Real_feeling

เนื้อเรื่อง

ฉันเป็นเพื่อนเขามาได้ 1 ปี เต็มๆแล้ว ถ้าไม่นับตอนอนุบาล1 เขาคนนี้ เป็นผู้ชายที่ฉันสนิทด้วยมากที่สุด
ใครจะไปคิดล่ะ ว่าการมาเป็นนักเรียนใหม่ที่โรงเรียนสหศึกษาที่ไม่คุ้นเคย จะสามารถมีเพื่อนที่เข้ากับเราได้ง่ายถึงเพียงนี้
และไม่เคยคิดว่า จะเป็นเพื่อนกับเขา เขาคนนี้ได้

วันเวลาผ่านไป ยิ่งใกล้เขามากขึ้นเท่าไหร่ ใจของฉันก็เริ่มไหวหวั่น  เขาผู้มีปัญหาอะไรก็มักจะปรึกษาฉัน เมื่อต้องการความช่วยเหลือคนที่เขาคิดถึง คือ ฉัน ฉันเป็น เพื่อน เป็นแม่ เป็นพี่ เป็นคนรับใช้ เป็นธนาคาร เป็นทุกอย่างให้กับเขาได้

ฉันลืมบอกไปว่าเขามีแฟนอยู่คนหนึ่ง เขารักเธอคนนั้นมาก

ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใจฉันได้แปรเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ผู้หญิงกับผู้ชายอะนะปากบอกว่าไม่ได้ชอบกันยังไง แต่พอใกล้ชิดกัน มันก็ต้องมีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด คิดเป็นอย่างอื่นไปสักนิดแหละน่า

วันที่พลิกผันก็มาถึง
เขาโทรศัพท์มาหาฉันบอกว่า เขาเลิกกับเธอคนนั้นแล้ว ด้วยเหตุผลที่ว่า เธอคนนั้นมีชายใหม่ แล้วเขาก็ได้เผลอต่อยปากชายใหม่คนนั้นไป ทำให้เธอโกรธมากๆ คำขอโทษที่เขาพร่ำบอกจากนั้น มันก็ไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไป
ทั้งๆที่เธอรู้ว่า เขาเป็นคนใจร้อน เธอก็ยังไม่เข้าใจ บอกเขาไม่มีเหตุผลอย่างนั้นอย่างนี้
นี่ฉันไม่ได้เข้าข้างเพื่อนฉันนะ ความจริงมันก็ผิดทั้งสองคนนั่นแหละ
เธอ ผิดที่รู้นิสัยเขาแล้วยังจะมาทำแบบนี้ให้เขาหึงอีก
เขา ผิดตรงที่ไม่รู้จักระงับอารมณ์ตนเอง แถมยังใจร้อนเป็นไฟ

ตอนแรก ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอคนนั้นหรอกนะ แต่หลังจากนั้น พอฉันทักเธอ เธอก็สะบัดหน้าเชิดใส่ฉัน มันจะไม่ให้หมั่นไส้ได้ไงเล่า
บวกกับความรู้สึกที่ว่ามาทำให้เพื่อนกูต้องเสียใจอีกนะ แรงแค้นทวีคูณ จากที่เฉยๆ ฉันกลับเกลียดเธอคนนั้นไป

เขาเพื่อนของฉันคนนี้ยังรักเธอคนนั้นอยู่ รักมากๆๆๆ ไปตามง้อทุกวัน ขอระบายความแค้นหน่อยเถอะ
แม่ง คนอะไรเล่นตัวชิบหาย ไม่เอาแล้วยังจะให้ความหวังชาวบ้านเค้าอีก มันก็ยิ่งทำให้ไอ่...รักมึงขึ้นไปเรื่อยๆดิวะ เซ็งโว้ย

วันเวลาผ่านไป 1 เดือน 2 เดือน เขาก็ยังลืมเธอคนนั้นไม่ได้ ฉันและเพื่อนๆพยายามพร่ำบอกเขาหลายครั้งหลายหน หนแล้วหนเล่า
เขาก็ไม่เปลี่ยนใจ

ส่วนฉันก็ยังทำงานให้เขา ช่วยเหลือเขาอยู่เหมือนเดิม แปลกนะ ที่เขามีเรื่องอะไร ฉันจะเป็นคนที่รับรู้คนแรกจากปากเขา

นานๆไปฉันเริ่มรู้สึกแล้วว่าฉันสนิทกับเขามากขึ้นกว่าเดิม มันทำให้ฉันถอนตัวไม่ขึ้น เฮ้อ เหนื่อยใจ

ปีนี้เราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่ห้องเราติดกัน เขามาหาฉันบ่อยมากเหมือนกัน ฉันคิดว่า ในยามที่เขามีปัญหาเท่านั้นแหละ
บางครั้งคนที่ยังไม่รู้จักเราดีจริงยังคิดว่าเราเป็นแฟนกันเลย ซึ่งมันไม่ใช่

ฉันทำทุกอย่างให้เขามากเกินไป ทั้งๆที่เขาไม่เคยเห็นความสำคัญตรงนั้นของฉันเลย ฉันพยายามทำหน้าที่เพื่อนตรงนี้ให้ดีที่สุด

ปากฉันก็บอกมาสมัวร์แซลส่วนตัวของฉันนะว่าฉันชอบเขาอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งๆที่ฉันยังไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเองเลย
ฉันกลัวที่จะบอกความรู้สึกตัวเองให้เขาได้รับฟัง ฉันกลัวจะเสียคำว่าเพื่อนไป ฉันพยายามที่จะถ่ายทอดความรู้สึกของฉันมากที่สุดแล้วนะ

วันหนึ่ง
ฉันและเพื่อนๆที่พยายามพร่ำบอกให้เขาตัดใจ จนวันนี้ เราทุกคนคิดว่า เราทำสำเร็จแล้ว

เขาไปจีบผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่เพื่อนๆคิดว่า ผ่าน ผู้หญิงคนนั้นนิสัยดี หน้าตาดีกว่า คนเดิมเยอะ เราช่วยกันเชียร์แทบเป็นแทบตาย
ภายในวันเดียว เขาก็เป็นแฟนกับเธอคนนั้น

ถามว่า ฉันเสียใจมั้ย ตอนนี้ฉันพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำแล้วล่ะว่า
ไม่ ไม่เลย
ฉันดีใจที่เขาได้พบผู้หญิงที่ดีกว่าเธอคนนั้น
ฉันรู้สึกได้แล้วล่ะ ว่าคำว่ารัก ว่าชอบ ที่ฉันคิดจะให้เขาไป
มันเป็นคำว่า รักเพื่อน ห่วงเพื่อน เท่านั้น
ฉันพร้อมที่จะมีความสุขถ้าเพื่อนคนนี้ของฉันมีความสุข
ฉันพร้อมที่จะให้คำปรึกษาเขา รับฟังเขา ช่วยเหลือเขา เมื่อเขามีปัญหา
ที่ฉันรู้สึกหวั่นไหว คงเป็นเพราะฉันไม่เคยมีเพื่อนเป็นผู้ชาย คิดว่าการที่เราใกล้ชิดกับผู้ชายได้ขนาดนี้ เราคงชอบเขาแล้วล่ะ

วันนี้.....ฉันรู้แล้วล่ะ
ฉันรักเพื่อนคนนี้ที่สุด มันเป็นความผูกพันระหว่างเพื่อนนั่นแหละ

แล้วคุณล่ะ ลองถามใจของคุณให้ดีนะ ว่าการที่คุณรักเพื่อนสนิทของคุณ มันเป็นความรู้สึกแบบไหนกันแน่
ถ้าคุณชอบเขาแบบอยากให้เขาเป็นแฟนคุณ
คุณต้องคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้ดีๆและมั่นใจนะว่า ถ้าคุณบอกคำๆนั้นเขาไป คุณจะเสียคำว่าเพื่อนที่สำคัญมากที่สุดรึเปล่า
หรือคุณจะเก็บความรู้สึกนั้นไว้ต่อไป มันกดดันนะ
ฉันแนะนำว่าถ้าคุณรู้สึกยังไงควรบอกไปดีกว่า บางทีเขาอาจจะรอคำๆนั้นจากปากคุณก็ได้นะ
หรือ
ถ้าคุณรู้สึกแบบฉัน ก็ควรให้เวลากับตัวเองบ้างไม่ใช่ให้เวลากับเพื่อนมากเกินไป แล้วบางอย่างควรให้เขาทำเอง เผื่อว่า ถ้าโลกนี้มีเขาอยู่
คนเดียว เขาจะได้ทำอะไรด้วยตัวเองได้ไง

สรุปแล้ว.....คำว่าเพื่อนของฉันที่ให้เขาไม่ได้เปลี่ยนไป แถมยังให้มากกว่าเดิมอีกด้วย