มุกตอบด้วยเสียงที่เบา ขณะที่โบกำลังฉีกพลาสติกหุ้มนิตยสาร Image อยู่พลางสาธยายให้มุกฟังว่า ‘เนี่ยนะมุกฉันได้ยินเค้าพูดกันว่าถ้าใครได้ลงหน้าปกของนิตยสารนี้นะแสดงว่าเป็นคนที่มีความสามารถมากแล้วก็ดังด้วยแหละ’
มุกยื่นหน้ามาดูรูปหน้าปกว่าคราวนี้ใครได้ลงปก พอมุกได้ดูรูปนี้ก็ต้องจ้อง…มอง…พิจารณาคนที่อยู่ในภาพ คิดในใจว่า …คุ้นๆแฮะคนนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง…แต่ความพยายามก็หมดลงเมื่อความขี้เกียดเข้ามาแพร่กระจายใส่มุกโดยกระทันหันจึงเลิกสนใจแล้วพูดขึ้นว่า ‘สนใจหนังสือประเภทนี้ด้วยหรอ?ฉันไม่ยักจะรู้เลยเห็นแต่อ่านพวกนิยายบ้าบอคอแตกเท่านั้นเอง’ ‘ปล่าวหรอกแค่เห็นเค้าพูดกันเท่านั้นแหละจึงลองซื้อมาอ่านดูอ่ะ…เอ๊ะ!คนนี้คุ้นๆ…เอ่อ…เหมือนรู้จักอ่ะมุกไม่คุ้นบ้างเลยหรอ?’ ‘คุ้น…แต่ขี้เกียด’ ‘อืม…เหมือนเนสเนอะเหมือนเลยแหละ โอ๊ะ!มีประวัติเขียนด้วยอย่างนี้ต้องอ่าน’โบพูดจบแล้วรีบเปิดไปหน้าประวัติของคนนี้ทันทีและอ่านในมุกฟัง ‘ชื่อจริงว่า…ว่า…’ ‘ชื่อไรล่ะมัวแต่อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้’ ‘มุก…มุก…คนนี้คะ..คือ!…เนส’ ‘แล้วทามไมหรอ?…!!!!…
!!!!…อะอะ…เอาใหม่ดิ’ ‘คนนี้คือ เนส’โบพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ
    ในงานเปิดตัวดารา + นางแบบที่กรุงเทพฯตอนกลางคืน เนสเดินออกมาแนะนำตัวเองอย่างมั่นใจเธออยู่ในชุดราตรีสีดำ เข้ารูปเธอดูสวยงามมากเมื่อเธอใส่ชุดที่เข้ากับตัวเธอเอง จนดูเด่นเป็นสง่ากว่าดาราหรือนางแบบคนอื่นๆ และด้วยน้ำเสียงที่ชวนฟัง + ความเป็นกันเองของเธอ ฌะอจึงเป็นที่รักใคร่ของผู้อื่นเสมอ เมือ่ถึงเวลาสัมภาษณ์ให้กับนักข่าวว่ากว่าจะมาถึงตรงนี้ได้เป็นอย่างไรบ้าง? ‘เนสนะค่ะกว่าจะมาถึงตรงนี้ ที่นี้ได้นั้นเนสต้องใช้ความพยายามอย่างมากแต่เนสก็สู้เพราะเนสได้กำลังใจที่ดีจาก…พ่อแม่…และ…จากเพื่อนที่เนสยังไม่เคยลืม 2 คนค่ะ’นักข่าวถามเธอต่อว่า
‘แล้ว 2 คนคนนั้นคือใครค่ะ?ช่วยบอกเราได้ไหมค่ะ’ ‘ได้ค่ะ…เพื่อน 2 คนนี้เป็นเพื่อนของเนสในสมัยมัธยมต้นค่ะ ตอนแรกเนสไม่มีเพื่อนเนสเหงามากแต่ก็มีเพื่อน 2 คนนี้นะคะที่มาเป็นเพื่อนกับเนสพวกเธอปกป้องเนสทุกอย่าง ช่วยเนสทุกครั้งที่เนสลำบาก พวกเธอชื่อว่า…โบและมุกค่ะ’
เนสพูดพร้อมกับหยาดน้ำตาเริ่มหลั่งไหลออกมา ‘แล้ววันนี้พวกเธอมาหรือเปล่าค่ะ?’นักข่าวยังคงถามต่อ ‘ไม่ทราบนะค่ะ เนสไม่ติดต่อกับพวกเธอตั้งแต่ชั้นม.3แล้วค่ะ’ คอนนี้เนสยับยั้งน้ำตาไว้ไม่ไหวน้ำตาจึงร่วงลงมาอย่างไม่รู้ตัวพลางเงยหน้าขึ้น จนเห็นภาพ ภาพหนึ่ง เห็นคน 2 คนกำลังยืนกอดกันพร้อมกับร้องไห้อยู่ด้วยตรงหน้าเนสพอดี เนสคิดในใจว่า …2 คนนี้คุ้นๆ… จนเมื่อทั้ง 2
หันกลับมาจนเนสเห็น 2 คนนี้ได้อย่างชัดเจน เนสสบตากับคนหนึ่งบ้างไปหาอีกคนหนึ่งบ้าง
ทั้งคู่นั้นยิ้มร่าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข เนสลุกขึ้นแล้วพูดดังๆว่า ‘โบ … มุก’ ทั้ง 2 คนพยักหน้านิดๆ
แล้วพูดพร้อมๆกันว่า ‘ใช่…พวกเราเอง’ เนสวิ่งเข้าไปหาทั้ง 2 อย่างช้าๆ ทั้ง 3 คนสวมกอดกันพลางร้องไห้กันอย่างไม่อายใคร ‘เราขอโทษขอโทษนะ’ ‘ไม่เป็นไรจ๊ะ’ ‘เราไม่โกรธเนสหรอก’ ‘ขอบใจ’
‘เนสเราคิดถึงเธอมากรู้มั๊ย’ ‘รู้สิ’ ‘ต่อไปนี้เราจะไม่จากกันแล้วนะ’ ‘ฉันสัญญาจ๊ะ’


                                                        {~_~}?(*,*)!{+_+}?(--)!{^^}?