รักที่หายไป และใจที่คืนมา

เนื้อเรื่อง

อิชญามองพื้นลำน้ำยามพลบค่ำอย่างเหม่อลอย......คำที่เธอได้ฟังเมื่อช่วงบ่ายยังคงก้องอยู่ในหู......เธอปิดตาลงเหมือนพยายามลบเรื่องราวที่เพิ่งได้รับฟังมา  แต่กลับไม่เป็นผล   อิชญารู้สึกว่า  คำพูดนั้นดังขึ้นเรื่อยๆและดังจนกลบเสียงความวุ่นวายรอบตัวเธอจนหมด.เมื่อเผลอยกมือซีดๆขึ้นลูบหน้าที่ตัวเองแผ่วเบา..สายลมเย็นๆยามตะวันพลบค่ำนั้น  ไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกว่า  อารมณ์ที่มันพลุ่งพล่านอยู่ในใจของเธอสงบลงเลย
         ...เมื่อหลากหลายความรู้สึกที่ประดังประเดเข้ามา   จนสุดจะทานทนได้....อิชญาจึงซบหน้าตัวเองลงบนฝ่ามือนั้น ปล่อยทำนบนำตาที่ทำท่าจะพังตั้งแต่เมื่อบ่าย.....ให้ไหลออกมาจนสาแก่ใจตัวเอง

........อิชญาไม่รู้ว่าได้จมอยู่ความอ่อนแอนั้นผ่านไปนานแค่ไหน..... ไม่ได้ยินกระทั่งเสียงกรอบแกรบของใบไม้ที่ถูกเหยียบด้านหลัง  ..  หากไม่ได้ยินเสียงที่แสนจะคุ้นหูนั้นใกล้ๆ.....

       \"  อิ๋น   มานานแล้วเหรอ   วัฒน์ไปที่คณะมา  เห็นเพื่อนบอกว่าอิ๋นหายไปตั้งแต่เที่ยง  มาอยู่ซะที่นี่เอง\"  ศวัฒน์ วัฒน์  วัฒน์    ชื่อที่อิชญาร่ำร้องหามาตลอดครึ่งวัน   ปรากฏกายอยู่ตรงหน้า   อิชญาเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมองเขา    เห็นท่าทางตกใจของฝ่ายตรงข้ามเมื่อมองเห็นหน้าเธอเต็มตา   \"  อิ๋น  เป็นอะไร   ร้องให้ทำไม  \"   เท่านั้นเอง   อิชญาก็แทบจะหมดความอดทน  โผเข้าหาวงแขนเดียวที่เธอคิดว่าที่เคยให้ความอุ่นใจนั้น   ก่อนจะปล่อยเสียงสะอื้นอย่างไม่อาจอดกลั้นได้อีกแล้ว......เสียงศวัฒน์ยังถามประโยคซ้ำๆนั้นอีกหลายครั้ง   แค่อิชญายังไม่มีแรงพอที่จะอธิบายคำใด
     .....จวบจนกระทั่ง   อารมณ์ของอิชญาสงบลงบ้างแล้ว    จึงเงยหน้าขึ้นมองดูเขา ศวัฒน์  คนที่อิชญาฝากทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต  และไม่คิดว่าตัวเองจะรักใครได้อีกแล้วเมื่อพบเขา   \"  วัฒน์    อิ๋นรักวัฒน์   ๆ  \"  อิชญาร่ำร้องคำนั้นอยู่ในใจ....
.
                   ...\"อิ๋น   คราวนี้จะบอกวัฒน์ได้ยังว่าเกิดอะไรขึ้น  อิ๋นเป็นอะไร  \"  เสียงของศวัฒน์ ปลุกให้อิชญาตื่นจากภวังค์  สายตาที่มองตรงมาเหมือนจะค้นหาความผิดปกติที่เกิดขึ้น     ..อิชญามองหน้าคนรักนิ่ง......\"  วัฒน์    อิ๋ง......อิ๋งท้อง\"  
        วงแขนที่โอบกอดอิชญาเมื่อครู่   ตกลงมาข้างตัวเหมือนคนไร้กำลัง....ศวัฒนถอยออกไปแล้วหันหน้าไปทางฝั่งน้ำ   อิชญามองเห็นหลังและไหล่นั้นสะท้านขึ้นลงเหมือนกำลังควบคุมอารมณ์ที่เกิดขึ้น  ...เธอรู้สึกเหมือนความอบอุ่นที่ได้รับเมื่อครู่จางหายไป...ร่างกายถูกห่อหุ้มด้วยความเหน็บหนาวที่หนักหนายิ่งขึ้น.......เมื่อได้ยินคำพูดเบาๆนั้น  
                            
                                            \"  อิ๋น   ไปเอาเด็กออกเถอะ  \"



                                                         [  โปรดติดตามตอนต่อไป ]