คำเดียวที่รอคอย

เนื้อเรื่อง

เมื่อมองลงไปจากสะพานก็จะได้พบกับภาพความทรงจำของผมซึ่งผมไม่เคยลืมมันได้ซักทีเเม้เวลาจะผ่านไปนานเเต่สิ่งที่ผมจำได้ขึ้นใจก็คือภาพใบหน้าอันน่ารักและอ่อนไหวของเธอมันทำให้ผมต้องกลับมาที่นี้อีกครั้งหนึ่ง... ย้อนไปเมื่อสมัยที่ผมขึ้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ผมได้พบกับเพื่อนๆมากมายหลายคนเเต่เรายังไม่จักใครเลยสักคนพอถึงเวลาเข้าห้องเรียนทุกคนก็จะมานั่งประจำที่ของใครของมันส่วนผมนั่งคนเดียว (ตามสูตร ) เเล้วคุณครูก็ให้เด็กทุกคนเเนะนำตัวทีละคนมันทำให้ผมเสียวขึ้นมาทันทีพอถึงคิวผมเเล้วได้ลุกขึ้นจากโต๊ะที่นั่งอยู่พร้อมกับพูดชื่อของผม \"สวัสดีครับชื่อเก่งครับ\"นั้นเป็นคำพูดของผมพอแนะนำจนครบทุกคนเเล้วตอนนั้นเป็นเวลา 8.40 มีผู้หญิงคนนึงเดินมาหน้าห้องเรียนเธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลยทีเดียวเธอช่างมีรูปร่างเเละหน้าตาเหมือนกับนางฟ้าจริงๆเด็กผู้ชายในห้องทุกต่างหันไปมองเธอกันหมดเธอเดินเข้ามาในห้องมาหาที่นั่งซึ่งในห้องนั้นมีที่นั่งเต็มหมดเเล้วเเต่ข้างๆผมยังว่างอยู่หนึ่งที่มันเป็นอะไรที่วิเศษมากเลยใช่ไหมฮะเเล้วเธอเดินเข้ามาถามผมว่า \"ที่ตรงนี้มีคนนั่งหรือยังค่ะ\"เสียงของเธอช่างไพเราะอะไรเช่นนี้ผมตอบไปทันควันว่า \"ยังคับยังว่างอยู่\"ในที่สุดเธอก็มานั่งข้างผมจนได้ ( ฮิๆ ) ได้เวลาเรียนเเล้วทุกคนก็หยิบหนังสือเรียนขึ้นมาเเต่ด้วยความไม่ระวังผมมัวเเต่มองหน้าเธอจนผมหยิบหนังสือโป๊ขึ้นมาเธอหันมามองหน้าผมพอดีเเล้วเธอก็หัวเราะผมก็หัวเราะตามโดยที่ไม่สนเรื่องหนังสือที่หยิบขึ้นมาเเล้วคุณครูบอกให้นักเรียนเปิดหน้าหนึ่งผมได้เปิดมันขึ้น โอ้ว!แม่เจ้าโว้ยหยิบหนังสือโป๊มาได้ไงฟะเนี่ยเเล้วเธอก็หัวเราะ ด้วยความเก่งกาจของผมเหมือนชื่อผมได้บอกกับเธอไปว่าหนังสือเล่มเนี่ยเป็นของเพื่อนผผที่อยู่ข้างหลังนะ เอ ลืมซะสนิทเลยลืมถ้าชื่อเธอนี้หน่าผมหันไปถ้าเธอว่า \" เออไม่ทราบว่าคุณชื่อไรคับ \" ฉันชื่อว่า มิ้มค่ะ เเล้วเธอล่ะชื่ออะไรหรอ ผมชื่อว่าเก่งฮะ เราได้ทำความรู้จักเป็นชั่วโมงโดยวิชานั้นก็ไม่ได้เรียนมัวเเต่คุยกับเธอ ถึงเวลากลับบ้านผมเดินออกมาจากโรงเรียนพร้อมกับมิ้มผมถามมิ้มว่า \"ให้เก่งไปส่งไหมมิ้ม\" มิ้มบอกว่า \" บ้านมิ้มอยู่เเถวเขตบางนาซึ่งที่จริงเเล้วมันอยู่ไกลจากโรงเรียนมากเลยนะ \" เก่งบอกว่า \" อยู่เเถวเดียวกับเก่งเลย \" ซึ่งที่จริงนั้นบ้านผมอยู่เเถวบางกระปิโน้น ผมได้ไปส่งมิ้มที่บ้านเเล้วเวลากลับต้องนั่งรถซะตูดชาเลยเราสองคนไปกลับอย่างนี้เป็นทุกวันจนทำให้ความสัมพันธ์ของเราเริ่มเน้นเเฟ้นขึ้นพอถึงมัธยมศึกษาปีที่6ทุกคนต่างวางเเผนว่าจะไปเรียนกันที่ไหนซึ่งมิ้มนั้นก็อยากจะไปเรียนที่ ม.เกษตรศาสตร์ ส่วนผมเป็นคนที่เรียนเก่งพอสมควรก็อยากจะไปเรียนที่ ม. จุฬาหรือไม่ก็ที่ ศรีปทุมซึ่งผมวาดฝันไว้ตั้งเเต่ตอนเด็กๆเเล้วว่าโตขึ้นอยากจะเป็นหมอเราสองคนต่างรู้ดีว่าในไม่ช้าเราสองคนต้องเเยกจากกันไม่วันไหนก็วันหนึ่งผมกลับมานอนคิดทุกคืนว่าถ้าเราขาดเธอไปเราจะทำยังไงดีผมได้ตัดสินใจเเล้วว่าผมต้องมาอยู่กับมิ้มให้ได้เเม้ผมจะต้องยอมเสียความใฝ่ฝันที่ผมอยากเป็นมาตั้งเเต่เล็กก็ตามถึงวันรับน้องใหม่ของ ม.เกษตรศาสตร์ ผมมายืนรอมิ้มอยู่ที่หน้ามหาลัย เเล้วในที่สุดเธอก็มาจนได้มันทำให้ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมรอคอยนั้นมาเเล้วผมได้เดินเข้าไปทักมิ้ม มิ้มทำท่าตกใจเป็นอย่ามากเมื่อเห็นผมมิ้มถ้าว่า \" อ้าวไหนบอกว่าจะไปเรียนที่ จุฬาหรือไม่ก็ ศรีปทุมไม่ใช่หรอ \" ผมจึงบอกกับเธอว่า \" ก็เราน่ะอดเป็นหวงเธอไม่ได้นี่ \" ต่อมาเราสองคนเลือกที่จะเรียนคณะเดียวกันเเละไปไหนก็ไปด้วยกันมีอยู่วันนึงเธอชวนผมไปดูดาวที่สะพานพระราม9เธอบอกว่าเวลาที่เธอเศร้าใจหรือไม่สบายใจเธอก็จะมาดูดาวที่นี้ทุกครั้งไปเพราะมันทำให่เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาทันทีหลังจากวันนั้นเราสองคนก็มาที่นี้ทุกวันๆมันทำให้ผมรู้สึกว่าผมรักเธอมากจนทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมสามารถหาให้เธอได้ผมก็จะหามาให้เธอเพราะผมไม่อยากจากเธอไปไหนพอขึ้นปีที่สี่เริ่มมีชายหนุ่มมาติดพันกับเธอคนๆนั้นชื่อว่านัทที่จริงเเล้วมันเนี่ยเป็นเพื่อนของผมเองมันเป็นคนที่นิสัยดีเรียนก็เก่งเเถมบ้านมันรวยมากมันเคยเห็นผมชอบเดินเป็นเพื่อนกับมิ้มมันเคยถามผมว่า \" ไอ้เก่งเเก่ชอบมิ้มหรือป่าวว่ะ \" ผมไม่กล้าบอกว่าชอบมิ้มเพราะผมมันเป็นคนที่ขี้อายอยู่เหมือนกัน มันจึงเลยตามจีบมิ้มทุกวันๆเเล้ว อยู่มาวันนึงเรานัดเจอกันที่สะพานที่เดิมเธอมาถามผมว่า \" เก่งรักเราหรือป่าว \"มันทำให้ผมอึ้งไปเลยพอได้สติกลับมาผมจึงตอบคำถามของมิ้มว่า \" คือว่าผม..ผม... \"มิ้มถามว่า \" ผมอะไรตอบมาเร็วๆสิ \" เเล้วคำสุดท้ายที่ผมพูดนั้นก็คือ \" ผมไม่เคยรักมิ้มเลยสักนิดเดียว \" เเต่ในใจจริงของผมนั้นมันอยากจะบอกเหลือเกินว่าผมรักมิ้ม เเต่มันก็ไม่บอกกล้าบอกกับมิ้ม นับจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอหน้าเธออีกเลยจนรับปริญญาเพราะผมคอยหลบหน้าเธอมาตลอดไม่กล้ากลับมาเห็นหน้าเธออีกเพราะผมทำให้เธอเสียใจเป็นอย่างมากเเละเเล้วเธอก็ได้เเต่งงานกับนัท ผมก็ได้เเต่เฝ้ามองดูเธออยู่ข้างเป็นเวลา2ปีเต็มที่ผมทำอย่างนี้เเละในวันนึงเธอได้สังเกตเห็นว่าผมได้มาเเอบมองอยู่นอกบ้านเธอเลยรีบวิ่งเข้ามาหาผมทั้งนํ้าพร้อมกับถามผมว่า \" ทำไม..เก่งไม่บอกว่ารักมิ้มละ \" ผมได้บอกว่า \" ความจริงเเล้วผมก็อยากบอกอยู่เหมือนกันนะว่า ..ผม..รัก..คุณ.. เเต่ผมก็ไม่กล้าพอที่จะบอกกับคุณ สองปีที่ผ่านมามันทำให้ผมรู้สึกผิดต่อคุณอยู่ตลอดเวลา คือวันนี้ผมจะมาบอกลากับคุณด้วยเพราะผมจะไปเรียนปริญญาโทที่ london เเล้วในวันพรุ่งนี้ มิ้มผมลาก่อน......\"นั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นหน้าคนที่ผมรักมากที่สุดเเละผมก็จะรักเธอตลอดไป......THE END