ตำนานแห่ง นกฮูกสีขาว (Shiroi fukurou no densetsu)

เนื้อเรื่อง

He had been waiting for a 1,000 year, to master \"Divine Move\" , and the story started from this moment.......

นกฮูกสีขาว (Shiroi Fukurou)

    ......กล่าวกันว่า เมื่อมีผู้ใดได้พบเห็นนกฮูกสีขาวในยามค่ำคืน แสดงว่ามีใครบางคนที่รู้จักกำลังจะตาย และดวงวิญญาณของคนผู้นั้นก็จะเวียนว่ายอยู่ในโลกใบนี้ไปอีกนานนับพันปี จนกว่าจะถึงวันที่ความปรารถนาเป็นจริง

    \"ข้าไม่เห็นเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย\" เด็กน้อยที่มีศักดิ์เป็นถึงบุตรชายขององค์พระมหาจักรพรรดิ์เอ่ยขึ้น เมื่อได้ฟังเรื่องเล่าสมัยโบราณจากปากคำของผู้เป็นมารดา

    \"แม่เองก็ไม่เคยเห็นนกฮูกสีขาวอย่างที่ว่ามาก่อนเลยสักครั้ง\" องค์มเหสีผู้เลอโฉมกล่าวคล้อยตามบุตรชายของตน

    \"นั่นปะไร ข้านึกอยู่แล้วเชียวว่า มันเป็นแค่เรื่องที่แต่งขึ้น\"

    \"ท่านยายเล่าให้แม่ฟังมาอีกทอดหนึ่งน่ะ\" หญิงสาวพูดพร้อมส่งยิ้มให้เด็กน้อย
    
    \"ท่าน เท็นโดมารุ อยู่รึเปล่าขอรับ?\" เสียงของชายหนุ่มผู้หนึ่งดังมาแต่ไกล ทันใดนั้นองค์ชายน้อยก็รีบวิ่งแจ้นออกไปจากห้องดื่มชา ราวกับรู้ดีอยู่แล้วว่าบุคคลผู้นี้จะแวะมาหาตน

    \"ข้าออกไปเล่นกับ ซาอิ ก่อนนะท่านแม่ แล้วจะรีบกลับมา!!\"
    
    หญิงสาวผู้เป็นมารดามองดูบุตรชายวิ่งแจ้นออกไปอย่างร่าเริงได้ไม่นานนัก สักครู่หนึ่ง เท็นโดมารุ ก็ย้อนกลับมายังห้องที่นางนั่งอยู่

    \"อ้าว ทำไมเจ้าถึงกลับมาอีกล่ะ ลืมอะไรรึเปล่า?\"

    เด็กน้อยทำหน้าบูดบึ้งก่อนจะกล่าวตอบด้วยน้ำเสียง อันบ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจอย่างยิ่ง \"ก็ ซาอิ น่ะสิ หมอนั่นดันมาชวนข้าไปเล่นโกะอีกแล้ว น่าเบื่อชะมัด!!\"

    \"อย่าพูดอย่างนั้นสิ ท่าน ฟูจิวาระโนะ อุตส่าห์แวะมาเล่นด้วยแล้วยังจะบ่นอีก\" หญิงสาวกล่าวตักเตือน

    เด็กน้อยก้มลงเก็บลูกบอลหนังขึ้นมาถือไว้ในมือ ก่อนจะกล่าวต่อไป \"ในหัวของเจ้านั่นมีแต่เรื่องโกะทั้งนั้น พอเล่นซ่อนแอบกับข้าเสร็จทีไร เป็นอันต้องชวนเล่นโกะต่อทุกที ข้าว่าเล่น เคะมาริ (เตะลูกบอลหนัง) ยังสนุกกว่าเป็นไหนๆ ยังไงๆวันนี้ก็ต้องชวน ซาอิ มาเล่น เคะมาริ กับข้า ให้ได้\" ว่าแล้วเขาก็หอบหิ้วลูกบอลหนังออกไปหา สหายต่างวัยผู้มีฐานะเป็นถึงอาจารย์สอนโกะขององค์พระมหาจักรพรรดิ์แห่งยุคเฮย์อัน
    
    \"โอ๊ย!!ไม่เอาแล้ว เหนื่อยชะมัด ซาอิ!!นายเล่น เคะมาริ ไม่เอาไหนเลย ฉันต้องคอยวิ่งเก็บบอลให้ทุกที ไม่เอาแล้ว ฉันจะไม่เล่นกับนายอีกต่อไปแล้ว!!\" เท็นโดมารุ โมโหจัดหลังจากที่ต้องคอยวิ่งเก็บบอลจนเหนื่อย จึงเผลอตวาดใส่ ซาอิ ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ตามประสาเด็ก

    และแล้วเวลาผ่านไปนานกว่า 1 สัปดาห์ เท็นโดมารุ ก็ไม่เคยได้พบกัน ซาอิ อีกเลย จนเจ้าตัวเริ่มรู้สึกเหงาและสำนึกผิดขึ้นมา

    \"ท่านแม่ ทำไม ซาอิ ถึงไม่มาหาข้าเลยล่ะ นี่มันก็ตั้งหลายวันแล้วนะ\"

    \"ก็เจ้าเป็นคนไล่ท่าน ฟูจิวาระโนะ เองไม่ใช่รึ เห็นบอกว่าไม่อยากเล่นกับเขาอีกต่อไปแล้วนี่\" หญิงสาวผู้เป็นมารดากล่าวประชด

    \"แต่ข้าไม่ได้หมายความว่า ไม่ให้หมอนั่นแวะมาหาข้าอีกต่อไปแล้วสักหน่อย นี่เป้นครั้งแรกที่ ซาอิ หายไปนานขนาดนี้ รึว่าหมอนั่นจะไม่ชอบเล่น เคะมาริ กันนะ?\" เด็กน้อยบ่นพึมพำ

    \"ข้างนอกเอะอะอะไรกันน่ะ เจ้ารออยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวแม่จะออกไปดูข้างนอกเสียหน่อย เอ พวกคนรับใช้หายไปไหนกันหมดนะ...\" หญิงสาวลุกขึ้น และเดินออกจากห้องดื่มชาเข้าไปในสวน ทิ้งให้ เท็นโดมารุ อยู่ตามลำพัง

    \"พอทุกคนไปหมดแล้วก็เงียบจังเลยแฮะ\" เจ้าชายน้อย เดินออกไปยังระเบียง และสัมผัสได้ถึงลมหนาวที่พัดผ่านผิวกายจนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง จึงคิดจะกลับเข้าไปนั่งในห้องดื่มชาอันแสนจะอบอุ่นตามเดิม แต่เมื่อหันหลังกลับมาเขาก็พบกับสิ่งที่น่าทึ่งอย่างหนึ่งเข้า

    นกฮูกสีขาวขนาดใหญ่กำลังเกาะอยู่บนเสาระเบียงด้านใน มันจ้องมองเด็กน้อยด้วยนัยน์ตาสีเหลืองราวกับอำพันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะโผบินออกไปอีกครั้ง และหายไปกับความมืด

    \"นกฮูกสีขาวงั้นรึ?...มีใครบางคนตายรึไงนะ?ไม่ใช่ล่ะมั้ง ก็นั่นมันแค่เรื่องที่แต่งขึ้นนี่นา สงสัยว่ามันจะหนาวก็เลยแวะมาหลบที่นี่ล่ะมั้ง\" เท็นโดมารุ รำพันกับตัวเอง ตอนนี้เขานึกถึงแต่เรื่องของ ซาอิ เท่านั้น และกำลังคิดอยู่ว่าจะกล่าวขอโทษสหายต่างวัยผู้นี้อย่างไรดี

    \"ซาอิ เจ้าอยู่ที่ไหนกันนะ ช่วยมาเล่นกับข้าทีเถอะ ไม่ต้องเล่น เคะมาริ แล้วก็ได้ จะให้ข้าเล่นโกะกับเจ้ทั้งวันทั้งคืนข้าก็จะไม่บ่นเลยสักคำ...\"

    จากนั้นไม่นานพระมารดาของเขาก็กลับเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก นางมองดูใบหน้าของบุตรชายด้วยความสงสารจน เท็นโดมารุ อดสงสัยมิได้

    \"เกิดอะไรขึ้นรึขอรับท่านแม่?\" เด็กน้อยถาม \"จริงสิ ลืมไปเลย เมื่อตะกี้นี้ข้าเห็นนกฮูกสีขาวอย่างที่ท่านแม่เคยบอกด้วยล่ะ\"

    องค์มเหสีของสมเด็จพระจักรพรรดิ์ถึงกับอึ้ง เมื่อได้ยินถ้อยคำของบุตรชาย ก่อนจะพูดออกมาอย่างช้าๆ พร้อมกับเข้าไปโอบกอด เท็นโดมารุ เอาไว้

    \"เท็นโดมารุ แม่เชื่อเรื่องที่ท่านยายเล่าให้ฟังแล้วล่ะ เพราะเมื่อตะกี้มีคนเห็นท่าน ฟูจิวาระโนะ กระโดน้ำฆ่าตัวตาย ที่ริมแม่น้ำนอกเมือง มีคนกระโดดลงไปช่วยแล้ว แต่ก็หาเจอแค่หมวกเท่านั้น...\"

    ไม่จริง..!!บอกข้าสิว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง ท่านแม่!! ซาอิ จะตายได้ยังไง ในเมื่อเขายังไม่ได้เล่นโกะกับข้าเลย ไม่จริง!!...\" เท็นโดมารุ ร้องไห้คร่ำครวญ เขาไม่อาจยอมรับความจริงที่ว่า ชายหนุ่มที่ชื่อ ฟูจิวาระโนะ ซาอิ ได้จากไปชั่วนิรันดร์แล้ว ภายหลังเมื่อเขาได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดกับสหาย ก็กล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจว่า \"ซาอิ จะไม่มีวันแพ้ใครทั้งสิ้น นอกเสียจากคนๆนั้นจะมีฝีมือถึงขั้นหัตถ์เทวะแล้วเท่านั้น\"

    อย่างไรก็ตามสายสัมพันธ์ของยอดนักเล่นโกะกับเด็กน้อยก็มิได้สิ้นสุดลงแต่อย่างใด พวกเขาโคจรมาพบกันอีกครั้งในยุคเอโดะ ราวกับมีเส้นด้ายแห่งโชคชะตาเชื่อมโยงกันอยู่ เด็กน้อย โทราจิโร่ ค้นพบกระดานโกะเก่าๆในห้องเก็บของหลังจากที่ถูกบิดาขังเอาไว้ข้างในเพื่อเป็นการลงโทษ เบื้องหน้าของเขาปรากฏเงาร่างของขุนนางหนุ่มผู้หนึ่งยืนตระหง่านเป็นสง่าพร้อมกับพัดคู่ใจ

    \"ท่านน้า ท่านน้าเป็นใครกันน่ะ?\" เด็กน้อยถามด้วยความสงสัย

    \"สวรรค์เมตตาข้าแล้ว เด็กน้อยเอ๋ย เมื่อเรามีชะตาต้องกันแล้วก็ขอให้ข้าได้อาศัยอยู่ในส่วนลึกในจิตใจของท่านด้วยเถอะ\" ดวงวิญญาณของ ฟูจิวาระโนะ ซาอิ กล่าว ก่อนจะเข้าไปสิงสู่อยู่ในร่างของเด็กน้อย โทราจิโร่ ซึ่งอีกหลายปีต่อมาผู้คนต่างรู้จักเขาในนามว่า ฮงอินโบ ชูซากุ จวบจนปัจจุบัน.....
--------------------------------------------