coffee luv

เนื้อเรื่อง

//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
รัก รัก รัก ทำไมถึงทำให้ใครต่อใครเจ็บได้มากมาย
หรือว่าความรักไม่มีหัวใจ แต่ถ้าไม่มีหัวใจจะมีความรักได้ยังไงกัน
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
\"…รุ..ซูบารุ\"
\"ห๋ะ มีอะไรงั้นเหรอ\" ชายหนุ่มในชุดนักเรียนสีเข้มได้สติกลับคืนมาซักที
\"เฮ้อ..มัวแต่ทำอะไรอยู่เนี่ย ฉันถามว่าไปหาอะไรกินตอนเลิกเรียนกันมั๊ย\" ไอ้บ้าเนี่ย มัวแต่คิดอะไรอยู่ว้า
\"นี่เพิ่งจะเที่ยงเองนะ คิดถึงมื้อเย็นแล้วเหรอ ไอ้ตะกละ\"
\"ใครว่า เค้าเรียกว่าของว่างระหว่างมื้อต่างหากหล่ะเฟ้ย\" โคจิตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง มันนานมากแล้วนะที่เค้าต้องทนเห็นเพื่อนรักที่คลานตามกันมาเหม่อลอย เศร้าโศก เอาอีกละ ซึมไปอีกแล้ว เฮ้อ….
\"ซูบารุ!!\" ตะโกนสุดเสียงแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ร่างเพรียวบาง ใบหน้าเล็กๆสีขาวอมชมพู ริมฝีปากแดงระเรื่อ ตัดกับแววตาที่เศร้าสร้อย เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย
\"เฮ้ย อาจารย์มาแล้วเว้ย\" เสียงของคนที่มีหน้าที่เฝ้าประตูดังโหวกเหวกขึ้นทำให้ทุกร่างที่กำลังผ่อนคลายลุกพรวดเข้าประจำที่ เสียงเอะอะที่เคยดังเงียบไปทันตาเมื่อปรากฎร่างสูงใหญ่ในชุดที่สุภาพหน้าตาคมเข้มอ่อนเยาว์ถูกซ่อนไว้ภายใต้แว่นกรอบสี่เหลี่ยมสีดำมันขลับ ผมเรียบแปล้เดินเข้ามาในห้องเรียน
\"ทุกคน ทำความเคารพ\" เสียงทุ้มต่ำของใครคนนึงทำให้คนทั้งห้องลุกขึ้นโค้งให้กับคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง
\"สวัสดีครับ\" ทุกคนที่อยู่ไนห้องประสานเสียงกันมันเป็นเสียงใหญ่ที่น่ากลัว ก็แหงล่ะก็นี่มันโรงเรียนชายล้วน จะมีเสียงสวรรค์ของสาวๆได้ยังไงกัน ยกเว้นคนๆเดียวที่ยังนั่งอยู่กับที่สายตาก็ยังจับจ้องอยู่นอกหน้าต่าง
\"วากายาม่า\" ร่างสูงใหญ่เรียกชายหนุ่ม \"ลุกขึ้น แล้วออกไปข้างนอก เดี๋ยวนี้\" ซูบารุเบือนหน้ามาที่เจ้าของเสียงดวงตาเศร้าสร้อยจ้องเข้าไปในดวงตาหลังกรอบแว่นตาอยู่ซักพัก แล้วจึงลุกทำตามคำสั่งแต่โดยดี
\"นั่งได้ ทุกคน ชั่วโมงนี้ให้เรียนด้วยตัวเองก็แล้วกันนะ\" แม้จะไม่ใช่เสียงใสของสาวน้อยวัยกะเตาะ แต่คำพูดนั้นทำให้ทุกคนส่งเสียงเฮลั่นก่อนจะเงียบเสียงเพราะโดนสายตาคมกริบมองด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่เจ้าของสายตาคู่นั้นจะเดินออกไปสะสางธุระกับเด็กหนุ่มข้างนอก
\"วากายาม่า ไปรอฉันที่ห้องเตรียมอุปกรณ์การเรียนซะ\"
\"…\" ไม่มีเสียงตอบ ซูบารุเดินไปตามคำสั่งเหมือนไร้วิญญาณ
\'แกร๊ก\' ประตูห้องถูกแง้มเปิด ชายหนุ่มร่างบางสะดุ้งตกใจเล็กน้อยผละสายตาจากหน้าต่างบานใหญ่ตรงหน้ามามองคนที่ก้าวเข้ามาใกล้
\"อาจารย์..\"
\"เงียบซะ\" ร่างสูงใหญ่เข้ากอดร่างบางๆของซูบารุ มือไล่ปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด
\"เดี๋ยวก่อนฮะ\" มือเล็กๆดันตัวของร่างสูงใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าออกอย่างยากลำบาก น้ำหนักตัวที่กดทับมันหนักกว่าที่เค้าคาดไว้ แม้ว่าร่างกายอันใหญ่โตนี้จะเคยกดทับอยู่บนร่างเพรียวบางของเค้าหลายต่อหลายครั้ง แต่ความรู้สึกอบอุ่นมันมาแทนที่ความหนักนั้นไปสิ้น
\"ทำไม รังเกียจรึไง แต่เมื่อคืนก็ดูมีความสุขดีนี่\" รอยยิ้มบางๆปรากฏที่มุมปากของผู้พูด
\"ไม่ใช่นะฮะ…มะ..เมื่อคืน เมื่อคืนผมไม่ได้อยู่กับอาจารย์นะ ขนาดโทรไปหายังไม่รับเลย ผมติดต่ออาจารย์ไม่ได้เป็นอาทิตย์แล้วนะฮะ\" สายตาของซูบารุฉายแววฉงนปนไม่พอใจ
\"ไม่ใช่งั้นเหรอ โทษที คงจำผิดล่ะมั๊ง\" ริมฝีปากได้รูปประกบลงไปที่ริมฝีปากแดงระเรื่อของร่างเพรียวบาง ปากสวยเผยอให้ลิ้นอุ่นๆแทรกเข้ามา
\"อื้อ..\" ความหวานแผ่ซ่านไปทั่วความโกรธที่มีอยู่เมื่อครู่ค่อยๆเลือนหายไป แขนขาวนวลโอบรอบคอของอีกฝ่ายดึงรั้งให้กระชับเข้าหากัน ก่อนที่ความสุขนั้นจะหายไป ลิ้นอุ่นนุ่มถูกถอนออกไป ซูบารุซบหน้าลงที่อกกว้างตรงหน้าอย่างหมดแรง
\"อือ..อา..อาจารย์ฮะ…มะ..มองแต่…แต่ผม..คะ…คนเดียวสิ ดะ..ได้มั๊ย..ได้มั๊ยฮะ\" ปากเรียวบางเปล่งคำพูดออกมาเสียงพร่า ร่างบางโดนดึงออกจากอกอันแสนอบอุ่น
\"พูดอะไรน่ะ เธอไม่ใช่คนแบบนี้ไม่ใช่เหรอ\"
\"ขอโทษฮะ\" ซูบารุขืนแรงซบหน้าลงไปที่เดิม
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
รัก รัก รัก ทำไมถึงช่างเจ็บปวดนัก
แต่ถึงจะเจ็บปวดก็จะขอมีมันต่อไป
จนกว่าหัวใจดวงน้อยๆจะหมดแรง
แรงที่จะขับเคลื่อนให้มีชีวิตอยู่ต่อไป
…ด้วยความรัก…
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
\"นี่ ทำไมไม่ค่อยกินเลยล่ะ\"
\"ไม่หิวเท่าไหร่ นายตังหากที่กินหยั่งกะยัดน่ะ\"
\"ก็มันหิวนี่ นายน่ะไม่ค่อยจะกินอะไรเลยผอมจะแย่อยู่แล้ว ดูสิมีแต่กระดูก\" โคจิดึงข้อมือของซูบารุขึ้นมา
\"ช่างเถอะ\" ก็อาจารย์ชอบแบบนี้นี่นา
\"เรื่องของนาย เตือนแล้วก็ไม่เชื่อ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาก็แย่นา อยู่ก็อยู่ตัวคนเดียว\"
\"ไม่หรอก แต่ถ้าฉันเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆก็มีนายคอยช่วยอยู่นี่นะ\"
\"เอ้อ ทำเป็นพูดดีไปเหอะ ฉันคงจะอยู่กับนายไปตลอดชาติหรอกนะ\" โดยเฉพาะเวลาที่นายอยู่กับอาจารย์น่ะ นายคงคิดสินะว่าฉันไม่รู้ แต่ฉันน่ะรู้ทุกๆเรื่องของนาย เรื่องที่นายมีอะไรกับอาจารย์น่ะฉันรู้มาตั้งนานแล้วล่ะ
\"โคจิ โคจิ โคจี๊!!!\"
\"ฮ้ะ อะไร\"
\"เรียกตั้งนานคิดถึงสาวไหนอยู่รึไง อิ่มแล้วเหรอ ถ้าอิ่มแล้วก็ออกไปจ่ายตังค์กันเหอะ\"
\"อื้อๆ จะได้กลับไปทำการบ้านซะที\"
\"ทำเป็นพูด ก็นายนั่นแหละที่นั่งกินจนลืมเวลา\" ซูบารุอมยิ้มหยิบกระเป๋าข้างตัวเดินไปที่แคชเชียร์อย่างรวดเร็วจนเพื่อนซี้ที่นั่งอยู่แทบลุกตามไม่ทัน
\"2,500 เยนค่ะ\" บริกรสาวบอกเสียงใส
\"นี่ครับ\" ซูบารุยื่นแบงค์ให้ แต่บริกรสาวมัวแต่จ้องหน้าเค้าจนลืมเรื่องเงินไปซะสนิท เฮ้อ…ชินซะแล้วล่ะ ก็ไม่รู้ว่าหน้าตาเค้าดีอะไรกันนักหนาไปไหนก็มีแต่คนมอง มีแต่คนจับจ้องจนรู้สึกอึดอัด
\"คุณครับ นี่ครับเงิน\" ซูบารุเตือนอีกที
\"อ๊ะ! ขอโทษค่ะ\" บริกรสาวยื่นมือมารับ \"ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะคะ\"
\"นี่ ซูบารุ นี่เงินส่วนของฉัน\" โคจิสะกิดเพื่อนรัก
\"ไม่ต้องหรอกฉันเลี้ยงเอง แล้วถ้านายจะจ่ายอ่ะนะก็ควรมากกว่า 500 เยนนะเพราะนายกินมากกว่าฉันตั้งเยอะ\" เสียงหัวเราะลอดออกมาจากริมฝีปากคู่สวย
\"โธ่ ก็ฉันกำลังเติบโตนี่นา\"
\"เอาเถอะๆ ฉันเข้าบ้านก่อนนะ\"
\"อื้อ บาย พรุ่งนี้จะมาปลุกนะ\" โคจิมองแผ่นหลังแสนบอบบางที่เปิดประตูเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ บ้านหลังใหญ่แต่ต้องอยู่ตัวคนเดียว น่าสงสารชะมัด แต่ก็ทำได้แค่นี้แหละ เค้าไม่มีหน้าที่เข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของใครนี่นะ
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
รัก รัก รัก ทำไมเจ้าถึงได้ใจร้ายนัก
ทำให้ใครต่อใครหัวใจสลาย
แต่ทุกคนเลือกที่จะเจ็บปวด
ดีกว่าที่จะต้องสูญเสียความรักไป
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
\"วากายาม่า เลิกเรียนแล้วไปพบฉันที่ห้องพักครูด้วย\" ชายหนุ่มในแว่นกรอบสี่เหลี่ยมสีเข้มสั่ง
\"...\" เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบรับแต่อย่างไร เพียงแค่หันหน้ามามองผู้พูดอยู่ซักแป๊บก่อนจะหันไปมองออกนอกหน้าต่างอีกครั้ง มันเป็นเรื่องประจำวันไปแล้วที่ทุกคนในห้องจะได้ยินเสียงอาจารย์เรียกซูบารุไปพบ จนทุกคนเบือนหน้าหนีไม่อยากที่จะรู้จักไอ้เจ้าเด็กมีปัญหา \'วากายาม่า ไอ้เด็กมีปัญหา\' ทุกคนรู้จักซูบารุภายใต้ฉายานี้กันทั้งนั้น จนซูบารุเลิกสนใจผู้คน มีเพียงแค่วิวนอกหน้าต่างเท่านั้นที่เป็นเพื่อน ไม่สิ มีเพียงแค่วิวนอกหน้าต่างและโคจิเท่านั้นที่เป็นเพื่อน
\"โดนเรียกอีกแล้ว ไอ้เจ้าเนี่ยวันๆมาโรงเรียนเพื่อสองเรื่องเท่านั้นล่ะมั๊ง\" เสียงกระซิบกระซาบดังมาจากมุมนึงของห้อง
\"อะไรวะ\"
\"ก็มองวิวกะโดนอาจารย์เรียกอะเด่ะ\" คำพูดนั้นทำให้คนที่กำลังฟังระเบิดหัวเราะออกมาจนลืมไปว่ากำลังอยู่ในชม.เรียน
\"มัตสึดะ กับ อุชิยามะ ออกไปข้างนอก\" ชายหนุ่มที่กำลังสอนอยู่หน้าห้องพูดเสียงดุ \"ถือถังออกไปด้วย แล้วยืนขาเดียวไปจนกว่าจะได้ยินออดเลิกเรียน อย่าให้น้ำในถังหก จะหาว่าไม่เตือน\"
\"ดุชิบเป๋ง\" หนึ่งในนั้นสบถออกมาเบาๆ
\"มัตสึดะ อยากได้ถังเพิ่มใช่มั๊ย\"
\"เปล่าคร้าบ ถังเดียวก็พอแล้วฮะ\" ชายผู้โชคร้ายพูดเสียงอ่อย

\'ครืด..\' เสียงบานประตูถูกเลื่อนช้าๆ
\"ขออนุญาตครับ\" เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหาผู้ที่มีธุระกับตน
\"เรียกผมมาพบ มีอะไรหรือครับ\"
\"วากายาม่า ผลการเรียนของเธอตกจากเทอมที่แล้วมากนะ\"
\"..ครับ\"
\"มีอะไรรึเปล่า\"
\"...\" ซูบารุหันมองไปรอบห้องช้าๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครนอกจากเค้าและอาจารย์จึงเริ่มพูด
\"...ผมคิดถึงอาจารย์นะฮะ...ช่วงนี้อาจารย์ไม่เปิดมือถือเลย ผมแทบจะไม่ได้พูดกับอาจารย์เลย อาจารย์ไปอยู่ที่ไหน..กะ..กับ..ใคร..รึเปล่า\" ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าสร้อยออกมามากกว่าที่เป็นอยู่
\"ฉันไม่จำเป็นต้องตอบเรื่องนั้น มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน\"
\"แต่ผม..ผมเป็นแฟนกับอาจารย์นะฮะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวขนาดที่คนที่เป็นแฟนกันก็รู้ไม่ได้งั้นหรือฮะ\" ซูบารุพูดอย่างใส่อารมณ์
\"..ใช่ เพราะเธอไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของใคร\" น้ำเสียงเยือกเย็น แววตาเย็นชา เมื่อไหร่จะหมดไปซะที ไม่ว่าจะยังไง นี่ก็เป็นโฉมหน้าเดียวที่จะได้เห็นใช่มั๊ย
\"แต่ผมเป็นแฟนของคุณนะ\" น้ำใสๆเอ่อล้นออกมา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องมีน้ำตา มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่มีใครจำได้ ทุกครั้งที่ร้องไม่เคยมีเสียงปลอบ ไม่เคยมีคำปลอบใจ มีเพียงสายตาที่มองอย่างเอือมระอา เราอยู่ในฐานะอะไรกันแน่
\"เฮ่อ...หยุดทำให้ฉันลำบากใจซักทีได้มั๊ย หัดแยกแยะบ้างสิ ถ้าผลการสอบของเทอมนี้ยังไม่ดีขึ้นฉันคงให้เธอพาสขึ้นชั้นต่อไปไม่ได้หรอกนะ\" ชายหนุ่มพูดก่อนจะเอาหน้าไปซุกกับมืออย่างเหนื่อยอ่อน
\"เป็นอะไรไปฮะ\" มือเล็กๆปาดน้ำตาออก ก่อนจะเอื้อมไปจับผมสีดำขลับของคนที่อยู่ตรงหน้า
\"ฉันเหนื่อยเต็มทีแล้ว เมื่อคืนมัวแต่ตรวจงานของไอ้ลิงพวกนั้นจนไม่ได้นอนเลย\" ชายหนุ่มพูดถึงนักเรียนของตัวเอง
\"งั้นก็กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะฮะ\"
\"ไม่..ไปไม่ไหว ง่วงจนเดินไม่ไหวแล้ว\" เสียงค่อยลงอย่างเห็นได้ชัด
\"งั้นก็นอนเถอะฮะ แต่ว่าถ้านอนตรงนี้จะไม่สบายเอานะฮะ อย่างน้อยถ้าไปนอนที่ห้องพยาบาลก็ยังมีผ้าห่มให้ห่มบ้าง ผมจะช่วยพยุงไปเองนะ\" เด็กหนุ่มจับแขนที่หนักอึ้งของพาดกับบ่าเล็กๆของตัวเอง พยุงร่างสูงใหญ่ให้ลุกขึ้นเดิน แต่ร่างนั้นมันช่างหนักเหลือเกิน เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มลงกับพื้น
\"ไม่เป็นไรหรอกนอนตรงนี้ก็ได้ ขอยืมตักหน่อยนะ\" ผมสีดำนุ่มลื่นทาบไปที่ตักของร่างเพรียวบาง ซูบารุจำต้องปล่อยเลยตามเลยเพราะเค้าก็ไม่มีแรงพอที่จะอุ้มชายคนนี้ไปห้องพยาบาลได้ มือใหญ่หนาเอื้อมมาจับแก้มสีขาวอมชมพูนิ่มมือ
\"เธอนี่เป็นเด็กดีจังเลยนะ\"
\"ขอบคุณฮะ\"
\"อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ เด็กน้อย\"
\"จะ 17แล้วล่ะฮะ แล้วอาจารย์หล่ะ\"
\"นั่นสินะ ฉันอายุเท่าไหร่แล้วนะ\"
\"แปลกคน แค่อายุตัวเองก็จำไม่ได้\" รอยยิ้มปารกฏที่มุมปากของร่างบาง
\"ยิ้มแล้ว รอยยิ้มของเธอนี่ดีจัง เห็นแล้วคงหลับฝันดีนะ\" มือที่ทาบแก้มอยู่เลื่อนกลับมาอยู่ที่เดิม ตาค่อยๆปิดลง
\"อย่าลืมฝันถึงผมนะฮะ\" ริมฝีปากบางสวยประทับลงไปที่หน้าผากที่มีเส้นผมสีดำบางเบาปรกลงมาเบาๆ
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
รัก รัก รัก นานๆทีที่เจ้าจะมีรางวัลให้
แต่มันก็ช่างหอมหวานจนมิอาจลืมเลือน
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
\"อือ…\" ร่างกายสูงใหญ่ขยับตัวคลายความเมื่อย นอนพื้นนี่ทำให้ปวดหลังจริงๆเลยนะ ตาค่อยๆเปิดรับภาพ เด็กหนุ่มนั่งหลับตาพริ้ม ริมฝีปากสีแดงระเรื่ออมยิ้มอย่างมีความสุข มือเล็กๆโอบรอบคอของเค้าอยู่ ใจนึงอยากจะให้หลับต่อไป แต่เมื่อเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างท้องฟ้าก็สิ้นแสงอาทิตย์ไปแล้ว มันเป็นเวลาที่จะต้องกลับบ้านแล้วหล่ะ
\"ซุบารุ ตื่นได้แล้ว\" นิ้วใหญ่เรียวยาวเอื้อมไปบีบจมูกของซูบารุ การลำเลียงอากาศเริ่มติดขัด จนต้องลืมตาขึ้นดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
\"อื้อ..\" จับความได้ว่า หายใจไม่ออกแล้วครับ นิ้วที่บีบอยู่คลายออก
“ตื่นแล้วเหรอฮะ”
“อื้อ น้ำลายไหลแน่ะ”
“ไหนฮะ” ซูบารุรีบเอามือขึ้นปาดที่ปาก
“มีซะที่ไหน ล้อเล่น” หน้าตาที่เคร่งขรึมยิ้มออกมา มันเป็นรอยยิ้มที่เหมือนรอยยิ้มของเด็กๆ ทำให้ซูบารุเผลอยิ้มตามไปด้วย
“อาจารย์น่ารักจัง” หน้าที่กำลังยิ้มอยู่แดงซ่าน
“พูดอะไร ฉันจะ26แล้วนะ มาใช้คำว่าน่ารักกับฉันได้ไงกัน”
“จะ26เหรอฮะ ผมนึกว่าเพิ่งจะ24ซะอีกนะ” ซูบารุทำหน้าทะเล้น
“24 ฉันเนี่ยนะ พูดอะไร”
“จริงๆนะฮะ หน้าอ่อนมากเลย”
“พอเถอะๆกลับบ้านได้แล้ว” ทั้งสองลุกขึ้นยืน ซูบารุเดินไปหยิบกระเป๋าที่ห้องเรียน ปล่อยให้อีกคนปิดไฟ ปิดประตูไป พอได้กระเป๋าร่างเพรียวบางก็ออกเดินไปที่ประตูใหญ่ เสียงฝีเท้าวิ่งตามมาเบาๆ เบาจนซูบารุไม่ได้สนใจ
“ซูบารุ รอด้วย!!” ผู้ถูกเรียกหันไปตามต้นเสียง
“อาจารย์ มีอะไรฮะ ลืมของเหรอ”
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น คือ…กลับด้วยกันก็ได้นะ” คำพูดที่พูดออกมาทำให้มีรอยยิ้มขึ้นที่ปากสีแดงระเรื่อ
“จริงเหรอฮะ แล้ว…” จากสีหน้าร่าเริงเปลี่ยนเป็นกังวล
“ทำไมเหรอ”
“…แล้วอาจารย์ไม่ต้องไปทำธุระส่วนตัวเหรอฮะ”
“อ๋อ เอ่อ…ขอโทษนะที่ตะกี้พูดไม่ดี ฉันเหนื่อยไปหน่อยน่ะ” มือใหญ่ขยี้ผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างเอ็นดู
“แล้วที่ปิดมือถือกับเรื่องเมื่อวานในห้องเตรียมฯล่ะฮะ”
“คิดว่าฉันจะไปมีคนอื่นรึไง ที่พูดในห้องนั้นน่ะฉันล้อเล่น เวลาเธอทำหน้าลำบากใจน่ะ น่ารักดีออก แล้วมือถือฉันน่ะมันตกท่อกำลังจะหาเครื่องใหม่มาใช้อยู่นี่หล่ะ”
“งั้นผมก็ทำตัวงี่เง่าไปเองน่ะสิ”
“ไม่หรอก ฉันรู้นะว่าเธอเป็นห่วง แล้วฉันก็ไม่ค่อยได้เอาใจใส่เธอด้วย ขอโทษนะ” มือใหญ่สองข้างดึงร่างเพรียวบางเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน
“แล้วก็ปล่อยให้ผมกังวลตั้งนาน ใจร้าย” มือเล็กๆลงกำปั้นไปที่แผ่นหลังกว้างเบาๆ
“นี่ มันเจ็บนะ”
“อะไรกัน ผมทุบเบาๆเองนะ” กำปั้นที่รัวอยู่หยุดกระทันหัน
“ติดกับซะแล้ว กลับบ้านกันเถอะ” ชายหนุ่มละคนข้างหน้าออกจากอ้อมกอด หันมาจับกุมมือบอบบางแทน แต่มันก็อบอุ่นพอๆกัน ทำให้ทั้งสองมีรอยยิ้มบางอยู่ที่ริมฝีปากตลอดทางที่เดินไปด้วยกัน
“ขอบคุณที่มาส่งนะฮะ” มือน้อยๆผละออกจากมือหนาใหญ่ เลื่อนไปดันประตูเหล็กเพื่อจะเข้าไปข้างในบ้าน
“กลับบ้านดีๆนะฮะ” ร่างเล็กหันมาบอกเมื่อทั้งสองถูกคั่นด้วยประตูบางๆ
“ฉันโตแล้วนะ เลิกเป็นห่วงซะทีเหอะ ไปนะ” ร่างใหญ่เอื้อมมือมาจับแก้มนุ่มๆแทนการบอกลา
“เจอกันพรุ่งนี้นะ” การบอกลาครั้งสุดท้ายที่ซูบารุไม่คาดคิดว่ามันจะมา…..ถึงมันจะเป็นได้ซักวัน แต่นี่มันเหนือจากการคาดคิดของซูบารุ …มันเร็วเกินไป…
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
รัก รัก รัก  ไยเจ้าจากไปเร็วนัก
ยังไม่ทันจะซึมซับความสุขที่หอมหวล
ความทุกข์ที่ขมขื่นก็เข้ามาแทนที่
อยากจะเลิก แต่ใจคงไม่ยอมรับง่ายๆ
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
‘กิ๊งก่องๆๆ ๆๆ ๆๆ ๆๆ’ เสียงกริ่งที่ดังรัวฟังดูร้อนรน ซูบารุกระชากนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงมาดูเวลา
‘5:04’ มันเช้าเกินกว่าที่โคจิจะมาปลุก แต่ซูบารุก็มั่นใจว่าคนที่กดกริ่งนั้นคือโคจิแน่ๆ เค้าดันตัวเองให้ลุกจากที่นอนอย่างเชื่องช้า ความเมื่อยจากการให้อาจารย์หนุนตักยังคงเหลืออยู่ ซูบารุเดินไปเปิดประตูอย่างเอื่อยๆ ต่างกับสีหน้าของผู้มาเยือนที่ดูมีแต่ความกังวลและร้อนใจ
“อ้าว โคจิมีอะไรเหรอ มาแต่เช้าเชียว” ถึงจะรู้ว่าผู้ที่มาเป็นใครแต่ก็อดแปลกใจกับสีหน้าของเค้าไม่ได้
“ซู..ซูบา..รุ อาจารย์..อา..จารย์”
“อาจารย์เหรอ อาจารย์ทำไม” คำสองคำที่ซูบารุได้ยินทำให้ตาสว่างขึ้นทันใด แต่คำต่อมาที่ได้ยินยิ่งทำให้ตาของซูบารุเบิกกว้างยิ่งขึ้น
“อาจารย์…ตายแล้ว” ร่างเล็กๆถึงกับทรุด หยดน้ำตาหยดลงพื้นดิน มือสั่นระริก
“ไม่..ไม่จริงใช่มั๊ย บอกฉันสิว่าไม่จริง” ซูบารุปล่อยโฮออกมาอย่างเต็มที่ โคจิได้แต่ยืนมองอย่างสงสาร
“ฉันรู้ เข้มแข็งไว้นะ ซูบารุ นายจะต้องรับมันได้” โคจินั่งคุกเข่าลงเป็นเพื่อนซูบารุ น่าสงสาร นี่เป็นความรู้สึกเดียวที่โคจิมีในตอนนี้
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
โอ้ ความสุขที่อยากได้
กลับกลายเป็นความทุกข์ที่ย่างกราย
เข้ามาในชีวิตที่เหงาหงอย
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
“ทุกคน ทำความเคารพ” เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูเรียกให้ทุกคนยืนอีกครั้ง เป็นเช่นนี้ทุกวัน เพียงแต่วันนี้ คนที่เดินเข้ามาไม่ใช่ชายหนุ่มผมเรียบแปล้ สวมแว่นตาดูคมเข้ม ที่ทุกคนคุ้นตา คนที่เดินเข้ามากลับกลายเป็นชายวัยค่อนคน หน้าตาดูดุดันและเหี้ยมเกรียม
“นั่งลงได้” ชายคนนั้นเริ่มพูด
“อย่างที่หลายๆคนได้ทราบกันแล้ว ตั้งแต่วันนี้ไปครูจะมาประจำชั้นแทนอาจารย์ซากุราดะของพวกเธอที่ประสบอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิตเมื่อคือวานนี้…”
‘ครืด’ เสียงเลื่อนเก้าอี้ดังขึ้นขัดจังหวะ ซูบารุนั่นเองที่ลุกพรวดขึ้นมา
“เธอ…มีอะไร” ยังไม่ทันที่ผู้ถามจะได้ยินคำตอบ ขาเล็กๆก็วิ่งก้าวออกไปจากห้องซะแล้ว
“นี่ เธอ เธอ” ชายที่ยืนอยู่หน้าห้องตะโกนเรียก แต่ร่างเล็กก็ยังคงวิ่งต่อไปจนถึงหน้าห้องเตรียมการสอน ซูบารุตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในนั้นนอกจากตัวเองร่างเล็กๆก็นั่งลงตรงเก้าอี้ที่เคยนั่งตอนที่อาจารย์ยังมีชีวิตอยู่ ตั้งแต่จูบครั้งแรกที่นี่ ซูบารุนั่งทอดสายตาออกไปทางหน้าต่างบานใหญ่ ฝนตกลงมาเปาะแปะๆทั้งๆที่ตอนนี้เป็นหน้าร้อน เหมือนกับว่าท้องฟ้าสีเทาทะมึนร้องไห้ให้กับการตายของซากุราดะ ทานิชิ ผู้ที่จากไปตลอดกาล คนที่ซูบารุรักที่สุดในชีวิตนี้
“อาจารย์…ทำไม..ถึงทิ้งผมไว้คนเดียว ทำไม!!!” น้ำตาพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย สายฝนก็เช่นกัน ยังคงตกลงมาเรื่อยๆอย่างไม่ลืมหูลืมตา
“ทำไม…ทำไมถึงจากผมไป…” ถึงแม้ว่าสติและสมองกำลังพักผ่อนแต่ถ้อยคำที่เอ่ยออกมาก็เพราะความคิดถึงอย่างสุดหัวใจ
“ไปอยู่ที่ไหนของเค้ากันน้า” โคจิ เพื่อนผู้แสนดีเดินไปตามทางเดินในตึกเรียน เที่ยวเปิดห้องโน้นห้องนี้เพื่อตามหาเพื่อนสนิทที่กำลังเศร้าโศก หาจนทั่วก็ยังไม่เจอ ก็ไม่แปลกเพราะโคจิไม่เคยรู้ว่าซูบารุจะไปไหนบ้างแต่ที่แน่ๆคงไม่ใช่ดาดฟ้า เพราะวันที่อากาศแบบนี้เป็นวันที่แย่ที่สุดที่จะขึ้นไปอยู่บนที่สูงๆแบบนั้น แต่…โคจิคิดผิด
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
ความรัก
เจ็บเจียนตาย
คำสองคำที่มาเชื่อมโยงกัน
รวมกันก็คือความเศร้าตลอดกาล
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//
บนริมหนึ่งของดาดฟ้า ร่างเล็กๆในชุดนักเรียนสีเข้มยืนตามลมฝนบนขอบตึกดูน่าอันตรายเพราะไม่มีแม้แต่ขอบเตี้ยๆที่จะกั้นไม่ให้ร่างที่ยืนอยู่ตกลงไป แต่ร่างเล็กนั้นก็คงไม่คิดถึงความปลอดภัยของตัวเองในเวลานี้ เวลาอื่นอาจจะไม่แน่ แต่เวลาที่จะฆ่าตัวตายคงไม่มีใครมานั่งคิดถึงความปลอดภัยของตัวเองกันหรอก
“อาจารย์…รอผมอีกซักแป๊บนะฮะ ขอผมบอกลาโคจิก่อน แล้วผมจะไปหาอาจารย์” ซูบารุก้มลงหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงกดหาเบอร์ที่สองรองจากเบอร์ของ ’อาจารย์’ ที่คงไม่มีโอกาสได้ใช้อีกแล้ว
‘I will love you forever and ‘till your love never come back  to me…’ เสียงเพลงที่โคจิแต่งขึ้นเองดังขึ้น โคจิชะงักเล็กน้อยก่อนจะก้าวขาช้าลงมือเลื่อนไปหยิบมือถือในกระเป๋าเสื้อนอกขึ้นมารับ
“ครับ”
“โคจิ นี่ฉันนะ ซูบารุ” เสียงซ่าๆตอบกลับมา
“ซูบารุ!! นายอยู่ไหนกันน่ะ!!” โคจิละล่ำละลักถาม
“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ฉันจะบอกนายว่า…” คลื่นหายไปเพราะลมฝน
“ซูบารุๆๆๆ บ้าเอ๊ย! อยู่ไหนกันเนี่ย” โคจิสบถออกมา แต่แล้วก็นึกออกว่า ซูบารุอยู่ที่ไหน
“ว้า…แย่จัง เลยไม่ได้บอกลากันเลย งั้น…” ซูบารุเงยหน้ามองฟ้า เม็ดฝนหยดลงที่ตา ดูคล้ายกับน้ำตาที่ไหลริน
“จะไปหาแล้วนะครับ” ปลายเท้าข้างหนึ่งก้าวออกไปจากขอบตึก มีเพียงส้นเท้าและเท้าอีกข้างที่รับน้ำหนักตัวของซูบารุไว้
“ซูบารุ!!!” โคจิเปิดประตูออกมาพบกับภาพที่น่าตกใจ
“อ้าว…มาแล้วเหรอ พอดีเลย ลาก่อนนะ โคจิ ขอบคุณกับความเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด แล้วก็คอยให้กำลังใจเวลาที่ฉันท้อ เหนื่อย สิ้นหวัง ขอบคุณนะ… บ๊ายบาย” รอยยิ้มบางๆแต่จริงใจผุดมาปรากฏที่ริมฝีปากของซูบารุ เท้าข้างที่ยื่นออกไปก่อนถูกทำให้ออกไปทั้งเท้าแล้ว
“ซูบารุ อย่าทำยังงั้นนะ!! ถ้านายตายไป แล้วฉันจะทำยังไง” โคจิตะโกนฝ่าเสียงฝน แต่มันก็สายเกินกว่าที่ร่างนั้นจะได้ยิน ซูบารุตัดสินใจกระโดดลงไปแล้ว
“ลาก่อน โคจิ” เสียงตะโกนของซูบารุที่ฟังดูเบาๆลงไปถนัดหูเมื่อเทียบกับเสียงร้องห้ามอย่างหัวใจสลายของโคจิ
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!” โคจิตะโกนอย่างสุดเสียงและวิ่งไปหาที่ๆซูบารุเคยยืนอยู่เมื่อตะกี้นี้…
“ซูบารุ!!!!!!!!!!”
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-////-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-
ความรักที่จากไปตลอดกาล คงไม่มีวันหวนคืนมาได้ อิทธิพลของความรักช่างมีผลกับชีวิตมนุษย์เรานัก
แต่รักนี้ช่างยากกว่าความรักทั่วๆไปนัก เพราะมันเป็นรักต้องห้ามที่ถ้าใครไม่ได้รับรู้ด้วยตัวเองก็คงไม่เข้าใจ ทั้งอุปสรรคที่มีมากมาย ทั้งสายตาของคนภายนอกที่ทิ่มแทง ทั้งการไม่ยอมรับของคนภายนอก มันหนักหนาเกินกว่าที่เด็กมัธยมปลายชายร่างเล็กจะรับไว้ได้ แต่ผู้ชายตัวเล็กๆคนนี้ก็อดทนและเฝ้ารอด้วยความรักที่ล้นเปี่ยม แต่แล้วความหวังทั้งมวลก็ทลายไปสิ้น ร่างกายที่บอบบาง อ่อนแอหมดความอดทนลงในที่สุด นี่หรือ…คือจุดจบที่คนที่มีความรักอยู่ในหัวใจต้องเผชิญ การจากไปของคนหนึ่งคนตามมาด้วยการตายของคนอีกคน และจบด้วยหัวใจของเพื่อนต้องดับลง
//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-////-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-//-
เหมือนกับโกหกที่บัดนี้ผ่านมาเพียง 2 ชั่วโมง แต่ฝนที่กระหน่ำกลับสงบลง ก้อนเมฆเปิดทางให้พระอาทิตย์ออกมาส่องแสง ร่างเละๆที่ถูกผ้าสีขาวผืนใหญ่คลุมไว้ของซูบารุชายหนุ่มผู้ตัดสินใจฆ่าตัวตายสังเวยชีวิตให้กับความรักถูกเข็นผ่านหน้าโคจิ
“ลาก่อนนะ เพื่อนของฉัน” น้ำตาหยดลงพื้นถึงแม้จะเป็นเสียงเบาๆแต่โคจิก็หวังว่าซูบารุจะได้ยินเสียงนี้ เสียงแห่งความเศร้ากับการจากไปของนาย
พระอาทิตย์ส่องแสงแดดจ้าออกมา เป็นสัญญาณให้หลายๆชีวิตเริ่มก้าวเดินต่อไป รวมทั้งโคจิที่ยกมือขึ้นปาดน้ำตาจากดวงตาทั้งสองข้าง แล้วก้าวเดินต่อไป
…Go On…