ครูคือ...

เนื้อเรื่อง

ครูคือ...
    ในห้องที่คับแคบกับจำนวนเด็กที่พลุกพล่าน  บุคคลที่ทำหน้าที่สร้างความลงตัวให้กับสิ่งเหล่านี้  บุคคลซึ่งมีหน้าที่ในการจัดระเบียบความคิด  บุคคลซึ่งเป็นที่น่านับถือในภาพโดยรวม...
    ปากที่ฉีกออกกับนัยตาที่อ่อนโยน  ได้เดินทางเป็นเส้นตรงทำมุมกับผิวโลกมุ่งสู่ร่างเนื้อที่อ่อนต่อโลก  “เข้านอนได้แล้วนะคะ”หนึ่งในกิจกรรมประจำวันที่เด็กน้อยพึงกระทำเป็นประจำในวัยอนุบาล  และยังคงมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่สรรสร้างสติปัญญาให้กับเด็กวัยเพียงอนุบาล  สิ่งต่างๆเหล่านี้คงจะเป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดขึ้นถ้าขาดซึ่งผู้สร้างคนให้เป็นคน
                ครู หรือ อาจารย์ ในทางวิชาการนั่นเอง  มันคงเป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งในความคิดของผมในขณะนั้น  กาลเวลาที่ผันเปลี่ยนกับวัยที่แตกต่าง  มันได้สร้างความคิดให้เกิดขึ้นในส่วนลึกของสมอง  ให้สามารถถอดความหมายของคำว่าครู  และสามารถตีความได้ในพื้นที่ที่กว้างขึ้น
    ผมว่า  ครูในประเทศที่แออัดเช่นนี้ก็คงจะเปรียบได้กับฮิตเลอร์  ผู้ซึ่งมีหน้าที่ในการสร้างสรรค์ความรู้  และซึมแทรกความคิด  
                จากชั้นอนุบาลเดินทางไปสู่ประถมแล้วจึงผ่านมายังมัธยม  การเดินทางที่ยาวไกลไปพร้อมกับการสั่งสอนที่เปลี่ยนแปลง  จากกิจกรรมที่พัฒนาเซลล์สมองผันมาเป็นการสรรค์สร้างแบบปิดกั้น  มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อได้หลวมตัวเข้าสู่วัฏจักรแห่งการศึกษาที่มีการชักใยโดยผู้มีปริญญาในสมัยนี้เสียแล้ว  ผมมิอาจทราบได้เลยว่ารอยขดในสมองที่เร่งรีบพัฒนาให้ทันกาล เวลานั้นปิดตัวลงเมื่อใด  อนุบาล  ประถม  หรือมัธยม...
               แววตาของบุคคลผู้สร้างคนในวันนี้ได้จางหายไปจากรูม่านตาของพนักงานกินเงินเดือนของภาครัฐแล้วเป็นส่วนใหญ่  อุดมการณ์ที่สร้างสมมาตามกาลเวลามันคงจะเลือน ลางหายไปกับลัทธิทางการศึกษาที่ถูกแทรกแซงโดยลัทธิทางการเงินเสียแล้ว  แต่ใช่ว่าจะไม่มีซะทีเดียว
               ภายในเส้นประสาทส่วนความจำ  มันยังคงบันทึกไว้ซึ่งบุคคลผู้มีแววตาแห่งความเป็นครู  มันมีมากมายที่มิใช่พนักงานภาครัฐ  และอีกนับไม่ถ้วนที่เราไม่อาจที่จะสรรสร้างมันขึ้นมาด้วยคำพูดที่ว่า นามธรรม

             ถ้อยคำที่สรรค์สร้าง  ความลงตัวที่แตกต่าง  แนวคิดอันหลากหลาย  เมื่อนำข้อความเหล่านี้มาผสมรวมในอัตราส่วนที่เท่ากันแล้ว  มันคงจะให้กำเนิดนิยามที่ยิ่งใหญ่ของคำว่าครู
                                                                                                                                 กริ้งงงงงงง!!! “เฮ้อ...หมดคาบซะที”