สร้อยเหรียญทองแห่งมนตรา - สร้อยเหรียญทองแห่งมนตรา นิยาย สร้อยเหรียญทองแห่งมนตรา : Dek-D.com - Writer

    สร้อยเหรียญทองแห่งมนตรา

    ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าสร้อยเหรียญทองเเละชาวเออร์บิ้วหายไปไหน มีเพียงผู้เดียวที่รู้ \"ผู้เฒ่า!!!\"

    ผู้เข้าชมรวม

    405

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    405

    ความคิดเห็น


    2

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  แฟนตาซี
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  24 ก.ย. 46 / 10:29 น.


    ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
        !!! ด้วยอำนาจและพลังของสร้อยทองคำอันสักสิทธิ์ !!!





      มานี่สิหลานๆ ปู่มีอะไรจะเล่าให้หลานๆฟัง

      ตั้งใจฟังกันดีๆก็เเล้วกัน

      -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



      ท่ามกลางความน่าสะพรึงกลัว เสียงคลื่นทะเลพัดผ่านกระหน่ำ ท้องฟ้าหนาทึบดูมืดมัว เสียงฟ้าร้องคำรามดัง “เปรี้ยง เปรี้ยง” ฝนค่อยๆสาด
      อย่างรุนแรง


      “ระวังตัวกันให้ดีเถอะพวกเจ้า” เสียงที่ดูน่ากลัวเอ่ยครางในที่สุด


      “ผู้เฒ่า!” ชาวบ้านเออร์บิ้ว*มีสีหน้าตื่นกลัว


      “มันไม่ใช่ของๆพวกเจ้า” เสียงชายเฒ่าปริศนาเอยอีกครั้งอย่างโกรธ เคือง เสียงฟ้าร้องดังกระหน่ำหนักยิ่งขึ้น ทุกคนบนเรือเออร์บิ่วมีท่าทีตกใจกลัว


      “อย่าทำอะไรพวกข้าเลยพวกข้าผิดไป!!!” ชายคนหนึ่งพูดยังไม่ทันจะจบ


      “เปรี้ยง เปรี้ยง”  สายฟ้าฟาดลูกหนึ่งก็พุ่งอย่างแรกเข้าที่หัวเรือแตกเป็นเสี่ยงๆก่อนที่ฝนจะโปรยอย่างรุนแรงแบบไม่ให้อภัยและไม่ปราณี


      “ข้าเคยเตือนพวกเจ้าแล้ว!” เสียงของชายเฒ่าที่ดูจะเหลืออดเต็มที


      “พวกเจ้าจะต้องเจ็บปวดอย่างสาสม!” ฝนโปรยปรายแรงยิ่งขึ้น และแรงยิ่งขึ้น


      คลื่นยักษ์โถมเข้ากลางเรือ ผู้คนล้มลุกคลุกคลาน ฝนสาดแรงยิ่งขึ้นอย่างโหดร้าย จากเม็ดฝนก็กลายเป็นฝูงแมลงสาปฝูงใหญ่รุมกัดกินผู้คน


      บนเรือ คนชั่วเออร์บิ้วร้องโหยหวณเจ็บปวดครวญคลาง พวกเขาคิดผิดที่คิดจะขโมยของล้ำค่า กว่าที่พวกเขาจะคิดได้มันก็สายไปแล้ว ท่าม


      กลางอันณาจักรอันไกลโพ้น ผืนมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ เรือบรรทุกโดยสารเออร์บิ่วร่องออกไปไกลแสนไกล มันร่องชนเข้ากับกับโขดหิน


      ใหญ่ เรือลำนั้นค่อยๆจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ ลงไปใต้มหาสมุทร ร้อยปี พันปีผ่านไป สากเรือยังคงอยู่ตรงนั้นสร้อยทองคำที่ถูกขโมยมาถูกขังไว้ใน


      รังไม้ใต้ซากเรือ วิญาณของชาวเออร์บิ้วยังคงสิงสถิตอยู่อย่างนั้น พวกเขารอการให้อภัยของผู้ที่เป็นเจ้าของสร้อยทองคำนั้นอยู่...


      ความเชื่อของผู้คนว่ากันว่าสร้อยได้ถูกทำลายไปแล้ว บ้างก็เดาว่าสร้อยรอการกลับมาเป็นของๆเจ้าของๆมัน


      \"เอ้าเด็กๆวันนี้พอเเค่นี้ก่อนนะ\" ชายชราผู้นึงเอ่ย


      \"คราบ -- ค่ะ  ผู้เฒ่า\" เด็กๆ ต่างคนต่างก็อ้าปากหาวนอน


      ไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องนี้อีเลย นอกจาก \"ผู้เฒ่า\" เพียงผู้เดียว



      -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

      ชาวบ้านเออร์บิ้ว – คือพวกที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งถูกก่อตั้งให้ชื่อว่า หมู่บ้านเออร์บิ่ว ในค.ศ.1732 ปัจจุบันเป็นหมู่บ้านร้าง เนื่องจาก

      ผู้คนหายสาบสูญไปกับเรือบรรทุกโดยสารไม่มีผู้ใดในระแวกนั้นทราบสาเหตุที่แท้จริง...ของสำคัญของเกาะก็หายไปด้วยเช่นกัน

      -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


      จบตอนครับ   ไม่ดีตรงไหน พิมม์ผิดอย่างไร ติชมเเละโวทท์หน่อยนะครับ

      ฝากตัวด้วยครับ

      ท็อป Yothin Kijsamrej

      นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      คำนิยม Top

      ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

      คำนิยมล่าสุด

      ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

      ความคิดเห็น

      ×