!!! ด้วยอำนาจและพลังของสร้อยทองคำอันสักสิทธิ์ !!!
มานี่สิหลานๆ ปู่มีอะไรจะเล่าให้หลานๆฟัง
ตั้งใจฟังกันดีๆก็เเล้วกัน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ท่ามกลางความน่าสะพรึงกลัว เสียงคลื่นทะเลพัดผ่านกระหน่ำ ท้องฟ้าหนาทึบดูมืดมัว เสียงฟ้าร้องคำรามดัง “เปรี้ยง เปรี้ยง” ฝนค่อยๆสาด
อย่างรุนแรง
“ระวังตัวกันให้ดีเถอะพวกเจ้า” เสียงที่ดูน่ากลัวเอ่ยครางในที่สุด
“ผู้เฒ่า!”
ชาวบ้านเออร์บิ้ว*มีสีหน้าตื่นกลัว
“มันไม่ใช่ของๆพวกเจ้า” เสียงชายเฒ่าปริศนาเอยอีกครั้งอย่างโกรธ เคือง เสียงฟ้าร้องดังกระหน่ำหนักยิ่งขึ้น ทุกคนบนเรือเออร์บิ่วมีท่าทีตกใจกลัว
“อย่าทำอะไรพวกข้าเลยพวกข้าผิดไป!!!” ชายคนหนึ่งพูดยังไม่ทันจะจบ
“เปรี้ยง เปรี้ยง”  สายฟ้าฟาดลูกหนึ่งก็พุ่งอย่างแรกเข้าที่หัวเรือแตกเป็นเสี่ยงๆก่อนที่ฝนจะโปรยอย่างรุนแรงแบบไม่ให้อภัยและไม่ปราณี
“ข้าเคยเตือนพวกเจ้าแล้ว!” เสียงของชายเฒ่าที่ดูจะเหลืออดเต็มที
“พวกเจ้าจะต้องเจ็บปวดอย่างสาสม!” ฝนโปรยปรายแรงยิ่งขึ้น และแรงยิ่งขึ้น
คลื่นยักษ์โถมเข้ากลางเรือ ผู้คนล้มลุกคลุกคลาน ฝนสาดแรงยิ่งขึ้นอย่างโหดร้าย จากเม็ดฝนก็กลายเป็นฝูงแมลงสาปฝูงใหญ่รุมกัดกินผู้คน
บนเรือ คนชั่วเออร์บิ้วร้องโหยหวณเจ็บปวดครวญคลาง พวกเขาคิดผิดที่คิดจะขโมยของล้ำค่า กว่าที่พวกเขาจะคิดได้มันก็สายไปแล้ว ท่าม
กลางอันณาจักรอันไกลโพ้น ผืนมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ เรือบรรทุกโดยสารเออร์บิ่วร่องออกไปไกลแสนไกล มันร่องชนเข้ากับกับโขดหิน
ใหญ่ เรือลำนั้นค่อยๆจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ ลงไปใต้มหาสมุทร ร้อยปี พันปีผ่านไป สากเรือยังคงอยู่ตรงนั้นสร้อยทองคำที่ถูกขโมยมาถูกขังไว้ใน
รังไม้ใต้ซากเรือ วิญาณของชาวเออร์บิ้วยังคงสิงสถิตอยู่อย่างนั้น พวกเขารอการให้อภัยของผู้ที่เป็นเจ้าของสร้อยทองคำนั้นอยู่...
ความเชื่อของผู้คนว่ากันว่าสร้อยได้ถูกทำลายไปแล้ว บ้างก็เดาว่าสร้อยรอการกลับมาเป็นของๆเจ้าของๆมัน
\"เอ้าเด็กๆวันนี้พอเเค่นี้ก่อนนะ\" ชายชราผู้นึงเอ่ย
\"คราบ -- ค่ะ 
ผู้เฒ่า\" เด็กๆ ต่างคนต่างก็อ้าปากหาวนอน
ไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องนี้อีเลย นอกจาก \"ผู้เฒ่า\" เพียงผู้เดียว
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ชาวบ้านเออร์บิ้ว คือพวกที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งถูกก่อตั้งให้ชื่อว่า หมู่บ้านเออร์บิ่ว ในค.ศ.1732 ปัจจุบันเป็นหมู่บ้านร้าง เนื่องจาก
ผู้คนหายสาบสูญไปกับเรือบรรทุกโดยสารไม่มีผู้ใดในระแวกนั้นทราบสาเหตุที่แท้จริง...ของสำคัญของเกาะก็หายไปด้วยเช่นกัน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนครับ  ไม่ดีตรงไหน พิมม์ผิดอย่างไร ติชมเเละโวทท์หน่อยนะครับ
ฝากตัวด้วยครับ
ท็อป Yothin Kijsamrej
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น