<\'ครอบครัว\'>

เนื้อเรื่อง

.................
.................................
วันนี้ก้อเป็นอีกวันนึงที่บรรยากาศไม่สู้ดีนัก ฝนตกพรำๆลงมาทั้งวัน ตามถนนหนทางชุ่มแฉะไปด้วยน้ำฝน
ผมนั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างดังเช่นที่เคยทำอยู่ทุกวันจนกระทั่ง.....ฝ่ามือของใครสักคนปะทะกับหลังของผม
ผมสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันไปมองเจ้าของฝ่ามืออันนั้น
\"เหม่อมองอะไรอยู่ละไค ทำไมไม่กลับบ้าน?\"อาจารย์หนุ่มที่เพิ่งสอบผ่านการบรรจุมาหมาดๆถามผม
\"ผมรอให้ฝนหยุดอยู่ครับอาจารย์\"ผมยิ้มให้\'อาจารย์\'ของผม
\"อืม...งั้นเหรอ นี่ก้อฝนใกล้จะหยุดแล้วละนะครูคิดว่าอีกสักพักเธอน่าจะกลับได้แล้วนะ\"
ผมมองใบหน้าของอาจารย์ที่ยิ้มมาให้กับผม ก่อนที่จะยิ้มตอบให้อาจารย์เช่นเคย
\"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ\"ผมกล่าวลาอาจารย์ก่อนจะคว้ากระเป๋าที่เต็มไปด้วยรอยขูดขีดของผม แล้วเดินออกจากห้องเรียนไป
ผมเดินตากฝนไปตามทางกลับบ้าน ผู้คนต่างพากันวิ่งผ่านผมไปด้วยความที่กลัวเปียก ต่างกับผมที่เดินทอดน่องเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย......
ผมแค่อยากจะถ่วงเวลากลับบ้านมากขึ้นอีกนิดเท่านั้นเอง.......
น้ำที่กระเซ็นจาการที่ผู้คนต่างวิ่งผ่านผมไปด้วยความรีบร้อนทำให้กางเกงผมเปียกไปหมดแต่กระนั้นก้อยังไม่มีผู้คน
คนไหนเลยที่จะเอ่ยคำว่า\'ขอโทษ\'กับผม แต่ช่างเถอะ....ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรอยู่แล้ว..... อีกแค่นิดเดียวจะถึงบ้านแล้ว.....ไม่อยากกลับบ้านเลย.....
ผมยืนที่หยุดอยู่หน้าป้ายรถเมล์ผู้คนต่างพากันยืนเบียดเสียดกันอยู่ภาตใต้ชายคา ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะก้าวขาจะเดินต่อ
ซ่า.....น้ำจากรถที่วิ่งผ่านผมไปด้วยความเร็วสูงสาดใส่ผมเต็มๆ ทั่วตัวของผมเปียกปอนอย่างไม่ต้องสงสัย\"งี่เง่า!\"นี่เป็นเสียงที่ผมได้รับ......
จากรถคันนั้น ผู้คนพากันหัวเราะคิกคัก ส่วนผม.....ทำได้แค่ยิ้มน้อยๆให้กับตนเองก่อนจะค่อยๆก้าวขาเดินต่อไปอย่างเชื่องช้า.......
ผมหยุดขาลงที่หน้ารั้วประตูบ้าน ก่อนจะเสยผมที่ปรกหน้าปรกตาของผมออกแล้วมอง\'บ้าน\'2ชั้น ขนาดกลาง ก่อนจะค่อยๆสาวเท้าเปิดประตูเข้าไป
\"กลับมาแล้วครับ....\"ผมกล่าวขณะทอดรองเท้าที่เฉาะแฉะของผมออก
เพียะ!!!!
ผมหน้าหันไปตามแรงตบจากฝ่ามือของผู้ให้กำเนิดของผม
\"แกไปทำอะไรมา.......ทำไมกลับเย็นแบบนี้ห๊ะ!!!\"เสียงตวาดอันดังของพ่อทำเอาผมสะดุ้ง ผมเอามือกุมแก้มก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามองใบหน้าอันเกรี้ยวกราดของพ่อ
\"แกอย่ามาทำสายตาแบบนั้นกับแม่นะ!!!\"แม่ที่เดินออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตะคอกใส่ผม ผมก้มหน้าลงมองพื้นไม้ของบ้านก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นบ้าน
\"แกอย่ามาทำเงียบนะ...ชั้นถามว่าแกไปทำอะไรมา...\"พ่อกระชากตัวผมให้กลับมายืนที่เดิม แรงกระชากทำเอาผมเซไปเลยทีเดียว
\"รู้มั้ยว่าชั้นอายแค่ไหนที่มีลูกแบบแกน่ะ!เอาอย่างพี่แกบ้างสิ!ชั้นละขายหน้าจริงๆเวลาคนอื่นเค้าถามถึงแกน่ะ!\"แม่พูดไปพร้อมกับใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา
\"แกมันไอ้ลูกไม่รักดี!พ่อกับแม่ละเอือมแกเต็มทนแล้วนะ!แกรู้ตัวบ้างมั้ย!\"พ่อพูดพลางเอานิ้วจิ้มหัวผมอย่างแรง
\"ครับ....ขอโทษครับ.....\"ผมเอ่ยคำ\'ขอโทษ\'ออกมา พ่อกับแม่มองผมด้วยสายตาเหมือนมองตัวอะไรสักอย่างที่น่าเกลียดน่ากลัว ไม่อยากแม้แต่จะแตะตัว
\"ขอตัวก่อนนะครับ\"ผมพูดพร้อมกับพยายามเดินให้ถึงห้องเร็วที่สุด ไม่อยากจะทนอยู่ตรงนี้อีกต่อไป
ผมถอนหายใจเมื่อเดินขึ้นมาถึงหน้าห้องของตัวเองได้สักที
\"งี่เง่า...อยู่ที่ร.ร.อย่ามาทักชั้นละ แค่มีนามสกุลเดียวกันกับแกชั้นก้ออายจะแย่อยู่แล้ว\"พี่สาวของผมพูดใส่หน้าผมก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของเธออย่างรวดเร็ว
\".........\"ผมยืนก้มหน้านิ่ง....น้ำจากเสื้อผ้าของผมหยดลงพื้นทีละหยด.....ทีละหยด..........
.................
...................................
เช้าวันเสาร์ที่อากาศแสนจะสดใส ไม่มีเมฆฝนปกคลุมท้องฟ้าอีกผมตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัว ข้างล่างยังไม่มีใครตื่นขึ้นมาทำอาหารทุกคนยังคงหลับสนิท
ผมค่อยๆบรรจงทำอาหารอย่างอารมณ์ดี.....ทำไมน่ะเหรอ....แน่นอน...วันนี้เป็น\'วันพิเศษ\'ของ\'ครอบครัว\'นี่ ผมก้อต้องอารมณ์ดีเป็นธรรมดา
เมื่อถึงเวลากินข้าวผมนั่งมองทุกคนกินอย่างเอร็ดอร่อย ผมยิ้มน้อยๆขณะที่มองทุกคนกิน
\"มองอะไร\"พี่สาวของผมว่าผมเมื่อเห็นผมนั่งมองอยู่
\"ป่าวครับ\"ผมยังคงยิ้มต่อไป....และแล้ว.....เวลาที่ผมรอคอยก้อมาถึง...........

\"อ่อก....แค่ก!\"ทุกคนลงไปนอนกับพื้นด้วยสีหน้าทรมาน ตัวงอ บิดไปบิดมาด้วยความทรมาน เอามือลูบคลำคอของตนเอง
ผมค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วมองสำรวจสีหน้าของแต่ละคนช้าๆ.................
\"คะ.....ไคช่วยแม่ด้วย.....\"เสียงของแม่ครวญครางร้องขอความช่วยเหลือจากผม.....มือที่ยื่นมาจับขาของผมช้าๆ
ผมค่อยๆนั่งลงข้างๆแม่พร้อมกับยิ้มให้แม่ ก่อนจะจับมือของแม่ที่เย็บเฉียบ.........
\"ไม่เป็นไรหรอกครับแม่.......\'ยา\'นี่จะไม่ทำให้แม่ตายในทันทีหรอกครับ.....\"ผมเอ่ยเอื้อนออกไปด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของแม่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน
ผมหันไปมองพ่อก่อนจะค่อยๆนั่งลงไปพูดกับพ่อว่า\"พ่อครับ....ผมรักพ่อเสมอนะครับ....พ่อไม่ต้องห่วงครับเมื่อพ่อไปสวรรค์แล้วพ่อจะไม่เหงาอย่างแน่นอน.....\"
ผมละสายตาจากใบหน้าของพ่อไปที่พี่แล้วยิ้มให้พี่อย่างช้าๆ ท่าทางพี่อยากจะร้องขอความช่วยเหลือจากผมเต็มที.........
\"ขอบคุณในความรักที่มีให้ผมเสมอมานะครับ......\'ครอบครัว\'ของผม\"ผมค่อยๆชักปืนออกมา เมื่อพ่อเห็นพ่อตาเหลือกตาลานกระเสือกกระสนพยายามจะคลานหนีผม
\"ลาก่อนครับพ่อ.....\"ผมเหนี่ยวไกก่อนจะยิงออกไปร่างของพ่อค่อยๆกระตุกน้อยๆก่อนจะแน่นิ่งไป......ใบหน้าของพ่อช่างดูมีความสุขยิ่งนัก.......................
หลังจากที่ผม\'ส่ง\'พ่อ แม่และพี่สาวของผมไปในที่ ที่ไม่มีผมอีกแล้วผมจึงนำร่างของทั้ง3คนมาวางเคียงข้างกันดูแล้วสมกับเป็น\'ครอบครัว\'ที่มีความสุข......................
.............
....................................
หลังจากนั้น....ผมถึงได้มาอาศัยอยู่กับคนใหม่ ผู้อุปการะของผมคนใหม่ใจดีมากๆถามถึงทุกข์สุขของผมเสมอ ไม่เคยว่าผมแม้แต่นิดเดียว
ผมช่างมีความสุขจริงๆที่นี่ผมมีเพื่อนเยอะแยะเลย ทุกคนใส่ชุดเหมือนกันหมดคือชุดสีขาวสะอาด.......
\"ไคคุงไปหาคุณหมอเร็ว มานั่งทำอะไรอยุ่ตรงนี้เหรอ?\"ผู้หญิงในชุดขาวเรียกผม เธอยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ผมยิ้มตอบแล้วเดินตามเธอไป
\"หวัดดีครับ\"ผมเอ่ยทักทาย\'ผู้อุปการะ\'คนใหม่ของผม
\"เป็นยังบ้างไคคุง อยู่ที่โรงพยาบาลมีปัญหาอะไรรึเปล่า\"ชายหนุ่มวัยกลางคน สวมแว่น ใส่ชุดกาวน์ถามผมในมือมีกระดาษอะไรสักอย่างไว้จดสิ่งที่ผมพูด
\"ครับ....ไม่มีปัญหาครับหมอ.....\"
....................
..............................................