ภาษาใจ

เนื้อเรื่อง

“ฮูดเมโก อะฮุ้อะฮู้เยะมะกาเรเดง สี่ยะเมตะละอุงกาเลเดปังเอดะกะเวละเสิมิกาอะเนาะ เดโก ฟาเบียนียงอาเลกะโตเห ตุงอะรีนะทีแปผะดีดึกุสุ” เสียงบ่นพึมพำมาจากคนข้าง ๆ ฉันว่า .. ฉันก็พยายามตั้งใจฟังมาหลายครั้งแล้วนะ ... นี่มันภาษาอะไรกันเนี่ย ... โอ้ว .. พระเจ้าจอร์จ ตาบ้านี่บ่นอะไร “ฮูดเมโก อะฮุ้อะฮู้เยะมะกาเรเดง สี่ยะเมตะละอุงกาเลเดปังเอดะกะเวละเสิมิกาอะเนาะ เดโก ฟาเบียนียงอาเลกะโตเห ตุงอะรีนะทีแปผะดีดึกุสุ” และแล้วก็อีกรอบ ... ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันเหมือนกันทุกรอบหรือเปล่า .. แต่จะท่องไรเนี่ย .. “ฮูดเมโก” “หยุดเดียวนี้เลยนัท ...” ฉันพูดพลางเอื้อมมือไปปิดปากตานั่น “นี่ .. นายบ่นอะไรของนายอ่ะ .. ภาษาอะไรเนี่ย ...” ฉันมองเขา ถามแบบเอาจริงเอาจังสุด ๆ ตานั่นก็ตอบมาด้วยท่าทางเอาจริงเอาจังเหมือนกันละ ... “โถ่ ... แก้ม ... อะไรกันเนี่ย .. แค่นี้ก็ฟังไม่ออก ... แย่จริง ๆ” ฉันมองหน้างง ๆ .. ว่าไอ้ที่พูดมาน่ะภาษามนุษย์แน่เหรอ ... “ฟังใหม่อีกรอบนะแก้ม ... ฟังดี ๆ ฮูดเมโก อะฮุ้อะฮู้เยะมะกาเรเดง 22 สี่ยะเมตะละอุงกาเลเดปังเอดะกะเวละเสิมิกาอะเนาะ เดโก ฟาเบียนียงอาเลกะโตเห ตุงอะรีนะทีแปผะดีดึกุสุ รู้เรื่องยัง” พูดจบก็ถามแบบเอาจริงเอา ... ฉันละยังงงเป็นไก่ตาแตกอยู่เลย ... มันภาษาอะไรของคุณท่านเนี่ย ... “ไม่ออกอ่ะ” ฉันตอบเสียงอ่อย ๆ “ว้า ... แย่จริง ๆ เลย ... แค่นี้ก็ฟังไม่ออก ... นัทจะบอกว่าเนี่ย .. มันภาษาใจ ... ต้องใช้ใจฟังถึงจะฟังออก ... ฮู้บ่” อีตานั่นพูดแล้วก็ยิ้ม .. แต่ก็ยิ้มไม่นานหรอก .... ยิ้มนั้นหุบลงทันทีที่กำปั้นจากมือฉันทุบลงไปสองตุ๊บ .. “ตาบ้า ... หลอกให้เราฟังอยู่ได้ตั้งนาน .... เชอะ” พูดจบแถมแลบลิ้นใส่อีกที .. แว่ ๆ ตาบ้านี่ทำอารมณ์เสียจริง ๆ “ไปแล้ว .. ไม่ต้องตามมาด้วยนะ ... เออาโยอาโกเดเฮ” ฉันยักคิ้วให้ .. “อะไรอ่ะ” เอาแล้ว .. ตานั่นทำหน้างงตามแผน .. “ภาษาใจจ้ะ .. ต้องใช้ใจฟัง” ฉันยิ้ม... หุหุ สะใจสะจริง ๆ . . . “เฮ้อ ...” ฉันนั่งถอนหายใจมาเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ... แต่ว่าคนข้าง ๆ นี่สิ .. มอกแล้วมองอีก .. แต่ไม่ยักถาม .. “เฮ้อ ...” อีกรอบ ฉันกำลังจะตั้งท่าเฮ้ออีกรอบ .. แต่ .. “หยุดเลย เป็นไรไปยัยแก้มป่อง” เค้ามองมา ... คิ้วชนกันวุ่นไปหมด .. “อืม .. ไม่เป็นไร” ฉันตอบปัดความรำคาญไปเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนดี ... “ไม่จริง” คนถามค้าน ... “เอ๊ะ .. นายนัท .. นายจะมารู้ดีกว่าฉันได้ไงยะ” ฉันโวยวายแบบพาล ๆ นายนั่นหน้าสลดลงทันที .. “มีอะไรทำไมไม่บอกเราละ ... เราอาจจะช่วยได้ก็ได้นะ” แต่ก็ยังไม่วายที่จะถามต่อ .. ฉันเห็นอย่างนั้นก็เริ่ม ๆ จะสำนึกผิด .. ฉันไม่น่าไปโวยวายใส่เค้าเลยสิน่า .. เค้าหวังดีแท้ ๆ “เรา ... ขอโทษนะนัท .. ที่โวยวายใส่นัทน่ะ .. เรา .. นิสัยไม่ดีเอาสะเลย” ฉันเอ่ยเสียงอ่อย ๆ ก็ไม่น่าไปโวยวายใส่เค้าจริง ๆ นี่นา .. นายนั่นเอามือขึ้นมาลูบผมฉันเล่น(ชักจะยังไง ๆ แล้วนะ) “ไม่เป็นไรหรอก .. คนเราน่ะนะ .. จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ .. จะเอาแต่ใจ .. ชอบโวยวาย .. ขี้งอน .. หรือว่าไม่มีเหตุผล แค่เรารู้ .. ว่าที่เราเป็นอย่างนี้เพราะอะไรก็พอแล้ว .. แล้วถ้าเราเห็นว่ามันไม่ดีก็ค่อย ๆ แก้ไปนะ เน๊อะ” เสมอเลย .. เค้ามักจะเป็นอย่างนี้เสมอแหละ .. ทุกครั้งที่มีปัญหา .. เค้าจะพูดให้กำลังใจ(เอ..รึป่าว) ทำให้ฉันสบายใจได้เสมอ .. ว่าแต่ .. ไอ้นิสัยที่เค้าพูด ๆ มาเนี่ย .. มันนิสัยเราหมดเลยเหรอเนี่ย ... “นายนัท” ฉันเรียกเสียงเข้ม .. “ฮับป๋ม” และแล้วนายนั่นก็กลับมาทะเล้นเหมือนเดิม .. “เมื่อกี้นายว่าฉันนี่นา ...” ฉันมองหน้า ... ถ้าฉันฉีกนายนั่นเป็นชิ้น ๆ ได้ ฉันคงจะทำแน่ ๆ “ว้า ... ยัยแก้มป่องเอ้ย ... ทำไมความรู้สึกช้าอย่างนี้นะ ไม่อยู่แล้วครับผม .. เดี๋ยวโดนนางยักษ์ทำร้าย .. บาย .. เจอกันพรุ่งนี้นะฮับ” พูดจบนายนั่นก็วิ่งปรื๋อออกไปเลย ... ตานี่ .. กวนประสาทชะมัด .. แต่ .. ถ้าวันหนึ่งไม่มีนายนี่อยู่ .. ฉันจะทำยังไงน้า ... . . . หลายวันมาแล้วที่เจ้าเพื่อนซี้(เอ .. เราคิดแค่นั้นจริง ๆ เปล่าหว่า ...)หายหน้าหายตาไปไหนไม่รู้ .. ตาบ้านี่คิดจะทำอะไร ไม่เคยคิดจะบอกจะกล่าวกันสักนิด ... นึกได้แล้วอยากจะ .... ถ้าเจอน้า .. เจอดีแน่ ... ... นึกไปก็บ่นไป ... มองสิ่งรอบตัวไปทั่ว .. ประมาณว่าหาเจ้าตัวต้นเหตุที่ทำให้วุ่นวายใจอยู่นี่ละน่า ... และแล้ว ... “นายนัท” เห็นนายนั่นมาก่อนแต่ไกลเลย ... ไอ้เรารึก็ตะโกนเรียกสะสุดเสียง .. แต่ท่าทางนายนั่นจะไม่ได้ยิน ... เห็นนั่งเฉ้ย .. ยิ้มคุยกะใครอยู่ก็ไม่รู้ .. ต้องไปดูใกล้ ๆ ......... ใครอ่ะ ... สวยชะมัด .. นายนัทบ้า ... ที่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมาคุยกับเราเพราะอย่างนี้เองใช่มั้ย .... ฉันละรีบเดินจ้ำอ้าวออกมาก่อนที่นายนั่นจะเห็น .. แต่ .. สงสัยจะช้าไป .. มีเสียงไล่หลังมาไกล ๆ แต่เสียงนั้นยิ่งทำให้ฉันเร่งฝีเท้าขึ้นอีก “แก้ม ๆ ๆ จะรีบไปไหนน่ะ ... ยัยแก้ม” นายนั่นตามมาไม่ตามป่าว .. เล่นตะโกนเรียกมาสะตามรายทางขนาดนั้น อายก็อาย .. แต่ความเจ็บใจเนี่ยสิมีมากกว่า ... อีตาบ้า ... “แก้ม ... เป็นอะไรไป” และแล้วขาสั้น ๆ ของฉันก็ไม่สามารถพาฉันให้รอดพ้นจากนายนั่นได้ ... เกลียดขาตัวเองจริง ๆ “อะไรเล่า ...” ฉันถามเสียงกระแทกเต็มที่ ... หันกลับมามองหน้า .. รู้สึกใจหวิว ๆ ไงไม่รู้ ... พาลเอาน้ำตาจะไหลมาอีกแน่ะ .. เป็นไรวะเนี่ยเรา ... “เป็นอะไร .. เดินหนีนัทมาทำไม ... นัทเรียก ... อย่าบอกนะว่าไม่ได้ยิน” นายนั่นจ้องหน้ากลับมา .. ไอ้น้ำตาที่บอกว่าพาลจะไหล .. มันไหลมาแล้วละ .. “แก้ม ...” เสียงของนายนัทท่าทางตกใจสุดขีด .. คงไม่เคยเห็นฉันร้องไห้มั้ง .. “เป็นอะไร” นายนั่นถามรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้ ... แต่ที่แน่ๆ ฉันก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ... รู้แต่ว่าไม่ชอบเอาเลยที่เห็นนายนั่นนั่งคุยอยู่กะใครไม่รู้ ... แต่จะให้บอกยังไงเล่า ... มันไม่ใช่เรื่องน่าโกรธสะหน่อย .. “อย่ามายุ่งกะเราน่านัท ... นายกลับไปคุยกับคนของนายดีกว่า” แล้วฉันก็ตอบปัดๆ ไปงั้นละ ... แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายเนี่ยดิ .. นายนัทถึงกับพยักหน้า .. “อ้อ ... นี่แก้มหึงเราใช่ป่ะ” อีตานั่นพูดยิ้ม ๆ ท่าทางกวนประสาทที่สุด ... “ใครบอกกันยะ ... จะบ้ารึไงเป็นอะไรกันเล่าถึงจะให้ฉันไปหึงนายอ่ะ” ฉันก็ถามกลับ ... รู้สึกว่าหน้ามันร้อน ๆ ไงไม่รู้สิน่า ... “โอ๋ ๆ ไม่เอานะอย่างอน ... ก็ดูสิ .. อยู่ดี ๆ ก็เดินหนีมาเฉยเลย ... พอจับตัวได้ก็ยังจะมาร้องไห้อีก .. นัทใจเสียหมดเลยรู้ป่าว” อยู่ดี ๆ พูดเสียงอ่อนเสียงหวานตาบ้า .. นายนัทพูดไปก็เอานิ้วเรียว ๆ (ฉันว่านายนัทเป็นผู้ชายที่มือสวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยละ)มาไล้ที่ขอบตาฉัน .. แล้วก้อ ... “นายนัท ... เรื่องอะไรมาเช็ดเสื้อฉันยะ ... เปื้อนหมดดูดิ .. .” ฉันโวยวาย ... นายนี่มันน่าฆ่าทิ้งหมกป่าจริง ๆ “เรื่องอะไร ...ก็นี่มันน้ำตาแก้มนี่นา ... เช็ดเสื้อแก้มละถูกแล้ว .. นัทไม่ได้พกผ้าเช็ดหน้าที่นา ... แต่ถ้าอยากเช็ดที่นัทจริงๆ ก้อ ....” พูดไม่พูดป่าวจับหน้าฉันไปฟุบอยู่กับเสื้อนายนั่นเฉยเลย ... ป่าวนะป่าว ... เราไม่ได้กอดกันนะคะ ... แค่เช็ดน้ำตาเฉย ๆ แหม ... กะลังซึ้ง(มั้ง)ได้ที่ ... อยู่ดี ๆ ก็มีมาร(เอ..เรารึป่าวหว่าที่เป็นมารก็เมื่อกี้เค้าคุยกันอยู่ดี ๆ นี่นา ...)มาขัดขวาง ... “พี่นัทคะ ... ลืมกระเป๋าค่ะ .... แหม .. เดินเร็วทั้งคู่เลยนะคะ ... แจนเดินตามไม่เลย” สาวน้อย ... สวยด้วย ... เสียงใส๊ใส ... หน้าก็น่ารักมั่ก ๆ “ขอบใจจ้ะ” นายนัทหันไปรับกระเป๋าจากสาวสวย ... แต่ยังไม่ยอมปล่อยตัวฉันเลย ... (แฮะ ๆ อยากอยู่อย่างนี้นาน ๆ เหมือนกันแหละ) “อืม ... แก้ม ... นี่น้องแจนนะ ... นักข่าวสาวสวย ... มาขอสัมภาษณ์นัทน่ะจ้ะ” หะ ... นักข่าว .. ฉันมองหน้าน้องคนนั้นงง ๆ “แหม ... พี่นัทก็ ... สมพรปากนะคะ อิอิ” ยิ้มก็โคตะระน่ารักเลย ... คนอะไร้สวยจัง .. “แหม ... ต้องได้เป็นอยู่แล้วละนะ .. พี่รับรอง ... แล้วก้อ ... สกู๊ปน่ะถ้าเขียนเสร็จแล้วให้พี่ดูก่อนนะครับ” คุยกันอยู่สองคนเหมือนไม่มีฉันอยู่เลยนะ ทั้งที่ ๆ ตัวยังโอบไหล่ฉันอยู่นะนายนัท... แง่ม ๆ (นางเอกหรือแมวที่ไหนฟะเนี่ย) “ค่า ... งั้นแจนไปก่อนนะคะ ... ไปก่อนนะคะพี่แก้ม ...” รู้จักชื่อฉันด้วย .... “แหม ... แฟนพี่นัทเนี่ย ... น่ารักเหมือนที่พี่นัทบอกจริง ๆ นะคะเนี่ย บายนะคะ” แฟน ... ?????? “นายนัท ...” ฉันเรียกนายนั่นเสียงเข้ม “คร๊าบป๋ม” ... นายนั่นขานรับ .. พร้อมกับหันมามองอย่างหวาด ๆ “มีอะไรจะพูดมั้ย ....” น้ำเสียงฉันยิ่งหนักกว่าเดิม ... “มีจ้า ....” นายนัทกะลังทำท่าหงอสุด ๆ ดี ๆ ต้องเอาคืนให้เข็ด ... เชอะ ... หน่อยมาแอบอ้างว่าฉันเป็นแฟนได้งัยฟะ(แล้วที่หล่อนหึงแล้ววิ่งหนีเค้ามาเนี่ยใช้สิทธิ์ข้อไหนละยะ) . . .