คนธรรมดาคนหนึ่ง

เนื้อเรื่อง

ตอนนี้กำลังจะคิดเรื่องเมื่อไปถึงบ้าน
ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ทำการบ้าน
เฮ้อ  ขี้เกียจ
แถบโดนพ่อกับแม่บ่นบ่อย ๆ
ว่ากลับบ้านดึก
ก็ช่วยไม่ได้หนิ
มันเรียนพิเศษตอนค่ำหนิ

ตอนนี้ เบื่อการขับรถจักรยานยนต์มาโรงเรียนมาก ๆ
หนาวก็หนาว  อะไรกันนักกันหนาก็ไม่รู้
เสื้อกันหนาว  พอเอามาโรงเรียนก็ขี้เกียจถือ
เพราะว่ามันร้อน
ช่วงนี้  ไม่ได้เอามาด้วย
แต่เอาไว้ตรงที่ตะกร้าหน้ารถ

บางครั้งเวลาขับรถมา
ชอบปวดตาอยู่บ่อย ๆ
เพราะลมมันเข้าตา
ไอ้หมวกกันน๊อคนี่แหละ
ตัวการ
เพราะว่ามันเป็นกระจกที่มัว(ขี้เกียจล้างจริง ๆ)


อีกเรื่องหนึ่งที่จะพูดก็คือ
นาฬิกา
เนื่องจากว่า  เวลาล้างหน้าเมื่อไหร่นะ
น้ำชอบเข้าทุกที
และก็จะหยุดเดินเป็นเวลา  2-3  ชั่วโมง

ช่วยไม่ได้เนอะ
เป็นคนทีขาดนาฬิกาไม่ได้ซะด้วยสิ
เมื่อวานนี้นะ
อยากจะซื้อนาฬืกาในแคตตาล๊อก ไฟร์เดย์
โดนแม่ด่าเลย
ว่า  มีอยู่แล้ว
จะเอามาทำไมกันนักกันหนา
(มีที่ไหนละ ตอนที่ใส่มีเรือนเดียว
อีกเรือน เสือกเสีย  แล้วก็ซ่อมไม่ได้)

ไอ้นาฬิกาที่ว่าเนี่ยนะ
เป็นนาฬืกาหน้าปัด  เป็นสี่เหลี่ยม
เหมือนเรือนที่ใส่อยู่ที่แหละ

แต่อันนั้นเป็นนาฬิกา ดิจิตอล
เป็นตัวเลขแสดงขึ้นมาเลย
ไม่ได้ใส่นาฬิกาแบบนี้มานานแล้ว
เอ๊ะ จะว่าไป  ไม่เคยซื้อใส่เลยนะ
แต่อยากจะลองเปลี่ยนเป็นอีกอย่างดูบ้าง
ชีวิตอาจจะดูแปลกไปบ้าง
แต่ก็น่าลองดีนะ


แล้ววันอาทิตย์นี้  จะไปบ้านรูท
ไปทำโครงงานของครูปราโมทย์
ครูคนนี้นะ
ไม่ชอบเลย
สั่งให้ทำแค่อาทิตย์เดียว
อาจารย์คนอื่นนะ
สั่งให้ทำเป็นเทอม
เกลียด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่รู้จะเกลียดอะไรกันนักกันหนาเนี่ย
เรานี่  บ้าจริง


เมื่อวาน  ไปเที่ยวงานคลองถมมา
ไปกับแม่
ซื้อเสื้อกันหนาวมา  1  ตัว
เป็นสีประมาณสีน้ำตาล  ผ้า
ผ้า อะไรน้า  ลืมไปแล้ว
แม่บอก แล้ว  เอ๊ะ  มันเป็นผ้าอาไรว้า
ใครรู้ตอบด้วยสิ
(พูดหยั่งกะ คนอื่นเค้าเห็นของแกหนิ  แหม  
แถมวันนี้ก็ไม่ได้ใส่มาด้วย)
เดี๋ยวรอถ้ามันหนาวจริง ๆก่อน ค่อยใส่มา
คงไม่เป็นไร  และไม่ผิดกฎหมายมั้ง


เอ้อ
เมื่อวาน
เจอพี่แยมที่คลองถม
แววตาทำไมมันดุหยั่งงี้วะ
มากับแม่
แต่ตอนนี้  ความรู้สึกชอบ  มันหายไปไหนหมดวะ
ไม่รู้เหมือนกัน
อาจจะนานแล้วมั้ง

ช่างมันเถอะ
ตอนนี้ไม่ค่อยจะคิดถึงพี่แยมสักเท่าไหร่
แต่เป็นคนอื่น
ซึ่งก็  ก็  ก็  ก้อ  ก้อ  ก้อ  ก้อ  ก้อ
























































































































ไม่บอกดีก่า  555+
ตอนนี้ ความจริงไม่เมื่อยมือหรอกนะ
แต่ไม่รู้จะคุยอะไรต่อดี
เรารักคอมของเรานะ
แต่ว่าตอนนี้มันเสียไปแล้ว
เมื่อก่อน  ติดอินเตอร์เน็ตอย่างแรงเลย
แต่ตอนนี้  ก้อ ดีกว่าเดิม
เล็กน้อย
(นั่นสิ  ก็ไม่มีคอม  จะเสกมาเล่นงั้นรึ  มายก๊อด)
เว่อร์  ซะไม่มี
แต่ก็อย่างว่าแหละ
ตอนนี้  ไม่มีคอมที่บ้าน
ก็เลยมาเล่นที่โรงเรียน
ความจริง  ไม่คิดว่าจะได้เล่นเกือบทุกวันขนาดนี้
ถ้าหากว่า  วันนี้ประตูเปิดช้า
แต่ความจริงก็ช้าทุกวันแหละ
แต่ก็ดีแหละวะ
ไหน ๆก็ไหน ๆ
ไม่มีอะไรที่จะมีความสุขเท่าคอมอีกแล้ว

เอ้  แต่ว่า  ห้องเน็ตนี่  น่าจะมี เอ็มด้วยนาโว้ย
รู้สึกว่าตอนนี้จะลืม
ส่วนประกอบของเอ็มไปแล้วนะ
ลืมวิธีแต่งคอมให้สวย
ลืมเวบที่เข้าบ่อย ๆ
ลืมการรักษาคอม

เอ้อ  ใช่แล้ว
ตอนนี้คอมมีแต่ฝุ่น
แถมอยู่ใต้หลอดไฟตรง ๆเลยที่บ้านหนะ

ช่วงนี้หน้าหนาว(ความจริงมันร้อน)
แมงที่บ้าน  เยอะ มาก ๆ
ไอ้ที่ตัวเล็ก ๆแหละตัวดี
วันเสาร์ อาทิตย์
ช่วงอยู่ที่บ้านหนะ
ตอนเช้า
ก็ได้กวาด  แมงที่เข้ามาในคอม
เอ้อ  น้องมันบอกว่า  ไอ้แมงตัวเล็ก ๆ
(ไม่ใช่บอกหรอก มันพูดเอง)

ว่าไอ้แมงตัวเล็ก ๆหนะ
มันเป็นไวรัส  5555  
นึกแล้วยังขำอยู่จนทุกวันนี้
แม้แต่ แม่  ยังพูดเลย

ว่ามัน  คือ  ไวรัส
ที่ทำให้คอมเจ๊ง
ความจริง
มันส่งมาทางเมลล์ต่างหากล่ะ
แป่วววววววววว

แต่ไม่บอกหรอก
เรื่องไรจะบอกล่ะ
ว่าความจริงเป็นยังไง
มันเลวร้ายมาก ๆ
มากถึงมากที่สุด
ก็เลยยังไม่บอก
รอให้น้อง มันโตกว่านี้อีกหน่อยก็แล้วกัน
ค่อยบอกทีหลัง

เดี๋ยวมันจะรู้ทันซะก่อน
แล้วอาจจะไม่ได้เล่นคอมอีกเลย
เพราะว่า

พ่อ  ไม่ค่อยชอบให้ส่งเมลล์ไปหาใครมากนัก
แถมยังไม่รู้  ว่าลูกคนนี้
ส่งเมลล์บ่อย ๆ
แต่ไม่ต้องห่วง
ส่งให้แต่คนรู้จักเท่านั้น

ความจริง การเล่นเน็ตเป็นประสบการณ์
ของชีวิตนะเนี่ย
อีกหน่อย
ถ้าเราโตขึ้น
เราอยากจะสร้างเวบไซต์ของตัวเอง
แต่ก็อีกนานมั้ง
กว่าจะรู้เรื่องพวกนี้
เพราะ
จะว่าไป  มันก็ยากนะ
แต่  
ความอดทนเท่านั้น
ที่จะนำมาซึงความสำเร็จ
แต่ เอ๊ะ
ความพยายามไม่ใช่เหรอ
ที่จะนำมาซึ่งความสำเร็จ
ช่างมันเถอะ

ตอนนี้  ชักจะปวดแขนแล้ว
เขียนมาขนาดนี้

สุดท้ายนี้ก็อยากจะบอกว่า

คนที่เขียนรู้สึกดี
ที่คนอ่าน อ่านมาถึงขนาดนี้

ขอบคุณจริง ๆ
เฮ้อ....เหนื่อย