สะใจซะที

เนื้อเรื่อง

ผัวะ!!![/I] เสียงปาของกล่องช๊อกโกแลตกระทบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เอามือป้องไว้
“เอาอะไรมาให้กินเนี้ย สกปรกแบบนี่ไม่มีใครเอาหรอก!!!”ชายอีกคนที่ยืนตรงหน้าตะคอก
“เดี๋ยวสิ…ไม่ลองชิมหน่อยเหรอ จิน???”
“ไม่อยากกินของห่วยๆจากเธอหรอก รู้ไว้ซะเนะ”จินหันหลังไม่แยแสให้เธอเลย
“เดี๋ยวสิ…”
     วันวาเลนไทน์ของเนะเริ่มต้นด้วยชายที่แอบรัก ทำร้ายจิตใจของเธอด้วยการปากล่อง
ช๊อกโกแลต ในห้องเรียนนั้นมีเพียงเนะและเสียงน้ำตาที่ไหลลงมากระทบกล่องยู้ยี่เบาๆ
“ฉันเกิดมาอาภัพรักจริงๆเหรอ เพียงเพราะแค่ฉันแต่งตัวเชยๆ ผมถักเปียและแว่นตาหนาเตอะงั้นเหรอ คนเราตัดสินกันแค่นี้ใช่มั้ย…”เนะสะอื้นเบาๆ
     ระหว่างทางกลับบ้าน เนะทำได้เพียงแค่เดินก้มหน้าและซับน้ำตาเบาๆ เนะเดินไปตามทางที่มีแสงตะวันเย็นๆ เนะเดินกลับมาที่บ้าน เมื่อเธอผลักประตูเข้าไป ก็พบกับแม่ที่นั่งอยู่
“อ่าว เนะ กลับมาแล้วเหรอลูก วันนี้สนุกมั้ยจ๊ะ มากินข้าวกันสิ”
  วันนี้สนุกมั้ยลูก คำเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำเสียงพูดกับฉันไม่มีเยื่อใย
“ไม่เป็นไร หนูไม่หิว”เนะวิ่งขึ้นไปยังห้องข้างบน
    กลางดึกเนะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะขอโทษเขา เธอกดเบอร์จินเบาๆ
  เขาจะให้อภัยเรารึเปล่า แล้วจินจะโกรธเราต่อมั้ย
      ตู๊ดดดดด…ตู๊ดดดดด เสียงจากโทรศัพท์กำลังต่อสาย
“ฮัลโหล จินพูด” เสียงที่เนะต้องการจะได้ยินก็พูดขึ้น
“ฮะ…ฮัลโหล”เนะเขินเล็กน้อย
“ใครพูดอยู่ มีอะไรมั้ย”เสียงจากปลายทางแสดงอารมณ์ไม่พอใจ
“ฮัลโหล น…นี้เนะนะ ระ…เราขอโทษจิน”
“โทรมาทำไม มีเรื่องอะไร ไม่อยากยุ่งกับคนอย่างเธอหรอก!!!”
     โครม!!!เสียงปลายทางกระแทกหูโทรศัพท์ จนทำให้เนะต้องดึงหูออกห่างจากหูโทรศัพท์ เนะเริ่มกระซิกเบาๆอีกครั้ง
  จินยังคงเกลียดเราอีกงั้นเหรอ[/I]
     เนะหลับไปพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า เธอยังเสียใจยิ่งกว่าเดิม เช้าวันใหม่สาดส่องมาทางหน้าต่าง เนะตื่นขึ้นมา และเตรียมตัวไปโรงเรียน
“แม่คะ หนูไปก่อนนะคะ”
  คำเดิมๆ ชีวิตฉันทั้นน่าเบื่อหน่าย อยากจะตายไปซะ
     เนะเลื่อนประตู สิ่งที่เนะเห็นมีเพียงโตะเรียน และกระดานดำและแสงยามเช้า
  จินยังไม่มามั้ง
     เนะเหลือบมองเห็นร่างชายคนหนึ่งในหลังห้อง เขามองมาทางเนะเช่นกัน
“ว่าไงเนะ โทรมาทำไม”
  นั้นจินนี้นา[/I]
“เมื่อคืน…ระ…เราขอโทษนะ”
“คนเชยๆอย่างเธอรู้จักใช้โทรศัพท์เป็นตั้งแต่เมื่อไรกัน”
“!?!?!?!?!”
     สิ่งที่จินพูดกระทบจิตใจ จนเนะแทบยืนไม่ไหว คงรู้สึกเวลาโดนคนรักด่า
  อะไรกัน!!![/I]
“เป็นไงหล่ะ หนูผี ผมเปียทุกวันกับแว่นหนาๆ เป็นแฟชั่นที่นำสมัยมากนะ”
     ทั้งวันนี้เนะได้แต่นั่งเรียนน้ำตาซึม จินเกลียดเธอเข้าไส้จริงๆ
หนูผีงั้นเหรอ ผมเปียกับแว่นแค่นี้เองงั้นเหรอ!!![/I]
     เนะกำมือสองข้างกุมหัว แทบจะดึงเปียข้างๆออกให้ขาดกระจุย
  งั้นจะแสดงให้ดู ว่าหนูผีคนนี้จะกลายเป็นใคร
     เมื่อเนะกลับบ้านในวันนี้ เธอรีบดำเนินแผนการที่คิดไว้ทั้งวัน เริ่มจากร้านเสริมสวยเพื่อนของคุณแม่ ซึ่งเนะรู้จักเป็นอย่างดี
“สวสัดีค่ะคุณน้า”เนะก้มหัว
“ว่าไงจ๊ะ โห วันนี้จะมาทำอะไรดีหล่ะ”
“ขอตัดผมค่ะ เอาสวยๆนะคะ”เนะยิ้ม
     เวลาผานไป คุณน้ามืออาชีพจัดการเปลี่ยนแปลงภาพลักษณ์ของเนะ เมื่อส่องกระจกดู
“โอโห นี้เนะเหรอคะ”
  เปลี่ยนไปมากจริงๆ เหลืออีกอย่าง
“ขอบคุณคุณน้ามากค่ะ เนะต้องขอตัวก่อนนะคะ”
     หลังจากเนะวิ่งออกจากร้านตัดผมแล้ว ก็รีบตรงเข้าไปร้านแว่นตา
“ขอใส่คอนเทคเลนส์ค่ะ แบบสีด้วยนะคะ”
“เชิญทางนี้ค่ะ”พนักงานประจำร้านนำเนะวัดสายตาและแนะนำการใช้
  เหลืออีกนิดเดียว
     หลังจากเนะเสร็จภารกิจในแผนของตน จึงรีบกลับบ้าน สิ่งที่เธอพบก็คือแม่
“เนะกลับมาแล้วเหรอลูก วันนี้สะ…”แม่ของเนะหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าลูกสาวเปลี่ยนไป
     แม่ของเนะรีบโผเข้ากอดลูกอย่างอบอุ่น เนะยืนนิ่งและน้ำตาไหล
“แม่ดีใจที่ลูกเปลี่ยนตัวเอง”
“ขอบคุณค่ะแม่”
     เมื่อเนะขึ้นข้างบน เธอรีบจัดการตัดกระโปรงให้สั้นขึ้น และเริ่มลงมือดัดแปลงเสื้อของเธอ
“เรียบร้อย”
  พรุ่งนี้ จะเอาให้รู้ดำรู้แดงกันไปข้างนึง
     รุ่งเช้าอีกครั้ง เนะถึงโรงเรียน วันนี้ตื่นสายเล็กน้อยเพราะเมื่อคืนเธอมัวแต่นั่งเย็บกระโปรงกับเสื้ออยู่
“อรุณสวสัดิ์”เนะพูดกับทุกคน
  เอ๊ะแปลก เวลาเราเข้ามาต้องมีคนโยนกระดาษขยำๆใส่นี่
     เมื่อเนะเดินไปนั่งที่โต๊ะ และเพิ่งจะรู้สึดตัวว่าเพื่อนๆในห้องมองเธอคนเดียว
“เธอคือเนะงั้นเหรอ”เพื่อนอีกคนถาม
“จำไม่ได้งั้นเหรอ”
“เธอเปลี่ยนไปมากนะ”
“เปลี่ยนแบบไหนหล่ะ”
“แบบว่า สวยขึ้นน่ะ ไปตัดผมกับใส่คอนเทคเลนส์มาเหรอ”
“ขอบคุณ” เนะยืนขึ้นและกำลังจะเดินออกไป สิ่งที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้าคือจิน
“เนะ นั้นเธอเหรอ”จินถาม
“สวัสดีจิน ไม่เรียกว่าหนูผีหล่ะ”เนะยิ้มิย่างมีชั้ย
  เรียกว่าหนูผีสิ จะอัดให้ดู!!!
“เธอสวยขึ้นนะ”
“ขอบใจ ส่วนเธอคงแก่ลงแทนสินะ เลวๆอย่างนายคงมีปัญญาหรอก”
“!?!?!?!?!?”จินยืนอึ้ง
  ตานี้ฉันชนะ
     นับวันหลังจากเนะเปลี่ยนตัวเอง เริ่มมีผู้ชายเข้ามาคุยกับเธอมากขึ้น ส่วนจินมีเพียงแต่มองตาละห้อย และวันหนึ่ง จินนัดเนะมาที่ห้อง
“มีอะไรเหรอจิน”
“เราขอโทษทั้งหมดที่ทำมา อภัยใเราด้วย”
“แล้วที่เคยทำกับชั้น สมควรมั้ย”
“ผมขอโทษ คบกับผมได้มั้ยครับ!!!”
“อย่าหวังเลย!!!”
     หลังจากที่เนะพูด ฝ่ามือข้างขวาของเนะตบฉาดใหญ่ที่แก้มขวาจิน
ให้เธอหมดทั้งใจ สุดท้ายก็ต้องพัง สมแล้ว
“ลืมเถอะ แล้วอย่ามาพูดกันอีก”เนะมองเขม่น
“แล้วคอยดู ซักวันหนึ่งที่เธอไม่มีใคร จำไว้เถอะ เพราะเธอเป็นคนทำเอง สะใจซะที”
     บานประตูผลักออกเพื่อนชายอีกคนมารับเนะและเดินจากไป ปล่อยให้จินนั่งร้องไห้ที่ห้องเรียนคนเดียว บทเรียนนั้นกลับมาตีสอนเขาซะเอง