ความรัก ความเกียด ความรู้สึก ความอ่อนไหว และสายลมที่พัดมากอด

เนื้อเรื่อง

เพลินเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆๆๆๆๆๆๆ เป็นดาว ร.ร แถมเพลินยังเป็นหลานสาวของเจ้าของโรงเรียนอีกตั้งหาก ทำให้เพลินเป็นคนที่มีแต่คนเกียด แป็บเป็นเด็กผู้ ช ที่เพลินแอบชอบแต่แป็บก้อเกียดเพลิน   พอ ม.6 เพลินกับแป็บก็ได้มาอยู่ห้องเดียวกัน ด้วยความที่ทั้งสองคนไม่ชอบกันอยู่แล้วก้อเกียดกันมากขึ้นอีก อยู่ดีๆวันหนึ่ง วิชา ภาษาญี่ปุ่น เป็นวิชาที่เพลินเกียดที่สุด แต่กลับเป็นวิชาที่แป็บชอบมากที่สุด ด้วยอะไรก็ไม่รู้เพลินกับแป็บดัน จับคู่อยู่ด้วยกัน  
“ โคตรน่าเบื่อเลยอะไรเนี่ย  อาจารย์คับผมขอเปลี่ยนคู่ได้ไหมคับ”  แป็บยกมือถามอาจารย์
ในความรู้สึกเพลินตอนนั้นเป็นอะไรที่แย่มากทำไมนะ เราแย่และเลวขนาดนั้นหรอ ทำไมอ่ะ เพลินร้องไห้และวิ่งออกจากห้องไป  ปกติแล้วเพลินเป็นผู้ ญ ที่แข็งกระด้างมากแต่วันนี้ตอนนี้เธอกับวิ่งและร้องไห้ ทำให้ความรู้สึกของแป็บแย่ ตามเหมือนกัน
“ ทำไมหล่ะ เธอไม่อยากอยู่กับเพลินหรอ ” เลียงอาจารย์ถามขึ้น
“ ผมขอโทดคับ ขออนุญาติคับ “ แป็บวิ่งออกไปตามเพลิน แป็บเห็นเพลินนั้งกอดเข่าร้องไห้ที่ริมสระว่ายน้ำของ ร.ร ที่ตงนี้เป็นที่ ที่เพลินชอบมานั้งเป็นปะจำเพาะเธอไม่ค่อยได้ยุ่งกับใคร  
“ เพลิน “ แป็บเรียกเพลิน  ภาพที่แป็บเห็นก็คือ ภาพที่เพลินเงยหน้าขึ้นพร้อมน้ำตาที่ร่วงมาจากตาของเธอ ตาแดงกล่ำ และบวมจนเห็นได้ชัด หน้าของเธอแดงพร้อมกับเสียงสะอึ้กสะอื้น ภาพนั้นทำให้แป็บอ่อนไหวมากผู้ ญ ที่แป็บมองเค้ามาตลอดด้วยความเกียดความแข็งกระด้าง แต่วันนี้ภาพนั้นทำแป็บรู้สึกผิดที่สุด  แป็บเอามือไปลูบที่ใบหน้าของเพลินพร้อมพูดว่า “ เราขอโทดนะ “
เช้าต่อมา
“ เพลิน กินข้าวเช้ากัน “ แป็บทักเพลินที่หน้าหอ
เพลินไม่พูดด้วยพร้อมเดินหนีแป็บไป  
“ เพลินเดี๋ยวซิ เราขอโทดนะ “
“ อืมมมมมมมมมม...............ไม่เป็นไรช่างมันเถอะเราก็รู้ว่า แป็บคงลำบากใจ  “ เพลินยิ้มให้แป็บแบบมีมารยาทแล้ววิ่งหนีไป  แป็บพยายามที่จะพูดกับเพลิน เข้าไปทักเข้าไปชวนคุยทำทุกอย่างเพลินก็เงียบกลับมาใส่แป็บทุกที
ในห้องสมุด ร.ร ทั้งแป็บและเพลินก็นั้งทำรายงานวิชา ญี่ปุ่นอยู่คุณย่าของเพลินให้คนมาตามเพลินไปพบโดยด่วน
“ เดี๋ยวมานะแป็บ “ เพลินบอกแป็บ
“ คับ เราอยู่ที่นี้นะ “ แป็บตอบกับเพลิน  
ในตอนนั้นแป็บก็รู้สึกดีกับเพลินมากแล้ว แป็บก็เห็นไดอารี่ของเพลินวางอยู่ แป็บจึงถือวิสาสะเปิดอ่านมันซะ แป็บจึงรู้ว่าตลอดเวลา แป็บคือคนที่เพลินแอบชอบมาโดยตลอด และอีกไม่นานเพลินต้องย้ายไปอยู่ต่างปะเทศโดยไม่ได้กลับมาที่นี่อีก  “ เหลือเวลา 1เดือนเท่านั้นที่จะมีเวลาที่ได้เห็นหน้าแป็บ “ เป็นปะโยคนึงในไดอารี่ของเพลิน  แป็บวางไดอารี่ลงพร้อมกับวิ่งไปหาเพลินที่ห้องของคุณย่าของเพลิน  เลขาของท่านบอกว่าเพลินไปแล้ว แป็บคิดว่าเพลินคงไม่กลับไปที่ห้องสมุดแน่  แป็บวิ่งที่สระปรากฏว่าเห็นเพลินร้องไห้อยู่เหมือนเดิม แป็บรีบวิ่งเข้ากอดเพลินด้วยความรักและความเอ็นดูเพลินมาก เพลินแปลกใจและผลักแป็บออกไป
“ อะไร แป็บ! เป็นบ้าอะไร “  เพลินว่าแป็บด้วยเสียงสั่นเพาะคนที่เธอแอบชอบมาตลอดเข้ามากอดเธอ ช่วงเวลาที่แป็บกอดเพลินเป็นเวลาไม่ถึง 10 วินาทีด้วยซ้ำแต่เพลินกับรู้สึกว่ามันเป็นสัมผัสที่อบอุ่นมากที่สุด
แป็บเอามือปิดปากเพลิน “ เพลินไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะพอเถอะเราขอโทดนะที่เราทำไม่ดีกับเพลิน “น้ำตาของเพลินไหลออกมา มือของแป็บกำลังโอบอุ้มไปที่ใบหน้าของเพลินและปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเอ็นดูเพลิน จิงๆๆ แล้ว ที่คนที่แป็บมองข้ามไปและคงเป็นคนที่แป็บรักก็คงเป็นเพลินแหละ  แป็บกอดเพลินไว้และบอกกับเพลินว่า “ อย่าลุกไปไหนนะ นั้งอยู่อย่างนี้นะ  นั้งนานๆนะเพลิน  แป็บอยากกอดเพลินไว้ให้นานๆนะ “
“ เกิดอะไรขึ้น อ่ะ แป็บ เราไม่เข้าใจแป็บมาทำอย่างนี้ทำไม “ เพลินถามแป็บเพาะความสงสัย
“ เราขอโทด เราแอบเปิดอ่านไดอารี่ของเพลิน อีกเดือนเดียวเองหรอที่แป็บจะได้เดิน จับมือ กับเพลิน นั้งกอดเพลิน กินข้าวกับเพลิน ดูหนังกับเพลิน ร้องเพลงกับเพลิน และก็ทุกๆอย่างทีมีเพลิน”  แป็บสารภาพผิดที่แอบอ่านและพูดทั้งหมดที่อยากทำให้เพลินฟัง   ทุกๆๆวัน แป็บก็จะไปรับเพลินที่หน้าหอไปกินข้าวทุกมื้อด้วยกัน  ไปดูหนัง เต้นรำ ซื้อของ ไปเที่ยว ด้วยกัน
“ เพลิน อีก 10 วันใช่ไหม “ แป็บถามเพลิน และไม่อยากให้เพลินไป
“ อืม.........ใช่ อีก 10 วัน “ เสียงเพลินตอบแบบเศร้าๆ
วันที่ 9
8
7
6
5
4
3
คืนวันที่ 2 แป็บบอกกับเพลินว่า “ ตอน 5ทุ่ม 59 ออกมาหาเราที่ดาดฟ้านะ  “
เพลินขึ้นไปตามนัด บนดาดฟ้ามีแสงสว่างจากเทียนเป็นร้อยๆๆ เล่ม ปนกับแสงดวงจันทร์กับแสงดาวบนท้องฟ้าที่ระยิบเป็นดวงๆๆ ลมพัดเย็นๆๆ เสียงเพลงเปิดเบา ภาพสบายตาของดอกลิลลี่สีขาวนวลเต็มทั้งดาดฟ้า  เพลินยิ้มอย่างมีความสุขที่สุดแล้ววิ่งไปกอดแป็บ ทั้งสองคนเอาหน้าผากมาชนกันปลายจมูกสัมผัสกันอย่างนิ่มนวล มือโอบที่เอวทั้ง 2 ฝ่าย ริมฝีมือทั้งคู่ก็ปะกบกัน  ทั้งคู่จูบกันด้วยความรัก เพลินอายมากหน้าแดง และบอกกับแป็บว่า  ”รู้ไหมมันคือ จูบแรกนะ “  
“ ไม่จิง หรอ เพลิน โกหกแป็บอ่ะ “ แป็บพูดกับเพลินเสียงแข็งๆ
“ จิงซิ เราไม่เคยจูบและก็ไม่มีใครมาจูบ “ เพลินบอกแป็บ
“ อะอะอะอะ “ เสียงแป็บหัวเราะเพลิน
“ หัวเราะอะไรแป็บ “
“ ก็เราเคยแอบจูบเพลินด้วย ตอนที่เพลินร้องไห้อ่ะ ที่ริมสระ อ่ะ “
ทั้ง 2 คนก็เต้นรำกันจนเช้า  บ่าย 2โมงเป็นเวลาที่เพลินต้องขึ้นเครื่องแล้ว
“ เครื่องที่ TG 118 กรุณาขึ้นเครื่องได้แล้วค่ะ ของสายการบินนิวซีแลนด์ ขอบคุณค่ะ “
เสียงที่ปะกาศจบลง  พร้อมกับเสียงที่แป็บบอกกับเพลินว่า “ เรารักเพลินนะ “
ใบหน้าของแป็บที่ยิ้มให้เพลินนั้น มีความสุขที่สุด
“ พุ่งนี้จะไม่มีเพลินอยู่ข้างๆๆ พุ่งนี้จะไม่มีเพลินที่เต้นรำ พุ่งนี้จะไม่มีเพลินที่กินข้าว พุ่งนี้ไม่มีเพลินในโรงหนัง พุ่งนี้จะไม่มีเพลินยืนอยู่หน้าหอ แต่พุ่งนี้จะมีเพลินอยู่ในสายลมที่พัดมากอดเราตลอดไป “
เพลินเดินเข้าไปในห้องตรวจหนังสือเดินทาง  ภาพสุดท้ายที่แป็บเห็นก็คือใบหน้าที่ยิ้มอย่างสดใสและมีความสุขที่สุด แป็บยืนมองเพลินจนลับตาไป ซักวันนึงทั้งคู่เชื่อว่าพะเจ้าจะไม่ทำร้ายความรักที่บริสุทธิ์ของคนทั้งสองคน   พรหมลิขิตของทั้งคู่คงมีจิงในซักวันนึง

ขอบคุนนะที่อ่านจนจบ คือแบบว่าเราก้อพยายามเขียนเป็นพาสาไทยมากที่สุดอ่ะนะ ยางงายก้อขอโทดนะด้วยถ้าเขียนอารายผิดไปอ่ะ เราม่ายด้ายเรียนภาสาไทยอ่ะ เราก้อเลยสะกดม่ายถูกยางงายก้อว่ากันนะ  โหวตด้วยนะ             ขอบคุนค่ะ