Alone

เนื้อเรื่อง

โดดเดียวและเดียวดาย มองไปรอบกายแล้วเดียวดายจัง ผีเสื้อคู่ดอกไม้ ท้องฟ้าคู่ก้อนเมฆ น้ำทะเลคู่หาดทราย แต่ฉันกลับไม่มีใครเลย หญิงสาวผู้หนึ่งนั่งอยู่บนหน้าผา ลมบนนั้นแรงมากจนทำให้ผมของเธอปลิวไปด้านหลัง เผยให้เห็นใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาและสละสลวยของเธอ ดวงตาคู่ใสๆของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอพึ่งเสียพ่อและแม่ที่เป็นที่รักไป เพราะอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเพราะคนที่ไร้ความรับผิดชอบแค่คนเดียว “คุณค่ะ เดี๋ยวเราแวะปั้มน้ำมันก่อนนะค่ะ แต่อย่าพึ่งปลุกลูกหล่ะ เมื่อวานเห็นนั่งทำงานจนดึก คงได้นอนน้อย” รถเก๋งสีเงินกำลังเลี้ยวเข้าปั้ม และแล้วก็มีรถบรรทุกคันใหญ่วิ่งเข้าชนด้วยความเร็ว จนทำให้ทั้งพ่อและแม่ของเธอเสียชีวิตตั้งแต่ที่เกิดเหตุ แต่เธอกลับรอดมาได้อย่างปาติหาริย์ ได้แค่รอยแผลเป็นที่ข้อมือเท่านั้นเอง เธอเดินเหม่อไปตลอดทางที่เธอไปทำงาน ที่ทำงานของเธอคือ ห้องสมุด เป็นบรรณารักษ์นั้นเอง ถึงจะเป็นงานที่น่าเบื่อ แต่เธอก็รัก รักที่จะอยู่กับหนังสือ โครม!! “อุ้ย ขอโทษค่ะ” เธอกำลังขนหนังสือไปเรียงที่ชั้น แต่กลับชนกับคนๆหนึ่งเข้า “ไม่เป็นไรครับ” แล้วเขาก็ช่วยเก็บหนังสือ “ขอบคุณมากค่ะ แล้วคุณเป็นอะไรมากมั้ยค่ะ” เธอถามอย่างเป็นห่วง “ไม่หรอกครับ แค่นี้สบาย” “เดี๋ยวผมช่วยยกไปที่ชั้นนะครับ” “ขอบคุณค่ะ” “ฉันชนคุณแท้ๆเลย แต่คุณกลับมาช่วยยกหนังสือมาอีก” “ก็ผมว่างๆอยู่แล้วหล่ะครับ” “แล้วคุณชื่ออะไรหล่ะ” “โทโมะค่ะ แล้วคุณหล่ะค่ะ” “คัตซึกะครับ” “ยินดีที่ได้รู้จัก” “เช่นเดียวกันค่ะ” “ข้อมือคุณ” คัตซึกะทักเมื่อเห็นแผลเป็นที่ข้อมือของโทโมะตอนที่เก็บหนังสือ “อ๋อก็แผลเป็นตอนที่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์หน่ะค่ะ” โทโมะตอบแล้วก็เก็บข้อมือเข้ามาทันที “เอ่อ… ถ้าคุณไม่สบายใจ ผมก็จะไม่ถามนะ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” โทโมะยิ้มออกแล้ว “งั้นเดี๋ยวผมจะเลี้ยงไอศกรีมเป็นการไถ่โทษนะครับ” “อุ้ย ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้เอง รบกวนป่าวๆ” “ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจ” ถึงเวลาพักกลางวันคัตซึกะก็เลี้ยงไอศกรีมโทโมะ แล้วโทโมะก็เล่าถึงตอนที่พ่อแม่ของเธอเกิดอุบัติเหตุและ แผลเป็นที่ได้มา “อ๋อเป็นอย่างนี้นี่เอง ถึงว่าตอนที่ผมถามถึงแผลเป็นคุณดูเศร้าๆ” “ตอนนี้ก็ทำใจได้เยอะแล้วหล่ะ” คัตซึกะเดินไปส่งโทโมะที่ทำงาน เอี๊ยดดดด… รถคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วเกิดจะพุ่งชนโทโมะ แต่คัตซึกะก็ดึงเธอออกมาเสียก่อน “เกือบไปแล้ว” คัตซึกะถอนหายใจ “..” แต่โทโมะกลับช็อค เธอได้แต่นั่งนิ่ง ดวงตาเธอว่างป่าว มองเข้าไปแล้วเหมือนไร้จุดหมาย “เป็นอะไรมากมั้ย” คัตซึกะถาม “..” โทโมะก็ไม่ได้ตอบกลับไป เขาจึงพาโทโมะไปนั่งที่เก้าอี้ตัวนึง ระหว่างนั้นเขาจับมือของโทโมะไว้ตลอด “โทโมะครับ โทโมะ” คัตซึกะพยายามเขย่าตัว แล้วโทโมะก็ค่อยๆรู้สึกตัวแล้ว “อ่ะๆๆ.. ค่ะ” “คุณเป็นอย่างนี้เล่นเอาผมตกใจหมดเลย” “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” “แน่ใจนะ หน้าคุณยังซีดๆอยู่เลย” “ค่ะ” แล้วโทโมะก็ยิ้มให้ ทำให้คัตซึกะหน้าแดงเอาเหมือนกัน ระยะเวลา 3 เดือนผ่านไป ทั้งสองคนสนิทกันมากขึ้น โทโมะเองก็ลืมเรื่องของพ่อแม่เธอได้บ้างแล้ว คัตซึกะเป็นคนที่สนุกสนานทำให้โทโมะอยู่ด้วยแล้วมีความสุขมาก “โทโมะวันนี้มีอะไรให้ผมช่วยอีกมั้ยครับ” คัตซึกะเดินตามโทโมะมาที่ชั้นหนังสือ “ไม่มีอ่า ทำไงดี เอาเป็นว่าช่วยไปไกลๆได้มั้ย” โทโมะพูดพลางหอบหนังสือกองโตด้วยตัวเอง “หง่า… โทโมะอ่ะ จายยยยร้ายยยยจาง” “งอนแล้วด้วย คนอุตสาห์จะมาช่วย” “โอ๋ๆ อย่าพึ่งงอนเป็นเด็กๆสิ” “พูดเล่นน้า ดีกันๆ” แล้วโทโมะก็เอานิ้วก้อยยื่นออกไป “ไม่เอาๆ ต้องตรงนี้” แล้วคัตซึกะก็เอานิ้วชี้ที่แก้ม “บ้าหรอ!! ไปไกลๆเลยนะ คนบ้า คนผีทะเล” โทโมะผลักคัตซึกะออกไป แต่ตัวเองกลับโดนคัตซึกะดึงเข้าไปหาตัวด้วย “ไม่ไปอ่ะ ผมจะอยู่ใกล้ๆคุณอย่างนี้แหล่ะ” คัตซึกะพูดแล้วก็ดึงตัวโทโมะเข้ากอด “อ่ะ ปล่อยเหอะๆ คัตซึกะ นี่ในห้องสมุดนะ” โทโมะขัดขืน “งั้นเดี๋ยวผมไปกอดโทโมะข้างนอกแล้วกัน จะได้ไม่อยู่ในห้องสมุด” คัตซึกะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “…”โทโมะขำหน้าตาของคัตซึกะมาก “โทโมะ รู้มั้ยผมหน่ะอยากกอดโทโมะไว้นานๆอย่างนี้มานานแล้ว ผมอยากเป็นคนๆนึงที่ทำให้โทโมะมีความสุข ผมรู้ว่าคุณโดดเดียวแค่ไหน ผม ผู้ชายคนนี้ คนที่ชื่อคัตซึกะ คาวาชิ จะไม่ปล่อยให้คุณต้องโดดเดียวแบบนี้อีกผมสัญญา เชื่อผมซักครั้งได้มั้ยครับ โทโมะ ผมรักโทโมะนะ” “…” น้ำตาของโทโมะไหลออกมา “เป็นอะไรไปหรอ” คัตซึกะก้มลงมามองโทโมะ เพราะรู้สึกว่ามีน้ำอุ่นหยดลงบนแขน “ก็…” โทโมะปาดน้ำตา “ตั้งแต่พ่อกับแม่ของฉันตาย ฉันยังไม่เคยรู้สึกอบอุ่นแบบนี้อีกเลย แต่เมื่อมาพบคัตซึกะ” แล้วโทโมะก็กอดคัตซึกะไว้ “ฉันก็รักคัตซึกะนะ” “แล้วคำสัญญาหน่ะ ที่จะไม่ปล่อยให้เราโดดเดี่ยวหน่ะ ต้องทำให้ได้นะ เราไม่อยากอยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว” ตอนนี้น้ำตาของโทโมะหลายมาเป็นสายๆ อาบแก้ม “ผมจะรักษาสัญญา” คัตซึกะย้ำ และนำด้ายสีเส้นสั้นๆ เส้นนึงขึ้นมา มันมีสีขาวอมฟ้า “ผมจะผูกไว้กับนิ้วก้อยของคุณ เมื่อผมซื้อแหวนเมื่อไหร่จะเอามาใส่ให้คุณที่นิ้วนางข้างซ้ายนะ ผมสัญญา” แล้วคัตซึกะ ก็จูบที่หน้าผากโทโมะทีนึง ทั้งสองใช้เวลาอยู่ด้วยกัน 1 เดือนมาแล้ว ทั้งสองรักกันมาก ที่ไหนมีคัตซึกะที่นั้นต้องมีโทโมะที่ไหนมีโทโมะที่นั่นต้องมีคัตซึกะ วันหนึ่ง “โทโมะพรุ่งนี้เด๋วผมต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวัด คุณจะไปด้วยมั้ย” “ไปสิ คัตซึกะไปไหนเราก็จะไปด้วย” ทั้งสองขับรถออกไปพร้อมเพื่อนของคัตซึกะอีก 2 คน ตอนนั้นเป็นเวลาเริ่มดึกแล้วไฟทั้งสองข้างทาง ก็ไม่สว่างมากนัก นานๆจะมีรถสวนมาซักคัน ทันใดนั้นเอง มีรถบรรทุกคันนึงที่กำลังขับมาผิดทาง พุ่งมาด้วยความเร็ว คัตซึกะหักพวงมาลัยสุด ทำให้รถของเขาพุ่งออกไปนอกทาง “โอ๊ย..” โทโมะรู้สึกตัว แล้วเองมือคลำหัวตัวเอง และได้รู้ว่าหัวของเธอมีเลือดออก แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้เธอกำลังปรับตาให้ชัดเพื่อจะมองหาคัตซึกะ เธอเห็นคัตซึกะนั่งอยู่ที่เก้าอี้คนขับ หัวฟุ้บลงไปกับพวงมาลัย “คัตซึกะๆ” โทโมะเรียกพลางเขย่าตัว “ตื่นสิ เธอตื่นขึ้นมาพูดกับฉันหน่อย” “แคะๆ” คัตซึกะรู้สึกตัวแล้ว “คัตซึกะ ดีใจจังที่เธอไม่เป็นอะไร” โทโมะพยายามดึงตัวของคัตซึกะออกมาจากรถ แต่คัตซึกะก็ตัวหนักเกินไปสำหรับเธอ โทโมะไม่ลดความพยายาม และเธอก็สามารถนำคัตซึกะมาวางที่ถนนริมทางได้สำเร็จ “โทโมะ” คัตซึกะเรียกโทโมะอย่างอ่อนแรง ขณะที่พยายามโบกรถที่ผ่านมา “มีอะไรหรอ” โทโมะถาม “เธอไม่ต้องพยายามหรอก เรารู้ตัวดีว่าเราคงไม่รอด” “ม่ายนะ” โทโมะพูดเสียงสั่นเครือ “เธอต้องรอด เธอต้องไม่ตาย จะต้องอยู่กับฉันตลอดไป เข้าใจมั้ย” น้ำตาของโทโมะไหลออกมาอาบแก้มที่เปื้อนเลือดของเธอ “ไม่หรอก ฉันอาการหนักกว่าที่เธอคิดนะ” คัตซึกะพูดไปหอบไป “ถ้าคัตซึกะไม่อยู่แล้วโทโมะจะอยู่ยังไง” โทโมะก้มลงไปพยุงตัวคัตซึกะขึ้นมาพิงแขนตัวเอง “เธอจะต้องอยู่ต่อไปโทโมะ ใช้ชีวิตอย่างที่เธอเป็น” คัตซึกะจับแขนของโทโมะอย่างอ่อนแรง “แล้วคำสัญญาหล่ะ” “ที่เธอสัญญาไว้ว่าจะไม่ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวหน่ะ ลืมไปแล้วหรอ” “ฉันขอยกเลิกได้มั้ยหล่ะ” คัตซึกะตอบอย่างอ่อนโยน “ไม่ได้นะ ไม่ได้” น้ำตาของโทโมะหยดบนหน้าของคัตซึกะ “ฉันไม่อนุญาต เธอจะต้องอยู่กับฉัน ไม่จากไปไหน” “โทโมะ ฉันว่าเวลามันเหลือน้อยเต็มที อย่าลืมนะ ใช้ชีวิตของเธอต่อไป ไม่ว่าจะยังไง และ..” คัตซึกะเอามือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบสิ่งหนึ่งขึ้นมา “แหวน” โทโมะอุทาน “อืม ใช่แล้ว” ฉันกะว่าจะมอบให้เธอตอนไปถึงที่หมาย แต่มันคงไม่ถึงแล้วแหล่ะ” คัตซึกะวางแหวนวงนั้นบนมือของโทโมะ “เก็บมันไว้ให้ดีๆหล่ะ………….” มือของคัตซึกะก็ร่วงลงไปอยู่กับพื้น “ม่ายยยยยยยยยยยยน้าาาาาาาาาาาาาาาาา” โทโมะตะโกนออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่สามารถหยุดยั้งมันได้ หลังจากนั้นก็มีการจัดงานศพให้กับคัตซึกะ โทโมะเศร้าและซึมยิ่งกว่าตอนแรกที่จะเจอคัตซึกะเสียอีก ‘พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับฉันหรอ ทำไมใครต่อใครที่ฉันรักต้องมาตายเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดขึ้นเพราะคนที่ไร้ซึ่งความรับผิดชอบ ทำไมนะ’ โทโมะเดินไปที่หลุมศพของคัตซึกะ แล้วเอาแหวนที่ใส่อยู่ที่นิ้วนางด้านซ้ายขึ้นมา “แหวนวงที่เธอให้ ฉันถือว่ามันเป็นแหวนมั่นแล้วกันนะ” แล้วเธอก็จูบลงเป็นแหวนนั้นเบา น้ำใสๆของเธอก็ไหลตามออกมา ราวกับว่ามันไว้อาลัยให้กับคัตซึกะด้วย โครม!! “อุ้ย ขอโทษค่ะ” เธอกำลังขนหนังสือไปเรียงที่ชั้น แต่กลับชนกับคนๆหนึ่งเข้า “ไม่เป็นไรครับ” แล้วเขาก็ช่วยเก็บหนังสือ “ขอบคุณมากค่ะ แล้วคุณเป็นอะไรมากมั้ยค่ะ” เธอถามอย่างเป็นห่วง “ไม่หรอกครับ แค่นี้สบาย” “เดี๋ยวผมช่วยยกไปที่ชั้นนะครับ” “ขอบคุณค่ะ” “โทโมะ รู้มั้ยผมหน่ะอยากกอดโทโมะไว้นานๆอย่างนี้มานานแล้ว ผมอยากเป็นคนๆนึงที่ทำให้โทโมะมีความสุข ผมรู้ว่าคุณโดดเดียวแค่ไหน ผม ผู้ชายคนนี้ คนที่ชื่อคัตซึกะ คาวาชิ จะไม่ปล่อยให้คุณต้องโดดเดียวแบบนี้อีกผมสัญญา เชื่อผมซักครั้งได้มั้ยครับ โทโมะ ผมรักโทโมะนะ” “…” น้ำตาของโทโมะไหลออกมา “เป็นอะไรไปหรอ” คัตซึกะก้มลงมามองโทโมะ เพราะรู้สึกว่ามีน้ำอุ่นหยดลงบนแขน “ก็…” โทโมะปาดน้ำตา “ตั้งแต่พ่อกับแม่ของฉันตาย ฉันยังไม่เคยรู้สึกอบอุ่นเช่นนั้นอีกเลย แต่เมื่อมาพบคัตซึกะ” แล้วโทโมะก็กอดคัตซึกะไว้ “ฉันก็รักคัตซึกะนะ” “แล้วคำสัญญาหน่ะ ที่จะไม่ปล่อยให้เราโดดเดี่ยวหน่ะ ต้องทำให้ได้นะ เราไม่อยากอยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว” ตอนนี้น้ำตาของโทโมะหลายมาเป็นสายๆ อาบแก้ม “โทโมะ ฉันว่าฉันทนไม่ไหวแล้วหล่ะ อย่าลืมนะ ใช้ชีวิตของเธอต่อไป ไม่ว่าจะยังไง และ..” คัตซึกะเอามือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบสิ่งหนึ่งขึ้นมา “แหวน” โทโมะอุทาน “อืม ใช่แล้ว” ฉันกะว่าจะมอบให้เธอตอนไปถึงที่หมาย แต่มันคงไม่ถึงแล้วแหล่ะ” คัตซึกะวางแหวนวงนั้นบนมือของโทโมะ “เก็บมันไว้ให้ดีๆหล่ะ………….” มือของคัตซึกะก็ร่วงลงไปอยู่กับพื้น “ม่ายยยยยยยยยยยยน้าาาาาาาาาาาาาาาาา” โทโมะตะโกนออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมา ภาพเหตุการณ์ในอดีตระหว่างเขาและเธอได้เกิดขึ้นในความคิดของโทโมะอย่างเป็นลำดับ แล้วโทโมะก็เดินหันหลังให้กับหลุมศพ เดินตามแสงอาทิตย์ยามเย็น แล้วเธอก็ได้หายลับไป พร้อมกับรอยน้ำตาที่เธอจะไม่ลืมมันเลย