ก็แค่...อกหัก...เท่านั้นเอง

เนื้อเรื่อง

ก็แค่…อกหัก…เท่านั้นเอง

วันหนึ่ง…
เธอเดินเข้ามาหาฉัน
ทรุดลงข้างกาย
ซบหน้ากับไหล่ของฉัน
แล้วน้ำใสๆก็ไหลเอ่อล้นขอบดวงตา
หยดลงเป็นทางบนใบหน้า…
เกิดอะไรขึ้น?
ฉันถาม…
“อกหัก”
คำตอบของเธอ
ฉันก็ได้แต่ปลอบ
เพราะไม่รู้จะทำอะไรมากไปกว่านี้

“เธอยังมีฉัน…
เธอยังมีคนที่เธอรักและรักเธอ
เธอยังมีค่าที่จะต้องอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้
อย่าเพิ่งจบการเดินทางของชีวิตตัวเองลง…
แค่เพียงเพราะคนคนหนึ่งทำร้ายเธอ
บาดแผล…รักษาได้
ด้วยความเข้มแข็ง
ร่องรอย…ลบเลือนได้
ด้วยการยืนหยัดผ่านเวลา…”

เธอเอาแต่ร้องไห้…
พร่ำพรรณนาถึงใครคนนั้น
เฝ้าแต่โทษตัวเอง
“เธอไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอกนะ
เธอยังมีสิ่งดีๆในตัว
เพียงแต่ใครคนนั้นมองไม่เห็นต่างหาก
จึงต้องจากเธอไป…”
ฉันพยายามจะบอกเธอ
แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น
ทำไมล่ะ?
จะโทษตัวเองทำไม?
คิดซิ…ว่าเพราะเขาคนนั้นโง่เอง
เขามองไม่เห็นค่าของเราเอง
เขาคนนั้นไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอนะ
ขาดเขาไปสักคน
เธอคงไม่ถึงกับอยู่ไม่ได้…
เธอยังคงมีคนที่รักเธออยู่ข้างๆ
ฉันคนหนึ่งล่ะ
ไหนจะพ่อแม่
พี่น้องลุงป้าน้าอา
เพื่อนทั้งหลายทั้งปวง
พวกเขาเหล่านั้น
พร้อมที่จะยืนอยู่เคียงข้างเธอ
กำลังใจยังคงมีให้เธอตลอด
อย่าไปจ่อจมอยู่กับความปวดร้าวนั้น
หาอะไรทำ…จะได้ลืมมัน
แม้รู้ดีว่า…มันไม่อาจจางหายไปจากใจ
ได้ด้วยเวลาชั่วข้ามคืนก็ตาม
แต่เรื่องราวที่เธอประสบพบเจอมา
มันผ่านมาแล้ว…
ทำไมไม่ให้มันผ่านไป?
เก็บมันไว้เพื่ออะไร
ถ้าตอบคำถามนี้ไม่ได้
ก็อย่าทำเลย…
ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่า
เธอทำเพราะเป็นความสุข
ไม่มีทางที่ความทุกข์มันจะกลายเป็นความสุขไปได้หรอก
ถ้าเธอยังไม่เริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงมัน
ไม่มีอะไรในโลกได้มาโดยง่ายดาย
ทุกสิ่งต้องแลกด้วยความพยายามทั้งนั้น
ของที่ได้มาง่าย
ก็จากไปง่ายเหมือนกัน
เพราะผู้ที่ครอบครองไม่ได้เรียนรู้คุณค่าของสิ่งนั้น
อยากให้รู้ไว้ว่า…
เธอมีคุณค่าในตัวเองอยู่แล้ว
อยู่ที่ว่า…เธอจะทำให้มันสูงส่งหรือตกต่ำลงแค่ไหน

ถ้าการเดินทางราบรื่นตลอด
แล้วเราจะเก็บประสบการณ์ไว้ทำไมกัน?
ใต้ดวงตะวัน
มีสิ่งยิ่งใหญ่กว่านั้นหรือเปล่า
แค่การพ่ายเพียงบางคราว
ใช่เนิ่นยาวไม่เปลี่ยนแปร
ในคืนที่หนาวเหน็บ
ใครไม่เคยเจ็บไม่เคยแพ้
ไม่เรียนรู้ความอ่อนแอ
ย่อมสิ้นไร้บาดแผลประสบการณ์
ใต้จิตสำนึกนั้น
มีบทเรียนสำคัญที่พ้นผ่าน
ความพ่ายแพ้เมื่อวันวาน
ได้สร้างความยิ่งใหญ่นั้นให้เธอ…

สำหรับเรื่องราวที่ผ่านมา
เก็บความสุข…ไว้คิดถึง
เก็บความร้าวราน…ไว้เป็นบทเรียน
เท่านั้นก็น่าจะพอสำหรับเรื่องราวนี้แล้ว…ฉันว่า
โลกนี้ยังมีหลายอย่างที่กำลังรอเธอ
ยังมีคนอีกหลายคนที่ยังคงรอรับความรักจากเธอ
จงอย่าพูดว่า  
“จะไม่รักใครอีกแล้ว…”
ชีวิตของเธอยังอีกตั้งมาก
เธอยังมีโอกาสเจอใครอีกหลายคน
ที่พร้อมจะให้เธอรักและรักเธอ
คนรอบข้างของเธอ…
ยังรอคอยรอยยิ้มของเธออยู่

ดอกเอ๋ยดอกหญ้าและฟ้ากว้าง
อยู่เพียงลำพังก็ยังอยู่ได้
ไม่เห็นจะโศกเศร้าไปทำไม
กับการจากไปของใครสักคน
ก็เมื่อตัวเรานั้นยังมีค่า
ยิ่งกว่าดอกหญ้าเป็นไหนๆ
หญ้ายังชูดอกเด่นและช่อใบ
อวดฟ้าใสยามแสงส่องตามท้องนา
ในยามนี้ยังมีคนที่คอยอยู่
คอยเชิดชูควยความหวังมิห่างหาย
ชีวิตนี้มีค่าต่อคนมากมาย
คนจากไปเพียงเมฆหมอกมาบดบัง

อย่าลืมนะ…
หากเหนื่อย…ก็หยุดพัก
เหลียวมองรอบกาย
ก็จะเห็นกำลังใจที่มีให้เธออย่างสม่ำเสมอ
ตลอดการเดินทาง…