เพื่อทำใจ

เนื้อเรื่อง

หากคำว่ารักคือ การเข้าใจ  ผมเข้าใจเธอมาตลอด  

มือใหม่  ชี้แนะด้วยนะคับ

สำหรับคำว่ารัก  ผมให้ความหมายกับมันเสมอว่า  คือการเข้าใจ  คุณล่ะคิดยังไงกับมัน............................................
ผมรอคอยเสมอ  กับคนที่จะมาเข้าใจ กับรัก กับชีวิตผม   ใช่คับผมเจอเขาเข้าแล้ว.......

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นส่วนหนึ่งที่เกิดขึ้นมาแล้ว  อาจเหมือนดั่งนิยายแต่  เชื่อนะคับ  มันเกิดกับ ผม

รักครั้งแรก น่ะมันเกิดขึ้นมาในใจผมแบบไม่ทันรู้ตัว มันเริ่มมาจากที่เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันและแล้วมันก็เกิดขึ้น
  หากว่าวันนั้นเธอไม่ทำแบบนั้นผมคงไม่ทำแบบนี้  ขอโทษนะที่ลาจากแบบไม่ได้บอก  

ผมกับเขาเรารู้จักกันมาตั้งแต่ตอนเรียนประถมที่โรงเรียนด้วยกัน  เราเรียน ม.ต้นด้วยกัน  เรื่องมันก็เกิดตอน  
ม. ต้นนี้แหละคับ  เราสนิทกันมากตอน ประถม  พอเรียน ม. ต้น เขาได้เพื่อนใหม่มากขึ้น ผมก็ได้เพื่อนคับ นี่แหละที่ทำให้เราหางกันออกไป  ผมรักเขามานานแล้วและแสดงให้เห็นบ่อยๆ( เขาอาจไม่เข้าใจ)และผมไม่เคยพูดคำว่ารักออกมากับเขาเลยสักหนเดียวเลย

ตอน ม. 1  เราได้คุยกันบ้างบางเวลา  เวลาส่วนมากผมจะใช้มันเล่นกับเพื่อนตามแบบผู้ชายน่ะเตะฟุตบอลบ้าง  ต่างๆนานาเขาก็ช่างเป็นเด็กที่แสนดี วันๆนั่งอ่านหนังสือเรียน  ทำการบ้าน ตรงข้ามกับผมโดยสิ้นเชิง มันทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างผมและเธอห่างออกไปมากขึ้น  แต่ผมคิดว่าเขาตงเข้าใจผม  ว่ารักเขา  จากกระทำ

ม.2  ผมไม่น่าเลย  ไม่น่าทำแบบนั้นยิ่งรู้ว่าเขาไม่ชอบดู ดูเหมือนว่าผมยิ่งชอบทำ  เราเรียนพิเศษด้วยกันและ มีปากมีเสียงกันขึ้น  ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำลงไปมันแรง ( อย่าพึ่งสมน้ำหน้าผมนะคับผมสำนึกแล้ว)  เราเลิกคุยกันมาตั้งแต่วันนั้นผมผิดเองผมรู้และเข้าใจแล้วที่ผู้หญิงทุกคนน่ะต้องการการเอาใจใส่  คุณเข้าใจผมแล้วไม่ใช่เหรอ (เขาอาจไม่เข้าใจผมก็ได้) ผมยังทำเหมือนๆสมัยตอนที่ผมอยู่ประถม  แต่เธอสิเปลี่ยนไป ตั้งใจเรียนมากขึ้น  แล้วก็ลืมผมไปในที่สุด  และที่ยิ่งซ้ำผมลงไปอีกก็เพราะว่าเพื่อนของผม รักกับเธอเข้า  เพื่อนผมมันไม่รู่หรอกว่าผมเคยคิดยังไงกับเธอ(ขนาดเพื่อนผมเองยังไม่รู้เลยว่าผมรักเค้า)ก็ผมไม่เคยบอกกับใครเลยว่ารักเธอมากขนาดไหน  แล้วเพื่อนผมคนนี้มันยังให้ผมทำตัวเป็นพ่อสื่อพ่อชักให้มันด้วยเห็นว่าผมกับเธอจบจากที่เดียวกัน ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นใจกับเพื่อนผมนะ  ผมพยายามทำใจให้ได้ (เอาว่ะในเมื่อเขาไม่เข้าใจเรา)   โชคดีนะเพื่อน ผมเอาใจช่วยอย่างมากที่สุด   เพื่อนผมกับเธอคบกันมาจนจะจบ ม.2  ช่วงนี้ทำให้ผมคิด ( คิดไปเองมั้ง) ว่าที่เธอทำกับเพื่อนผมนะปะชดผมจากการที่เวลาที่เธอจะทำอะไร  จะไปไหนกับเพื่อนของผมเธอจะมาฝากผมให้ไปบอกเสมอ
( เหมือนจงใจให้ผมรู้  ทั้งๆที่เธอมีโอกาสที่จะบอกกับเพื่อนผมเอง  แต่เธออาจจะอายก็ได้ ) พอปิดเทอมเพื่อนของผมกับเธอเป็นไงไปถึงไหนกันแล้วผมไม่ทราบเพราะผมขอพ่อแม่ไปอยู่กับพี่ที่ภูเก็ต ตลอด เดือนเมษายนเต็ม….

ม.3  พอเปิดเทอมผมถึงได้รู้ว่าเธอกับเพื่อนผมนะเลิกคบกันแล้ว  และแม้กระทั่งเพื่อนผมเองยังไม่กล้าบอกกับผม มันคงเจ็บน่าดูผมเองก็ไม่ได้ถามมันว่าเป็นเพราะอะไร  แต่ผมคิดในใจไว้แล้วคือ  มันและเธอทั้ง 2 ต่างเป็นคน ที่เอาแต่ใจทั้งคู่  ผมได้เพียงปลอบเพื่อนผมเสมอว่า ผู้หญิงมีมากมายว่ะ  หาใหม่ได้น่าอย่างเอ็ง  ผมเริ่มที่จะ
ตะหงิดเธอคนนี้แล้วที่ทำให้ผมเจ็บแล้วไม่พอ  ยังทำให้เพื่อนผมเจ็บอีก  
    อยู่มาวันหนึ่งพอเรื่องที่เธอทิ้งเพื่อนผมแล้วสักพักจนเพื่อนผมมันอาการดีขึ้นมาบ้างแล้วก็มีเพื่อนของเธอมาบอกผมว่าเธอน่ะบกันกับเพื่อนผมอีกคนที่อยู่คนล่ะห้องแต่จกประถมโรงเรียนเดียวกันกับผมและเธอ เพื่อนผมคนนี้มันรู้ว่าผมรักเธอมากและมันก็รู้ด้วยว่าที่ผ่านๆมาผมคิดไปเอง
    เธอกับมันคบกันเรื่อยๆ  จนถึงเทศกาลปีใหม่ เพื่อนๆผมสมัยประถม เราจัดงานเลี้ยงกันขึ้นที่บ้านของเพื่อนอีกคนหนึ่งคืนนั้นเองคืนวันที่ 31 ธ.ค. 2546  เลยมาจนถึงเช้าตรู่วันที่1 มกราคม  2547  คืนนั้นเองเธอบอกเลิกกับเพื่อนผมคนนี้  ผมเริ่มที่จะเกลียด ( แรงไปป่าวเนี้ย )  เธอมากขึ้นเป็นกองโต  และคืนนั้นเองที่เพื่อนๆผมให้รำลึกเรื่อง ที่เรียนอยู่ประถมและแล้วก็มีคนพูดเรื่องผมกับเธอขึ้นมา  ผมรีบลุกและถอนตัวออกมาบอกเพื่อนว่าจะไปขับรถเล่น  แล้วผมก็ขับออกมา  ผมไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะแถวนั้นคนเดียว  สักพักเธอขับรถมาที่นี่  แล้วเดินเข้ามาคุยกับผม เธอถามเรื่องผมต่างๆนานา  และก็มีคำถามว่าปีใหม่แล้วคิดจะทำอะไรใหม่ๆมั้ย ผมเลยถามเธอว่า  “เธอล่ะ”  เธอบอกกับผมกับผมทั้งหมด 4 อย่าง  ที่ผมจำได้ แม่น มากที่สุดคือ เธอบอกว่าเธอจะเริ่มความรักครั้งใหม่และจะจิงจังกับรักมาขึ้น เธอสัญญากับผมว่าเธอจะทำทุกข้อให้เป็นจริง  ในคืนนั้นเราสองคนนั่งเล่นที่สวนสาธารณะจะถึง 24.00 น.  เราเริ่มนับถอยหลังด้วยกัน 2 คน  ผมพูดคำแรกของปี 2547 กับเธอเป็นคนแรกก่อนโทรไปหาพ่อแม่ที่ท่านพากันไปเที่ยวกัน2คนที่ภูเก็ต  ผมไม่รู้ว่าผมเลิกเกลียดเธอตั้งแต่เมื่อไรและเริ่มที่จะเริ่มรักเธออีครั้งเมื่อไรคงเริ่มจากตอนที่เธอบอกผมว่า  จะรักใครจิงๆจังๆสักทีล่ะมั้ง   แล้วเราก็กลับเข้าในงานต่อเพื่อนสนุกกันมาก ผมก็สนุกและเธอก็สนุกมาก( เธอบอกผมในวันวันที่เราเปิดเรียน )  ผมเริ่มทำให้ทุกๆอย่างระหว่างผมกับเธอเป็นเหมือนตอนประถมและดูเหมือนว่าเธอจะเป็นใจด้วยเราคบกันมาเรื่อยๆตั้งแต่วันนั้นผมดีใจมากที่คิดว่าจะมีโอกาสที่จะทำให้สิ่งที่เธอพูดวันนั้นเป็นความจริง
    แล้วมันก็ล้มลงอีกทั้งที่ทั้ง 3 ข้อที่เธอให้สัญญากับผมดูเหมือนว่าจะเป็นจริง  แต่เรื่องของผมกับจบลงอีกแล้วเธอไปรักกับคนที่มาตามจีบเธอทุกเช้า - บ่าย  จนผมกับคนคนนั้นเข้าหน้ากันไม่ได้ คราวนี้ผมบอกเลิกกับเธอเอง  คุณเชื่อหรือไม่ว่าคำสุดท้ายที่เธอเรียนผมคืออะไร  เธอร้องเรียกชื่อผมอย่างแรง  แต่คำสุดท้ายที่ผมพูดกับเธอคือ  “เราจะไม่เชื่อใจเธออีกต่อไป”  ตั้งแต่นั้นมาผมก็ยังไม่ได้คุยกับเธอจนจบ ม.ต้น
    ตอนนี้ผมเรียน ม.ปลายแล้วในโรงเรียนที่เธอไม่รู้  แต่เพื่อนๆผมทุกคนรู้แล้วพวกมันก็บอกเธอแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้เพื่อนของผมบอกกับผมว่า ไอ้คนที่แย่งเธอไปโดนเธอบอกเลิกตั้งแต่วันที่เปิดเทอมมาแล้ว ไม่เจอผม  ตอนนี้เธอไม่คบกับใครทั้งสิ้นเธอเธอตั้งใจเรียน  เรียนหนักมาก  แล้วผมก็มีโอกาสกลับไปโรงเรียนเดิมของผมแต่ ผมทำใจแข็งไม่คุยกับเธออีกเลยตั้งแต่วันนั้นทั้งๆที่ในใจสงสารเธอแทบแย่ ดูท่าว่าเธอจะอยากคุยกับผมแต่ให้เพื่อนถามให้ ผมอยากบอกเธอว่าผมสงสารเธอนะ ตอนนี้ผมสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง แต่ผมต้องทำใจแข็ง  
ไม่พูดกับเธอ      
คุณล่ะถ้าเป็นผมจะทำอย่างไรบอกผมทีน่ะ…………………………