ไม่มีคนเข้าใจ

เนื้อเรื่อง

ในห้องที่เงียบและมืด  มีเพียงเเสงสว่างที่มาจากโคมไฟสีน้ำตาลอ่อนเพียงดวงเดียว  ภายในห้องมีแต่เสียงร้องไห้ของใครคนหนึ่ง  แน่นอน  ตอนนี้เธอกำลังมีปัญหา  แต่จะมีใครมั้ย   ที่รับรู้ปัญหานี้   เธอค่อยๆเอื้อมมืออันบอบบางของเธอไปเปิดวิทยุเครื่องเล็กๆที่ตั้งอยู่บนเตียงนอน   \"ทำไมเธอเลือกเค้า   ทำไมไม่เลือกฉัน  ทำไมมองข้ามกัน  ทำไมบอกฉันที\"  เพียงเท่านั้น   น้ำใสๆก็รินไหลลงมาจากดวงตาที่แสดงให้เห็นว่าผ่านการร้องไห้มาแล้วหลายชั่วโมง  เพลงนี้ทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวที่เพิ่งผ่านมากับชีวิตและหัวใจของเธอ  


\"นัท  ผมมีอะไรบางอย่างจะบอกคุณ\"  เสียงของชายหนุ่มที่มีดีกรีดาวมหาลัยพ่วงท้าย  การันตีถึงความหล่อและเป็นขวัญใจของสาวๆ
\"ไรหรอเก่ง\"   สีหน้าของนัทเป็นกังวลเล็กน้อย  เมื่อสายตาของเธอเหลือบไปเห็นสาวสวย  ดาวคณะ  ยืนอยู่ข้างๆกับเก่ง  หวานใจของเธอ
\"ผม......ไม่ได้รักนัทเเล้ว\"   สิ้นเสียงนั้น   เขาก็เดินจากไป  ทิ้งไว้แต่เพียงรอยน้ำตาของคนรักเก่า   ซึ่งไม่มีวี่แววว่าจะหยุดไหลเอาซะเลย


\" คนโง่อย่างฉัน เชื่อใจเสมอว่าเธอจะแคร์ และเห็นฉันมีความหมายก็เลยเฝ้ายอม ทุ่มเทให้เธอหมดทั้งใจเหตุผลอย่างเดียวของคนโง่คือรักเธอ\"  ดี เจ ช่างรู้ใจเธอเสียจริง  เปิดมาแต่ละเพลงโดนๆทั้งนั้นเลย...  แทนที่เจ้าน้ำใสๆปลายตาจะหยุดทำงาน  กลับต้องทำงานหนักกว่าเดิมอีก  นัทไม่ยอมกินอะไรเลยเป็นเวลาสองวันเต็มๆ  ไม่หลับไม่นอน  ไม่ไปเรียน  ไม่ทำอะไรทั้งสิ้น  ร่างกายของเธอตอนนี้แทบจะไม่เหลือเค้าของนัทคนเดิม


กริ๊ง.....
\"สวัสดีค่ะ\"  ถึงเเม้ว่านัทจะพยายามกลั้นอารมณ์ไว้เต็มที่  แต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นให้อีกฝ่ายได้ยิน
\"นัท!!  เป็นอะไรอ่ะ  ไม่ไปเรียนตั้งสองวันแล้ว  มีอะไรรึเปล่า  นี่ร้องไห้ด้วยใช่มั้ย  มีอะไรบอกโบว์ได้นะ\"เสียงของเพื่อนสนิทของนัทยิงคำถามแบบไม่ยั้ง  คนฟังแทบจะไม่ทันได้ตั้งตัว  แต่นัทก็รับรู้ได้ว่าเสียงนั้นเป็นห่วงเธอไม่น้อย
\"ฮือ......โบว์  เก่ง..เก่ง..เก่งเค้า  ฮือ..\"
\"ทำไมอ่ะนัท  นายเก่งเค้าทำอะไรนัทบอกเราสิ\"   โบว์รับรู้ได้ถึงความเสียใจและเจ็บปวดของเพื่อน
\"เค้า..มาบอกเลิกกะเราแล้วอ้ะ  ฮือ..\"   เสียงของนัทยิ่งแย่กว่าเดิม   โบว์เองก็ทุกข์ใจไม่แพ้กันกับนัท  เมื่อได้ยินเรื่องที่ทำให้นัทเองมีน้ำตา   ตอนนี้ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น  มีแต่ความเงียบ  โบว์รู้ว่า  ตอนนี้นัทไม่ยอมฟังอะไรทั้งสิ้น  เธอจึงได้เเต่เพียงนั่งฟังเสียงร้องไห้ของเพื่อน  โบว์รับฟังไปพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา  พร้อมๆกันกับน้ำตาของนัทที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง  เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมง  โบว์ก็ยังอยู่กะนัท
โดยที่ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาให้เพื่อนได้ยิน  
\"โบว์   ไปทำอย่างอื่นก็ได้นะ  ไม่ต้องห่วงนัทหรอก\"
\"นัท  นัทไหวนะ\"
\"ไหวสิ  แค่เนี้ยนัททนได้\"
\"นัท  อย่าลืมนะว่านัทยังมีโบว์\"
\"อืม\"
โบว์ค่อยๆวางสายลง  ในใจก็เป็นห่วงเพื่อนไม่น้อย  แต่ทำไงได้  พูดอะไรไปตอนนี้ นัทก็คงไม่รับฟัง   คงต้องรอให้เวลาเป็นตัวรักษาแผลใจของนัทให้สนิทเอง   \"เธอคงจะเข้มเเข็งพอนะ  นัท\"  โบว์ได้แต่พูดกับตัวเอง


\"เก่ง   เก่งคือคนคนเดียวที่นัทรัก  และจะรักตลอดไป  ถึงเก่งจะมีใคร   แต่นัทจะไม่มีวันเลิกรักเก่งนะ  ที่ผ่านมา  นัทมีความสุขมาก  เก่งทำให้นัทมีวันนี้  มีวันที่เป็นสีชมพู  วันที่มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ  นัทผ่านคืนวันที่โหดร้ายมาได้เพราะมีเก่งนะ  ต่อไปนี้นัทคงอยู่กับความเดียวดาย  มืดมน  โดยที่ไม่มีเก่งคอยจับมือ  บอกให้นัทสู้  นัทขอมองเก่ง  มองเก่งเดินไปกะคนที่เก่งรักนะ  นัทขอให้เก่งมีความสุขมากๆนะ  ถึงแม้นัทจะไม่มีแรงเดินเพื่อตามไปดูเก่งมีความสุข  แต่นัทก็ยังเป็นกำลังใจให้เก่งเสมอ  นัทอยากบอกเก่งเป็นครั้งสุดท้ายว่า  นัทรักเก่งนะ\"  นัทค่อยๆบรรจงเขียนข้อความนี้ลงบนกระดาษ  แล้วนำไปสอดในลอคเกอร์ของเก่งที่ชมรมบาสเก็ตบอล  ที่มหาลัย  แล้วนักก็เดินออกมา  พร้อมคราบน้ำตาที่ยังไม่จางหายไป