น้ำผึ้งพระจันทร์

เนื้อเรื่อง

ทำไมฉันจึงคิดถึงเขาอีกนะ ทั้งๆที่เป็นแค่ใครซึ่งบังเอิญพบกัน ฉันก็จดจำทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาได้ขึ้นใจ แต่ฉันไม่เคยเข้าใจว่าทำไม? เขาถึงได้มาวนๆเวียนๆอยู่ในหัวใจดวงน้อยๆของฉันอยู่ตลอดเวลา...

    หลายวันก่อนที่ชายหาด วันนั้นเป็นวันแรกที่เราพบกัน  ฉันแสนจะตื่นเต้นและประหม่ากับสายตาคู่นั้น บุคลิกลักษณะของเขาช่างสง่างาม เขย่าหัวใจของฉันให้หวั่นไหว เป็นเรื่องน่าอายที่ฉันเดินตกหลุมต่อหน้าเขา โชคดีที่ไม่เจ็บเท่าไร เพราะนั่นคือหลุมแห่งความรัก...

    เพียงครั้งแรกที่สายตาของเราประสานกัน ฉันก็รู้สึกได้ถึงความหมายของเขา แม้ว่าจะไม่ได้เอ่ยคำพูดใดออกมา ฉันก็พอเข้าใจว่าเขาคิดอย่างไร

                ค่ำคืนนี้ ฉันคิดถึงเขาอีกเช่นเคย หวังที่จะได้พบกันอีกครั้ง เหมือนเป็นความฝันที่ไม่น่าจะมีวันเป็นจริง แต่ใดๆในโลกนี้ล้วนไม่แน่นอน
    “เจอกันอีกแล้วนะครับ”น้ำเสียงนุ่มนวล ปลุกฉันให้ตื่นจากนิทรา

    “คุณนั่นเอง”ฉันอุทาน ไม่เคยรู้สึกดีใจเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต ที่สุดฉันก็ได้พบกับเขาอีกครั้ง

    แต่ทว่านั่นคือความฝัน ฉันลืมตาตื่นขึ้น มองหาเขา แต่รอบกายฉัน สัมผัสได้เพียงอากาศและความมืดเท่านั้น  ยามนี้ปรารถนาจะได้ยินเสียงของเขาเหมือนอย่างในฝันบ้าง เมื่อไรหนอ ฉันจะได้พบเขาจริงๆ - -  ความรักที่เกิดขึ้นคอยดลบันดาลให้ฉันเอาแต่คิดถึง คิดถึง คิดถึงเขาอยู่ร่ำไป

    รุ่งเช้า เหมือนทุกวันที่เลยผ่าน จิตใจของฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพิ่งเข้าใจความรักก็วันนี้เอง รักแรกของฉัน ช่างทรมานเหลือเกิน เพราะเขาแท้ๆเชียว ทำฉันให้เป็นได้ถึงขนาดนี้

    “ผมไม่เข้าใจว่าคุณมีสีหน้าหมองหม่นเช่นนั้นได้อย่างไร”ฉันหันไปหาเจ้าของเสียงที่คุ้นหู เสียงที่เหมือนกับในความฝัน

    “คุณนั่นเอง”ฉันอุทาน เห็นทีว่าความฝันจะเป็นจริงเสียแล้ว

    ปลื้มปิติเหลือเกิน ครั้งแรกที่ฉันรู้สึกดีก็วันนี้เอง หลังจากวันนั้นที่ไม่เคยได้พบเจอเขาอีกเลย ฉันอยากบอกเขาเหลือเกินว่าฉันรู้สึกอย่างไร แต่จำเป็นต้องรักษามารยาทไว้

    เพียงรั้วกั้น ฉันยืนจ้องเขาด้วยความตะลึง ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องพรหมลิขิต เป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะมาอยู่ตรงหน้าฉันในตอนนี้ เรื่องประหลาดที่ฉันปรารถนาให้เกิดขึ้น ก็ได้เกิดขึ้นแล้ว

    เขามองฉันเหมือนอย่างวันนั้น สายตาของเขาทรมานหัวใจฉันอีกครั้ง เขาช่างสง่างามเสียนี่กระไร ฉันควรทำอย่างไรดีจึงจะได้หัวใจน้อยๆของเขามาครอบครอง แต่หากว่าทุกสิ่งเป็นไปตามที่ฉันคิดอีกครั้ง โลกใบนี้ก็คงจะเบี้ยวไปแล้วอย่างแน่นอน

    “พระจันทร์! ทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ” เสียงดังออกมาจากบ้านของเขา ฉันมั่นใจว่านั่นคือเสียงของผู้หญิง

    “ใครหรือคะ?”ฉันอดใจที่จะถามเขาไม่ได้

    “ครับ ผมคงต้องไปก่อน สัญญาว่าพรุ่งนี้จะมาคุยใหม่ให้ได้เลยทีเดียว”เขายิ้มหวานให้ฉันแทนคำลาก่อนจากไป

                คำถามนั้นไร้ซึ่งคำตอบ ฉันเพิ่งนึกได้ว่าไม่ควรจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขามากไป เพราะเราเป็นแค่คนรู้จัก ฉันไปสนิทสนมกับเขาตั้งแต่เมื่อไรเล่า? เขาไม่ผิด ถ้าไม่อยากที่จะตอบ ฉันเข้าใจ

               ไม่ว่าจะทำอะไร ภาพของเขาก็เข้ามาในความคิดของฉันอยู่เรื่อย ฉันเฝ้ารอคอยที่จะได้คุยกับเขาอีก บ้านข้างๆหลังนี้มีความหมายสำหรับฉันมาก วันนี้ต้องรีบเข้านอนโดยเร็ว พรุ่งนี้ควรตื่นแต่เช้า เพื่อ...

               แสงอาทิตย์สาดส่องตั้งแต่ทิศตะวันออก แดดแรงขึ้น ฉันเฝ้ามองบ้านหลังนั้นอย่างใจจดใจจ่อ - - พระอาทิตย์ลอยอยู่เหนือศีรษะฉันแล้ว - - การรอคอยยังคงมีต่อไป พระอาทิตย์เดินทางไปด้านตะวันตก ฉันยังคงเฝ้าคอย - - เขาไม่มา

                พระจันทร์เข้ามาแทนที่พระอาทิตย์ ฉันก็ยังคงอยู่ที่เดิม คิดถึงสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น
              
               “สัญญาเป็นสัญญานะครับ” เขามาแล้ว “เอ่อ...ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
    
               “น้ำผึ้งค่ะ”ฉันกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่

              “เหมาะสมกับคุณมากนะครับ มิน่าเล่าเสียงของคุณถึงได้ไพเราะขนาดนี้ ผมน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะเนี่ย”

              “จริงเหรอคะ”ฉันหน้าแดง

              “ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาที่มองบนท้องฟ้าทีไร ก็เห็นเพียงใบหน้าของคุณอยู่บนนั้น”เขาสุภาพอย่างนี้เสมอหรือ?

              “หัวใจของผมหล่นหายไป ตั้งแต่วันที่ได้พบคุณที่ชายหาด คาดว่าตอนนี้มันคงอยู่กับคุณ”เขากำลังบอกรักฉันอยู่หรือเปล่านะ?

             “ค่ะ ฉันคิดว่าฉันเก็บมันไว้”

              เขาอาจจะปากหวานไปนิด แต่สำหรับฉัน เขาน่ารักอย่างหาที่เปรียบมิได้

             “ฉันคิดว่าคุณลืมตอบคำถามของฉันเมื่อวันก่อน”

            “ผู้หญิงคนนั้นหรือครับ”เขาหันไปมองเธอที่กำลังเดินตรงมาทาง “เรา”

            ฉันถามเขาไปแล้ว ความรู้สึกที่แท้จริงคืออยากรู้ ฉันคงไม่ได้กำลังหึงเขาอยู่อย่างแน่นอน ฉันแน่ใจ

           “ผมรักเธอมากครับ”ฉันได้ยินไม่ถนัด

            “อะไรนะคะ”เสียงหัวใจเต้นแรงผิดปกติ ฉันคาดว่าเขาเองก็คงจะได้ยิน

            “เธอรักผมมาก”

             “คุณรักเธอหรือคะ”ฉันถามไปอย่างไม่ได้คิด

            “ใช่ ครับ ผมคิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องแปลก”เขาตอบ ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้น เมื่อมองเห็นเธอมายืนอยู่ข้างๆเขา สายตาคู่นั้นจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่พอใจ

            “พระจันทร์!”เธอเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงไม่น่าฟัง

             “ฉันจะไม่ให้พระจันทร์มาอยู่ริมรั้วนี้อีก”เธอกำลังกักกันเขาไม่ให้มาพบฉันอย่างนั้นหรือ?

             “อีกไม่นานเรื่องไม่ดีคงเกิดขึ้นแน่ๆ ถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ นายคงกำลังสารภาพรักกับเธออยู่ ฉันจำเป็นต้องตัดไฟแต่ต้นลมซะแล้ว”ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับใช้สายตาอันโหดร้ายนั้นจ้องมองฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ

             พระจันทร์เดินคอตกกลับเข้าบ้านไปพร้อมกับเธอในทันที ฉันมองเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ ผู้หญิงคนนั้นใจร้ายมาก

             “ฉันเกลียดดัชชุนที่สุด ฉันจะไม่ยอมให้ปั๊กที่รักของฉันไปยุ่งกับเธออีก สุนัขรูปร่างเหมือนไส้กรอกไม่เข้ากับนายเลยนะ ฉันจะบอกให้”เสียงบ่นของเธอเล็ดลอดมาเข้าหูฉันจนได้ - - ผู้หญิงใจร้าย

           “หัวใจฉันเป็นของเธอ!!!”เขาตะโกน
          
          นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่พระจันทร์บอกกับฉัน  
          และเราก็ไม่ได้พบกันอีกเลยหลังจากวันนั้น ความรักที่ฉันปรารถนา ที่สุดแล้วก็เป็นแค่นามธรรม จับต้องไม่ได้ ฉันไม่รู้ควรทำอย่างไรดี นอกจากการเศร้าโศก…

          “หัวใจของฉันเป็นของเธอเช่นกัน”ฉันพร่ำบอก แม้เขาจะไม่ได้ยิน ฉันเทำใจไว้แล้วกับการที่จะไม่ได้พบหน้าเขาอีก
ความรักที่แท้จริงแล้วต้องการสิ่งใดกันแน่ สำหรับฉัน แค่เพียงใจหนึ่งดวงจากผู้เป็นที่รัก มันก็มากเกินพอแล้ว...