สิ่งที่จากไป

เนื้อเรื่อง อัปเดต 17 ส.ค. 46 / 12:29

การได้สูญเสียสิ่งที่รัก แม้จะเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็สร้างน้ำตาให้เราเสมอ
วันนั้นฉันยังจำได้เสมอ 13 สิงหาคม 2545 หมาที่ฉันรักได้จากไป อาจจะดูเป็นเรื่องเวอร์ เพราะมันเป็นแค่หมา แต่ฉันคิดว่ามันน่าเสียดาย เพราะมันกระทันหันจริง ๆ
    เรื่องมีอยู่ว่า เช้าวันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังจะเดินทางไปเยี่ยมย่าที่จังหวัดอุดรธานี ซึ่งเป็นหน้าที่ ที่ต้องทำในฐานะหลานที่ดี และความเคารพนับถือย่าผู้เก่งกาจ                  
ไวกิ้ง สุนัขขนฟูฟ่อง พันธุ์อะไรไม่เคยทราบเลย มันแก่มากแล้ว อายุตั้ง13ปี เกิดก่อนฉันอีก ในเช้าวันนั้น ฉันหรือใครไม่ทราบ เปิดประตูให้มันออก มันเดินเล่นตามความเคยชิน แล้วสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดก็เกิดขึ้น เสียงร้องโหยหวนของสัตว์ชนิดหนึ่ง  ซึ่งน่าจะเป็นหมานะ ด้วยความไม่คิดอะไรจึงไม่ได้สนใจ แต่สิ่งที่ทำให้สนคือเสียงเอะอะที่ดังมาจากหน้าบ้าน ฉันหันไปที่หน้าบ้าน ช่วงเวลานั้นฉันมีความสงสัยอย่างมาก ฉันจึงเดินไปดู  ไวกิ้งนั่งอยู่กลางถนน มันแทบลุกไม่ได้ ฉันนึกในใจว่ามันอาจจะขี้เกียจไม่อยากเดินก็ได้ แต่แล้วสิ่ง
ที่ทำให้ฉันหายสงสัยคือคราบเลือดที่ติดมากับเสื้อแม่ แม่บ่นไปมา ฉันคิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องล้อเล่นก็ได้ ฉันเห็นคราบเลือดของไวกิ้ง ไวกิ้งร้องเพราะความเจ็บปวดเพระถูกหมากัด ก่อนที่ฉันจะออกจากรถไปหาไวกิ้งคุณพ่อก็ขับรถออกไป มันไม่สนุกเลยที่เป็นแบบนี้ ไม่มีใครอยู่บ้านเลย นอกจากแม่บ้าน กับน้าที่ไม่ว่าง จะโทษเขาก็ไม่ได้ที่ไม่ได้พาไวกิ้งไปหาสัตว์แพทย์  เพราะเขาไม่ว่างและไม่สะดวก ไวกิ้งถูกกัดกลางหลัง แผลใหญ่มาก ถ้าไม่พาไปหาสัตว์แพทย์ก็คงจะมีสิทธิ์ตายได้
    หลังจากที่เสร็จธุระที่บ้านคุณย่าแล้ว เราก็เดินทางกลับ โอกาสที่ไวกิ้งจะรอด ก็ขึ้นอยู่กับว่า เราจะไปหาสัตว์แพทย์ทันหรือเปล่า หรือจะเป็นดังธรรมชาติทั่วไป ดึกมากแล้วฉันเพิ่งกลับถึงบ้าน เสียงหายใจครืดคราดของไวกิ้งดูจะหายใจไม่ค่อยสะดวก แม่ฉันเอามือลูบหัวไวกิ้งเบาๆ และสัญญาว่า “พรุ่งนี้จะพาไปหาหมอนะลูก” แล้วฉันก็เข้าไปในบ้าน ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่พูดอะไรกับไวกิ้งอีก
    เช้าประมาณหกโมง ฉันเข้าไปในห้องครัวตามปกติ ไม่รู้เพราะอะไรพี่นวลแม่บ้านของฉันก็พูดสิ่งที่ฉันกลัวที่สุดออกมา “ไวกิ้งตายแล้ว”  แม่เป็นอีกคนที่ตกใจเหมือนกัน
    ประมาณหกโมงครึ่ง พ่อก็เรียกมา พ่อกำลังจะฝังศพไวกิ้ง ขุดหลุมพร้อม ไวกิ้งพร้อม พ่อเทศนาเรื่องต่าง ๆ แต่สิ่งที่เรียกน้ำตาฉันมากที่สุดก็คือ “นี่คือท่านนอนที่ไวกิ้งชอบที่สุด พ่อจะฝังมันพร้อมกับท่านนอนนี้ จำไว้นะลูก วงจรชีวิตของสิ่งมีชีวิตก็คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เมื่อถึงเวลาอันควร สิ่งนั้นก็จะพาไปจากโลกนี้ เหลือเพียงแต่ความดีเท่านั้น” วินาทีนั้นน้ำใส ๆ ก็ไหลออกมา คำพูดนี้มันบาดใจฉันจริง ๆ เพราะสิ่งที่ฉันรักได้จากไปแล้ว
    นี่คือเหตุการณ์ที่ฉันลืมไม่ลง ไม่นานมานี้ก็พึ่งครบรอบวันตายของมัน ฉันหวังว่ามันคงไปสบายแล้ว และนี่คือบทเรียนสอนฉัน ไม่อยากให้เป็นดังไวกิ้งอีก ถึงสิ่งที่จะสูญเสียไปจะกลับมาไม่ได้อีก แต่ความรักที่ฉันมีให้เจ้าไวกิ้ง ก็ไม่มีวันจางหายไป