ความทรงจำอันน่ากลัว

เนื้อเรื่อง

ผมยืนอยู่ที่แห่งหนึ่งผมไม่รู้ว่าผมเป็นใคร ผมไม่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหนผมรู้แค่เพียงว่า ผมต้องไปที่แห่งหนึ่ง
ที่ที่ผมต้องไปมันคือสวนร้างเป็นที่ที่วังเวงมาก หมอกหนาทึบ ร้างผู้คน  มีบางสิ่งบางอย่างเรียกให้ผมไปที่นั่น  ผมมาถึงที่ที่ผมต้องมาแล้ว ผมเดินเข้าไปในหมอกที่หนาและทึบ ผมเจอบ้านคนหลังหนึ่งเป็นบ้านไม้หลังเล็กๆไม่ใหญ่ ผมเปิดประตูเข้าไป เฮือก! ผมเสียวสันหลังไปวูบหนึ่ง พอผมเดินเข้ามาในนี้มันมืดสนิท มองไม่เห็นอะไรเลย แล้วมันก็มีภาพเข้ามาในหัวผม “นี่มันอะไรกัน” ผมพูดกับตัวเอง
สิ่งที่ผมเห็นมันโหดร้ายเกินกว่าที่คนทุกคนจะรับได้ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าการที่ผมเห็นภาพเหล่านี้
มันช่างมีความสุข ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงต่อเพราะว่าการที่เข้ามาในบ้านหลังอาจจะเป็นที่ที่ทำให้ผมรู้ว่าผมคือใครก็เป็นได้ ผมเดินมาสำรวจ ทุกห้องในชั้นหนึ่งแต่ก็ไม่อาจจะจำอดีตของตัวเองได้
ผมจึงเดินขึ้นมาที่ชั้นสอง ผมเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องที่มีชื่อว่า C. “อะ......อะไรเนี่ย............นี่มัน.........นี่มันอะไรกันไม่จริง” ผมรีบปิดประตูห้องนั้น ห้องนั้นมีศพผู้หญิงเปลือยเกลื่อนกลาดมากมายอยู่เต็มพื้นห้อง สภาพศพนั้นบางคนหัวขาด บางคนแขนขาด ขาขาด ผมวิ่งออกมาจากบ้านหลังนั้นทันที
ผมเดินมาตามถนน ผมพยายามที่จะนึกว่าผมเป็นใครแต่ก็ไม่สามารถรู้ได้  ผมเดินมาถึงหมู่บ้านหนึ่ง   ในกระเป๋าของผมพอจะมีเงินอยู่สักประมาณ 1,000 บาท ผมจึงซื้อข้าวกินและถามคนแถวนั้นว่าบ้านหลังนั้นมันคืออะไร “เอ่อคือคุณยายครับ คือว่าคุณยายพอจะทราบมั้ยครับว่าบ้านที่อยู่ตรงแถวๆสวนร้างน่ะครับเป็นบ้านของใคร” ผมถามคุณยายคนหนึ่ง  คุณยายคนนั้นเค้ามีทีท่าหวาดกลัวมากๆ “คุณยายเป็นอะไรไปครับ บ้านนั้นมันมีอะไรเหรอครับคุณยายเล่าให้ผมฟังได้มั้ยครับ”  “คือว่ายายจะเล่าให้คุณฟังได้แต่ต้องมีข้อแม้ว่าคุณต้องบอกว่าคุณมีเข้าไปในบ้านนั้นรึปล่าว” คุณยายคนนั้นถาม”มีครับ”ผมตอบคุณยาย ผมสังเกตุว่าคุณยายคนนั้นเริ่มมีอาการหวาดกลัวสุดขีด หน้าซีดปากซีด แล้วยายคนนั้นก็ล้มลงไปกับพื้นผมจับชีพจรของยายคนนั้น เธอตายแล้ว การตายของยายคนนั้นมันทำให้ผมยิ่งสงสัยว่าบ้านนั้นมันมีอะไรที่แปลกไปกว่าศพผู้หญิงรึไง ผมจึงเข้าไปสำรวจที่บ้านนั้นอีกที ผมเปิดประตูและเดินขึ้นไปบนชั้นสองเดินผ่านห้องที่มีชื่อย่อว่าC.ไปที่ห้องถัดไปนั้นมันมีชื่อว่าB.ในห้องนั้นมีศพผู้หญิงมากมาย
นอนอยู่บนเตียงที่เรียงกันเหมือนเตียงคนไข้ข้างๆเตียงก็จะมีมีดผ่าตัดกรรไกรอะไรต่างๆที่ไว้ใช้สำหรับผ่าตัด ผมเดินเข้าไปดูที่ศพใกล้ๆ ศพนั้นมีสีหน้าเหมือนถูกทรมาน ปากของศพถูกฉีกเลยหู ผมรับสภาพนี้ไม่ไว้จึงเดินออกมาและไปที่ห้องถัดไปที่ไม่มีป้ายชื่อบอกห้อง ผมเปิดประตู ผมได้กลิ่นเหม็นเน่าและกลิ่นเลือดผมสังเกตุเห็นสวิตซ์ไฟจึงเอื้อมมือไปเปิดเมื่อไฟเปิดผมเห็นศพผู้หญิงไม่มีหัววางกองทับกันอยู่ในห้องนั้นสัก100ศพหรือไม่ก็200ศพเมื่อผมมองขึ้นไปที่เพดานผมก็เห็นหัวของผู้หญิงทุกหัวปากฉีกไปถึงหู แล้วจู่ๆศพผู้หญิงไม่มีหัวก็ลุกขึ้นมา ผมพยายามที่จะวิ่งหนี  แต่มีคนมาดันหลังผมๆหันหลังไปมองนั่นมันไม่ใช่คนแต่มันเป็นผมเอง มันเป็นผมอีกคน ผมอีกคนผลักผมเข้าไปในนั้น พอผมเข้ามาศพพวกนี้ทารุณผม จับปากผมแล้วฉีกไปถึงหูดึงแขนผมขาผม ควักลูกตาผมออกมา ผมนึกออกแล้วว่าผมเป็น............    ผมสลบไปครู่หนึ่งแล้วพอตื่นขึ้นมาผมเจอผมอีกคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ข้างๆผมผมมองแขนขาของผมที่ถูกฉีก แต่ทำไมมันเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วผมอีกคนหนึ่งก็เล่าว่า “ที่ผมเห็นว่าผมถูกควักลูกตากับถูกฉีกปากแขนและขาผมอีกคนหนึ่งต้องการให้ผมฝันเห็นเค้าจึงใช้ยาที่ทำมาจากศพผู้หญิงฉีดเข้าไปในสมองของผมจึงสามารถทำให้ผมฝันเห็น ผมรู้แล้วว่าผมเป็นใครเพราะผมอีกคนหนึ่งทำให้ผมรู้ไม่ใช่สิโคลนนิ่งอีกคนหนึ่งของผม “55555555555 การชำแหละมนุษย์นี่มันสนุกจริงๆ555555555” เราเข้ามาอยู่ในห้องC.สองคนและเริ่มชำแหละมนุษย์ทีละคน และผมก็เข้าใจว่าการที่ผมเห็นภาพในตอนนั้นมันเป็นภาพที่ผมกำลังปล้ำมนุษย์ผู้หญิงที่ไปฉุดมาจากถนนสายหนึ่งโปะยาสลบแล้วจึงเอามาผ่า

                                                                         พวกผู้หญิงต้องถูกชำแหละ5555555555



ระวังตัวไว้ด้วยนะครับคุณอาจจะโดนแบบพวกผู้หญิงพวกนี้