คนรักของผม.......

เนื้อเรื่อง

ลมอ่อนๆพัดโชยมาพร้อมกับพัดมาพร้อมเสียงของใบไม้ที่เสียดสีกันฟังดูคล้ายกับเสียงคลื่นที่ค่อยๆเซาะกับหาดทรายอย่างแผ่วเบา-ที่นั้นที่ใต้ต้นไม้บนเนินเขาหลังหมู่บ้านสแคว์เป็นที่ๆเขาสัญญากับเธอเอาไว้ว่าเราจะอยู่ด้วยกัน…ตลอดไป.........แต่แล้วเธอมาก็มาจากเขาไปในวันนั้น...

     “รูดอล์ฟ” เด็กสาวคนหนึ่งที่วิ่งโบกมือเข้ามาหาเด็กผู้ชายที่กำลังเดินโดยอุ้มหนังสือมากมายเอาไว้ในอ้อมกอด “สวัสดีจ๊ะ” เธอทักเขาด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงพร้อมกับรอยยิ้มบนหน้าของเธอ “วันนี้ก็ยืมหนังสือมาเยอะแยะอีกแล้วนะ”

     “อืม” รูดอล์ฟตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ภายในใจของเด็กชายก็เต็มไปด้วยความปิติยินดีและความรักที่มีต่อเด็กสาวคนนั้น-ทั้งคู่เดินพร้อมกันมาเรื่อยๆผ่านร้านต่างๆผ่านผู้คนมากมายแต่ทั้งสองก็รู้สึกเพียงอย่างเดียวว่าเขาและเธอกำลังอยู่เคียงข้างกับคนที่รักที่สุด

     “รูดอล์ฟ วันพรุ่งนี้เธอว่างรึเปล่า” เด็กสาวคนนั้นตัดสินใจเอ่ยปากชวนเด็กชายด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเขินอาย “พรุ่งนี้เราไปกันที่นั่นกันอีกดีไหม?”

     ไม่มีเสียงตอบใดๆมาจากรูดอล์ฟมีแต่เพียงรอยยิ้มที่ส่งผ่านมาจากซอกหนังสือเท่านั้นแต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้เด็กสาวรู้ว่าเด็กชายคนนั้นมีคำตอบว่าอะไร “งั้นพรุ่งนี้ก็เจอกันที่เดิมนะ” เธอคนนั้นก็วิ่งออกไปพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข

     “มาเรีย..” เสียงของรูดอล์ฟพึมพำเบาๆตัวเขาเองก็มีความดีใจไม่น้อยไปกว่าเด็กสาวที่วิ่งไปเลยเพียงแต่เขาไม่สามารถแสดงออกมาได้เท่านั้น-ถึงทุกคนจะไม่สามารถเข้าใจได้แต่ก็มีมาเรียที่คอยดูแลคอยเป็นห่วงเป็นใยและเคียงข้างรูดอล์ฟเสมอในยามที่เขาเปล่าเปลี่ยวและเดียวดายและในทางเดียวกันยามเมื่อมาเรียโศกเศร้าที่นั่นก็จะมีรูดอล์ฟคอยอยู่เคียงข้างอย่างเงียบและคอยเป็นที่ซับน้ำตาเป็นที่พึ่งพิงของเธอ-เขาและเธอต่างก็เป็นคนที่คอยเติมเต็มให้หัวใจของกันและกันเสมอมา

     ....รูดอล์ฟที่กำลังเฝ้ารอมาเรียอยู่เพียงลำพังที่ต้นไม้ต้นเดิมท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาราวกับเป็นสัญญาณเตือนว่าใครบางคน......กำลังจะจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับมา-รูดอล์ฟยังคงเฝ้ารอคอยมาเรียไม่ว่าฝนจะตกหนักเพียงใดไม่ว่าลมจะพัดแรงซักแค่ไหนรูดอล์ฟก็ยังคงนั่งอยู่ที่นั่นที่ๆเขาสัญญากับมาเรียไว้และในที่สุดฝนก็หยุดตกพระอาทิตย์ที่ค่อยๆคล้อยลงต่ำเป็นสิ่งที่บอกรูดอล์ฟว่าวันเวลาในขณะนี้กำลังจะผ่านไป-พระอาทิตย์จะตกลงไปแล้วโดยมีพระจันทร์สีเหลืองนวลขึ้นอยู่มาเคียงข้างรูดอล์ฟที่เฝ้าคอยมาเรียอย่างโดดเดี่ยวภายใต้ร่มเงาของต้นไม้นั้นแทน

     และถึงไม่ว่ารูดอล์ฟจะรอคอยอยู่นานเพียงใด....มาเรียก็ยังคงไม่มา-รูดอล์ฟตัดสินใจที่จะไปยังบ้านของมาเรียเพื่อที่จะหาเธอเพื่อที่จะไปหาคนที่เขาเฝ้ารอแทนที่จะอยู่รอคอยต่อไปและในที่สุดที่ทางเดินแห่งเดียวที่สามารถขึ้นมาบนเนินเขานี้ได้ก็ปรากฏร่างของหญิงสาวคนหนึ่งใส่ชุดสีน้ำตาลที่วิ่งออกมาด้วยอาการรีบร้อนอย่างที่สุด-รูดอล์ฟค่อยๆเห็นหน้าของหญิงสาวคนนั้นชัดขึ้นเรื่อยๆและหน้าของเธอหญิงสาวคนนั้นก็คือ.......วาเรล หญิงผู้เป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของมาเรีย

     “พี่รูดอ...ล์ฟ” เสียงของวาเรลเต็มไปด้วยความเหนื่อยอ่อน “พี่มาเรียเค้า เค้..” น้ำตาเริ่มเอ่อนองออกมาจากดวงตาสีฟ้าที่เหมือนนกับพี่ของเธอและมันก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้แต่น้อย “พี่..ม...าเรี...ย” ตอนนี้วาเรลไม่สามารถส่งเสียงออกไปได้อีกแล้วความทุกข์ความเศร้าความกังวลใจใจถาโถมเข้าสู่รูดอล์ฟอย่างฉับพลัน

     รูดอล์ฟรีบวิ่งลงไปตามทางผ่านทุ่งกว้างที่เต็มไปด้วยแสงของหิงห้อยยามค่ำคืนและที่นี่เป็นที่ๆมาเรียกอดเขาที่กำลังเสียใจในตอนที่เขาเสียแม่คนเดียวที่คอยเลี้ยงดูเขามาอย่างยากลำบากไป-รูดอล์ฟวิ่งผ่านสะพานข้ามแม่น้ำที่ๆเขากับเธอเคยเดินจูงมือข้ามไปด้วยกัน-รูดอล์ฟวิ่งอย่างที่ไม่สนใจว่าใบหน้าหรือร่างกายของเขาจะโดนกิ่งไม้ข้างทางบาดซักเพียงใด-วิ่งโดยไม่สนว่าระยะทางจากเนินเขานี้และบ้านของมาเรียห่างกันสักเพียงไหน

     รูดอล์ฟที่วิ่งมาโดยไม่หยุดพักไม่สนใจสิ่งๆต่างก็มาหยุดที่บ้านชั้นเดียวเล็กๆแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้กับแม่น้ำวาล-ตัวอาคารค่อนข้างที่จะเก่าแล้วแต่ก็ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีภายในบ้านมีเพียงแสงเทียนเล็กๆที่สาดส่องออกมาจากหน้าต่างอย่างริบหรี่เท่านั้น-รูดอล์ฟเปิดประตูออกไปด้วยความกังวล

     ความเหนื่อยอ่อนทั้งหมดพลันหายไปหมดสิ้นเมื่อเขาเปิดประตูบานนั้นโดยมีความรู้สึกที่ไม่มีใครอยากจะสัมผัสเข้ามาแทนที่-มาเรียที่เขาเฝ้ารอคอยท่ามกลางสายฝนและลมหนาวอย่างไม่เกรงกลัว-เธอนอนนิ่งอยู่ที่เตียงชุดของเธอเป็นสีขาวล้วนราวกับนางฟ้ามือทั้งสองของเธอกุมเอาไว้ที่หน้าอกที่หัวเตียงของเธอมีเทียนเล่มเล็กๆที่กำลังจะดับไปในไม่ช้าตั้งอยู่-รูดอล์ฟค่อยๆเดินไปที่เธออย่างช้าๆตอนนี้เขาไม่รู้สึกเลยว่ามีน้ำตาไหลนองอยู่ที่ใบหน้า-เนื้อตัวของเขาที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนและใบหน้าที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตานั่นค่อยๆเข้าใกล้ร่างของมาเรียที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงนั้นจนในที่สุดมือที่เปียกปอนจากน้ำฝนมานั้นได้สัมผัสกับใบหน้าของเธอ

     สิ่งที่รูดอล์ฟต้องการที่สุดตอนนี้ก็คือการที่มาเรียที่นอนอยู่ตรงหน้าเขาลืมตาขึ้นมาแล้วกล่าวทักเขาด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นของเธอมาให้เขาอีกครั้งแต่มันก็เป็นไปไม่ได้-รูดอล์ฟจับมือทั้งสองของมาเรียเอาไว้ส่วนมืออีกข้างของเขาก็ล้วงสิ่งๆหนึ่งออกมาจากกระเป๋า-มันก็คือแหวนสีทองวงหนึ่งที่เขาเคยได้รับมาจากแม่ก่อนที่แม่ของเขาจะสิ้นใจไป-รูดอล์ฟใส่แหวนนั้นลงไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของมาเรียอย่างช้าๆ-เขาตัดสินใจว่าจะมอบให้กับมาเรียในวันนี้แต่เขาไม่นึกเลยว่าต้องมาให้เธอในสภาพแบบนี้-น้ำตาที่ไหลลงมานั่นยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหัวของเขากำลังนึกถึงภาพของเธอ-ตอนที่เขาและเธอเจอกันครั้งแรก-ตอนที่เธอบอกกับเขาว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียง 3 ปี-เขายังจำใบหน้าของเธอในตอนนั้นได้ดีมันเป็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนประทับอยู่ทั้งๆที่กำลังเอ่ยถึงเรื่องชีวิตที่กำลังริบหรี่ของเธอหรือตอนที่เธอขอเขาว่าหลังจากที่เธอตายไปช่วยดูแลน้องสาวคนเดียวของเธอและก็บอกกับเขาว่าหากเธอตายไปแล้วก็ให้เขาไปรักผู้หญิงคนอื่นและมีความสุขแทนเธอด้วย......เมื่อถึงตอนนั้นเธอจะคอยส่งยิ้มให้เขาลงมาจากฟากฟ้าอันไกล
รูดอล์ฟจ้องเข้าไปที่ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของมาเรียน้ำตาของเขาหยดลงบนหน้าของเธอทีล่ะหยด....ทีล่ะหยด เขาลูบที่แก้มของเธอเบาๆอีกครั้งก่อนที่จะบรรจงจูบลงบนหน้าผากของเธออย่างนุ่มนวลตอนนี้เขามีความรู้สึกเหมือนกับตอนที่แม่ของเขาเสียไปและที่สำคัญที่สุดหัวใจของเขาก็จะหายไปครึ่งหนึ่งตลอดกาล........

     สายลมเบาๆที่พัดเข้ามาปะทะกับใบหน้าของรูดอล์ฟที่ยืนเคียงข้างอยู่กับต้นไม้ใหญ่บนเนินเขาในยามค่ำคืนเพียงลำพังราวกับว่ามันก็อยากจะเยียวยาบาดแผลที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจของรูดอล์ฟ

     ชายหนุ่มมองไปทางหลุมศพที่ตั้งอยู่ข้างๆต้นไม้นั้นที่แท่นหินสีขาวนั้นสลักเอาไว้ว่า “มาเรีย แม๊คแคนธี่ ภรรยาและพี่สาวเพียงคนเดียวของ รูดอล์ฟ แม๊คเคนธี่และวาเรล โซเรียน่า” รูดอล์ฟปัดเอาใบไม้และฝุ่นที่อยู่บนหินอ่อนสีขาวนั้นออกมาแล้วก็วางดอกลิลลี่ ดอกไม้ที่มาเรียชอบที่สุดเอาไว้บนหลุมศพของเธอ

     รูดอล์ฟแหงนมองไปดูดาวบนท้องฟ้าแต่สิ่งที่เขาเห็นนั้นไม่ใช่แสงดาวที่ส่องสว่างไม่ใช่พระจัทร์ที่อ่อนโยนสิ่งที่เขาเห็นก็คือใบหน้าของหญิงสาวที่เขารักที่สุดในชีวิต “มาเรีย” รูดอล์ฟพูดเบาๆก่อนที่จะจูบลงบนที่หินอ่อนเบาๆแล้วเขาก็เดินลงมาจากเนินเขาที่เต็มไปด้วยอดีตของเขาและเธอ.......