ความหวังของแม่

เนื้อเรื่อง

ยามราตรีกาลใกล้มาเยือน แสงทองซึ่งเคยระบายสีท้องฟ้าให้ดูมีชีวิตชีวาเลือนลับหายไป ความอบอุ่นที่มีเมื่อครั้งยามบ่าย ก็ค่อยๆลดลงทีละน้อยพร้อมกับดวงอาทิตย์ที่ถูกขอบฟ้าทางฝั่งกระโน้นกลืนไป... ดวงอาทิตย์แหล่งพลังงานใหญ่ของมวลมนุษยชาติ ยังคงวนเวียนมาให้ชาวโลกได้ยลโฉมอย่างเท่าเทียมกัน ไม่มีใครเห็นมากไปกว่าใคร นี่มันลับฟ้าบ้านเราไปแล้ว ก็คงไปปรากฏแสงเจิดจ้าอยู่อีกซีกโลกหนึ่งอย่างเป็นนิจสิน แต่ไฉนมนุษย์เราที่อยู่ซีกโลกเดียวกันแท้ๆ จึงไม่เคยแวะเวียนมาให้ได้เห็นหน้าตากันบ้าง กระท่อมตับจากโทรมๆ สิ่งปลูกสร้างที่ใครหลายๆคนอาจคิดว่าเป็นแค่ที่พักชั่วคราวเวลาไปทุ่งนาหากบเขียด แต่สำหรับหญิงชราผู้นี้ กระท่อมตับจากเป็นสมบัติล้ำค่าชิ้นเดียวที่หล่อนมี มันเป็นรังรักสมัยเมื่อครั้งตาพูน...คู่ทุกข์คู่ยากของแกยังมีชีวิตอยู่ แต่แล้วเหตุการณ์ณืที่หล่อนไม่ตาดติดก็อุบัติขึ้น... เมื่อสี่ปีก่อน เงื้อมมือมุจจุราชก็ผ่านมาครอบคลุมกระท่อมหลังน้อย ถึงบัดนี้เงาดำจะผ่านไปนานแล้ว แต่มันก็พาวิญญาณของตาพูนไปด้วย ทิ้งเหลือไว้เพียงรูปถ่ายเก่าๆให้ยายแดงไว้ดูต่างหน้า ความชรา...มันก็เกือบพรากเอาชีวิตของแกไปด้วยอีกคน ซึ่งมันก็เคยพรากความสาวและแรงกายของยายแดงมาแล้วครั้งหนึ่ง...หากวันนั้นเพื่อนบ้านไม่มาพบเข้า แล้วพาไปส่งโรงพยาบาลไว้ทันกาล ชีวิตหญิงชราแก่ที่มืดมนก็คงจะลาโลกไปอยู่กับตาพูนผัวรักแล้ว แสงตะวันมันไม่มีค่าอะไรมากนัก ยามกลางวันที่ชาวบ้านคนอื่นๆเขาทำมาหากินกันตัวเป็นเกลียวท่ามกลางสังคมที่เอารัดเอาเปรียบ...ยายแดงเป็นเพียงแค่คนถางหญ้าที่ทุ่มหยาดเหงื่อทุกเม็ดแลกกับเงินเพียงไม่กี่สิบบาท แกไม่คิดอยากได้ใคร่ดีกับใครเขา ขอเพียงมีเศษเบี้ยประทังชีวิต เท่านี้แกก็คิดว่ามันคุ้มค่าแรงแล้ว แต่ในยามกลางคืน เวลาแห่งความมืด เวลาที่ไม่มีประโยชน์อะไรของคนทั่วไป สำหรับแกแล้วมันเป็นเวลาแห่งความหวัง ความหวังที่ลุกโชนเมื่อแกมองเห็นดาวลูกไก่...ดวงดาวเจ็ดดวงเล็กๆที่เรียงตัวอยู่อย่างงดงาม เสมือนเพชรน้ำหนึ่งอันล้ำค่าตกแต่งฟ้ามืดให้สวยงามขึ้นอีกครั้ง ดาวลูกไก่ ดวงดาวที่เด็กชายตัวเล็กคนหนึ่ง เป็นต้องตื่นตาตื่นใจเมื่อแรกเห็น ข้างๆกายเจ้าตัวเล็ฏมีชายหญิงวัยกลางคนชี้นิ้วไปที่ดาวกลุ่มนั้น แล้วเล่านิทานเรื่องดาวลูกไก่ เด็กน้อยนั่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ ผ่านพ้นไปสามสิบปี...วันนั้นคงไม่มีวันหวนกลับมาอีกแล้ว เด็กน้อยกลายเป็นหนุ่มใหญ่ เป็นคนไทยมากความสามารถที่มีชื่อเสียงในญี่ปุ่น เขาเป็นคนสำคัญทางด้านเศรษฐกิจของชาวอาทิตย์อุทัย คนทั่วโลกยกย่องสรรเสริญถึงความเป็นต่างด้าวที่องอาจอยู่บนถนนการเงินของญี่ปุ่น...คุณวิทย์สง่างามเหลือเกิน เขาประสบความสำเร็จทั้งที่วัยเพิ่งจะเข้าเลขสี่ แต่ใครจะรู้บ้างว่า เบื้องหลังแห่งดาวจรัสแสงดวงนี้ จะเป็นไม้ใกล้ฝั่งที่ผ่านชีวิตมาแปดสิบฝนแปดสิบหนาว น้ำพักน้ำแรงที่หาเงินส่งเสียลูกชายจนจบปริญญา...กลับกัน แทนที่ลูก ความหวังเดียวของผู้เป็นพ่อแม่ จะเลี้ยงดูบุพการีเป็นการตอบแทนบุญคุณเหมือนกับที่ครูบาอาจารย์พร่ำสอนในห้องเรียน...ไม่เลย..คุณวิทย์ผู้โด่งดังกลับทิ้งกระท่อมและผู้ให้กำเนิดเผชิญชีวิตอย่างยากลำบาก ในขณะที่ตัวเขาเองกินอยู่สุขสบายภายใต้ร่มชายคาคฤหาสน์สุดหรู มนุษย์เราสุดท้ายก็จบที่ความตาย...ยายแดงรู้ตัวดี แต่แกยังมีความหวัง หวังจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตว่า จะมีสักครั้งไหมที่คุณวิทย์กลับมาให้แกเห็นบ้าง มีอยู่วันหนึ่งที่คุณวิทย์กลับมาประเทศไทย แกอุตส่าห์ถ่อสังขารไปหา แต่คุณวิทย์กลับไล่แกให้กลับบ้านไป ยังดีที่คุณเธอยังมีเมตตาพูดว่า “แล้วจะกลับไปเยี่ม” ซึ่งคำนั้นมันทำให้น้ำใสๆจากดวงตาของผู้เป็นแม่พรั่งพรูออกมาด้วยความดีใจ ฉันเชื่อเหลือเกินว่า ทุกวันนี้เมืองไทยยังมีคนชราประเภทนี้อีกมาก ลูกเป็นถึงคนใหญ่คนโตในสังคม แต่ท่านผู้มีพระคุณกลับเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านพักคนชรา พ่อแม่ไม่เคยหวังเป็นใหญ่เป็นโตเหมือนลูก ต่อให้เป็นคนใช้ในบ้านลูกก็พอใจแล้ว เพียงแต่ความอาทรของลูกหลานที่หยิบยื่นมา ถึงแม้จะเป็นเศษเสี้ยวหัวใจแกก็ขอให้มีบ้าง อย่าปล่อยให้คนสำคัญของคุณต้องประสบเคราะห์กรรมเหมือนยายแดง ที่บัดนี้แสงตะเกียงมืดลง... ร่างผอมบางทิ้งตัวลงนอน โดยมีพื้นแข็งรองรับร่างที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง “สักวันไอ้วิทย์มันคงกลับมาหาข้า ก่อนที่ดินจะกลบหน้าของข้า” ฉับพลันหญิงชราก็ปิดเปลือกตาที่เหี่ยวย่นลงด้วยความเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน