อดีตที่ไม่เคยลืมสำหรับคนบางคน

เนื้อเรื่อง

\"ชีวิตที่เป็นอย่างนี้ อย่ามีมันซะเลยจะดีกว่าไหมเนี้ย\" เด็กหนุ่มผู้ซึ่งกำลังร้องให้และพูดกับตัวเองที่กำลังหมดความหวัง
ในตาสีน้ำตาลเข้มทั้งคู่เต็มไปด้วยน้ำตา แม้จะมีผมที่จงใจไว้ให้ยาวเพื่อจะปิดบังรอยช้ำที่ใต้ตา แต่ก็ไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มนั้น
โดนแกล้งน้อยไปจากแต่ก่อนเลย คำที่พูดซ้ำ ๆ ก็กำลังเลื่อนลอยไปเหมือนทุกคืน

          \'คืนนี้เป็นคืนที่เท่าไหร่แล้วนะที่มานั่งร้องให้อย่างนี้\' ความคิดที่ลอยขึ้นมาของเด็กหนุ่ม
          \'เป็นวันเกิดที่ดีจริง ๆ \'เด็กหนุ่มประชดตัวเองตามภาษาเด็ก แล้ว ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยน้ำตาก็ผ่านไปอีกคืน

**************************************

          \"เฮ้ย! ตัวประหลาดมานั้นแล้วไง\" เด็กผู้ชายคนหนึ่งหันไปพูดกับเพื่อนของตน
          \"แกนะ ไม่น่าจะมาให้พวกชั้นเห็นหน้าแกอีกนะ\"
          \"คงคิดว่าตัวเองไม่น่ามาเลยละสิ แต่สายไปแล้วแหละ\" เด็กผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้น ถือสมุดการบ้านของเด็กหนุ่มมา
แล้วเอามาฉีกกันต่อหน้าต่อตา เด็กหนุ่มอึ้งไปซักครู่ แล้วก็ยิ้มตอบกลับมา

          \"แกคิดจะยั่วชั้นเรอะ\" \"ปล่าวซะหน่อย\" คำพูดที่เผลอพูดออกไปนั้นทำให้เด็กหนุ่มอึ้งกับตัวเองเหมือนกัน
          \"อะ  อะ  เออ ไม่ใช่นะคือ\"

          ตุบ! สายไปแล้วตำแก้ตัวของเด็กหนุ่มนั้นดูท่าว่าจะไม่มีใครฟัง การตะรุมบอลที่เหมือนโดนทำอยู่ฝ่ายเดียวก็เริ่มขึ้น

          ปรี๊ด~~~~~~~~

          \"นี่ นาย อาพัทธ์ เอาอีกแล้วหรอ รอบที่เท่าไหร่แล้วเนี้ย เหดียวมาที่ห้องพักครูด้วยนะ\"
แล้วอาจารย์ก็เดินเข้าไปหาเด็ก 3 คนที่เข้ามารุมอาพัทธ์

          \'ทำไมนะ ไครผิดก็เห็นอยู่ชัด ๆ กลายเป็นเราทุกทีสิ\' ความคิดที่มีอยู่ของอาพัทธ์มีเท่านี้แล้วก็หมดสติล้มลงไป

**************************************

          \"นี้นายนะตื่นซะทีสิ เหดียวอาจารย์ก็ด่าเอาอีกหรอก\" เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูด ในตาเธอมีสีฟ้าสดใสราวท้องฟ้าโปร่ง
          \"ด่า? แล้วไงละก็เป็นอย่างนี้ทุกทีไม่ใช้หรอฟ้า\" เด็กหนุ่มพูดชื่อของเพื่อนสาวออกมาโดยที่ไม่รู้เลยว่า
เพื่อนที่นั่งอยู่ตรงนี้เป็นห่วงเขาขนาดไหน

          \"เออแล้วที่นี่ ห้องพยาบาลหรอ?\" \"อืมอาจารย์แบกเธอมา\" \"หรอ ยังมาสามัญสำนึกในความเป็นคนอยู่บ้างนะ\"
          \"แหมเธอก็รู้ว่านั้นลูกอาจารย์ใหญ่\" \"ลูกอาจารย์ใหญ่แล้วทำไม จะแกล้งใครก็ได้หรอ ชั้นโดนมาหลายครั้งแล้วนะ\"
          \"ก็\" \"แล้วก็ไม่ใช้แค่ลูกอาจารย์ใหญ่ ไม่ว่ากับใครทุกคนก็ชอบมาหาว่าชั้นเป็นคนทำทุกทีไป\"
          \"เออ แต่\"
          \"ฟ้าออกไปเหอะก่อนที่ชั้นจะโมโหเธอไปด้วย ยังไงเธอก็เป็นคนที่คุยกับชั้น
เพียงคนเดียวในโรงเรียนนี้หวังว่าเธอคงเข้าใจนะ
          \"ไม่! แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวก็ได้ ชั้นจะไม่ออกไป\" เด็กหญิงขัดขืนเต็มที่
          \"งั้นชั้นออกไปเอง\" เด็กหนุ่มทำท่าจะลุกออกจากเตียงที่ตนนอนอยู่
          \"ไม่ต้อง เหดียวชั้นไปเองเธอนอนไดก่อน\" \"ไม่เป็นไรเมื่อกี้ยังเห็นปลุกชั้นอยู่เลยนิ\"
          \"ก็จะมาพูดอะไรกับเธอหน่อย\" เด็กสาวก้มหน้าลงแล้วเดินมานั่งลงบนเตียงข้างเด็กหนุ่ม
          \"ชั้น พรุ่งนี้ชั้น\" น้ำตาเริ่มคลอหน้าเด็กสาว
          \"พรุ่งนี้? มีอะไรหรอ\" ด้วยคำพูดที่ฟังดูซื่อ ๆ ของเด็กหนุ่มทำให้เธอร้องให้ออกมา
          \"คือนะ อืม พรุ่งนี้ ชั้น ต้อง ต้อง...ต้องไปที่ไกลมาก ๆ ใช่ที่ไกลมาก ๆ\" เด็กสาวพยายามพูดออกมาทั้งร้องให้
          \"ที่ไกลมาก ๆ ?\" เด็กหนุมพูกปนสงสัง โดยที่ไม่ฟังอะไร เด็กสาวเดินไปที่หน้าประตู
          \"พรุ่งนี้ชั้นจะไม่อยู่ที่นี้แล้ว พ่อชั้นต้องย้ายไปทำงานที่อเมริกา คงไม่ได้กลับมาพักใหญ่
เราคงยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะเมื่อชั้นกลับมา\"

          ปั้ง! ประตูปิดลงพร้อมกับเด็กสาวที่วิ่งออกไปทั้งน้ำตาซึ่งก็ไม่แพ้เด็กหนุ่ที่อยู่ในห้องเช่นกัน

          \'ชั้นต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วซิ\' ความคิกที่ผุดขึ้นมาทำให้เด็กหนุ่มร้องให้หนักกว่าเดิม
          \'ต้องอยู่ในที่แบบนี้คนเดียว\' \'ไม่มีเพื่อน\' \'ไม่มีคนเข้าใจ\' \'ไม่มีคนคอยเอาใจ\' \'ไม่มีคนคอยให้กำลังใจ\' \'เพื่อนคนสุดท้าย\'
ความคิดต่าง ๆ หลังไหลเข้ามาไม่หยุดหย่อน

**************************************

          \"กลับมาแล้วครับ\" หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็ยังไม่ได้เจอกับฟ้า

          เงียบ~ ไม่มีเสียงตอบรับ

          \"เฮ้อทุกวัน ไม่มีคนอยู่บ้าน\" เด็กหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับพยายามส่ายสายตาสอดส่องเผื่อมาใครอยู่ในบ้าน
แต่ความพยายามก็ไม่เป็นผล ไม่มีคนอยู่ในบ้านเลย เด็กหนุ่มเริ่มจัดแจงกับตัวเอง อาบน้ำก็แล้ว ทำการบ้านก็แล้ว ทำอาหารก็แล้ว
ถึงจะทำไว้เยอะแค่ไหนก็ยังไม่มีใครกลับมากินด้วย จนกระทั้งเข้านอน ก็ยังไม่มีใครกลับมา

           กรี้ง~~~ กรี้ง~~~ กรี้ง~~~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
เด็กหนุ่มสะดุ้งขึ้นหลังจากผลอยหลับจากการรอครอบครัว

           \"ครับ สวัสดีครับ\" \"พัทธ์หรอ\" \"ครับ\" \"นี่แม่ของฟ้านะ รู้เรื่องที่ฟ้าจะไปอเมริการึยัง\" \"รู้แล้วครับ\"
เด็กหนุ่มตอบด้วยเสียงปกติ แต่หน้าตาของเขาตอนนี้กลับเต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง

           \"หรอ น้าโทรมาบอกไว้นะ กลัวว่าฟ้าเขาจะลืม\" \"ครับขอบคุณครับ\" \"เออนี้แล้วรู้ไหมว่าตอนนี้ฟ้าเขาอยู่ไหน\"
           \"ไม่รู้ครับ ฟ้ายังไม่กลับบ้านอีกหรอครับ?\" \"ใช่จะ ตอนนี้คนในบ้านช่วยกันตามหาแล้ว ขอบใจที่ดูแลฟ้านะจ๊ะ\"
           \"ไม่หรอกครับ\" \"แปบนึงนะจ๊ะ\"

           \"มีอะไรหรอคุณรีบวิ่งมาเนี้น\" เสียงที่แทรกเข้ามาทางโทรศัพท์ทำให้อาพัทธ์รู้ว่าพ่อของฟ้ากลับมาแล้ว
           \"ฟ้า ฟ้า\" \"ฟ้าทำไมคะ\" \"ฟ้าโดนรถชนตอนนี้กำลังเรียกรถพยาบาลอยู่\" \"พ่อครับ ไม่ทันแล้ว ฟ้า......ฟ้าไปแล้ว\"

           ตุบ! หลังจากที่ได้ยินเสียงพี่ชายของฟ้าจากโทรศัท์ โทรศัพท์ในมือพัทธ์ก็ตกลงทันที

           \'ไม่มีอีกแล้ว\' \'คราวนี้ไม่มีจริง ๆ\' \'ไม่ใช่จากแล้วก็กลับ\' \'แต่เป็นการลาจากตลอดการ\' \'ทั้งครอบครัวที่ไม่เคยอยู่บ้าน\'
           \'ทั่งเพื่อนที่ดีที่สุด\' \'ทั้งคนที่คอยให้กำลังใจ\' \'คนที่คอยฟังคำไร้สาระจากเขา\' \'คนที่เขารักที่สุด\' \'เพื่อนที่มีค่าทีสุด\'
           \'จากไปแล้ว\' \'ไม่มีวันกลับมา\' \'ไม่มีวันกลับมา!\' ไม่มีวันกลับมา!!!!!!!\'

           เด็กหนุ่มนั้งร้องไห้พิงชั้นวางโทรศัพท์โดยไม่สนใจอะไรเลย โดยมีแต่ความคิดวกวนไปมาไม่หยุดหย่อน

           การที่ได้เสียเพื่อนที่ดีที่สุดไปทำให้เขาคิดได้ว่าการมีอยู่ก็ต้องมีจาก หลังจากนั้น เด็กหนุ่มก็ยังอยู่คนเดียวตลอด
ไม่มีความเชื่อใจใคร กลัวที่จะเข้าหาผู้คน ไม่อยากมีความรัก กลัวการลาจาก ความทรงจำที่เจ็บปวด ทำให้เขาอยู๋มาถึงทุกวันนี้
โดยที่แสดงออกต่อบุคคลทั่ไปด้วยการยิ้มรับ เฉยชา และความเงีบย โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้ถึงหัวใจที่กำลังร้องไห้อยู่เลย