FLAME

เนื้อเรื่อง

เปลวเพลิง แม้จะร้อนแรง แต่ก็สวยงาม น่าหลงใหล
อยากเข้าไป ชื่นชม ใกล้ๆ แม้จะร้อนแรง แม้จะแผดเผา
แต่ก็สวยงาม เกินที่จะมองข้ามได้
แม้จะแผดเผา แต่ก็คุ้ม ที่จะเสี่ยง
แมงเม่าตัวเล็กไม่อาจห้ามใจไม่ให้ลุ่มหลงไปกับเปลวเพลิงได้
เห็นเปลวไฟเมื่อไหร่ เหล่าแมลง ก็จะบินเข้าหา
เพื่อสังเวยตนเอง แก่เปลวไฟที่สวยงาม
เคตะยืนสงบสติอารมณ์อยู่นานก่อนที่จะขยับมือไปเปิดล็อกเกอร์ แล้วสอดจดหมายลงไป ที่มาโรงเรียนแต่เช้าขนาดนี้ไม่ใช่เพราะอะไร มาเพื่อต้องการส่งจดหมายเท่านั้น ส่งจดหมายให้หนุ่มเพลย์บอยอันดับหนึ่งของโรงเรียน ชายหนุ่มที่เท่ห์ที่สุด ดูดี มีคนรุมเยอะแยะ ฐานะทุกอย่างก็ต่างกันอย่างมาก การตัดสินใจในครั้งนี้เลยเป็นเรื่องที่ยากและยิ่งใหญ่สำหรับเด็กที่ไม่มีอะไรพิเศษอย่างเค้า
หลังจากวางจดหมายลงในล็อกเกอร์เรียบร้อยแล้ว สิ่งที่ไม่คาดหวังที่สุดก็เกิดขึ้น
“มาทำอะไรลับๆล่อๆที่ล็อกเกอร์ของชั้นเนี่ย” ชายร่างสูงถามเด็กน้อยที่กำลังตื่นกลัว แววตาเจ้าเล่ห์ แต่ก็ดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก
“เอ่อ.......ผม.............”แค่เจอคนมาเห็นก็ตกใจพอแล้ว แต่คนที่มาเห็นดันเป็นเจ้าของล็อกเกอร์อีก เคตะเลยได้แต่อ้ำอึ้งพูดไม่ออก
“มาส่งจดหมายเหรอไง”มองรุ่นน้องด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ หน้าตาน่ารัก ยิ่งดูตื่นๆแบบนี้ยิ่งน่ารัก มีเหรอจะยอมปล่อยให้หลุดมือไป
“เอ่อ........”ยังคงพูดไม่ออก ไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี ถึงจะรวบรวมความกล้ามาแล้วก็เถอะ แต่มาเจอเอากะทันหันแบบนี้ ทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ
ชายร่างสูงใช้โอกาสที่เด็กน้อยยืนนิ่ง เปิดล็อกเกอร์ของตนเอง แล้วหยิบจดหมายออกมาอ่าน
     “รุ่นพี่ชิยะ
                                   ผมแอบมองรุ่นพี่มานานแล้ว ไม่ทราบว่า รุ่นพี่จะคบกับผมได้มั้ยฮะ
                            ถ้ารุ่นพี่ตกลง เย็นนี้เจอกันที่โรงยิมด้านหลังนะฮะ
                           ถึงจะไม่คบก็ไม่เป็นไรหรอกฮะ แต่กรุณามาบอกผมด้วยเถอะฮะ
เคตะ”
ชินยะอ่านจดหมายจบก็มองหน้าเด็กน้อยที่ตอนนี้อยากจะวิ่งหนี แต่ทำไม่ได้ เพราะว่าตกใจจนแข็งค้างไปแล้ว
“เอาสิ ตกลง”คำตอบของอีกฝ่ายเล่นเอาเคตะถึงกับอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่ารุ่นพี่ที่เป็นดาวเด่นของโรงเรียนจะตกลงคบกับตัวเองได้ง่ายขนาดนี้
“ไม่ดีใจเหรอไง เคตะจัง”ยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วชิงจูบไปจากร่างเล็กที่กำลังตกตะลึง
“เอ่อ.......ผมไม่ได้ฝันไปนะฮะ”เคตะเอามือแตะปากตัวเอง อย่างมึนงง
“หึ หึ อยากพิสูจน์มั้ยว่ากำลังฝันรึป่าว มานี่สิ”ไม่ปล่อยให้ร่างเล็กได้คิดได้พูด ลากไปโดยไม่สนใจร่างเล็กเลยว่าจะรู้สึกยังไง
“รุ่นพี่จะพาผมไปไหนฮะ”เสียงดูตกใจเมื่อถูกลากออกมาจากรั้วโรงเรียน
“เอาน่า เคจัง ตามาเถอะ” ฉุดร่างบางให้ขึ้นรถ ไม่พูดอะไรมาก ในเมื่อมีคนมาหลงชอบแล้ว มีเหรอ จะยอมปล่อยโอกาสให้ผ่านไป
“เอ่อ รุ่นพี่........”สับสนไปหมดเพราะเรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที เท่านั้น  สับสนไปหมด ถูกพามายังที่ไหนก็ไม่รู้ ได้แต่นั่งนิ่งๆเพราไม่กล้าที่จะถาม
“ลงมาสิ” ชินยะ เปิดประตูฝั่งที่เคตะนั่งอยู่แล้ว จูงลงมาจากรถ  
“ที่นี่ ที่ไหนฮะ” น้ำเสียงดูตื่นกลัวเมื่อถูกพามายังคอนโดหรู ลานจอดรถกว้างจนน่ากลัว แถมยังมืดอีก
“บ้านชั้นเอง มานี่สิ”จูงมือขึ้นลิฟท์ แล้วกดไปยังชั้นที่ตัวเองต้องการ ไม่นานนัก ลิฟท์ก็มาถึงยังชั้น15 ประตูลิฟท์เปิดออกเผยให้เห็นถึงความหรูหรา ของคอนโดแห่งนี้  นึกเสียใจที่รักคนคนนี้ สถานะแตกต่างกันเกิดไป แตกต่างมากจนรู้สึกกลัว แล้วยังมีคำเตือนของเพื่อน ผุดขึ้นในสมองเป็นดอกเห็ด เหล่าคำเตือนต่างๆวิ่งวนในหัว  แต่ก็พยายามบอกตัวเองว่าไม่มีอะไรหรอก
“เงียบตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เปนอะไรรึป่าวเคจัง”เอามือแตะหน้าผากร่างเล็กที่นั่งนิ่งสนิทบนโซฟา สีดำตัวใหญ่
“ผมกำลังงงอ่าฮะ”เคตะตอบไปตามที่คิด สีหน้าตอนนี้ก็ดูใสซื่อสุดๆ
“หึ หึ ขอโทษนะที่อยู่ๆก้อลากมา ดื่มนี่สิ แล้วจะดีขึ้น”ชินยะส่งแก้วทรงสูงที่บรรจุน้ำสีสันสดใสเอาไว้
“ขอบคุณฮะ”เคตะรับมาแล้วดื่ม เพียงแค่จิบเดียวเท่านั้นก็รู้สึกว่าน้ำสีสวยนี้จะแผดเผาลำคอให้ร้อนผ่าว แถมยังขมอย่างน่ากลัวอีกด้วย “นี่คืออะไรฮะ”ถามเสียงดูกังวล ไม่อยากให้เป็นอย่างที่คิด
“ไวน์น่ะ ไม่แรงหรอก”นั่งลงข้างๆ ดื่มของเหลวชนิดเดียวกันไปด้วย พร้อมกับโอบร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนที่แข็งแรง
“เอ่อ...........”ตกใจที่ได้เห็นได้รับรู้อะไรแบบนี้ อยู่ดีๆก็ถูกจู่โจม ถึงจะเป็นคนที่ชอบก็เถอะ แต่การกระทำแบบนี้มันก็ยากที่จะทำใจรับจริงๆ
ไม่เคยที่จะเชื่อฟังเพื่อนเลย ที่เพื่อนเตือนไม่เคยใส่ใจ รู้สึกตัวตอนนี้จะสายไปมั้ย กลัวจับใจ  เหล่าถ้อยคำที่เพื่อนเฝ้าพร่ำเตือนวิ่งเข้ามาภายในสมอง  
“ผมจะกลับ” พยายามแกะมือของร่างสูงให้พ้นตัว แต่ไม่เป็นผล ยิ่งแกะดูเหมือนว่ามันจะยิ่งรัดแน่นขึ้น
“ได้ไงเล่าเคจัง มาเล่นกันก่อนสิ นายเปนคนแรกที่ชั้นพามาบ้านรู้มั้ย” ชินยะ หอมแก้มของเคตะอย่างแรงแล้วออกแรงกดร่างเล็กให้ล้มลงบนโซฟา
“รุ่นพี่.............อย่าฮะ..........”น้ำใสๆเริ่มเอ่อคลอที่ดวงตา เสียใจที่หลงรักคนคนนี้ คนที่เป็นเพลย์บอยอันดับหนึ่งของโรงเรียน  คำพูดที่เพื่อนพร่ำเตือนนั้น ถ้าทำตามคงจะไม่ต้องมาเสียใจแบบนี้ อยากที่จะหนี แต่ทำไม่ได้ มองไม่เห็นทางออก  น้ำใสๆไหลออกมาเรื่อยๆ เมื่อถูกจูบร่างกายกลับสั่นกลัว ไม่รู้สึกรักหรือหลงร่างนี้อีกแม้แต่น้อย ความรู้สึกรังเกียจถาโถมเข้ามามากขึ้น  อยากจะหนี อยากจะไปให้พ้น
“Tirari Tirara”เสียงโทรศัพท์ของชินยะดังขึ้น”ชิ ใครโทรมากัน” สบถอย่างไม่พอใจ ก่อนจะลุกไปรับโทรศัพท์อย่างไม่พอใจ ทำให้เจ้าตัวต้องหยุดการกระทำทุกอย่างลงอย่าเสียไม่ได้
เคตะถือโอกาสที่ชินยะเดินไปรับโทรศัพท์วิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้คนที่เคตะอยากจะกลับไปขอบคุณมากที่สุดคือเพื่อนรัก ที่คอยเฝ้าเตือนเค้าในทุกสิ่งทุกอย่าง ต่อไปจะไม่ทำอะไรโดยไม่คิดอีกแล้ว บทเรียนในครั้งนี้ ดีเกินพอ ดีมากกว่าที่จะมองข้ามและไม่ใส่ใจมันได้