Fly to the heaven

เนื้อเรื่อง

“ เดียร์   เราชอบเธอ”…..นี่คือคำบอกรักของผมที่ให้กับ ‘เธอ’คนนั้น…รักแรกของผม…..ผมไม่รู้หรอกว่าเธอทำหน้ายังงัย เพราะเวลาที่พูดผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเลย….เอาแต่ก้มมองพื้นอย่างเอาเป็นเอาตาย…
ในใจก็คิดเอาแต่ว่า….
…..ถ้าเธอไม่รับรักผม….ก็ขอเป็นแค่เพื่อนก็แล้วกัน….

“เหรอ…อืม….เบส…เราก็ชอบนาย” เสียงใสๆที่ได้ยิน ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นทันทีทันใด….แล้วก็ได้เห็นรอยยิ้มสดใสที่มักจะติดอยู่บนใบหน้าของเธอเสมอ….เธอยิ้มให้กับผม….เธอชอบผมด้วย!!

ตอนนั้น…ผมไม่รู้จะบอกยังงัย…เพียงแต่รู้ว่าดีใจมาก…มากที่สุดในชีวิต

….เดียร์….เด็กผู้หญิงเรียบร้อย…จากสายตาคนส่วนมาก….ความจริงถ้ามองจากข้างนอก…เธอก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ…….แค่เด็กผู้หญิงน่ารักๆธรรมดา….แต่ไม่รู้ทำไม….ผมมักจะชอบมองเธอเสมอ…

ทั้งกิริยา….
ท่าทาง….
น้ำเสียง….
แล้วก็รอยยิ้มที่มักจะทำให้ผมมองค้างอยู่เป็นประจำ……

ที่จริงผมกับเดียร์แทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ……ก็อย่างที่บอก….เธอดูเรียบร้อย…จนผมที่เป็นเด็กเฮ้วประจำห้อง…ไม่กล้าเข้าใกล้…..ได้แต่มองอยู่ห่างๆ
แต่พวกเพื่อนๆผมมันรู้และมักแซวเรื่องผมกับเดียร์อยู่เรื่อย…..

วันหนึ่งตอนผม เดินกลับจากโรงเรียน บังเอิญผมได้ยินเสียงแมวร้อง ดังแง้วๆข้างทาง พร้อมกับร่างเล็กๆของเด็กผู้หญิงที่คุ้นตาดี กำลังก้มลงอุ้มลูกแมวอยู่บนตัก

“ทำอะไรน่ะเดียร์”ผมถาม

“ก็ลูกแมวน่ะสิ มีคนเอามาทิ้งไว้น่าสงสารอ่ะ”

อ้าว แล้วทำไมเธอไม่เก็บไปเลี้ยงเองซะล่ะ”

“ไม่ได้หรอก แม่เราแพ้ขนสัตว์น่ะ เลี้ยงไว้ในบ้านไม่ได้ แต่เราสงสารมัน”เธอบอก

ผมยืนคิดอยู่ครู่นึง พลางมองที่ลูกแมวตัวสีส้มๆขนแดงๆตัวนั้น ดูท่าทางมันอิดโรยและคงจะเหงามาก
“
ให้เราไปเลี้ยงแทนมะ”
+++++++++++++++++++++++++

หลังจากนั้นแมวน้อยก็มาอยู่บ้านผม เป็นสมาชิกใหม่ของบ้านไปโดยปริยาย  ผมกับเดียร์ก็พูดคุยกันมากขึ้น ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเจ้าเหมียวตัวน้อยนั่นแหละครับ พวกเราตั้งชื่อมันว่า ราเม็ง เดียร์เป็นคนคิดครับ….จากที่คบกันมานาน..ผมก็รูว่าเดียร์…ไม่ใช่เด็กผู้หญิงเรียบร้อยอะไรมากมาย…เธอเป็นคนร่าเริง…แล้วก็มักจะมีมุขตลกอะไรมาให้ผมขำประจำ…พวกเราสนิทกันมากขึ้น แต่จะเป็นเพื่อนมากกว่า….เจ้าราเม็งก็ดีครับ…มันเหมือนเป็นตัวเชื่อมโยงระหว่างผมกับเดียร์…

……พวกเราสนิทกันมากขึ้นทุกวัน…แล้วก็มาถึงวันที่ผมบอกความในใจกับเธอ…

………เราตกลงเป็นแฟนกัน…..

……..พ่อแม่เธอก็รู้…พ่อแม่ผมก็รู้………..แต่ไม่ว่าอะไร….ผมทำตัวดีขึ้นมาก….อ่านหนังสือ…และไม่ติดเกมส์เหมือนก่อน..เพราะผมอยากวิ่งให้ทันเดียร์…..เธอเรียนเก่งหัวดี…….
….ชีวิตผมมีความสุขมาก…….ดำเนินไปเรื่อย….อย่างเรียบง่าย….
…..ผมคิดว่าไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว………

……แต่พายุมักจะเกิดขึ้นในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสเสมอ…..


…..เดียร์เลิกติดต่อกับผม……

………เธอพยายามหลบหน้า………

………ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอเปลี่ยนแปลงไป…………..

……….ผมกระวนกระวายมาก…………..

……….ตามหาเธอทุกที่…………เดียร์เริ่มหายไป…….เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์…….

………ไม่มาโรงเรียน…………ไปที่บ้านก็ไม่อยู่….

………….แม้แต่เพื่อนสนิทของเธอก็ไม่รู้……………..

…………..ทำไม………..ผมเฝ้าถามตัวเอง……..

………..ผมทำอะไรผิดรึเปล่า?……………

………..ผมผิดใช่มั้ย……..เธอถึงหนีผมไป………..

จากนั้นผมเริ่มเกเร……….เที่ยวกลางคืน……………ไม่ตั้งใจเรียน……….ติดเกมส์………จนพ่อแม่บ่น..ระอากับพฤติกรรมของผม…..

…….ซึ่งผมก็รู้ว่าเพราะอะไร……..

………..ในใจผมยังมีภาพของเธอเสมอ……..รอยยิ้มที่ผมหลงรัก……….

…….วันเวลาเก่าๆ…….เสียงหัวเราะของเราสองคน…….

……….ที่ที่เรามักไปเที่ยวกัน………..เดียร์……เธออยู่ไหน……..

….เบสขอโทษ……..

ผมนอนอยู่บนเตียง พร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลอาบแก้ม

…….ไม่ว่าเหตุผลอะไร…..แต่ผมแค่อยากขอโทษ……

……หวังเล็กๆว่าบางที……เสียงที่ร่ำร้องในใจ………คงจะส่งผ่านไปถึงเธอคนนั้น……..และกลับมาหาผม……
……..ซักวัน…….

แล้ววันที่ผมรู้ความจริงที่แสนจะเจ็บปวด……
….เดียร์เป็นโรคหัวใจ…

ภาพที่ผมเห็นเธอ…..นอนอยู่บนเตียง……สายระโยงระยางเต็มไปหมด………
สายตาที่มองมาทางผม…………ความรู้สึกที่รับรู้ได้…….แม้ไม่เอ่ยปาก….

……..เราคิดถึงนาย…เบส….

…….เสียใจที่ไม่ได้บอกนาย……

……..ไม่อยากให้รู้…….ว่าเรา……..อยู่ได้อีกไม่นาน…….

……ขอบคุณ…..ทุกสิ่งทุกอย่าง……วันเวลาที่สวยงาม…สนุกสนาน….

…..ขอบคุณ………

…………รักนาย……เบส………
ผมจ้องมองลึกในดวงตาคู่นั้นที่เหมือนจะยิ้มให้กับผม….ยิ้ม……..ครั้งสุดท้าย……


ผมร้องให้……….อย่างไม่อาย……พร้อมกับจับมือเดียร์วางไว้ตรงหน้าอกตัวเอง

…….เราก็รักเธอ……เดียร์……..

ผมนั่งทรุดลงข้างเตียง แล้วปล่อยให้น้ำตาไหล

ร้องไห้…….ร้องออกมา……ให้มากที่สุด……………

…….เสียงสะอื้นที่ดังอยู่ภายในความเงียบงัน……….
…….พระเจ้า………
……..ทำไมต้องเอาเธอไปด้วย………
……ทำไมต้องเป็นเธอ……….
……..ทั้งชีวิตผมก็ให้ได้……เพื่อแลกกับเด็กผู้หญิงคนนี้………คนที่ผมรักที่สุด…………..เดียร์………..


ครับ…หลังจากนั้น…เธอก็จากผมไป…….ชั่วนิรันด์…….
แต่ผมก็รู้

……ว่าเธอยังอยู่กับผม…….อยู่ในใจเสมอ………

………ความผูกพัน……
……ความทรงจำ…………..
……ยังคอยย้ำเตือน……..
……เราทั้งสองต่างผูกพันด้วยรัก…………..ตลอดไป…………..

ตอนนี้ผมอยู่หน้าหลุมศพของเธอ….แผ่นหินสีดำตรงหน้า……
นำดอกไม้มาวางไว้ที่นี่ทุกวัน…..

…….สายลมพัดมาวูบไหว…พัดผ่านเส้นผมปลิวตามแรง……เหมือนเสียงกระซิบบอกว่า ‘รัก’จากคนที่อยู่ไกลแสนไกล…….
มองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีคราม……

เดียร์……
ซักวัน……ผมจะไปหาเธอ………..
++++++++++++++++++++++++++++the end++++++++++++++++++++++++++++