ภาค 2 ของ ขอให้สายลมรักพัดผ่านระหว่างเรา

เนื้อเรื่อง

4 เดือนแล้วซินะ ที่น้องชายของเราจากไป ชายหนุ่มวัย 20 ปี นามว่าไม้ นั่งคนเดียวในร้านคอฟฟี่ชอปชื่อดังใจกลางกรุง ปล่อยให้หัวใจ และหัวสมองลอยไปกับสายลม 4 เดือนผ่านไป ทำให้อะไร ๆ ในบ้านของเขาเปลี่ยนแปลง นายเอก น้องชายของเขา ถึงแม้จะไม่ใช่เด็กเรียนเก่งอะไร แต่ก็อารมณ์ดี อัธยาศัยดี ใครพบเห็นก็รักและหลงเสน่ห์นายเอกไปหมด ไม้ก้มลงจิบกาแฟดำ และค่อย ๆ เล็มเค๊กชอคโกแลตสีเข้ม เมื่อเห็นเค๊กก็นึกถึงเด็กสาวอีกคนหนึ่ง แอร์.... เด็กสาววัยเดียวกับน้องชายเขา คนที่น้องชายบอกว่าจะจริงจังกับเธอคนนี้ คนที่น้องชายเขาบอกว่า จะขอเปลี่ยนแปลงตัวเองอีกครั้งเพื่อเธอ คนที่น้องชายเขายอมควักกระเป๋าพ่นสีรถคันโปรด จากรถกระโปรงดำ เป็นสีบลอนซ์อย่างเดิม และคนที่เขา..... แอบมองมานาน ในงานสวดศพของเอก เธอได้แต่นั่งนิ่ง ๆ ราวกับรูปปั้น แต่เป็นรูปปั้นที่ร้องไห้ได้ ไม่ฟูมฟาย ไม่กรีดร้อง แต่เขารับรู้ถึงความเสียใจของเธอ ราวกับเป็นมีดมากรีดแผลในใจของเขา เธอจะรู้บ้างไหม ว่าเราคิดถึงเธอมาก อยากให้เธอปรากฏตัวต่อหน้าเขาตอนนี้จัง [i]ก๊อกๆๆๆๆ[/i] ไม้สะดุ้งจากภวังค์ รีบหันไปมองทางกระจกร้าน ราวกับสวรรค์เป็นใจ แอร์สาวหน้าหวาน ยิ้มร่าอยู่ข้างกระจก “พี่ไม้ๆ จำหนูได้ไหม” ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ก็เธอนี่ไง ที่อยู่ในใจพี่ตลอดมา เป็นความลับที่อยู่ในใจ ความลับเป็นราวกับบาปหนักของเขา ไม้หันไปยิ้มให้สาวน้อย พลางกวักมือเรียกให้เธอเข้าไปหาเขา “หวัดดีค่ะพี่ไม้ แหม... ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะค่ะ “ “กินหนมไหม พี่เลี้ยง” “อุ๊ยๆๆๆ ได้หม่ำของฟรี พี่ค่ะๆ” เธอหันไปเรียกพนักงานในร้าน “เอา.... เค้กชอคโกแลตกับ.... กาแฟแลตเต้ค่ะ” ไม้แทบจะสะอึก เธอกับน้องชายเขาสนิทกันถึงขั้นกินอะไรเหมือน ๆ กันเชียวหรือ “พี่ไม้ พี่ไม้ค่ะ” “เอ่อ... โทษจ๊ะ พี่คิดอะไรเพลินไปหน่อย” “คิดอะไรเหรอค่ะ” “ก็ คิดว่าหนูกับเจ้าเอกกินอะไร ๆ เหมือนกันจัง” “............” ความเงียบเข้าครอบคลุม เหลือเพียงเพลงบรรเลงจากลำโพงที่อยู่บนผนังเท่านั้น “ค่ะ เอกพามากินที่นี่บ่อย ทุกครั้งที่หนูเรียนฝรั่งเศส” เอก เงาของนายยังคงเวียนวนอยู่กับผู้หญิงของนายไม่ไปไหน ราวกับจะทำร้ายหัวใจเราที่แอบรักแฟนของนาย “เค้กชอคโกแลต กับกาแฟแลตเต้ได้แล้วครับ” พนักงานเสริฟหนุ่มหัวเรียบแปล้ เดินมาเสริฟของว่างให้กับแอร์ หญิงสาวจำได้เสมอถึงวันนั้น ที่เธอและเอกมาร้านนี้ครั้งแรก [i]”หม่ำนี่สิแอร์ เค้กชอคโกแลตที่นี่ อร่อยสุด ๆ เลย เรากับพี่ไม้ชอบมาก” [/i] [i]”พี่ไม้ พี่ชายของเอกที่อยู่วิศวะ ลาดกระบังน่ะเหรอ”[/i] [i]”ใช่แล้ว พี่เรานะ ไม่ใช่แค่หน้าเข้มนะ ของกินก็เข้ม กินเค้กชอคโกแลตขม ๆ แล้วยังกินกาแฟเอสเปรสโซ่อีกขมจะตายของเรานะต้อง......”[/i] [i]”กาแฟลาเต้”[/i] เสียงหัวเราะในวันนั้น ยังกังวาน ทุกอย่างเต็มไปด้วยความสดใส จนมาถึงวันนี้ วันที่ไม่มีเขาอีกแล้ว พี่ไม้ พี่ชายคนเดียวของเอก เขามีทุกอย่างที่ตรงข้ามกัน เอกผิวขาว พี่ไม้ผิวเข้ม เอกเป็นเด็กศิลป์ พี่ไม้เด็กวิทย์ เอกช่างคุย พี่ไม้ช่างฟัง เอกชอบของหวาน ส่วนพี่ไม้นะเหรอ ต้องเข้ม ๆ ตามฟิวเขานั่นแหละ ช่างเป็นพี่น้องที่แตกต่างแต่ลงตัวได้อย่างไม่น่าเชื่อ หลังจากวันที่เอกจากไปอย่างไม่มีวันกลับ พี่ไม้ยังคงคอยเฝ้าดูแลเธอ คอยถามสารทุกข์สุขดิบทางโทรศัพท์เสมอ ทำให้เธอไม่เหงา เมื่อเอกจากไป “ถ้าน้องแอร์เหงา ไอ้เอกมันมาหักคอพี่แน่” นั้นเป็นคำตอบของพี่ไม้ ถึงสาเหตุที่คอยดูแลเธอเสมอ “น้องแอร์เป็นยังไงบ้างล่ะ ตั้งแต่ไปเป็นนิสิตลูกแม่โดม เราจะไม่ได้เจอกันเลยนะ” “ก็ยุ่ง ๆ แหละค่ะ ช่วงนี้ต้องมีรับน้อง ปฐมนิเทศ เต็มไปหมดเลย ไม่น่าเชื่อพอมาเป็นน้องใหม่ต้องวุ่นวายขนาดนี้” “แต่ดู ๆ น้องแอร์มีความสุขดีนี่” ใช่เธอมีความสุข จนขนาดที่เขาไม่อยากเชื่อว่า วันหนึ่ง เธอเคยโศกเศร้ามาก จนขนาดความเศร้าของเธอซึมเข้ามาในใจเขา มาบีบรัดความรู้สึกในหัวใจ น้องแอร์ในวันนี้ ยังคงสดใส รอยยิ้มราวกับนางฟ้า รอยยิ้มที่เขาหลงใหลตั้งแต่แรกเจอ “ค่ะ กิจกรรมสนุกมากกกกกกกกก เหนื่อยจริงๆค่ะ โดนเฉพาะ ขอเน้นๆ ขีดเส้นใต้หนักๆ ช่วงรับน้อง ไม่ได้นอนทั้งคืนเลย กิจกรรมก็เยอะ แถมหนูยังจับกลุ่มห้องนอนเดียวกับคนช่างพูดด้วย” “ฮะๆๆๆ ก็เลยไม่ได้นอนทั้งคืนงั้นซิ” “ก็เปล่าหรอกค่ะ ได้นอนคืนละชั่วโมง คิดดูตอนเช้าน้ำก็ไม่ได้อาบ” “หยี สกปรก!!!!!!!!!!!!!!” “นี่ๆๆๆ มาว่าเราได้ไง เดี๋ยวเหอะ พี่ก็พี่แหละ หนูบ่ยั่น” “จ้า แม่คนเก่ง” เวลาผ่านไปราวกับติดปีกบิน ไม้แทบไม่รู้สึกตัวเลยว่า มันผ่านไปชั่วโมงกว่าแล้ว “โอ๊ยๆๆ เดี๋ยวหนูต้องรีบไปแล้วล่ะ หนูจองห้องซ้อมไว้” “ห้องซ้อม?” “อ๋อ... หนูลงชื่อทดสอบเปียโน เผื่อจะได้ทุนเรียนเปียโนฟรีที่ออสเตรเลีย” “อ้าว แล้วถ้าได้ หนูจะไปเหรอ” “อืม ดูก่อนแหละค่ะ แต่ถ้าตกลงกันได้ จะขอเขาให้เรียน ป.ตรี ที่นี่จบก่อน” “แล้วสอบวันไหนละ” ไม้พูดพลางยื่นหน้ามามองแอร์ใกล้ๆ รอยยิ้มที่ระบายบนหน้าเขา พร้อมทั้งลักยิ้มบุ๋มๆนั่น เขาช่างเหมือนเอกเหลือเกิน “ก็ไม่กำหนดแน่นอนค่ะ ต้องรอก่อนว่าฝรั่งเขาจะมาวันไหน แต่ที่แน่ๆ เดือนสิงหาค่ะ” “อ๋อ.... เอ้อ...... แต่น้องแอร์มีเปียโนที่บ้านแล้วไม่ใช่เหรอ หนูจะมาหาห้องซ้อมทำไม” “ก็แหม เปียโนที่ใช่ในการแข่งครั้งนี้ คีย์มันแข็งนะซิค่ะ ถ้าจะซื้อมาไว้ที่บ้านก็คงต้องขายรถ ขายบ้านทิ้งเลยมั้งกว่าจะได้” “ขนาดนั้นเชียว” “จริงจริ๊ง เปียโนไรไม่รู้แพงเป็นบ้าเลย” ที่อาคารใหญ่ ดูน่าเกรงขามย่านสาทร หญิงสาวรีบวิ่งลงจากรถ มุ่งหน้าไปยังห้องซ้อมที่จองไว้ โอย คุยกับพี่ไม้นานไปหน่อย จะทันไหมนี้ เหลืออีก 3 นาที ตายแล้ว หญิงสาวรีบเร่งฝีเท้าในมือหยิบหมากฝรั่งมาเคี้ยวในปากเพื่อลดกลิ่นกาแฟในปาก “หมายเลข 40 มาไหมค่ะ หมายเลข 40 ค่ะ” พนักงานสาวหุ่นสูงโปร่ง ในชุดกระโปรงสูทสีเทาอ่อน ขานหมายเลขของแอร์ พลางสอดส่องสายตา หาเจ้าของหมายเลขนั้น ปัง!!!!!!!!!!!! เสียงเปิดประตูดังลั่น ทำเอาผู้คนที่นั่งบริเวณนั้นสะดุ้งไปตามๆกัน “หมายเลข 40 มาแล้วค่ะ” แอร์หน้าแดงเพราะความเหนื่อย และความอาย เธอมาสายอีกแล้ว ไม่สิ ต้องเรียกว่าตรงเวลาสุดๆมากกว่า พนักงานสาวมองมาทางเธอแล้วยิ้มให้ พลางผายมือไปทางห้องซ้อม “เชิญค่ะ” ภายในห้องซ้อมสีขาว ที่มีเพียงเปียโนแกรนด์เครื่องใหญ่สีดำขลับตัวเดียวตั้งตระหง่านอยู่ เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานอยู่เบาๆ ราวกับเสียงของผู้ชมที่รอฟังการแสดง แอร์เดินไปวางโน้ตที่เปียโน ค่อยๆยกเก้าอี้ออกมา นั่งลง และปรับความสูงให้พอดี “โอเค เท่านี้ล่ะนะ” หญิงสาววางมือไว้บนตัก สูดลมหายใจลึกๆ และค่อยๆวางมือลงบนคีย์เปียโนและเริ่มเล่น เสียงเปียโนที่ดังออกมาจากห้องซ้อม กล่อมให้ผู้คนที่นั่งบริเวณนั้นเคลิบเคลิ้มไปกับสียงเพลง เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง พนักงานสาวเดินมาบอกเธอว่าหมดเวลาแล้ว แอร์รีบเก็บข้าวของและออกไปจากห้อง ก่อนที่คนจองหมายเลขต่อไปจะเข้ามา “ขอโทษนะค่ะ เพลงที่เล่นเมื่อกี้เพลงอะไรเหรอค่ะ” แอร์หันไปมอง เธอพบกับหญิงสาววัยใกล้เคียงกับเธอ ในชุดกระโปรงลูกไม้สีหวาน นั่งกอดโน้ตเปียโนปึ๊งใหญ่ “เอ่อ... นอคเทิร์นค่ะ ของโชแปง” “เหรอค่ะ เป็นเพลงที่เศร้าจังนะค่ะ หวาน และเศร้าอย่างบอกไม่ถูก” “ค่ะ เหมือนความรักของฉันนี่แหละค่ะ” แอร์รีบเดินจากไป ก่อนที่หญิงสาวคนนั้นจะถามอะไรไปมากกว่านี้ เธอไม่อยากให้ตัวเองจมกับอดีต แต่ ทุกครั้งที่เธอทำอะไรก็ตามภาพของเอกจะมาเวียนวนตลอดเวลา ภายในรถนิสสันสีเขียว แอร์ค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดเพลงแห่งความทรงจำ เพลงรักค่อยๆเล่นไปเรื่อยๆ ในขณะที่เธอค่อยๆปล่อยใจตัวเองออกไป ไปกับเสียงเพลง [i]”รัก รักเธอทั้งหมดของหัวใจ สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน เธอได้ยินไหมคนดี อยากขอให้ความรู้สึกที่มี ส่งไปถึงเธอที่แสนดี ว่าชีวิตนี้ฉันมีเธอ ดั่งความฝัน แล้วซักวันจะไปหา” [/i] อีกด้านหนึ่งของกรุงเทพ ชายหนุ่มผิวเข้ม นั่งทำงานเพื่อส่งอาจารย์ที่มหาลัย แต่ทำยังไงก็ไม่เสร็จเสียที เพราะเขามัวแต่คิดถึงแม่หนูน้อยที่เพิ่งเจอกันเมื่อตอนบ่าย เมื่อวันแรกที่เจอกัน เขากับน้องแอร์เจอกันครั้งแรกที่ร้านกาแฟนั้นแหละ เธอมากับเจ้าเอก น้องชายของเขา “พี่ไม้ นี่แอร์ เพื่อนผม” “สวัสดีค่ะ” เสียงใสๆของน้องแอร์ในวันนั้น กุมหัวใจเขาไว้ได้อยู่หมัด เขากับน้องชาย มีอะไรที่เหมือนๆกัน ข้าวของที่ใช้ ก็ยี่ห้อเดียวกัน แบบเดียวกัน แต่เขาไม่เคยคิดว่า เขาและน้องชายจะเหมือนกันกระทั่งเสป็คผู้หญิง แต่เรื่องนี้ เขาทำได้เพียงเก็บมันไว้เงียบๆ เพราะถ้าความลับนี้แพร่งพรายไปวันใด ความสัมพันธ์ของเขาและน้องชาย คงถึงวันแตกหัก ไม้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปิดตาลงคิดถึงวันเกิดครบรอบ 20 ปี ของเขา “พี่ไม้ อยากได้ไรพิเศษป่าวพี่ ครบ 20 แล้วเนี้ย ผมจะหาให้พี่ทุกอย่างเลยนะ” “ทุกอย่างเลยเหรอ เวอร์ไปม้าง” ในวูบแรก เขานึกอยากจะหยอกเจ้าเอกเล่นๆ ว่าขอน้องแอร์ แต่ก็ต้องตัดความคิดนั้นไปเสีย เขาต้องควบคุมมันให้ได้ เขากลัวมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ “นาฬิกา พี่อยากได้นาฬิกาฟอสซิล หาให้หน่อยได้ไหมล่ะ” “โอ๊ยพี่เรื่องแค่นี้เองเหรอ ได้พี่ จัดให้” โอยวันนี้นอนก่อนดีกว่า สงสัยยังไงงานไม่เสร็จแน่ๆ ฟุ้งซ่านขนาดนี้ ไอ้เอกบนสวรรค์ มันคงรู้หมดแล้วมั้ง ว่าพี่มันคิดยังไง โทษนะ แต่พี่หยุดไม่ได้จริงๆ เวลาผ่านไปพอสมควร เสียงแมสเซจเข้าที่มือถือของไม้ “หนูเพิ่งกลับจากห้องซ้อมค่ะ พี่ไม้คงทำงานอยู่ ยังไงก็อย่าหักโหมนะค่ะ รีบนอนซะล่ะ หลับฝันดีนะค่ะ” อ้อ แมสเซจจากแม่หนูแอร์นั้นเอง ยังทำตัวเป็นน้องที่น่ารักเหมือนเดิม เอก... พี่ขอโทษ พี่หยุดความรักพี่ไม่ได้จริงๆ แสงแดดสาดส่องเข้ามา เป็นสัญลักษณ์ของวันใหม่ เด็กสาวลุกขึ้นมาหาวหวอดๆ ตาที่แดงก่ำ บ่งบอกถึงอาการนอนไม่หลับ สงสัยเมื่อวานหม่ำกาแฟไปแก้วใหญ่ แน่ๆเลย แต่เด็กสาวหารู้ไม่ ว่าชายหนุ่มที่อยู่อีกฟากของกรุงเทพก็นอนไม่หลับเช่นกัน แต่ไม่ใช่ฤทธิกาแฟหรอก แต่เป็นฤทธิแมสเซจของเธอนั่นเอง ไม้นั่งเปิดอ่านแมสเซจทั้งคืน อ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก จนท่องได้ขึ้นใจ “อยากเจอ อยากเจอ โธ่เว๊ย ทำไงดี” ไม้ลุกขึ้นไปที่รูปเอก “เฮ้ย ถ้านายเอาใจช่วยเราอยู่นะ ขอให้วันนี้เราเจอน้องแอร์ด้วยแล้วกัน” ว่าแล้วชายหนุ่มก็รีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อมาเคลียร์งานให้เสร็จ ถ้าเสร็จเร็ว จะได้รีบไปส่งอาจารย์ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนตะวันคล้อย ไม้เร่งมือทำงานจนเสร็จเรียบร้อย และกำลังเตรียมตัวเอางานไปส่งอาจารย์ อีกด้านหนึ่ง แอร์กำลังขับรถมุ่งหน้าไปที่มหาลัย หวังว่าจะเอาของบางอย่างไปใส่ไว้ที่หอ [i]ครึกๆๆๆ ครึก ………. [/i] เสียงเครื่องยนต์กระตุก และดับเงียบไป “โอ๊ะ โอ.... ที่รักอย่าทำกับเราอย่างงี้นะ ตัวเอง” แอร์พยายามสตาร์ทรถหลายครั้ง แต่ก็ไร้ผล “โอ๊ยๆๆๆ ทำไงดี” หญิงสาวยกมือมาตบพวงมาลัยดังผัวะ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เราทำเป็นอยู่ 2 อย่าง พ่วงแบตหมดกับเติมลมยาง ถ้ายางแบน มันคงไม่ทำให้เครื่องดับหรอก ส่วนถ้าแบตหมด ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ เธอเพิ่งเปลี่ยนแบตไปเมื่อสองวันก่อนเอง หญิงสาวพยายามตรวจเช็คเครื่องยนต์ด้วยความรู้ทั้งหมดที่มี แต่ก็ไร้ผล เธอจึงหยิบมือถือโทรหาแม่ของเธอ “หม่าม๊า รถหนูเจ๊งอ่า....” “อ้าวที่ไหนค่ะลูก” “วงแหวนรอบนอกค่ะ เฮ้อ............” “เอางี้ดีไหม เดี๋ยวแม่เรียกพี่ตั๊กไปช่วยนะ” หญิงสาวนั่งเบื่ออยู่ในรถ อากาศที่ร้อนระอุ ผสมกับไอน้ำมัน และควันเสียจากรถยนต์ ทำให้เธอหงุดหงิดมากจนแทบทนไม่ไหว ซักพักใหญ่ๆ พี่ตั๊ก เทพบุตรขี่ม้าขาวสุดที่รักก็ขับรถมาถึงเธอ “เอ้าเป็นไงมาไงล่ะเนี้ย รถถึงเจ๊งอย่างเงี้ย” “ไม่รู้น้องเขียวเป็นไรเหมือนกัน อยู่ดีๆก็สะอึกแล้วก็ดับไป” “ไหนๆ พี่ดูหน่อยซิ” พี่ตั๊กก้มลงไปดูเครื่องยนต์อย่างผู้ชำนาญ “เอ....พี่ก็ไม่เห็นอะไรจะพังนะ ไหนลองสตาร์ทดูซิ” ขณะที่พี่ตั๊กกำลังก้มลงไปสตาร์ทเครื่อง เขาก็เหลือบไปมองเกน้ำมันพอดี “ยัยแอร์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” “ขา................” “ขับรถยังไงปล่อยให้น้ำมันหมดถัง??????????” “อ๋อ....น้ำมันหมดนี้เอง เหอะๆๆๆ” “ยังมีหน้ามาขำอีก โธ่ ช่วยไม่ได้ เดี๋ยวพี่โทรไปหาเพื่อนให้ไปเอาน้ำมันมาให้แล้วกัน” พี่ตั๊กหยิบมือถือคู่ใจรูปร่างเหมือนเกมส์บอยแบบหน้าจอสีมาโทรพลางบ่นมุบมิบ ถึงความสะเพร่าของน้องสาวตน ที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง ไม้ขับรถเข้าไปจอดและหันไปหยิบถังน้ำมันด้านหลังรถ “เติมเต็มถังนี้เลยนะน้อง” ไม้ยืนพิงรถ พลางนึกถึงน้องสาวนายตั๊ก เพื่อนซี้ที่มหาลัย จะเป็นคนอย่างไหนเนี้ย เด็กที่ลืมเติมน้ำมัน จนน้ำมันหมดถังแบบนี้ หายากมากๆ “สามร้อยครับพี่” เด็กปั๊มเสื้อมอมแมมยื่นถังให้เขา ไม้ยื่นเงิน พลางพูดขอบคุณเบาๆ ที่ถนนวงแหวนรอบนอก ไม้มองเห็นรถที่คุ้นตา นิสสันสีเขียว เดี๋ยวนี้เด็กผู้หญิงเขาฮิตรถแบบนี้หรือไง ไม้คิดในใจพลางหยิบถังน้ำมัน และกรวยพลาสติกเอาไปให้เพื่อนรัก ที่กำลังยืนกอดอก บ่นใส่เด็กสาวที่นั่งยองๆอยู่ข้างๆรถไม่หยุด “นี่แอร์ ตอนแรกๆ ที่เธอขับแล้วลืมเติมน้ำมัน พี่ไม่ว่า มันอาจยังไม่ชิน หรือทรัพย์ไม่พอ แต่นี้หนูขับมานานมากแล้ว แค่เกย์น้ำมันหล่นมาที่สองขีดสุดท้าย ก็น่าจะวกรถเข้าปั๊มได้แล้ว บัตรเดบิตก็มี ถ้าไม่มีเงินสดก็รูดเอาสิ” “ก้อ....” “ไม่ต้องมาเถียงนะ ผิดก็ต้องรู้ตัวไว้” “หนูป่าว…..” “อ้าว นั้นเพื่อนพี่มาแล้ว ไปเปิดฝาน้ำมันได้แล้ว” แอร์ลุกขึ้นไปเปิดฝาน้ำมัน แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นเพื่อนของพี่ชายตน “พี่ไม้” เวลาเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมเธอถึงรู้สึกตกใจ และตื่นเต้นขนาดนี้ ทั้งๆที่เธอก็พบพี่เขาบ่อยๆ ไม่สิ เพิ่งพบเมื่อวานด้วยซ้ำ ฝ่ายไม้ก็พอกัน เขายืนนิ่งด้วยความงง เมื่อเช้า เขาเพิ่งพูดกับเอกว่า ถ้าอยากจะเอาใจช่วยเขา ก็ขอให้เขากับน้องแอร์เจอกันด้วยแล้วกัน หรือนี่คือความตั้งใจของเอก “อ้าวเฮ้ย รู้จักกันหรอกเรอะ” พี่ตั๊กพูดโพล่งขึ้นมาทำลายความเงียบ และทำให้เวลาหมุนอีกครั้งหนึ่ง “อ๋อ.... ใช่พี่ไม้เป็นพี่ของเอก เพื่อนหนูที่เสียไปไง” “อ๋อ..... เออ โลกนี้มันกลมจัง จริงไหมไอ้ไม้” “อืมๆ โลกกลมจริงๆ” ไม้พูดกับเพื่อน แต่ดวงตายังคงจับจ้องที่แอร์ ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป ที่บ้านของแอร์ แม่เชิญให้ทั้งพี่ตั๊ก และพี่ไม้อยู่ทานอาหารเย็นพร้อมกัน เพราะถือว่าจะได้ขอบคุณที่ช่วยลูกสาวเธอ “ตอนนี้ไม้อยู่ปีอะไรแล้วจ๊ะ” “เอ่อ.... ขึ้นปี 4 ครับ” “อ๋อ ก็เท่าตั๊กล่ะซิ แล้ววันนี้ทำไมไปอยู่แถวถนนวงแหวนได้ล่ะ” “อ๋อผมกลับจากไปส่งงานให้อาจารย์ครับ นายตั๊กก็โทรมาบอกน้องสาวซุ่มซ่ามลืมเติมน้ำมัน” ไม้พูดจบก็หันมายิ้มให้น้องแอร์ สายตาของเขาเป็นประกาย เขามั่นใจว่า ความในใจของเขานั้น น้องชายของเขารับรู้ และยอมรับมัน ฝ่ายแอร์รู้สึกอึดอัดแปลกๆ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ไม้ถึงดูเปลี่ยนไป เธอไม่เข้าใจสายตาที่เป็นประกายแบบนั้น มันหมายความว่าอะไร พี่ไม้ พี่เป็นพี่ของเอกนะ เอกเพิ่งจากไปไม่นาน พี่จำไม่ได้เหรอ อย่ามองหนูอย่างนั้นเลย อาหารมื้อเย็นผ่านไปอย่างติดขัด แอร์พยายามทำท่ารื่นเริง แต่ในใจมีแต่คำถามและความสับสน ตกดึกแล้ว แอร์ยังคงนั่งนิ่งๆบนเตียง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจิตใจของเธอมันถึงเริ่มเปลี่ยนแปลง เธอตั้งใจที่จะมีความรักมั่นคงต่อเอก แต่พี่ไม้ ก็มาทำให้ทุกอย่างเสียไปหมด มันรวนไปหมดอย่างไม่น่าเชื่อ “เอก เธอมองอยู่ใช่ไหม ทำไมทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เอก ถ้าเธอรักเรา เหมือนที่เรารักเธอ ช่วยฉันที” แอร์พูดพลางคลำไปที่สร้อยคอที่เธอสวมอยู่ สร้อยคอที่เอกมอบให้เธอผ่านทางพี่ไม้ ราวกับเป็นเครื่องตีตรา ว่าขอให้เธอรักเขาคนเดียว ฝ่ายไม้ เขามีความสุขที่สุด เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะได้แสดงความรู้สึกตนเองได้ขนาดนี้ ขอบใจนะเอก ที่ให้โอกาสพี่ดูแลคนที่นายรัก คืนนั้น แอร์ฝันถึงเอก เอกกำลังยิ้ม ยิ้มในแบบที่เธอชอบ ยิ้มจนแก้มบุ๋มลึก จับมือเธอไว้ ราวกับไม่อยากจากเธอไป “เอก เธอจะอยู่กับเราตลอดไปใช่ไหม” “แน่นอน เราจะอยู่กับแอร์ตลอดไป เราจะไม่ทิ้งเธอไว้คนเดียว เราสัญญา แต่แอร์ก็ไม่ควรยึดติดกับเราคนเดียวนะ” และแล้วเอกก็ค่อยๆจางหายไป “ไม่ๆ เอก กลับมาก่อน เอก หมายความว่าไง เราไม่เข้าใจ” [i]ตรู๊ดดดดดดดดดดดดดด ตรู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด[/i] เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ไม้เอื้อมมือเปะปะไปปิดเจ้าตัวต้นเสียง วันนี้เขาจะลองไปพูดกับแอร์ ทุกอย่าง ถ้าโชคดี เธอคงตกลงกับเขา ปกติเขาไม่ใช่คนที่ใจร้อนขนาดนี้ แต่ความรู้สึกของเขาที่เก็บเอาไว้ หนึ่งปีกว่า มันจะระเบิดออกมา เขาไม่สบายใจมานาน แต่ด้วยเหตุการณ์เมื่อวาน ไม้มั่นใจว่าเอกต้องยอมรับเรื่องเขากับน้องแอร์ ไม้รีบเอื้อมมือไปหาโทรศัพท์ แล้วกดเบอร์โทรที่เขาท่องได้ขึ้นใจ “น้องแอร์เหรอครับ พี่ไม้นะ วันนี้น้องแอร์ว่างไหม” “ว่างค่ะ” “พี่อยากเจอน้องน่ะมาเจอกันที่ร้านกาแฟที่เดิมดีไหม” “ก็ดีค่ะ” “อ้อ อย่าลืมเติมน้ำมันล่ะ” “โอ๊ย อย่าล้อหนูซิ” แอร์วางหูโทรศัพท์ไปแล้ว แต่ในหัวยังสับสน เธอตอบตกลงกับพี่ไม้ไปแล้ว แต่เธอยังไม่แน่ใจว่าเธอควรไปหาพี่เขาหรือไม่ เธอยังไม่เข้าใจความฝันเมื่อคืนเลย ที่ร้านกาแฟชื่อดังใจกลางเมือง ไม้รีบมาก่อนเวลาที่นัดไว้เกือบครึ่งชั่วโมง เขาตื่นเต้นมากๆ ไม่รู้น้องแอร์จะรู้สึกเหมือนเขาหรือไม่ [i]กริ๊งๆ[/i] เสียงกระดิ่งที่ติดอยู่กับประตูดังขึ้น น้องแอร์ใส่เสื้อยืดสีครีม สกรีนลายของมหาลัยเดินเข้ามาในร้าน “น้องแอร์ๆ ทางนี้ครับ” ไม้รีบลุกขึ้นยืนเรียกน้องแอร์ให้มานั่งกับเขา วันนี้พี่ไม้ดูแปลกไป ดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษจนเธอแปลกใจ “กินเหมือนเดิมใช่ไหม” “เอ่อ.. ขอเปลี่ยนจากกาแฟลาเต้เป็นนมอุ่นๆ แล้วกันค่ะ เดี๋ยวนอนไม่หลับอีก” “โอเค นมอุ่นๆกับเค้กชอคโกแลตนะ” “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” วันนี้น้องแอร์หน้าดูซีดๆ ดูเหม่อๆ เหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม้เห็นอย่างนี้แล้วไม่สบายใจ เขาอยากจะแบ่งเบาความทุกข์ของเธอบ้าง “น้องแอร์วันนี้เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” “ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่เมื่อคืนหนูฝัน” “ฝัน?” “ค่ะ ฝันถึงเอก เอกมาหาหนู บอกหนูว่าเขาจะอยู่กับหนูตลอดไป แต่ไม่ให้หนูติดยึดกับเขา หนูไม่เข้าใจ ถ้าเขาคิดอย่างนั้น จะมาหาหนูอีกทำไม ทำให้หนูดีใจ แล้วก็จากไปในความฝัน” เหมือนมีลมเย็นๆมาประทะหน้าของไม้ เอก นายเข้าใจพี่ใช่ไหม “แอร์ คือพี่อยากจะถามว่า เป็นไปได้ไหม ที่เอกอาจจะส่งคนให้ดูแลแอร์แทนเขา อย่างเช่นพี่” แอร์หันไปมองพี่ไม้ เธอเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วทำตาโต เขาชอบเธอเวลาทำหน้าแบบนี้ที่สุด “คือเมื่อวันก่อน พี่เคยบอกกับเอกมันว่า ถ้ามันเข้าใจความรู้สึกพี่ ที่เก็บมานานเป็นปี ก็ขอให้พี่เจอน้องแอร์ด้วย แล้วพี่ก็เจอน้องจริงๆ แล้วนี่น้องแอร์ก็ฝันอีก พี่ว่า มันค่อนข้างเชื่อมกันได้นะ” หญิงสาวเงียบ และครุ่นคิด พี่ไม้มีความอ่อนโยน และมีความเป็นผู้ใหญ่อย่างที่เธอต้องการ รวมไปถึงลักยิ้มนั้น ที่ทำให้เธอคิดถึงเอก แต่เธอก็รู้ว่ามันเร็วเกินไปที่จะมีผู้ชายอีกคนในชีวิต “พี่ไม้ค่ะ แอร์ขอบคุณในความหวังดี แต่มันเร็วเกินไป” “............” ความเงียบเข้าครอบคลุมบรรยากาศอีกครั้ง ใช่ มันเร็วเกินไป แต่เอจะให้โอกาสพี่ไม้ และเมื่อถึงวันที่เธอพร้อม เธอจะพูดคำที่เธอบอกกับเอกช้าไป “พี่เข้าใจ มันพึ่งผ่านไปแค่ 4 เดือน แต่ไม่เป็นไร พี่จะรอ พี่รอแอร์มาปีกว่าแล้ว จะรออีกสักนิดคงไม่เป็นไร ทุกวันนี้ พี่อาจจะยังไม่ใช่พระเอกของน้องแอร์ แต่ขอสมัครเป็นบอดี้การ์ดไปก่อนได้ไหม” บอดี้การ์ด ขอแค่นั้นเขาก็พอใจ อย่างน้อยๆ ช่องว่างระหว่างเขากับเธอจะได้หายไปซักนิด “ตกลงค่ะบอดี้การ็ด” คำพูดของน้องแอร์นั้นเป็นเหมือนระฆังที่กังวานใส มันก้องอยู่ในหูของไม้ ราวกับน้ำที่หยดมาในใจ “ขอบใจจ๊ะ” [i]เอก รักครั้งแรกของเรา ฉันจะเก็บมันไว้ และเธอยังคงอยู่ในใจฉันตลอด ไม่มีใครแทนที่เธอได้ แต่ฉันก็ควรมีคนคอยดูแล ฉันจะพยายามทำอย่างที่เธอบอก ฉันจะไม่ยึดติดกับเธอ แต่เธอยังอยู่ในใจฉันตลอดไป......[/i] [i]แล้วซักวันจะไปหา[/i]