เพื่อนใหม่...แลกกับชีวิตใหม่...เพื่ออนาคตใหม่

เนื้อเรื่อง

เมื่อจบภาคการศึกษาของชั้น ม.6 เรียบร้อย มิตรภาพความผูกพันสีจางๆของเพื่อนที่ บ้าง 3 ปี บ้างก้อ 6 ปี ของบางคน อาจจะต้องมีการเปลี่ยนแปลง ก่อนอื่นเราต้องยอมรับก่อนเรา คนเราส่วนใหญ่หลายคนคงไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงซักเท่าไหร่ เพราะคนเรามีความกลัวเป็นทุนเดิม อยู่แล้ว ในการที่จะเผชิญกับปัญหา และเรา ความกลัวนั้น ได้เข้ามาครอบงำฉัน และกำลังอาละวาดภายในความคิดของฉัน เมื่อในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ฉันจะต้องเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยแล้ว รั้วแห่งใหม่ ที่หลายคนเชื่อว่าเป็นรั้วสุดท้ายแห่งการศึกษา ซึ่งก้อเป็นรั้วของชีวิตใหม่ของคนหลายคนรวมทั้งฉันด้วย การเข้าสู่รั้วมหาลัยของฉันคงเหมือนคนทั่วไป ด้วยการสอบเอนทรานซ์เข้ามา แล้วด้วยความบังเอิญ การสอบติดของฉันเป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายมากๆๆ ทั้งคณะ และ มหาวิทยาลัยที่ดี ก่อนอื่นต้องเริ่มที่ว่า คณะที่ฉันได้เรียนนี้ไม่ใช่ที่สุดของฉันที่อยากเรียน(หรือเป่าฉันก้อยังไม่แน่ใจจนถึงตอนนี้) แต่ เพื่อนของฉันบอกว่าคณะนี้แสนอบอุ่นเป็นกันเอง มีมิตรภาพที่ดีมอบให้เสมอเลย ก้าววันใหม่ของฉันในชุดนิสิต(นักศึกษา) ทุกอย่างเปลี่ยนหมด ถึงแม้ ฉันจะเข้ามาพร้อมเพื่อนคนนึงมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันอุ่นใจอารายเลย เพราะเมื่อมีกิจกรรมต่างๆๆเราทั้งคู่ก็โดนแยกกลุ่มกันออกไป ความรู้สึกตอนนั้นของฉัน บอกได้คำเดียวว่า ไม่นะ...ไม่ ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งรอกิจกรรมต่อไปของการเรียน เหมือนกับว่าฉันกำลังสวมบทละครเป็นคนใบ้อะไรอย่างนั้น ทั้งๆที่โดยส่วนตัวฉันเป็นคนพูดเก่งมาก อีกความคิดนึงของฉันตอนนี้คือ รั้วมหาวิทยาลัยได้กลืนกินชีวิตความสนุกของฉันไปอีกแล้ว เมื่อการรอกิจกรรมต่อไปของฉันตามนาฬิกาเป็นเพียง 10-15 นาที แต่เมื่อเทียบแล้วเหมือนฉันมองนาฬิกาไปทุกๆๆนาทีที่ผ่านเลยไป ความรู้สึกขณะนั้นเมื่อมองไปที่คนรอบๆ คณะของฉัน เอ้านั่นก็โรงเรียนเดียวกัน .. เอ้า โรงเรียนเดียวกันอีกแระ ..เอ้า ต่างโรงเรียนกันทำไมสนิทกันไวจัง ...เอ้า นั่นเพื่อนกันอีกแล้วหรอ แล้วฉันล่ะทำไมไม่มีใครคุยด้วยเลย เหมือนพวกเค้ามีโลกส่วนตัว เหมือนเราก้อมีโลกของเราที่ห้ามไปยุ่งกับพวกเค้า (มาถึงตอนนี้เพื่อนๆที่อ่านอาจนึกว่า ทำไมฉันไม่เข้าไปคุยล่ะ คนอื่นๆๆเค้าไม่ใช่ยักษ์ใช่มารหรอก ใช่ไหม) หลายครั้งที่ฉันพยายามเสนอตัวเข้ามาคุย ทุกคนต่างยิ้มให้แล้วทักทายฉัน ถามชื่อ ถามโรงเรียนฉัน (ความรู้สึกแว๊บแรกตอนนี้ของฉัน *เย้.. ดีใจจังเรามีเพื่อนคุยแล้ว) แต่สุดท้ายบทสนทนาของฉันกับเค้า ก้อจบลงด้วย เออ...ไปก่อนนะเพื่อนเรารอยู่ เออ...เด๋วเรามาคุยด้วยนะ เออ...ยินดีที่ได้รู้จัก เราไปนะ แทบจะทุกราย ซ้ำแล้วใหญ่ บางราย อุตส่าห์เสนอตัวบอกชื่อฉันก่อน เค้ากลับ มองด้วยหางตา แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุยต่อ บอกเลยว่าความรู้สึกของฉันตอนนั้นคือ ชีวิต นี้เราต้องอยู่คนเดียวใช่มั้ย ในรั้วมหาลัย บอกตรงๆๆว่าฉันรู้สึกเศร้าใจและเสียใจมาก ฉันได้แต่นั่งนึกภาพว่าทำไม เพื่อนเราในชั้นมัธยมไม่มาอยู่กับเราหมดเลยล่ะ ฉันได้แต่นั่งคิดแบบนี้ ตลอดมา พอถึงเวลา ที่ฉันต้องกลับบ้าน การเดินทางออกมาจากมหาลัยนั้นช่างโดเดี่ยวและเดียวดาย เพื่อนต่างหายหน้าหายตาไปหมด และแล้วเมื่อกลับถึงบ้านของฉัน ฉันบอกกลับตัวเองว่า นี่ฉันเลือกคณะผิดหรือ เปล่า หรือ เลือกมหาลัยผิด หรือ เลือก ที่ผิดทั้งสองอย่าง หรือว่าฉันไม่คู่ควรกับการใช้ชีวิตในมหาลัยเลย ฉันบอกตัวเองเสมอว่า พรุ่งนี้ ฉันกลัว ฉันกลัวที่จะโดดเดี่ยว และ ฉันกลัวว่า มหาลัย จะพราก เอา ชีวิตฉันไป จากสดใส เป็น ซึมเศร้า สุดท้ายฉันอยากจะบอกว่า คนที่เข้ามหาลัยมาเป็นกลุ่มคุณ ควรเปิดใจรับเพื่อนคนอื่นๆบ้าง เทคแคร์คนอื่นบ้าง สนใจเพื่อนคนอื่นๆ โดยเฉพาะ เพื่อนที่เค้าโดดเดี่ยว และอย่ากลัว ที่ว่าเค้าจะไม่สนใจตอบ แต่อย่างน้อยเราก็ได้เป็นผู้ให้ที่สมบูรณ์โดยสิ้นเชิง