I\'m not crazy.

เนื้อเรื่อง

เรื่องนี้เกิดขึ้นในสถานที่ที่ทุกคนคงคิดว่าไม่น่าเกิดขึ้น แต่ผมก็ทำให้มันเกิดมาแล้ว เรื่องนี้เกิดขึ้นที่สี่แยกไฟแดงสักแห่งในเมืองไทย ผมพบผู้หญิงคนหนึ่ง ผมไม่รู้จักเธอหรอกและเธอก็คงไม่รู้จักผมเช่นกัน เอ่อ…ตามที่รู้จักกันมาผมว่าคุณคงเคยอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกใช่ไหมล่ะ ก็คงแน่เพราะผมก็เพิ่งเคยเขียนครั้งแรกเช่นกัน ผมว่าเรากลับมาสู่เรื่องหญิงที่สี่แยกไฟแดงดีกว่า ผมว่าเธอน่าจะมีชื่อนะ วันๆนึงผมผ่านไปที่สี่แยกแห่งนั้นวันละหลายๆรอบ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าผมจะไปทำไมนักหนา แต่ที่รู้ส่วนมาก…ไม่ใช่สิทุกครั้งก็ว่าได้ ผมจะพบคุณเธอตลอดเวลา จนวันนึงผมรู้สึกอยากรู้เรื่องราวของของเธอมากกว่านี้ ผมก็เลยเข้าไปคุยกับเธอดู เธอไม่ใช่สาวสวยอะไรที่จะทำให้ผมหลงไหลได้มากมาย แค่เธอแต่งตัวมอมแมมไม่เหมือนกับคนธรรมดา ผมของเธอไม่ได้สระเป็นปีเลยมั้ง เนี่ยแหละจุดดึงดูดของเธอที่ทำให้ผมอยากคุยด้วย ผมเริ่มคำถามที่น่าจะเป็นคำถามแรกจากคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนเลยนะ สวัสดีครับคุณมีชื่อไหม คุณชื่ออะไรครับ แต่เธอกลับตอบผมมาว่า รู้จักฉันได้ไงคะ เอ๊ะ…(เธอทำเสียงสูงจนผมตกใจ) แล้วเธอก็กระโจนมากอดผมอย่างแนบแน่น ผมแทบช็อกแต่ทำไงได้ เธอกอดผมไปแล้วนิครับ ก็เลยตามเลยแล้ว ไม่คิดอะไรมาก ผมพยายามแกะเธออยู่นานพอแกะได้ ผมก็เลยเปลี่ยนคำถามและถามถึงเรื่องราวเกี่ยวกับครอบครัวของเธอดู แต่เธอกลับบอกผมมาว่า เธอรักผมมาก ผมพยายามทำใจและใจเย็นๆ เราคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง ผมเลยออกตัวมาก่อน ผมบอกเธอว่าเดี๋ยวผมจะกลับมาหาเธอใหม่แต่เธอกลับร้องไห้ซะนิ ผมทำอะไรไม่ถูกเลย แต่ในเวลานั้นความคิดแรกที่พุ่งมาในสมองผม ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นความคิดของลูกผู้ชายที่แท้จริง ผมเลยตัดสินใจทำตามความคิดของผมคือการวิ่งหนีอย่างเอาตัวรอด มันเป็นความคิดของลูกผู้ชายไหมครับ ถัดจากเหตุการณ์นั้นสัก12ชั่วโมงได้ผมก็กลับมาหาเธออีกพร้อมกับข้าวกล่อง 2 กล่องที่ถือมาด้วย และผมก็ให้เธอ 1 กล่อง และผมกินเอง 1 กล่อง แหมมันช่างโรแมนติกนะครับกินข้าวบนทางเท้าข้างสี่แยกไฟแดงเนี่ย ตอนแรกๆผมกินไม่ลงหรอกครับเห็นเธอกินแบบตายอดตายอยากมากๆ ผมก็เลยมีความคิดอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น จึงพูดกับเขาว่าคุณๆเรามาเล่นพ่อแม่ลูกดีไหม เธอตอบมาแบบไม่คิดว่าเอาซิ ผมจึงบอกต่อว่างั้นผมเล่นเป็นพ่อชื่อกิจ ส่วนคุณเล่นเป็นแม่ชื่อเพิ้ง เราเริ่มเล่นโดยคุณเพิ้งเธอเริ่มก่อนเธอเริ่มโดยการเอามือน้อยข้างขวาของเธอหยิบข้าวในกล่องมาป้อนให้ผม แต่คุณก็คงคิดว่าผมจะไม่กินใช่ไหม แต่เพื่อการเล่นของเราทั้งสองคนให้สมบูรณ์ผมก็เลย…ไม่กินครับ(มันจะสมบูรณ์ตรงไหน)พร้อมกลับคำพูดที่ว่า คุณกินเถอะของผมก็มี แล้ววันนั้นเราก็นั่งกินข้าวกันนานมากผมไม่เคยกินข้าวคลุกฝุ่นนานขนาดนี้มาก่อนเลยแต่ผมกลับทำมันได้อย่างไม่น่าเชื่อ เรากินไปคุยกันไปอย่างไม่รู้เรื่องแต่ผมก็พยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เธอพูดมา และผมก็คงไม่รู้ว่าเธอเข้าใจที่ผมพูดหรือเปล่า พอผมกินข้าวเสร็จผมก็ขอตัวกลับก่อนและรีบพูดต่อว่าไม่ต้องเสียใจนะเดี๋ยวผมก็มาใหม่ไม่ต้องกลัวพร้อมกับสายตาคนเดินผ่านไปผ่านมาที่มองผมแบบแปลกๆ ด้วยความที่ว่าผมไม่อายผมก็เข้าไปจับมือกับเธอแล้วก็ตบบ่าของเธอด้วย แหมมันช่างสมจริงสมจังในการที่เราเล่นพ่อแม่ลูกกันมาก ผมรู้ว่าคนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็คงคิดว่าผมเป็นคนบ้าด้วยแน่ๆ ผมว่านะครับนับวันผมก็บ้าขึ้นจริงนะ และพออีกวันนึงผมก็ไปที่สี่แยกนั้นอีก แต่กลับไม่พบเธอคนนั้น ผมเลยรีบไปหาผู้เห็นเหตุการณ์ และผมก็เจอ ป้าคนที่ขายพวงมาลัยที่สี่แยกครับผมว่าเธอผู้นี้ต้องรู้แน่ๆว่าคุณเพิ้งของผมไปไหน แต่ป้าคนที่ขายพวงมาลัยกลับทักผมว่าคุณคนที่คุยกับคนบ้าเมื่อวันก่อนนิและป้าเขาบอกต่อว่า ยัยนั่นมันโดนจับไปแล้วเมื่อตอนเช้ามันมายืนแก้ผ้า เลยมีคนโทรไปบอกตำรวจให้มาจับตัวไป แต่ผมกับนึกดีใจที่เขาโดนจับตัวไปเพราะผมก็นึกเหมือนกันว่าสักวันเธอคนเดินตุปัดตุเป๋ไปให้รถชนแน่ๆ เธอคงลำบากน่าดู ใครจะเลี้ยงดูเธอได้ดีกว่าโรงพยาบาลรักษาคนประเภทนี้ล่ะ ใครจะรู้ครับว่าการที่เราคลุกคลีกลับคนบ้าและคนที่ไม่รู้จักด้วยเพียงไม่กี่วันมันจะทำให้เรารู้สึกเป็นห่วงเป็นใยเขาเหมือนว่าเขารู้จักเรามานาน และเป็นหนึ่งในครอบครัวของเราด้วย แต่สรุปจริงๆจังๆแล้วไอ้ที่ผมคุยแล้วไม่รู้เรื่องกับคุณเพิ้งของผมน่ะมันเป็นเพราะเธอบ้ามากเกินไปหรือผมบ้าได้ไม่เนียนกันแน่ คุณลองไปทำดูแล้วคุณจะรู้ว่าคุณบ้าเป็นหรือเป็นบ้า แต่เท่าที่รู้ ผมไม่เป็นครับ Pyro