The Story of Pure Love

เนื้อเรื่อง

วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายสำหรับผมแล้ว...

ตลอดทั้งชีวิต... ที่ไร้ค่าสำหรับคนหมู่มาก...

ความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นความหนาวเย็นจนชาไปทั้งตัว...

ความมืดเริ่มเข้าครอบงำ... และดึงผมกลับเข้าสู่อดีต... อดีตที่ทั้งน่าชื่นชมและน่าเจ็บปวด...

....................

สัมผัสแรกที่ผมได้รับ...  

ก็คือสัมผัสอ่อนโยนที่แตะลงบนหัวของผม...  

นางฟ้าผู้คอยโอบอุ้มผมลอยเหนือจากพื้นดินในยามที่ผมคลานไปไหนต่อไหนโดยที่ตามองเห็นไม่ได้เลย...  

ผมเป็นเพียงลูกหมาตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งที่แม่ของผมตายไปเสียจากผม... สำหรับผมแล้ว... เธอคนนั้นคงเปรียบเสมือนแม่คนที่สองของผม... เสียงของเธอหวานไพเราะ และแฝงไปด้วยความอบอุ่นเมตตา... สัมผัสจากเธอก็เช่นเดียวกัน

จนกระทั่งผมลืมตาขึ้นมาได้เป็นครั้งแรก ผมก็นับถือเธอผู้นี้ในฐานะ \"เจ้านาย\" และ \"มารดา\" ไปในเวลาเดียวกัน เธอเรียกผมว่าชิพ ซึ่งผมก็จำคำคำนี้ได้อย่างขึ้นใจ มันมักจะรู้สึกคล้ายกับผมได้ยินเสียงจากนางฟ้าบนสรวงสวรรค์เสมอทุกครั้งที่เธอขานชื่อผม... อ่อนโยน และอบอุ่น...

ที่ที่พวกเราอาศัยอยู่เป็นบ้านหลังเล็กๆ ในซอยคับแคบที่แออัดไปด้วยผู้คนมากมาย ผมกับเธอไม่ได้อยู่กันเพียงลำพังภายในบ้าน แต่มีผู้ชายอีกคนหนึ่ง กับเด็กตัวเล็กๆ อีกสองคนอยู่ด้วย ผมนับถือเด็กเล็กๆ ทั้งสองในฐานะนายน้อย พวกเขามักมาเล่นกับผม และคอยดึงหูผมจนผมเจ็บประจำ แต่ผมก็รักพวกเขา...  

...แต่ผมทำใจให้นับถือผู้ชายคนนั้นในฐานะเจ้านายไม่ได้เลย...

เขาไม่ค่อยกลับบ้านนัก...

ถ้าจะกลับ... ก็กลับดึกมาก...

ทุกๆ คืน... ผมจะเห็นนายหญิงของผม...

นั่งรอเขาอยู่ที่เก้าอี้โล้ตัวประจำของเธอ...

........ร้องไห้.......

หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงสู่ตักของเธอจนกระโปรงที่เธอสวมใส่อยู่เปียกชื้น...

แต่ถึงเขาจะกลับมา... มันก็คงไม่ทำให้อะไรดีขึ้นนัก... เขาจะอาละวาด และตบตีเธอราวกับเธอเป็นเพียงเศษขยะภายในบ้านที่เขาไม่ต้องการ และปรารถนาจะกำจัดทิ้งได้ทุกเมื่อ...

...ชีวิตที่มีแต่การให้...

...............แต่ไม่เคยเลยที่จะได้รับตอบแทน............

\"รู้อะไรมั้ยชิพ...\" เธอเคยพูดกับผม... พูดด้วยเสียงที่สั่นเครือปนสะอื้น... \"ฉันอยากจะไปจากโลกนี้จัง... แต่ฉันทิ้งลูกๆ ของฉันไปไม่ได้... แล้วก็แกด้วยชิพ...\"

คำพูดนั้นที่ผมจำได้ดี...

คำพูดที่ทั้งเศร้าทั้งอ่อนโยน...

...รักที่จะให้...

...แต่บางทีมันก็เกินจะรับไหว...

...เกิน...

จะรับไหวจริงๆ...

นางฟ้าที่ชุดขาวของเธอต้องแปดเปื้อนด้วยละอองฝุ่น... ปีกที่ถูกพันธนาการจองจำไว้ด้วยภาระหน้าที่... ทำให้ไม่สามารถพาร่างบางโบกหนีไปไหนต่อไหนได้... ทุกๆ วัน... ทุกๆ คืน... ที่หยาดน้ำตาร่วงหล่นอาบแก้มอย่างที่คงไม่มีวันขาดสาย... เธอจะพยายามทำตัวเข้มแข็งเสมอเวลาที่เธอเจอกับลูกๆ ของเธอ... เธอเรียกพวกเขาว่ามารี กับ แอนน์ เด็กน้อยทั้งสองซื่อไร้เดียงสาเกินกว่าจะรับรู้ความทุกข์ที่แม่แท้ๆ ของตนแบกรับได้... พวกเขายิ้ม... ยิ้มให้กับดวงหน้าที่แปดเปื้อนด้วยคราบน้ำตาของแม่ตัวเอง...

แต่ผมรู้...

...ผมรู้ดี...

คงเพราะผมเป็นเพียงสัตว์ตัวหนึ่งเท่านั้น... ทำให้ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย...

เพียงแต่จับจ้องมองเธออย่างเงียบๆ คอยเล่นกับเธอเวลาเธอทำท่าเหมือนเหงา...

...เมื่อไหร่... ที่ปีกของเธอจะหลุดจากพันธนาการเสียที...

แต่บางอย่างก็คอยตอกย้ำผม...

ว่าผม.... ก็คือห่วงโซ่ที่พันธนาการเธอไว้เช่นเดียวกัน...

แล้วก็ถึงคืนนั้น...

เขากลับบ้านดึกอีกเช่นเคย... นาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างฝาบอกว่าเป็นเวลาเกือบตีสาม...

เขาอาละวาดใส่นายหญิง.. ตบตีเธอ... แบบที่เขาเคยทำ... แต่มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมอดทนไม่ไหว...

\"นังแพศยา !\" เขาตะโกนใส่เธอ \"แกมันอีนังสารเลว เพราะแกทีเดียว... ฉันถึงได้ต้องทนอยู่ในรังหนูโสโครกแบบนี้ !\"

เธอไม่ตอบอะไรเลย... เพียงแต่สะอื้น...

ทั้งความเจ็บ...

ทั้งความชอกช้ำ...

และก่อนที่เขาจะทันเงื้อมมือตีเธออีกครั้งหนึ่งนั้น... ผมก็ตัดสินใจ...  

...........ผมต้องปกป้องนายของผม...............

แม่ของผม

แม่ของผมเท่านั้น....

นายหญิงหวีดร้องลั่นเช่นเดียวกับผู้ชายคนนั้น... ขณะที่ผมฝังเขี้ยวของผมลึกลงไปในมือของเขา ผมรู้สึกได้ว่าเขี้ยวของผมทะลุมือของเขาออกไป... และสัมผัสได้ถึงรสเลือด... รสเลือดที่ออกเปรี้ยวๆ ปนคาว... กลิ่นเหล้าสะอิดสะเอียนทำเอาผมคลั่งมากกว่าเดิม...

...ผมจะไม่ปล่อย... ใจของผมคิดอยู่แค่นี้ ...จะไม่ยอมเลิก...

.......จนกว่าเขาจะตาย...........

\"ชิพ หยุดนะ ! ชิพ !! ชิพ !!!\"

เสียงของนายหญิงทำให้ผมหยุดชะงัก เขาเตะผมออกไปจนผมกระเด็น พร้อมสบถอะไรบางอย่างออกมาที่ผมได้ยินไม่ถนัด... เธอเริ่มหอบสะอื้นไห้หนักกว่าเดิม... นัยน์ตาคู่สวยของเธอเบิ่งโพลงด้วยความหวาดกลัว

ผมจำไม่ได้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นต่อไป... อาจเพราะความเจ็บบวกกับความเสียใจ... ทำให้จิตสำนึกของผมไม่ยอมตอบรับอะไรอีก...

แล้วภาพ...

...ก็ขาดหายไป...

เสียงคุยพึมพำทำให้ผมรู้สึกตัวอีกครั้ง... ผมนอนอยู่บนเตียงเหล็กในโรงพยาบาลสัตว์ที่นายหญิงชอบพาผมมาฉีดวัคซีนบ่อยๆ...

แต่คราวนี้... เธอไม่ได้พาผมมาที่นี่เพราะฉีดวัคซีน...

ซักครู่หนึ่ง กลุ่มคนก็เข้ามาในห้องของผม พร้อมกับนายหญิงของผม... เธอร้องไห้อีกแล้ว...

...ไม่อยากเลย... ผมไม่อยากให้เธอร้องไห้เลย...

\"ขอโทษนะชิพ\" เธอพึมพำ เสียงสั่นเครือ \"ฉันต้องทำ... หวังว่าแกคงเข้าใจนะ...\"

...แล้วผมก็เข้าใจ...

ถึงกระนั้น ผมก็ยังยอมอยู่นิ่งๆ โดยที่ไม่จำเป็นต้องให้คนพวกนั้นมาจับตัวผม...

ยาที่หมอฉีดให้ผม... ทำเอาผมแทบคลั่ง...

เจ็บ...

...ความเจ็บเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความหนาวจนตัวชา...

ภาพสุดท้าย...

คือภาพนายหญิงของผม... เธอยิ้มให้ผม... ยิ้มทั้งน้ำตา...

คำสุดท้าย...

...ลาก่อนนะชิพ...  

พระเจ้า ถ้าผมจะขออะไรก็ตาม... ผมขอให้เธอมีความสุขได้มั้ย...

ให้เธอมีความสุข...

ความปรารถนาสุดท้ายของผม...

ความมืดเข้าครอบงำ...

แล้ว...

........................................