...รอ...กับ...ความรู้สึก

เนื้อเรื่อง

“กี้ไม่ต้องรอเราน่ะ ” คำพูดคำสุดท้ายที่เขาบอกฉันก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ มันเป็นคำที่ทำให้ฉันน้ำตาไหลทุกครั้งที่นึกถึง ฉันรู้ว่าเขาอยากให้ฉันมีความสุขในช่วงระยะเวลา 3 ปีของมัธยมปลายในชีวิตฉัน แต่เขาหารู้ไม่ว่า คำพูดของเขาทำให้ฉันต้องเป็นทุกข์มาจนถึงตอนนี้

“กี้ นี่เราถามจริงๆ เถอะนะ แกไม่คิดจะมีแฟนกับเค้าบ้างหรอ เราเห็นว่ามีคนมาสนใจแกมากเหมือนกันน่ะ เอ๊ะ !หรือว่าแกยังไม่ลืมเรียล” โม เพื่อนสาวของฉันพูดขึ้นหลังจากที่การเรียนของพวกเราวันนี้จบลง มันเป็นคำถามที่ทำให้ฉันหนักใจอยู่พอสมควร แต่คำตอบของฉันมีอยู่คำเดียวคือ “ใช่ ฉันยังไม่ลืมเขา”
“อย่าคิดมากซี จำไว้น่ะ เราต้องใช้ชีวิตในช่วงเวลาที่เรายังเป็นนักศึกษาให้คุ้ม จำไว้ ผู้ชายมีตั้งเยอะ ” โมพูดจบแล้วก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับแฟนหนุ่มของเธอ บางครั้งฉันก็รู้สึกอิจฉาโมอยู่เหมือนกันที่เขาไม่ต้องมา ...รอ... ใครบางคนเหมือนฉัน  
....  กริ๊ง ....  เสียงกริ่งอัตโนมัติดังขึ้น ทำให้ฉันตื่นขึ้นมากจากความฝัน และมีอะไรบางอย่างทำให้ฉันแปลกใจ เมื่อรู้สึกตัวว่ามีผ้าห่มผืนหนึ่งกำลังพาดบนตัวฉันอยู่ ฉันพยายามคิดว่าใครเป็นคนเอาผ้าห่มมาคลุมให้ฉัน แต่ฉันก็มีเวลาไม่นาน เมื่อมองไปทางประตูหน้าโรงเรียน มันกำลังจะปิด ทำให้ฉันต้องทิ้งผ้าห่มไว้ตรงนั้น แล้วรีบวิ่งออกไป โดยที่ฉันไม่รู้ตัวว่า ตอนนี้มีใครบางคนกำลังมองมาที่ฉัน

“สวัสดีนักเรียนทุกคน วันนี้ครูจะมาแนะนำนักเรียนใหม่ เอ้า เชิญเข้ามาได้” อาจารย์ที่ปรึกษาของห้องพูดขึ้น พร้อมๆ กับมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง
“สวัสดีครับ ผมเรียลจะมาเรียนที่นี่กับเพื่อนๆทุกคนน่ะครับ ขอฝากตัวด้วยครับ” หลังจากที่เพื่อนใหม่พูดจบทำให้กี้อึ้งจนพูดไม่ออก “กี้ นั่นกี้ใช่ป่ะ เรากลับมาแล้วน่ะ กลับมาตามสัญญาไง” แล้วเพื่อนใหม่ของทุกคนก็มองมาที่กี้แล้วตะโกนขึ้น
“พอก่อน ๆ ไปนั่งข้างๆยายกี้ล่ะกัน กี้ ครูฝากพาเขาแนะนำโรงเรียนด้วยน่ะ ” และแล้วอาจารย์ที่ปรึกษาก็ออกไป กี้ยังอึ้งอยู่ เธอกำลังสับสนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั่นจริงหรือว่าเป็นแค่เรื่องโกหก
“กี้ๆ จำเราได้ป่าว” แล้วเสียงของเพื่อนใหม่ก็ได้ให้กี้สะดุ้งจากความคืดในโลกส่วนตัวกลับคืนมา “เราเรียลไง”
“จำได้” กี้พูดได้แค่นั้น เพราะว่าอาจารย์ประจำวิชาต่อไปได้เดินเข้าห้องเรียบร้อยแล้ว

“กี้ คุยบ้างสิ” เรียลพูดขึ้นหลังจากเห็นเพื่อนสาวของตนเดินเงียบมานาน “จะถึงบ้านแล้วน่ะ จะเงียบอย่างนี้จนถึงบ้านเลยหรอ ”
“......” แต่ก็ไม่มีเสียงตอบอะไรทั้งนั้น
“กี้ เราขอโทษที่เราตัดสินใจไปเองคนเดียว เราขอโทษจริงนะ”
“อ้าว กี้จะไม่ชวนเรียลเข้าบ้านเลยหรอลูก” แม่ของกี้พูดขึ้นเมื่อเห็นลูกสาวของตนเดินเข้าบ้านโดยไม่ได้ร่ำลาอะไรกับเพื่อนเลย
“ไม่ต้องหรอกครับคุณน้า เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะมารบกวนหน่อยนะครับ อยากทานอาหารฝีมือคุณน้า ไม่รู้จะเหมือนเดิมหรือป่าว” เรียลพูดขึ้นพร้อม ๆ กับรอยยิ้ม แต่จะมีใครรู้บ้างไหมว่าที่จริงความรู้สึกของเขาได้อยู่ที่ผู้หญิงที่เดินเข้าบ้านแล้ว
“จ้ะ  น้าขอตัวไปดูลูกสาวก่อนน่ะ ” หลังจากที่แม่ของกี้เดินเข้าบ้านไป  เรียลยังยืนอยู่ตรงนั้นมองไปบนห้องของคนที่เขาจำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาเลยรักผู้หญิงคนนั้น และ ครั้งหนึ่งเขาก็ได้ทำร้ายจิตใจของผู้หญิงคนนั้นมากทีเดียว
ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง
“กี้ ลูกไปเปิดประตูบ้านหน่อยสิ เรียลเขาอาจจะมาแล้วก็ได้” เสียงขอผู้เป็นแม่ดังขึ้น ทำให้กี้ต้องลูกจากหน้าจาโทรทัศน์เดินไปเปิดประตูหน้าบ้าน
“หวัดดี ” คนที่มายืนอยู่หน้าบ้านทักขึ้น
“ดี เข้าบ้านก่อนสิ”
“อืม ” เมื่อเขาเดินเข้าไปแล้ว เธอก็เดินตามไป
“สวัสดีครับคุณน้า หอมจังเลยนะครับ”  
“สวัสดีจ้ะ ไปดูทีวีกับกี้ก่อนก็ได้ยังไม่เสร็จน่ะจ้ะ ” แม่ของกี้พูดขึ้น
“ กี้ เรามีอะไรคุยด้วยหน่อยได้ไหม ” เรียลพูดแล้วมองหน้าของกี้ ทำให้กี้หน้าแดง
“มีอะไรล่ะ” กี้ถาม
“กี้โกรธเราไหมที่ครั้งนั้นเราตัดสินใจเองคนเดียว”
“ไม่นิ ” กี้พยายามหลบสายตาจากเขา เธอจะให้เขารู้ไม่ได้ว่าเธอคิดถึงเขามากขนาดไหน
“ทำไมกี้ต้องหลบเราด้วยล่ะ ” แล้วเรียลก็จับที่ไหล่ของกี้ และพยายามทำให้เธอมองหน้าเขาให้ได้ “กี้ร้องไห้หรอ ” ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมๆกับอาการตกใจที่คนที่เขาชอบร้องไห้เพราะเขา
“ป่าวไม่มีอะไรหรอก ไปทานข้าวดีกว่า แม่อาจจะทำเสร็จแล้ว” เธอพยายามหลีกเลี้ยงที่จะไม่พูดมากไปกว่านี้
“ไม่กี้ เราอยากรู้ เราอยากให้กี้พูดความจริง”
“ เรียลอยากรู้มากหรอ ” กี้พูดด้วยเสียงอันดังทำให้เขาสะดุ้ง แล้วตาของเธอกับเขาก็ประสานกัน “ทำไมเรียลต้องไป เรียลไม่ได้ถามกี้สักครั้ง แล้วเรียลยังพูดอีกว่า ไม่ให้กี้รอเรียล เรียลไม่เข้าใจความรู้สึกของกี้เลย เรียลเคยเข้าใจบ้างหรือป่าวว่ากี้ต้องทรมานมากแค่ไหนที่ต้องรอคนที่ตัวเองรัก ต้องคอยห่วงทั้งๆที่ไม่เคยติดต่อกลับมาเลย เรียลเคยเข้าใจอะไรบ้างไหม” กี้พูดขึ้นเหมือนๆกับได้ระเบิดความในใจที่เธอเก็บไว้มานาน พร้อมๆกับน้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่หยุด
“กี้ เรียลขอโทษ เรียลไม่ได้ตั้งใจทำให้กี้ต้องทุกข์ใจเพราะเรียล เรียลก็เป็นห่วงกี้น่ะ เป็นห่วงมาก ขอโทษที่เรียลไม่ได้ติดต่อกลับมา เรียลรักกี้น่ะ รักมาก รักตั้งแต่ก่อนที่เรียลจะไปแล้ว คำพูดที่เรียลพูดไว้ เรียลไม่อยากให้กี้ต้องมาห่วงเรียล” แล้วเรียลก็ได้พูดสิ่งที่เขาอยากพูดมานาน “กี้ เรียลขอโทษ อย่าร้องไห้น่ะ” แล้วเขาได้โอบกอดเธอเอาไว้แนบอก
“กี้ก็รักเรียลน่ะ รักก่อนที่เรียลจะไป ” กี้พูดขึ้นหลังจากเธอแน่ใจแล้วว่าความอบอุ่นของเขาจะอยู่คู่กับเธอตลอดไป

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =