Train_the time traveller

เนื้อเรื่อง

สถานีรถไฟ อากาศร้อนอบอ้าว หญิงสาวนั่งบนฟุตบาท สถานีรถไฟเดียวกัน สองก้าวจากเธอชายหนุ่มยืนมองฟ้า เหม่อลอย รถไฟกำลังแล่นมา ดูเชื่องช้าแต่ว่องไว ร่างของเขาเอนไปข้างหน้าราวหมดเรี่ยวแรง เสี้ยววินาทีนั้น เธอร้องเรียกสุดเสียงอย่างหวาดกลัว ชายหนุ่มสะดุด ขาอีกข้างพลันก้าวยันพื้นทันที่จะประคองร่างอ่อนแรง สถานีรถไฟ ถนนแต่งแต้มด้วยสีแดงเหลืองน้ำตาลของใบไม้ปลิวราวมีชีวิต เขานั่งบนฟุตบาท มือถือกล้องสีดำสนิท ชัตเตอร์ลั่นตามเธอที่วิ่งตามปุยดอกเมเปิลที่ทรงตัวตามลม สถานีรถไฟ ผู้คนหายใจเป็นไอสีขาว ลมรอบข้างเยือกเย็นและโหดร้าย ยามพัดผ่าน ลมช่างเหมือนใบมีดบางเฉียบที่เฉือนเอาไออุ่นออกจากร่าง เธอนั่งบนฟุตบาท เขานั่งเคียงข้าง มือเขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง เธอตัวซีดจากความเย็น เขาจูบที่แก้มเย็นเยือก สถานีรถไป ทุกแห่งถูกแต่งด้วยสีเขียว ธรรมชาติกลับมามีชีวิต เธอและนั่งบนฟุตบาท มือคู่หนึ่งประสานกันแนบแน่นราวกับกลัวว่ามือใดจะหยุดออกไป เธอใส่แหวนเงินวงเล็กที่นิ้วนางข้างซ้าย เขาเช่นกัน แหวนที่ดูอย่างไรก็คงไม่ให้ราคาเท่าไหร่นัก แต่แหวนที่เป็นพยายานของความรักและความผูกพันที่แสนลึกซึ้งในฐานะชายและหญิง สถานีรถไฟ สายฝนตกกระแทกพื้นราวต้องการทะลุลงไป เธอนั่งบนฟุตบาท เขานั่งเคียงข้าง ฝนพาน้ำตาเธอไปตามสายน้ำ เขายืนเงยหน้ารับสายฝนที่บาดลงบนผิวทุกหยาดเม็ด กระดาษสีขาวประทับตราคลินิกท้องถิ่นถูกน้ำชะไปตามทาง หน้าแรกระบุวิธีดูแลครรค์เบื้องต้น สถานีรถไฟ ท้องฟ้าสีใส แดดส่องจ้า อากาศอบอ้าวอีกครั้ง เขานอนบนฟุตบาท ซองจม.สีแดงส้มวางไว้ข้างศีรษะของชายที่หมดสติจากแอลกอฮอล์ สถานีรถไฟเดียวกัน สองก้าวจากเขา เธอยืนมองฟ้า เหม่อลอย รถไฟกำลังแล่นมา ดูเชื่องช้าแต่ว่องไวร่างของเธอเอนไปข้างหน้าอย่างหมดเรี่ยวแรง แต่เสี้ยวสินาทีนั้นไม่มีเสียงเรียก เขายังไม่รู้สึกตัว เธอหัวมายิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วร่างเบาบางของเธอก็ถูกรถไฟสีเงินเข้ามาบดบัง สถานีรถไฟ ท้องฟ้าสีสดกับแดดจ้าเร่าร้อนกลับมาเยี่ยมเมืองนี้อีก นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะหลังจากเรื่องวันนั้น ชายหนุ่มวัยกลางคนสวมสูทสีเทาอ่อนนั่งบนฟุตบาทลำพัง กระเป๋าเอกสารประทับตรา Exclusive CEO กระเป๋าในสุดมีซองจม.สีแดงส้มที่ด่างเป็นคราบรอยน้ำตา ในซองนั้นมีข้อความว่า “ชั้นมีความสุขที่นี่ ที่นี่ทำให้ชั้นได้พบเธอ จำได้ไหมชั้นให้ชีวิตเธอครั้งหนึ่งแล้ว ชั้นจะไม่ทำให้มันต้องจบลงเพราะชั้น ชั้นรักเธอ “เรา”รักเธอ ชั้นจะมีความสุขที่จะเห็นชีวิตของคนหนึ่งที่อยู่ต่อไปด้วยความสุข และชั้นแน่ใจว่าลูกเราจะคิดเช่นเดียวกัน” รถไฟยังคงแล่นต่อไป ขบวนต่อขบวน วันต่อวัน นำพาชีวิตของผู้คนผ่านต่อไป จากนี้จนตราบนานเท่านาน