คืนสยองก่อนสอบปลายภาค

เนื้อเรื่อง

หลังกลับจากงานศพของคุณน้า  เมทินีเข้ามาในห้องด้วยท่าทางอ่อนเพลียเธอแหงหน้ามองดูนาฬิกาซึ่งบอกเวลา  21.30น.  แล้วอ่อนใจ
    พรุ่งนี้เมทินีต้องสอบปลายภาควันแรกแต่การตายของคุณน้ากระทบกระเทือนจิตใจของเธอมาก  เพราะตั้งแต่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว  ก็มีแต่คุณน้าที่ช่วยอบรมเลี้ยงดู  และส่งเสียให้เมทินีได้รับการศึกษา
    แต่เมื่อสามวันที่แล้วขณะที่เมทินีอยู่ที่โรงเรียน  เธอก็ได้รับใบแจ้งจากห้องประชาสัมพันธ์ว่า  คุณน้าเสียชีวิตแล้วด้วยโรคหัวใจวายเฉียบพลัน
    เมทินีหัวใจสลายเธอไม่อยากเชื่อเลยว่าข้อความที่เห็นนั้นจะเป็นความจริง  เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณน้าเป็นโรคหัวใจ  ที่คุณน้าไม่ยอมบอกอาเป็นเพราะไม่อยากให้เธอกังวล  แต่คุณน้าไม่รู้ว่าการที่เมทินีจะสูญเสียคุณน้าโดยที่ไม่ได้เตรียมใจเช่นนี้เป็นการทำร้ายจิตใจและสร้างความกังวลให้กับเธอยิ่งกว่า  โดยเฉพาะนี่เป็นช่วงที่เมทินีต้องอ่านหนังสือสอบ
    ถึงแม้เธอจะพยายามอ่านหนังสือมากขนาดไหนก็ตาม  แต่ยังจำเนื้อหาในบทเรียนไม่ได้สักที   ในสถานการณ์เช่นนี้ยิ่งทำให้เมทินีเครียดและกดดันมากเหลือเกิน
    เวลาในการเตรียมตัวสอบเหลือน้อยลงทุกที  ในคืนนี้เมทินีต้องอ่านหนังสือให้ได้มากที่สุด  เพราะถ้าคุณน้ารู้ว่าเมทินีไม่สามารถทำคะแนนสอบได้ดี  คุณน้าคงผิดหวัง  ดังนั้นเธอจึงเริ่มหยิบหนังสือมาอ่านทีละเล่มด้วยความตั้งใจ
     กว่าเมทินีจะอ่านหนังสือจบทุกเล่มก็ปาเข้าไปทีสอง  เธอรู้สึกอ่อนเพลียอย่างบอกไม่ถูก  แต่อย่างน้อยก็สบายใจไปได้เปลาะหนึ่งแล้ว  ขณะที่กำลังงีบหลับเธอก็ภาวนาในใจ  “คุณน้าคะ  ช่วยเป็นกำลังใจให้หนูด้วยนะคะ  พรุ่งนี้หนูจะทำให้คุณน้าผิดหวัง....”

................................................

    เมทินีฝันเห็นผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งใส่ชุดดำเดินเข้ามาในห้อง  เธอยืนหันหลังอยู่จึงทำให้เมทินีมองไม่เห็นหน้าของเธอ  แต่รูปร่างเช่นนี้  ผมทรงนี้  จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณน้า!  ขณะที่เมทินีกำลังเพ่งมอง...ผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น
    ถึงแม้คุณน้าจะเป็นคนที่เมทินีรักและเคารพแค่ไหนก็ตาม  แต่เมื่อคุณได้ตายไปแล้ว  ว่าไม่อยากเจอคุณน้าอีกแล้ว  “...ไปที่ชอบๆเถอะคะคุณน้า  อย่ามาหลอกหนูเลย....”  ไม่นานร่างนั้นก็หันกลับมาและยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ  เมทินีแทบช็อคไปกับภาพที่เห็น  ใบหน้าของคุณน้าเละเละจนแทบจำไม่ได้  เมทินีพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือ  แต่ก็ไร้ประโยชน์  เพราะไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากลำคอของเธอแม้แต่นิดเดียว  แถมอยากจะขยับหนีก็ไม่ได้  เธอได้แต่นอนตัวแข็งทื่อ  หน้าซีด   ปากคอสั่น
....................................................................
    เมทินีสะดุ้งตื่น  และโล่งใจที่มันเป็นแค่ความฝัน  “ฮือๆๆ...”  เสียงร้องไห้ที่ฟังดูคุ้นเหลือเกิน  เมทินีพยายามมองหาต้นเสียง  เธอเห็นผู้หญิงผมยาวในชุดสีดำเหมือนกับความฝันกำลังนั่งร้องไห้อยู่ตรงเก้าอี้มุมห้อง...คุณน้า!  “ฮือๆๆ..ไม่น่าเลย  หลานอายุยังน้อยแท้ๆ  น้าเตือนหลานหลายครั้งแล้วใช่ไหมว่าอย่าหักโหมอ่านหนังสือมากเกินไป  ไม่อย่างนั้นโรคหัวใจก็คงไม่กำเริบอย่างนี้หรอก” เมทินีตกใจและสับสน  “นี่คุณน้าพูดอะไรน่ะ  ไม่จริงหรอก  ไม่จริง  คนที่ตายคือคุณน้าต่างหาก”
    ขณะนั้นเอง  ร่างของเมทินีก็ค่อยๆเลือนหายไปในอากาศ  ปล่อยให้คุณน้านั่งร้องไห้อยู่เพีลงลำพังในห้องอย่างเศร้าโศก
..................................................