จิจะกันซะให้เข็ด

เนื้อเรื่อง

จี้จ๊ะกันซะให้เข็ด<จดหมายข่าวจากอนาคตปี พ.ศ.2557>
                      ..............................<นิ่งไปสักพัก>..........................กว่าจะหาคำตอบให้ลูกๆหลานได้รู้ก็เล่นเอาหัวใจแทบวายกันไปตามๆกัน เพราะนอกจากรูปภาพเดิมๆที่สุดแสนจะน่าเบื่อที่แขวนติดอยู่ข้างฝาแล้ว
ยังมีเหตุการณ์เก่าๆที่ยังฝังติดตาติดใจมิเคยเลือมเลือนตามมาหลอกมาหลอนอีก    ให้ตายสิ..... พ่อคุณ แม่คุณ ต้องขอบอกไว้เลยว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่อะไรๆดูจะเลวร้ายยำแย่ลงไปทุกที
                    ย้อนกันไปสัก20ปีเห็นจะได้<มั้ง> ก็สินค้าคู่บ้านคู่เมืองของไทยเรานี่แหละ ไม่ว่าจะเป็นส่วนโน้น ส่วนนี้ หรือส่วนไหนๆ ให้ตายสิ ถูกหยิบถูกยกกันขึ้นมาวางแผง
ขายกระจัดกระจาย แทบจะทุกซอกรอกแขนเลยก็ว่าได้<ว่ากันว่าผิดกดหมายซะด้วยสิ แต่ก็เงินอะนะ> พอจะจับแม่งมันทีไรมันก็อ้างโน่นอ้างนี่แล้วก็กลายเป็นจับลมกันทุกทีไป  
เพราะก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะเป็น 8 ศพ ที่สุดแสนจะอนาถ ที่สุดแสนจะทรมาน ที่สุดแสนจะที่สุด  แถวๆน้ามตกเหวนรกที่เขาใหญ่ ใครต่อใครก็บอกว่า \"มันถึงเวลาแล้วหละสำหรับสินค้าคู่บ้านคู่เมืองชิ้นนี้ของไทยเรา\"
แต่พอ10ปีหลังจากนั้น ก็ดั้นมาเห็นเดินอุ้ยอ้ายๆแถวๆข้างถนนซะงั้น ดึงดูดนักท่องเที่ยวบ้างหละ สร้างสีสันและบรรยากาศบ้างหละ เดินกันให้วิ่งกันให้ จ้าละหวั่น
ซะไม่มี กับยานพาหะนะชิ้นนี้ สมรรถภาพความเร็สสูง 3 กิโลเมตรต่อชั่วโมง<มั้ง> จิ้มโน่นที นู่นที แทนพวงมาลัยเพื่อบังคับให้ยานพหะนะชนิดนี้ ได้เดินไปตามทางที่
พวกมันต้องการ......พอไขมันหล่นดังตุ๊บทีไรเป็นอันต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนกันทุกที ..ก็จะไม่ให้วิ่งได้ไงหละ เพราะถ้าตกเป็นเหยื่อของบาทา
ของพวกพี่ๆน้องๆพลายทั้งหลายแล้วหละก็  มดแดงไฟที่ถูกรถสิบล้อทับที่ว่าแน่ๆเป็นอันต้องจ๋อยซ้อยมิ่ง...ว่างั้นเลยหละ
นี่ขนาดยังไม่รวมเรื่องเปิบพิสดาร ที่สุดแสนจะฉิบหาย ของบรรดาเสือหิวเสือโหยแถวๆตอนบนของประเทศอีกนะครับ <มึงรู้ไหมมึงกำลังแดกผู้มีพระคุณของประเทศชาติ>
อย่าให้พูดเลย เดี๋ยวเย็นนี้จะรับประทาน หมาปิ้ง เฮ้ยไม่ใช่ หมูปิ้งกันไม่ลงกันพอดี
                              ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่าชาติที่แล้ว ท่าน ไปทำบุญทำกรรมอะไรกันเอาไว้ เกิดมาทั้งทีถึงได้มีคุณประโยชน์แบบนี้ สู้รบปกป้องบ้านเมืองก็ทำได้ เรียกรอยยิ้มจากเด็กๆ
เวลาเตะฟุตบอลก็ยังทำได้ ทำหน้าที่เป็นยานพาหานะท่านก็ยังทำได้ ลากโน่นลากนี่ท่านก็ยังทำได้ นี่เฉพาะแค่เวลาที่มีลมหายใจอยู่นะ
แต่พอถึงเวลาหมดทุกข์ ท่านก็ยังฝากโปรตีนไว้ให้ใครหลายคนอีก และที่สุดแสนจะทรมานก็คงหนีไม่พ้น งา ที่ใครหลายๆคนเคยแอบตัดเก็บเอาไว้ดูเล่นหรือเสริมบารมี
แถวๆข้างฝาบ้านอีก
                              คงจะไม่ใช่เรื่องแปลก หรือเรื่องที่จะคาดเดาให้เกินความหมายอันใด หากผมจะบอกว่าตอนนี้ผมกำลัง ยืนมองภาพ ท่านๆเหล่านี้ที่พิพิธภันธ์แห่งหนึ่ง พร้อมๆกับลูกๆ
หลานๆที่ถามคุณอาคนนี้ว่า \"ทำไมช้างถึงสูญพันธ์ครับอา\"   เอ่อ..............................................................................................................
                                                              เขาเรียกมันว่าสัตว์เพราะมันไม่ใช่คน
                                                  แต่ไอ้ที่เขาเรียกว่าสัตว์นั้นบางที่มันก็มีค่ามากกว่าคนเสียอีก
                                   มนุษย์ทุกคนไม่ใช่สัตว์ที่ประเสริฐที่สุดเพราะโลกใบนี้ยังมีท่านเหล่านี้ที่ประเสริฐกว่ามนุษย์หลายๆคน
                                                                      จี๊จ๊ะกันได้แล้วนะครับ
                                                                                                             <แวะมาใส่เกือกเฉยๆ>