รักแต่ไม่กล้าบอก

เนื้อเรื่อง

วันนี้ก้อเหมือนกับทุก ๆ วัน
น้ำยังคงตั้งใจฟังอาจารย์และจดเลคเชอร์  ซึ่งต่างกับแมนที่ยังคงนั่งหลับเหมือนเดิม
น้ำเป็นหญิงสาวที่น่ารักแม้จะไม่ได้เป็นถึงดาวคณะแต่ถ้าใช้จำนวนคนที่มาชอบเป็นตัววัด
น้ำก้อจัดได้ว่าเป็นคนที่ดังมากคนหนึ่งเลยทีเดียว
แมนเป็นชายหนุ่มที่นับว่าไม่เด่นดังอะไรเลยแต่ด้วยความที่เป็นคนทะเล้นและนิสัยขี้เล่นของเขามักจะทำให้คนที่
อยู่ใกล้มีความสุขและตกหลุมรักเขาได้ง่าย ๆ
แมนและน้ำเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมปลายแต่ช่วงนั้นไม่สนิทกันเท่าไหร่
จนทั้งคู่เลือกคณะเดียวกันและมักจะโดนจับให้ทำอะไรร่วมกันเสมอ  ทำให้ทั้ง2
กลายเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก
\"น้ำ ๆ วันนี้เราขอยืมเลคเชอร์กลับบ้านได้มั้ย  อาจารย์สอนเร็วจนเราจดไม่ทันเลย\"
แมนถือหนังสือการ์ตูนเดินเข้ามาหาน้ำที่โต๊ะ
\"จดไม่ทันหรือไม่ได้จดเลยกันแน่  เห็นหลับตั้งแต่ก่อนอาจารย์เข้าซะอีก\"
\"ก้อมันง่วงหนิ น้ำ เมื่อคืนต้องทำงานหนัก\"
\"งานอะไร\"  น้ำงงว่าอย่างแมนจะทำงานอะไรหนัก
\"ก็...เลคเชอร์น้ำที่ยืมไปเมื่อ2-3วันก่อนไง  ที่คืนเมื่อเช้าอะ ก้อเลยดึก\"
แมนยิ้มเขิน ๆ กับคำแก้ตัวของตัวเอง
\"ยังจะมาพูดอีกหรอให้ไปตั้งกี่วันแล้วไม่รู้จักจัดเวลาเอง\"
น้ำส่ายหน้ากับคำแก้ตัวของแมนและก้อขำกับท่าทีสำนึกผิดอย่างไม่จิงใจ
แต่น้ำก้อยื่นสมุดเลคเชอร์ให้แมน
\"ขอบคุณนะน้ำ\"
แมนขึ้นเรียนชั่วโมงต่อไปส่วนน้ำก้อนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะประจำ
เมื่อถึงเวลากลับบ้าน  แมนก้อมาส่งน้ำที่บ้านตามปกติ
กร๊ง...ง...ง...ง
\"ฮัลโหล\" น้ำรับสายโทรสับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก
\"น้ำหรอ แมนเองนะ\"  \"อืม\"
น้ำตอบด้วยเสียงที่ไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
\"โกรธใครหรอจ๊ะ\" แมนพยายามแกล้งแหย่ให้น้ำอารมณ์ดีขึ้น
\"เปล่าหรอ  น้ำหาของไม่เจอนะ\"
\"ไม่รู้ว่าจะเป็นเจ้าสิ่งนี้รึเปล่าหน้อ\"
\"อะไรหนะแมน  สมุดเล่มนั้นอยู่กะแมนหรอ\"
น้ำเริ่มจำได้ว่าตนเองลืมเอาไว้ในรถของแมน
\"สมุดเล่มนี้สำคัญมากเลยหรอแมนอ่านได้มั้ย\"
แมนพูดพร้อมกับถือหนังสือในมือด้วยความอยากรู้ว่าข้างในคืออะไร
\"สำคัญสิแมน  ห้ามอ่านนะแมนมันเป็น diary ของปรางเพื่อนน้ำเอง
ปรางเค้าลืมเอาไว้บนโต๊ะหนะ\"
น้ำจำต้องโกหกเพื่อที่จะไม่ให้แมนเปิดอ่านเพราะรู้ว่าหากแมนรู้ว่าเป็นของน้ำเอง
แมนต้องเปิดและรู้ความรู้สึกของน้ำที่มีต่อแมนแน่ ๆ
น้ำคิดเรื่องของตนกับแมนมากขึ้นจึงเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาปรางเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมที่เมื่อเข้ามหาลัยกลับได้
อยู่คนละคณะกัน
ปรางคิดว่าน้ำชอบแมนแล้วและคิดว่าแมนก้อน่าจะคิดอะไรกับน้ำด้วยเช่นกัน
ปรางกับน้ำจึงคิดจะลองทำประชดแมนเพื่อจะดูปฏิกิริยาของแมนที่มีต่อน้ำ
\"สวัสดีคับ น้ำ ผมมารับกลับบ้านคับ\" เสียงหล่อของนัทเพื่อนคณะเดียวกะปราง
ชายหนุ่มที่จะมาช่วยทำให้แผนของน้ำและปรางเป็นจริง
\"วันนี้น้ำจะกลับบ้านกับนัทนะ  แมน  พอดีว่าน้ำต้องไปซื้อของต่อหนะ
แมนตั้งใจเรียนนะ ไปละ บาย\"น้ำบอกแมน  โดยพยามยามสังเกตสีหน้าแมนด้วย
แต่แมนก้อเก็บอารมณ์เอาไว้
ทุกวันผ่านไปน้ำเริ่มสนิทกะนัทมากขึ้น  มีข่าวมาว่านัทกะน้ำเป็นแฟนกันแล้ว
คงเป็นเพราะนัทเป็นที่หมายปองของสาวมากมายจึงทำให้มีข่าวแทบไม่เว้นแต่ละวัน
แมนทำตัวสนิทสนมกับซีเพื่อที่จะประชดน้ำบ้างแต่เมื่อไรที่น้ำแสดงออกว่าน้ำหึงแมน
นัทก้อมักเข้ามาและพาน้ำออกไป  น้ำคิดว่าแมนคงชอบซีและไม่ได้ชอบน้ำจิง ๆ
แต่บ่อยครั้งที่น้ำกับนัทเดินผ่านแมน  น้ำเห็นสายตาของแมนที่น้ำก็ไม่เข้าจายว่า
คืออะไรกันแน่
เวลาผ่านไปจากวันกลายเป็นเดือนและปี
น้ำและแมนกำลังเรียนปีสุดท้าย  ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยิ่งห่างกันไปทุกที
ทั้งน้ำและแมนได้คุยกันก็ต่อเมื่อมีเรื่องงานและธุระเท่านั้น
เรื่องส่วนตัวที่เคยเล่าสู่กันฟังเสมอๆ นั้นได้หายไปพร้อมกับความสนิทเสียแล้ว
วันหนึ่งทางคณะคิดจะจัดค่ายอาสาและทั้งคู่ต้องไปในฐานะผู้นำในเรื่องกิจกรรมของคณะ
น้ำและแมนต้องทำงานร่วมกันเสมอ  แมนแอบช่วยน้ำอย่างเงียบ ๆ ในเรื่องงานแบกหาม
ส่วนน้ำก้อมักช่วยแมนในเรื่องเจรจาและมักจะมีเหตุผลเข้าข้างแมนเสมอ
คืนสุดท้ายในค่ายอาสา
\" น้ำ ๆ \" แมนตัดสินใจอยู่นานก่อนที่จะเดินมาเรียกน้ำที่เต็นท์
\"อ้าวแมนยังไม่นอนอีกหรือ\"
\"ยังหรอน้ำหลับรึยัง แมนมีไรจะคุยด้วยหน่อย\" แมนตัดสินใจจะบอกความในใจให้น้ำรู้
\"ยัง แมนมีรายหรอ\"
\"ออกไปดูดาวกันมั้ย น้ำ ถ้าพลาดคืนนี้เราอาจอดดูดาวสวย ๆ นะ\"
\"อืม\" น้ำเดินตามแมนไปที่โล่งกว้างนอนดูดาวด้วยกัน2คน
\"ดาวสวยจังเลยน้ำ \" แมนรับดวงดาวมากและน้ำก้อรู้นิสัยข้อนี้ดี
\"แปลกเนอะ\" น้ำที่ใจลอยพูดออกมาขณะที่แมนงงกับคำพูดของน้ำ
\"อะไรแปลกหรือน้ำ\"
\"ก็ คนเราจะได้เห็นดวงดาวเพียงเวลาค่ำคืนเท่านั้น
ทั้ง ๆ ที่ตอนกลางวันก้อมีแต่ก้อไม่ยักเห็น ก้อคงเหมือนชีวิตคนเรา
ได้บางสิ่งมาในเวลาที่ไม่ต้องการ กว่าจะรู้คุณค่าก้อเสียสิ่งนั้นไปแล้ว\"
น้ำพูดพร้อมหยดน้ำตา เมื่อคิดถึงเรื่องตัวเองกะแมน
\"น้ำ  แมนมีเรื่องจะบอกน้ำแหละ\"
แมนละสายตาจากดวงดาวที่ปูเต็มท้องฟ้งหันมาหาหญิงสาวข้าง ๆ
\"มีอะไรหรอแมน\" น้ำเริ่มคิดว่าแมนจะพูดเรื่องอะไร
\"ถ้าแมนถามอะไรต้องตอบตามความจริงนะ\"
แมนต้องการจะบอกความในใจและต้องการจะรู้ความในใจของน้ำด้วยเช่นกัน
\"ได้สิ\"  น้ำยิ้มให้กับแมน
\"คือว่า...แมน...แมนชอบ..\"แมนยังพูดไม่ทันจบเสียงโทรสับมือถือของน้ำก็ดังขึ้น
น้ำจึงผละจากแมนไปรับโทรสับ
ทิ้งแมนให้นอนดูดาวและทอดถอดใจอยู่เพียงผู้เดียว
ในที่สุดแมนตัดสินใจเก็บความรู้สึดเอาไว้ดีก่า
เมื่อน้ำกลับมาแมนก้อไม่อยูที่เดิมเสียแล้ว  น้ำจึงโทรสับไปหาแมน
กล่าวขอโทษและถามถึงสิ่งที่แมนจะพูดกะตน
แมนได้แต่ฝืนตัวเองให้ร่าเริงและบอกว่าไม่มีอะไรแมนลืมไปแย้ว
แต่น้ำก้อรู้ว่าสิ่งที่แมนพูดไม่เป็นความจิง
ขณะที่นั่งรถไฟกลับแมนและน้ำนั่งด้วยกัน
มีช่วงหนึ่งที่ลมพัดมาแรง  แมนพูดขึ้นมาว่า \"แมนรักน้ำ\" แต่น้ำได้ยินไม่ชัดจึงถามแมน
แต่แมนก็ไม่ตอบ  เมื่อผ่านไปเกือบ ๆ 2ชั่วโมง  แมนก้อหลับซบไหล่ของน้ำ
ลมที่พัดมาตลอดทางทำให้น้ำเห็นใบหน้าของแมนที่เหมือนเด็กน้อยเหนื่อยกับการเล่นมาทั้งวัน
น้ำเสยผมแมนแล้วบอกกับแมนว่า \"แมนน้ำรักแมนนะรักมากด้วย\"  แต่คงเป็นเพราะงานหนักมาตลอด4
วันทำให้แมนไม่สามารถได้ยินคำพูดของน้ำ
หลังจากกลับมาจากค่าย
น้ำและแมนไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ๆ แมนเริ่มคิดว่าน้ำคงจะมีใจให้ตนอยู่บ้าง
เพื่อความแน่ใจแมนจึงร่วมมือกับซีดำเนินการตามแผนเดิมต่อ
ทำให้น้ำกลับไปสนิทกับนัทเช่นเดิม จนวันหนึ่ง
\"ปราง น้ำเหนื่อยแล้วนะ
น้ำไม่อยากเก็บมันต่อไปแล้ว น้ำอยากจะบอกแมน ถึงแม้นแมนไม่ได้ชอบน้ำก้อไม่เป็นไร\"
น้ำระเบิดความ รู้สึกออกมา
\"ใจเย็น ๆ สิน้ำ
ปรางเข้าใจว่ามันอึดอัดแค่ไหน
ที่เห็นคนที่เรารักอยู่ใกล้เพียงแค่นี้แต่ไม่สามารถเอื่อมมือไปจับต้องได้
และปรางก็เข้าใจว่าน้ำเจ็บปวดแค่ไหนที่ความสัมพันธ์ระหว่างน้ำกะแมนเปลี่ยนไป
แต่น้ำใจเย็น ๆ ฟังปรางก่อนนะ\"
ปรางพยายามปลอบน้ำให้ใจเย็นลงเมื่อเห็นว่าน้ำพอจะมีสติจึงพูดต่อ
\"น้ำ ลองคิดดูนะ
หากน้ำพูดออกไปว่ารักแมนโดนที่แมนไม่ได้คิดอะไรเลย  สถานการณ์ไม่ยิ่งแย่ไปก่านี้หรอ
ปรางคิดว่าแมนก้อมีใจให้น้ำเหมือนที่น้ำมีใจให้แมนหนะแหละ
แต่ปรางจะไปรู้ความจริงของใจแมนได้อย่างไรหละ\"
\"_\" ไม่มีคำพูดใดจากปาก
มีแต่เพียงความเคร่งเครียดบนใบหน้าของน้ำ
\"ปรางไม่ได้ห้ามไม่ให้น้ำทำอย่างที่ใจต้องการนะ
แต่อยากให้น้ำคิดดูดี ๆ รับได้มั้ยถ้าผลมันออกมาไม่เป็ฯอย่างที่เราคิด
ไม่มีใครรู้ดีไปก่าใจของเทอทั้ง2หรอกนะ ส่วนเรื่องการประชด
ถ้าน้ำเหนื่อยก้อเลิกเหอะ ปรางคิดว่า
วิธีนี้ไม่เหมาะกับคนเก็บความรู้สึกเก่งอย่างแมนหรอ\"
ปรางก็เริ่มเหนื่อยใจกับความไม่เข้าใจในความขัดแย้งระหว่างท่าทีกับสายตาของแมน
\"จ๊ะ น้ำเข้าใจแล้วปราง ปรางรีบขึ้นเรียนเตอะ
นี้มันเลยเวลามามากแล้วนะ  ของคุณนะปราง\"
\"ตายจิง  เลยเวลามาแล้วจิง ๆ ด้วย
น้ำอย่าคิดมากนะ  เย็นนี้รอด้วยเดี๋ยวปรางกลับเป็นเพื่อน\"ปรางรีบขึ้นเรียน
\"น้ำ\"
เสียงเรียกที่มาจากข้างหลังทำให้น้ำสะดุ้งรีบดึงใจที่ลอยกลับมา
\"อะไร  แมนเรียกแค่นี้สะดุ้งเลยหรอ น้ำ
คิดถึงคายอยู่หละ\"
\"ก้อคิดถึงแมนหนะแหละ\"
วันนี้ของเพียบไม่รู้ว่าคุณชายจะยอมไปส่งข้าน้อยรึไม่\"
น้ำยังคงร่าเร่งให้คุ้มค่ามากที่สุดกับเวลาที่น้อยเต็มที
น้ำและแมนนั่งรอจนปรางเลิกและกลับบ้านด้วยกัน
แมนยังคงยิ้มและร่าเริงต่อหน้าน้ำเสมอ แต่เมื่อใดที่นัทอยู่ด้วย
แมนจะไม่เข้ามาสุงสิงกับน้ำและปราง  เมื่อแมนหลับตาไปหลังจากมาส่งน้ำที่บ้าน
น้ำยิ้มให้กับตัวเองและบอกกับตัวเองว่า
จะเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้เรื่อยไปจะไม่บอกให้แมนรู้ว่าตนรู้สึกเช่นไร
เพราะแม้จะไม่ได้เดินจับมือกันไปในนามคนรัก
แต่ก็ขอเดินเคียงกันไปแล้วใช้คำว่าเพื่อนเหนี่ยวเราทั้งสองเอาไว้ให้เราได้ใกล้อย่างนี้ตลอดไปดีก่า
เมื่อถึงวันงานเลี้ยงอำลา
น้ำตาและคำบอกลาพรั่งพรูออกมาจากปากของแต่ละคน
น้ำและแมนมีโอกาสได้พูดกันท่ามกลางเสียงร่ำไห้
\"อย่าร้องหน่าน้ำ
ยังไงเราก้อมีกันและกันอย่างนี้ตลอดไปนะ แมนไม่มีทางลืมน้ำเด็ดขาด
น้ำหนะแหละห้ามลืมแมนนะแม้เราไม่ได้เจอกันแต่แมนจะ \"รักและคิดถึงน้ำ\" ตลอดไป\"
น้ำเอาแต่ร้องไห้กังวลกับหนทางข้างหน้าที่เทอกำลังจะก้าวไปโดยไม่มีแมน
\"น้ำไม่มีอะไรจะพูดกับแมนหน่อยหรอ\"
แมนพูดด้วยเสียงสั่นเครือพร้อมกับใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้น้ำอย่างนุ่มนวล
\"น้ำ ...น้ำ ...น้ำอยากให้เวลาหยุดแค่ตรงนี้
ตลอดมาน้ำทำไม่ดีต่อแมนมากเลย  แมนอย่าโกดน้ำนะ  น้ำขอโทษน้ำก็จะ
\"รักและคิดถึงแมนตลอดไปเช่นกัน\"  น้ำไม่มีวันเปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อแมนเด็ดขาด\"
น้ำแอบสื่อความหมายไปในคำพูด  แต่แมนคิดว่าน้ำหมายถึงเพื่อน
แมนจึงพยายามเก็บความรู้สึกตนไว้  น้ำร้องไห้อีกครั้ง แมนจึงดึงน้ำมากอดไว้
น้ำซบอกแมน  ให้หัวใจของน้ำบอกรักหัวใจของแมนอย่างเงียบ ๆ
ส่วนหัวใจของแมนก็บอกรัน้ำอย่างเงียบ ๆ เช่นกันจะมีก็เพียงแต่เจ้าของหัวใจทั้งสองเท่านั้นไม่ได้ยินความรู้สึกที่
แท้จิงของกันละกัน


น้ำเดินทางไปเรีนนต่อประเทศตามความฝัน
ส่วนแมนต้องตัดเสร้นทางที่เคยฝันร่วมกับน้ำนั้นทิ้งและไปบริหารงานของบริษัทตามความประสงค์ของพ่อแม่
ทั้งคู่จึงยิ่งห่างกันไป แต่ความรู้สึกทั้งคู่ยังคงเหมือนเดิมและเหมือนกัน  นั้นคือ
ทั้งสองไม่กล้าเอาคำว่า \"เพื่อน\" มาเสี่ยงแลกกับคำว่า \"รัก\"

\"แม้จะไม่ได้เป็นคนที่อยู่เคียงข้างกายในทุกนาทึแต่ก็ขอเป็นคนที่รับรู้ทั้งสุขและทุกข์ในฐานะคนไกล
...ก็เพียงพอ\"


น้ำนั่งมองผู้คนที่พลุกพล่านนอกร้านกาแฟเล็ก ๆ ของตน  และถามใจตัวเองอย่างเงียบ ๆ ว่า
\"ที่ผ่านมา เธอเป็นแค่เพียงเพื่อนในสายตาเขาจิง ๆ ๆหรอ\"....