นั่งคุยกับความเหงา

เนื้อเรื่อง

นั่งคุยกับความเหงา

ในห้องสีขาว…
ภายในว่างเปล่า
เหลือเพียงแค่ตัวฉัน…กับเพื่อนอีกคน
“ความเหงา”
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เราเริ่มรู้จัก
จนวันนี้…
เริ่มคุ้นเคย   คล้ายว่าจะเป็นเพื่อนซี้
ความเหงา…
คือเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน
ทั้งที่มีผู้คนแวดล้อมตั้งมากมาย
แต่ฉันก็ไม่อาจหา “เพื่อน”  ของฉันเจอ
แต่ละคน…ต่างใส่หน้ากากเข้าหากัน
ไม่เคยเผยให้เห็นถึงเนื้อแท้ข้างใน
และที่สำคัญ…
มองไม่เห็น  “ความจริงใจ”
ฉันอาจเรียกพวกเขาเหล่านั้นว่า  “เพื่อน”
แต่ก็รู้ดีว่า   มันเป็นของลวง
เป็นเพื่อนแค่ชื่อ
แต่ตัวตนนั้นไม่ใช่…

เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่จริงใจ
เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่ซื่อสัตย์
เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่ร่วมสุข
เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่ผจญทุกข์
เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่เอื้อเฟื้อ
เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่ช่วยเหลือ
เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่อยู่ข้างเรา
เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่คอยแนะนำ
เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่ให้กำลังใจ
เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่ห้ามปรามเมื่อเราทำไม่ดี
เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่ให้เราโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่ไม่คิดทำร้ายกัน
เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่รับฟังเราได้ทุกเรื่อง
เพราะ…เพื่อน…คือ…คนที่รักเราไม่ว่าเราจะเป็นยังไง


วันเวลาทำให้ฉันได้มาเจอคนๆหนึ่ง
“เพื่อนของฉัน”
เวลา…พาเธอมาหาฉัน
ในช่วงที่มีเธออยู่เคียงข้างนั้น
ห้องสีขาว…
ไม่ว่างเปล่า
มีรอยยิ้ม…
เสียงหัวเราะ
และน้ำตา
ฉันไม่เคยเสียใจเลย
ที่ได้มารู้จักกับเธอ
ขอบคุณเวลาที่พาเธอมาหาฉัน
แต่อยากถามเวลาว่าทำไม
ทำไมถึงพาเธอไปจากฉัน
ให้ฉันมีความสุขในการมีชีวิตอยู่ตลอดไปไม่ได้รึไง
ทำไมต้องเอาความสุขของฉันให้หายไปด้วย
ณ  บัดนี้
ห้องสีขาว…
ว่างเปล่าอีกหน
ไร้รอยยิ้ม
ไร้เสียงหัวเราะ
แต่น้ำตายังคงอยู่…
ฉันมีแค่ความเหงาเป็นคนคอยซับน้ำตาให้
ในวันที่อ่อนล้า
เกินกว่าจะทำสิ่งใด
ฉันมีแค่ความเหงาอยู่เคียงข้าง
ในวันที่อ่อนแรง
และแพ้พ่าย…

ขอบคุณนะความเหงา
ที่แวะเข้ามาทายทัก
เพราะเราเป็นเพื่อนเก่าเคยรู้จัก
เคยพักเคยอยู่ใกล้ชิดกัน
แล้วมาช่วงหนึ่งเธอหายไป
นึกว่าเธอใจร้ายทำเป็นลืมฉัน
แต่วันนี้เธอกลับมาหากัน
ขอบคุณที่ไม่ลืมฉัน…ขอบคุณจริงๆ



ห้องสีขาว   ห้องเดิม
แต่ตอนนี้…
เก็บไว้แน่นด้วยความทรงจำและบทเรียน
ฉันได้เรียนรู้แล้วว่า
เพื่อนแท้นั้นหายาก
เมื่อเจอแล้วก็ควรที่จะรักษาไว้ให้นานที่สุด
เพื่อนเทียมนั้นไม่ต้องหา
เดินไปไม่กี่ก้าวก็เจอ
เก็บไว้ก็ดี  ทิ้งไปบ้างก็ไม่เสียหาย
ขอบคุณ…ความเหงา
“เพื่อนแท้ของฉัน”