ฤดูร้อน ตอนฟ้าใสใส-หัวใจสีทะเล

เนื้อเรื่อง

“ต้องเดินทางแล้วล่ะ...”
เสียงเงียบๆ ข้างในตัวเองตะโกนขึ้นมา แทนมองออกไปหน้าต่างมองดูเมฆปุยสีขาวลอยล่องไปในฟ้าสีครามสดใส

“ต้องเดินทางแล้วล่ะ...”
เสียงเงียบๆ ข้างในตัวเองตะโกนขึ้นมา แทนมองออกไปหน้าต่างมองดูเมฆปุยสีขาวลอยล่องไปในฟ้าสีครามสดใส

“รอหน่อยนะเพื่อน...”
แทนพยายามบอกกับก้อนเมฆ ก้อนที่ดูราวกับนกยักษ์สีขาวกางปีกกว้าง กำลังโบยบินจากดินแดนเหนือหุบเขา
สู่ทะเลแห่งดินแดนทางใต้ ซึ่งแทนเคยได้ยินมาว่า แผ่นน้ำที่นั่นกว้างใหญ่พอๆ กับท้องฟ้าของแทนเลยทีเดียว

“มันจะแค่ไหนกันฮึ” แทนคิดในใจ สำหรับแทนแล้วเขาสนิทกับท้องฟ้าที่นี่มา 14 แล้วก้อยังไม่เห็นจะมีอะไร
งดงามและกว้างใหญ่เท่าท้องฟ้าของแทนได้

แทนพยายามนึกถึงความทรงจำแรกสุดที่ยังจำได้ดี ก็คือเขาปล่อยมือแม่แล้ววิ่งไปตามทางที่จะไปบ้านของยาย
ซึ่งอยู่ปลายเขาลูกนั้น ถนนราดหินก้อนเล็กๆลาดยาวไปตามไหล่เขามองออกไปเห็นท้องฟ้ากว้างไกล หมู่บ้านดู
เล็กๆอยู่ในหุบเขาเบื้องล่าง  แทนวิ่ง นำหน้าทุกคนไปเรื่อยๆจนสุดท้าย สะดุดก้อนหินแล้วหัวทิ่มขมำ ได้แผลทั้ง
ที่หัว ข้อศอก และหัวเข่า แทนไม่เจ็บเพราะแทนโตได้ 4 ขวบแล้ว แต่พอแม่ตามมาถึงแทนก้อน้ำตาเริ่มเอ่อเบ้าตา
แล้วก็เริ่มร้องไห้พอแม่ลูบที่หัวแทน แทนกอดแม่น้ำตายังไหลอยู่ แต่แทนก็มีความสุขที่ได้วิ่งแบบนี้

“ฮิ...คนบ้าท้องฟ้า” ฟางมักล้อเค้าแบบนี้ทุกครั้งที่เห็นแทน เริ่มเหม่อลอยมองเมฆบนท้องฟ้า
สาวน้อยยิ้มอย่างสดใส และมักจะมานั่งเล่นพูดคุยกับแทนอยู่เสมอๆ เพราะฟางบ้านอยู่ถัดไปไม่ไกลจากบ้านแทนเท่าใดนัก
“ฮึ...คนบ้ามองคนดูท้องฟ้า” แทนประชดคืนบ้าง แทนทำหน้าเข้ม แต่หน้าแดงอายนิดๆ
“แล้ววันนี้ที่บ้านฟางไม่เก็บองุ่นหรือไง ถึงได้มาที่ไร่แทนได้” แทนสงสัย

หมู่บ้านที่แทนอยู่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ตั้งอยู่ในหุบเขา เดือนนี้เป็นช่วงอากาศกำลังหนาวเย็นกำลังดี และผลองุ่นก็กำลังโตเต็มที่ อวดผลเปล่งปลั่งแข่งกันอยู่บนร้านยาวสุดสายตา

“แล้วแทนวันนี้บ้านแทนไม่เก็บองุ่นหรือไง ถึงได้มานั่งเหม่อลอยอยู่ได้” ฟางย้อน
“แทนเก็บของวันนี้เสร็จแล้ว แถวที่เหลือ (อีกเยอะ) เป็นของพรุ่งนี้” แทนพยามแก้ตัว
“ฟางก้อเหมือนกัน” เด็กสาวยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก แล้วก็กระโดดขึ้นชิงช้า แล้วโหนตัวไปมา แล้วฮัมเพลงเบาๆ

“ซัมเมอร์นี้ แทนจะทำอะไรเหรอ” เด็กสาวหันกลับมาถาม แล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัยและอยากรู้
“ก็ดูท้องฟ้ามั้ง” แทนตอบ แล้วพลางยิ้มที่มุมปาก
“ตอบจริงๆ สิ”
“ทำไมเหรอ”
“แทนดูโตขึ้น ต่างจากปีที่แล้ว แววตาดูมีประกายขึ้น” ฟางมองตาแทน แล้วหันไปทางอื่น
“เราอยากเดินทาง”

“ไปไหนเหรอ”
“ไปที่ๆ อยู่ไกลๆ ฟางมั้ง” แทนหัวเราะ แต่ฟางตาเริ่มแดง
“จะไปทางใต้ ไปทะเล” แทนตอบ แววตามุ่งมั่น
“ขี้แยจัง” แทนมองฟางแล้วยิ้มนิดๆ เอามือล้วงกระเป๋า แล้วมองไปทางทิศใต้
“คนบ้า” ฟางค้อน แล้วแอบมองแทนแป๊บนึง แล้วก้อยิ้มได้

“แล้วแทนว่ายน้ำได้เหรอ จะไปน่ะ” ฟางถาม เพราะแทนเป็นคนเดียวในเด็กรุ่นเดียวกันที่ว่ายน้ำไม่เป็น
“นั่นน่ะสิ”